κ. ΝΑΠΟΛΕΟΝΤΟΣ ΛΙΝΑΡΔΑΤΟΥ άρθρο:"Τουλίπες και bitcoins "

Τουλίπες και bitcoins 
Ναπολέων Λιναρδάτος

Τον Φεβρουάριο του 1637 ένας βολβός τουλίπας είχε φτάσει σε αξία γύρω στις 10 φορές το ετήσιο εισόδημα ενός ειδικευμένου εργαζόμενου. Αν μπορούσαμε να το μεταφράσουμε αυτό σε σημερινές τιμές Ολλανδίας, κάπου μεταξύ 300.000 με 400.000 ευρώ. Κάθε φορά που ένα αγαθό ή κάποια αγορά γνωρίζει δραματική αύξηση, η τουλιπομανία του 17oυ αιώνα ξαναέρχεται στο προσκήνιο. 

Αν το 2011 είχατε επενδύσει 1.000 δολάρια σε bitcoins, σήμερα η αξία αυτής της επένδυσης θα πλησίαζε τα 18.000.000 δολάρια. Το πιο σημαντικό στοιχείο στη συγκεκριμένη υπόθεση είναι ότι σχεδόν το 90% αυτής της κατακόρυφης ανόδου έχει συντελεστεί από τον Απρίλιο έως τώρα, μιλάμε για μια αύξηση που πλησιάζει το 1.600% μέσα σε μερικούς μήνες. Το δε 63% αυτής της αύξησης από τον Νοέμβριο έως τώρα. 

Πού οφείλεται αυτή η αλματώδης αύξηση; Το 80% των παγκόσμιων συναλλαγών από τον Νοέμβριο έως τώρα προέρχεται από τρεις χώρες: Ιαπωνία, Νότια Κορέα και Βιετνάμ. Εως τον Νοέμβριο η αξία του bitcoin ήταν γύρω στα 7.000, από τότε έχει ανεβεί και κυμαίνεται γύρω στα 17.500 δολάρια. Το bitcoin αντιμετωπίζει κάποια σοβαρά προβλήματα. Το πρώτο θέμα είναι η ασφάλεια ενός ηλεκτρονικού νομίσματος. Χάκερ έχουν καταφέρει να ληστέψουν λογαριασμούς. Επίσης, πάντοτε υπάρχει η δυνατότητα οι χάκερ να προκαλέσουν προβλήματα που να θέσουν υπό αμφισβήτηση τη γενική φερεγγυότητα αυτού του κρυπτονομίσματος. Ο υψηλός βαθμός μεταβλητότητας στην τιμή του είναι ακόμη ένας αρνητικός παράγοντας, καθώς και ο σχετικά περιορισμένος αριθμός συναλλαγών που αυτή την περίοδο είναι εφικτός. Αυτά τα ζητήματα είναι σταθερά και διαφορετικά από την πιθανή φούσκα ή τη μανία που φαίνεται να επικρατεί τις τελευταίες εβδομάδες.

Ομως, μακροπρόθεσμα ο κίνδυνος για το bitcoin έχει να κάνει περισσότερο με τη γενικότερη δυναμική και τις δυνατότητές του. Το bitcoin ή και άλλα κρυπτονομίσματα, αν ουσιαστικά επικρατήσουν, έρχονται να σπάσουν τα κρατικά μονοπώλια νομισμάτων. Μέσω της αποκλειστικής έκδοσης νομίσματος τα κράτη έχουν τη δυνατότητα να ελέγχουν και να κλέβουν (πληθωρισμός) τους πολίτες τους. Ενα κρυπτονόμισμα δίνει τη δυνατότητα στους πολίτες να συναλλάσσονται ελεύθερα χωρίς τους φορολογικούς και τους πληθωριστικούς κινδύνους ενός κρατικού νομίσματος. 

Είναι προφανές ότι η πολιτική τάξη δεν θα επιτρέψει τόσο εύκολα να χάσει τον έλεγχο σε έναν τομέα που της δίνει τόσες πολλές δυνατότητες στο να ρυθμίζει, να επιβλέπει και να μεταφέρει το μεγαλύτερο μέρος του πλούτου που παράγεται προς αυτή και τις παρασιτικές ομάδες που τη στηρίζουν. Δεν είναι τυχαία η εμμονή των πολιτικών στο να καταργήσουν τα μετρητά και να επιβάλουν τις ηλεκτρονικές συναλλαγές μέσω του τραπεζικού συστήματος που ελέγχουν. Αυτή η εμμονή θα είναι το σημαντικότερο εμπόδιο για κάθε κρυπτονόμισμα στο μέλλον, αλλά επίσης και η κύρια αιτία ύπαρξής του.

ΝΑΠΟΛΕΟΝΤΟΣ ΛΙΝΑΡΔΑΤΟΥ άρθρο:Ποιος χρειάζεται μια «ποταμίσια» Νέα Δημοκρατία;

Ποιος χρειάζεται μια «ποταμίσια» Νέα Δημοκρατία;

Ναπολέων Λιναρδάτος

Το tweet του προέδρου του κόμματος ήταν ξεκάθαρο: «Ο αντικαπνιστικός νόμος θα εφαρμοστεί. Δεν μπορεί να είμαστε η μόνη χώρα που δεν μπορεί να εφαρμόσει έναν σοβαρό αντικαπνιστικό νόμο». Ο κ. Μητσοτάκης με αυτό το tweet έδωσε ακόμη ένα στίγμα, σαν και αυτά στα οποία μας έχει συνηθίσει ο κ. Θεοδωράκης. Κάποιος, παρατηρώντας τον πολιτικό κατήφορο του κ. Θεοδωράκη, θα συνιστούσε περισσότερη προσοχή στον κ. Μητσοτάκη. 

Για παράδειγμα, σε πολλές χώρες, όπου η απαγόρευση του τσιγάρου εφαρμόστηκε κανονικά, τουλάχιστον τα πρώτα χρόνια οι επιχειρήσεις εστίασης είδαν σημαντική πτώση στα έσοδά τους. Τώρα, ο κ. Μητσοτάκης θα πει στις χιλιάδες επιχειρήσεις εστίασης ότι, ύστερα από επτά χρόνια της χειρότερης οικονομικής κρίσης, θα πρέπει να υποστούν σημαντική μείωση στα έσοδά τους προς χάριν μιας αμφιλεγόμενης πολιτικής... 

Αλλά κάποιος θα μπορούσε να πει ότι ο νόμος πρέπει να εφαρμόζεται, έστω κι αν αυτό συνεπάγεται πολιτικό κόστος για την κυβέρνηση που τον εφαρμόζει. Όμως, σε αυτή την περίπτωση, μια κυβέρνηση της Ν.Δ. θα μπορούσε εύκολα να καταργήσει αυτόν τον νόμο. Εφόσον η Ν.Δ. είναι φιλελεύθερη στο θέμα του ωραρίου των καταστημάτων, γιατί στο θέμα του καπνίσματος παίρνει μια εντελώς κρατικιστική θέση; 

Και όχι μόνο υιοθετεί μια κρατικιστική θέση, αλλά την υιοθετεί πολύ εύκολα και χωρίς κανένα ιδιαίτερο σκεπτικό. Για ένα κόμμα που θέλει να είναι φιλελεύθερο, ακόμα και στη χειρότερη των περιπτώσεων, η συγκεκριμένη θέση σε αυτό το ζήτημα θα απαιτούσε κάποιες διεργασίες, που θα φανέρωναν ότι παίρνουν στα σοβαρά αυτό που ονομάζουμε «φιλελευθερισμός». Ο φιλελευθερισμός δεν είναι απλά μια λέξη άνευ περιεχομένου, που απλά χρησιμοποιείται για να μας διαφοροποιεί από την άλλη ομάδα ατόμων που διεκδικεί την εξουσία. 

Ένα επίσης πολύ αρνητικό στοιχείο της συγκεκριμένης θέσης είναι το πόσο απόμακρη κάνει τη Ν.Δ. να φαίνεται από τα πραγματικά προβλήματα του μέσου πολίτη. Γνωρίζοντας τις μεγάλες μεταρρυθμίσεις που χρειάζεται η Ελλάδα, φαίνεται τουλάχιστον αλαζονικό να θέλει κάποιος να ξοδέψει πολιτικό κεφάλαιο για το συγκεκριμένο θέμα. 

Μια κυβέρνηση της Ν.Δ. δεν θα έχει πολύ χρόνο, ούτε αρκετό πολιτικό κεφάλαιο για να πετύχει. Το να έχει προτεραιότητες δεν θα είναι ένδειξη καλής διακυβέρνησης, αλλά το πρώτο και κύριο συστατικό μιας επιτυχημένης διακυβέρνησης. 

Μπορεί το συγκεκριμένο θέμα του καπνίσματος σε κάποιους δημόσιους χώρους να είναι δημοφιλές στον χώρο των ΜΜΕ, αλλά δεν έχει ούτε πέραση στην κοινωνία ούτε σχέση με τα καίρια ζητήματα των καιρών. Ο κ. Θεοδωράκης, που προσπάθησε να πολιτευθεί εκφράζοντας τις πολιτικές θέσεις ενός μανταμσουσουδισμού των βορείων προαστίων, ξεκίνησε από αυτοαποκαλούμενος σωτήρας του έθνους και κατέληξε αυλικός της κυρίας Γεννηματά. 

κ. ΝΑΠΟΛΕΟΝΤΟΣ ΛΙΝΑΡΔΑΤΟΥ άρθρο.."Ο Ταγίπ Ερντογάν στην αποικία του"

Ο Ταγίπ Ερντογάν στην αποικία του
Ναπολέων Λιναρδάτος

Οι θέσεις στο τουρκικό επιτελείο που θα έχουν να κάνουν με την Ελλάδα θα είναι ίσως οι πιο βαρετές στο στράτευμα της εχθρικής χώρας. Οχι για κανέναν άλλον λόγο, αλλά διότι η ελληνική πολιτική τάξη δρα με έναν τρόπο που κάνει τον σχεδιασμό και την υλοποίηση επεκτατικών σχεδίων απολύτως περιττή διαδικασία... Η μετατροπή της Ελλάδας σε αποικία της Τουρκίας μπορεί να είναι μια φαντασίωση των Τούρκων, αλλά επίσης μια ιδεολογικά προγραμματική υποχρέωση της πολιτικής τάξης μας. 

Αυτή η προγραμματική υποχρέωση της ελληνικής πολιτικής τάξης δεν είναι ακριβώς συνειδητή επιλογή. Εξάλλου, κάτι τέτοιο θα συνιστούσε προδοσία. Αντίθετα, η πολιτική τάξη των Αθηνών, έχοντας υιοθετήσει εν συνόλω τις αριστερίστικες δοξασίες σε όλα τα θέματα, ακολουθεί και στα ζητήματα εξωτερικής πολιτικής και εσωτερικής ασφάλειας τις ιδεολογικές εμμονές της, στο καταστροφικό τέλος όπου μας οδηγούν. 

Οι Τούρκοι σκέφτονται και δρουν με όρους θρησκευτικής και πολιτισμικής ισχύος. Εμείς, με το προπαγανδιστικό τραγουδάκι που μας μάθαιναν στο δημοτικό: «Αν όλα τα παιδιά της Γης πιάναν γερά τα χέρια...» Είναι μια ιδιότυπη σύγκρουση πολιτισμικών εικασιών. 
Οι κάτοικοι των νησιών του Αιγαίου ήδη θα διαισθάνονται ποιες από αυτές τις εικασίες είναι πιο κοντά στην πραγματικότητα. 

Τσίπρας και Μουζάλας έχουν αναλάβει το να γεμίσει η Ελλάδα από μουσουλμάνους εποίκους. Ο δε φορολογούμενος ήδη πληρώνει τα επιδόματα, την εστίαση, τη σίτιση και την πλήρη ιατροφαρμακευτική κάλυψη των μελλοντικών κατακτητών του. Στα σχολεία, το λεγόμενο «ελληνικό κράτος» καταργεί την έπαρση της ελληνικής σημαίας και τη χριστιανική προσευχή. Στην Ξάνθη, όμως, για πρώτη φορά ένα ολόκληρο σχολείο παρήλασε με μαντίλες. Στις νέες μουσουλμανικές συνοικίες της Αθήνας περιπολεί «ισλαμική αστυνομία», η οποία επιβάλλει το ισλαμικό δίκαιο, τη Σαρία. Πρόκειται για ομάδες ανδρών από 30-50 ετών, που δρουν στο κέντρο, σε περιοχές όπως η πλατεία Θεάτρου, η οδός Σωκράτους, η Ευριπίδου και άλλα μέρη, που έχουν καταντήσει δυσπρόσιτα για τον Αθηναίο. Ο κ. Μουζάλας έχει πει ότι, με τα μεγάλα μουσουλμανικά ρεύματα προς την Ελλάδα, θα λύσουμε το δημογραφικό πρόβλημά μας. 

Η τουρκική κυβέρνηση εκφράζει φυσικά τις ανησυχίες της για το πώς η Ελλάδα θα καταφέρει να επιτύχει την ειρηνική συνύπαρξη μουσουλμάνων και της μελλοντικής ελληνικής μειονότητας. Αν ήμουν Τούρκος, δεν θα ανησυχούσα και τόσο. Οι μουσουλμανικές κοινότητες έχουν μια τάση να διευθετούν διαχρονικά τέτοια ζητήματα με απίστευτη τακτικότητα - βλέπε Κύπρο, Κωνσταντινούπολη, Σμύρνη, Πόντο και, τις τελευταίες εβδομάδες, Αλβανία. Οι Ελληνες θα πρέπει να πιστέψουν ότι η πολιτική τάξη που τους οδήγησε στην οικονομική καταστροφή ξέρει τι κάνει στα εθνικά θέματα. Φαίνεται, όμως, ότι θέλει να λύσει τις ελληνοτουρκικές διαφορές καταργώντας την Ελλάδα

κ. ΝΑΠΟΛΕΟΝΤΟΣ ΛΙΝΑΡΔΑΤΟΥ άρθρο:Γιάννης Μπουτάρης, αριστερούλης

Γιάννης Μπουτάρης, αριστερούλης
Ναπολέων Λιναρδάτος

Το γερμανικό περιοδικό «Der Spiegel» ήταν ίσως το πρώτο μέσο που ασχολήθηκε με την αισθητική του κρατιδίου των Σκοπίων. «Ο ιππεύων πολεμιστής είναι ένα μνημείο στο κέντρο της πόλης, έχει ύψος σχεδόν 30 μέτρα, κόστισε 10.500.000 ευρώ και φαίνεται τόσο αυθεντικό όσο το βενετσιάνικο Μεγάλο Κανάλι στο Λας Βέγκας». 

Στη διάρκεια του χρόνου διάφορα ξένα ΜΜΕ έχουν ασχοληθεί με τη χώρα του κιτς στην Ευρώπη. Fox News: «Σκόπια, η πρωτεύουσα του κιτς στα Βαλκάνια». «The Guardian»: «Πώς τα Σκόπια έγιναν η νέα πρωτεύουσα του κιτς στην Ευρώπη». Και οι «Times» της Νέας Υόρκης: «Πέρα από το κιτς στα Σκόπια».

Αυτή η αισθητική τού κιτς στη γειτονική χώρα δεν είναι τυχαία. Η αισθητική ταιριάζει άψογα με την ποιότητα της ιστορικής και της πολιτισμικής ταυτότητας του κρατιδίου. Για τους σοβαρούς ιστορικούς, σε διεθνή κλίμακα, οι ιστορικές, και ας πούμε φυλετικές, αξιώσεις τους κρατιδίου είναι μια κωμικοτραγική υπόθεση. Υπάρχει όμως ο υπέρμαχος του κρατιδίου του κιτς, ο δήμαρχος Θεσσαλονίκης Γιάννης Μπουτάρης. Ο κ. Μπουτάρης αποκάλεσε πρόσφατα τα Σκόπια «Μακεδονία». 

Βλέπεις τον κ. Μπουτάρη και καταλαβαίνεις ότι είναι ο τύπος του ανθρώπου που θα καθίσει στη διπλανή θέση του λεωφορείου για να σου εξηγήσει ότι το Kρυφό Σχολειό είναι ένας μύθος, αλλά ταυτόχρονα αποδέχεται χωρίς δεύτερη σκέψη το «μακεδονικό έθνος». Είναι έτοιμος να σου εξιστορήσει τις θηριωδίες που έχουν διαπράξει στη διάρκεια των αιώνων οι Ελληνες, αλλά, βέβαια, ο Ατατούρκ, αν και πατέρας της εθνοκάθαρσης, «ήταν μεγάλος ηγέτης».

Ο κ. Τσίπρας δεν φοράει γραβάτα. Ο κ. Μπουτάρης φοράει σκουλαρίκι. Και τις δεύτερες εκλογές του 2015 είχε ευχηθεί στον κ. Τσίπρα να τις κερδίσει, δηλώνοντας: «Πρέπει να βοηθήσουμε τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ στον αγώνα που έχει ξεκινήσει προκειμένου να μην τον αφήσει στη... μέση». Μεγάλη η διορατικότητα του πολιτικού ανδρός. 

Πλασάρεται από τα ΜΜΕ ως μεταρρυθμιστής. Από το 2011 δήμαρχος Θεσσαλονίκης, αλλά τα κρατικοδίαιτα συμφέροντα δεν είχαν ποτέ τίποτα να φοβηθούν. Γενικώς, ο δήμος λειτουργεί όπως λειτουργούσε πάντα. Το μόνο που έχει αλλάξει από το 2011 είναι η εμμονή του κ. Μπουτάρη να σοκάρει το στερεότυπο μιας 70χρονης κυρίας που κάθε Κυριακή εκκλησιάζεται. Εκεί αρχίζει και τελειώνει η μεταρρυθμιστική πυγμή του.

Ο κ. Μπουτάρης είναι η δημαρχιακή έκδοση του μπαχαλάκη των βορείων προαστίων που κατεβαίνει στην Αθήνα και σπάει το μαγαζάκι του νοικοκύρη βιοπαλαιστή, με την ανοχή -και τώρα επί Τσίπρα υπό την προστασία- των Αρχών. Τζάμπα μάγκας δηλαδή ο δήμαρχος, ο γνωστός καφενόβιος αριστερούλης.

κ. ΝΑΠΟΛΕΟΝΤΟΣ ΛΙΝΑΡΔΑΤΟΥ ΆΡΘΡΟ:Το άλλο ξανθό γένος

Το άλλο ξανθό γένος
Ναπολέων Λιναρδάτος

Η εκπρόσωπος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, σχολιάζοντας το πακέτο παροχών του κ. Τσίπρα, ήταν ακριβής και μίλησε για «στοχοθετημένες δράσεις που είναι πλήρως σύμφωνες με τις δεσμεύσεις του Μνημονίου». Προτού γίνει η παραπάνω δήλωση για το πακέτο παροχών, είχε γίνει η δήλωση του επιτρόπου Μοσκοβισί που έκανε λόγο για «σημαντική πρόοδο» την οποία σημειώνει η κυβέρνηση με το Μνημόνιο. Ενώ ο Γερούν Ντάισελμπλουμ είχε κάνει λόγο για «θετικά μηνύματα σε ό,τι αφορά την Ελλάδα». 

Παρακολουθώντας αυτές τις δηλώσεις, θα είχε ενδιαφέρον να μπορούσε κάποιος να δει τις αντιδράσεις της συνιστώσας τού «Γερούν, γερά!». Ηταν ο βαθύς πυρήνας του «Ναι» στο δημοψήφισμα-παρωδία του '15. Αυτή η συνιστώσα πιστεύει στην «ευρωπαϊκή» Ελλάδα και το πώς ακριβώς μπορεί να επιτευχθεί αυτή η ευρωπαϊκή Ελλάδα το έχει αφήσει στα χέρια της ευρωκρατίας. 

Μετά την κωλοτούμπα του '15 αυτή η συνιστώσα πίστεψε ότι οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ θα έμπαιναν σε ένα πρόγραμμα εξευρωπαϊσμού. Οι Ευρωπαίοι θα έβαζαν σε τάξη τους αντιμνημονιακούς και έτσι η Ελλάδα θα συνέχιζε απρόσκοπτα την ευρωπαϊκή πορεία της. Οι συριζαίοι όμως, που γνωρίζουν καλύτερα την ευρωκρατία, έμαθαν τελικά πώς να διαπραγματεύονται. Ουσιαστικά χρησιμοποίησαν τη συνταγή των προηγούμενων: άγρια φορομπηξία μέχρι να παρουσιαστεί πλεόνασμα ή, τουλάχιστον, να μπορεί να δημιουργηθεί η εντύπωση ενός πλεονάσματος. Κάπου εκεί αρχίζει και τελειώνει η μεταρρυθμιστική δυναμική των Μνημονίων. Η Ελλάδα ήταν μια χώρα βαθιά κρατικιστική το 2010, η Ελλάδα το 2017 παραμένει το ίδιο κρατικιστική, αλλά με πολύ περισσότερους φόρους. 

Η συνιστώσα τού «Γερούν, γερά!» δικαίως γελά με τις φαντασιώσεις και τις ανακολουθίες των αντιμνημονιακών. Προφανώς δεν υπάρχουν «λεφτόδεντρα» στη Ρωσία, στην Κίνα ή στο Ιράν για να χρηματοδοτηθεί η «έφοδος στον ουρανό». Από την άλλη, όμως, αυτό που επίσης θα πρέπει να γίνει αντιληπτό είναι ότι δεν υπάρχουν ούτε «πολιτικόδεντρα». Οπως είναι αδύνατον να μας χαριστεί η ευημερία με δωρεάν χρήμα, είναι επίσης αδύνατον να μας έρθουν οι μεταρρυθμίσεις εισαγωγή από τις Βρυξέλλες. Δεν υπάρχει υποκατάστατο στην αναγκαιότητα να δημιουργηθεί μια εκλογική πλειοψηφία που θα πιστεύει και θα υποστηρίζει τις μεταρρυθμίσεις. 

Η συνιστώσα τού «Γερούν, γερά!», χωρίς να το έχει συνειδητοποιήσει και χωρίς να θέλει να το παραδεχτεί, πιστεύει και αυτή, με τον δικό της τρόπο, σε ένα ξανθό γένος που θα σώσει την Ελλάδα. Οι ελπίδες έχουν εναποτεθεί σε μια άλλη φαντασίωση, ξεχωριστή βέβαια, αλλά ταυτόχρονα πολύ παρόμοια με αυτή των αντιμνημονιακών. Θα ήταν ευχάριστο αυτή την περίοδο διακυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ οι «Γερούν, γερά!» να είχαν καταλάβει το εύρος της μνημονιακής αυταπάτης. Για την ώρα, ασχολούνται αποκλειστικά με τα ελαττώματα των άλλων.

κ. ΝΑΠΟΛΕΟΝΤΟΣ ΛΙΝΑΡΔΑΤΟΥ άρθρο..

Υποθέσεις ηθικού πλεονεκτήματος
Ναπολέων Λιναρδάτος

Την 1η Δεκεμβρίου του 2016 μια μουσουλμάνα φοιτήτρια, η Yasmin Seweid, κατήγγειλε ότι τρεις μεθυσμένοι οπαδοί του τότε νεοεκλεγέντος Τραμπ τής επιτέθηκαν σε σταθμό του μετρό στη Νέα Υόρκη. «Τους άκουσα να λένε κάτι δυνατά, κάτι για τον Ντόναλντ Τραμπ...

Επίσης, τους άκουσα να χρησιμοποιούν τη λέξη “τρομοκράτης” και αυτό με έκανε να φοβηθώ λίγο». Πρόσθεσε ότι της είπαν: «Κοιτάξτε, μια (βρισιά) τρομοκράτισσα... Στο διάολο και έξω από εδώ! Δεν είσαι από εδώ!» Προσπάθησαν να της αφαιρέσουν και τη μαντίλα. Η Seweid θα κάνει και πολιτικό σχόλιο, λέγοντας ότι «ο νεοεκλεγείς πρόεδρος προωθεί τέτοιες συμπεριφορές, είναι εναντίον των μουσουλμάνων, είναι πολύ ισλαμοφοβικός, επιδοκιμάζει τέτοια περιστατικά». Αργότερα, ο πατέρας της μουσουλμάνας φοιτήτριας θα δηλώσει: «Κανένας δεν προσφέρθηκε να τη βοηθήσει. Αυτό σημαίνει κάτι».

Σχεδόν έναν χρόνο μετά το «γεγονός», οι Αρχές της Νέας Υόρκης βρήκαν ότι τίποτε από όλα αυτά που είχε καταθέσει η μουσουλμάνα φοιτήτρια δεν ήταν αλήθεια. H Seweid ομολόγησε ότι όλα τα παραπάνω ήταν κατασκευασμένα. Ενα μεμονωμένο περιστατικό, θα μπορούσε να πει κάποιος, αλλά η συγκεκριμένη περίπτωση ψευδορκίας ανήκει σε ένα κύμα ψευδών ρατσιστικών επιθέσεων που κερδίζουν αρκετή δημοσιότητα στην πρώτη φάση, όταν καταγγέλλονται, αλλά ξεχνιούνται όταν αποδεικνύεται ότι ήταν επιθέσεις «μαϊμού».
Αυτήν την εβδομάδα βρέθηκε ότι τα ρατσιστικά μηνύματα στην ακαδημία της πολεμικής αεροπορίας στις ΗΠΑ τα είχε γράψει το υποτιθέμενο θύμα αυτών των μηνυμάτων. Αλλη περίπτωση, αυτή ενός Ινδού που είχε γεμίσει με σβάστικες και συνθήματα υπέρ της Κου Κλουξ Κλαν το πανεπιστήμιό του.

Υπάρχουν αρκετά παρόμοια παραδείγματα τελευταία. Ο λόγος ύπαρξης τόσο πολλών ψευδών ρατσιστικών συμβάντων οφείλεται στο γεγονός ότι σε μια τέτοια περίπτωση το υποτιθέμενο θύμα αυτομάτως λαμβάνει από την κοινωνία το φωτοστέφανο του ιερομάρτυρα. Η συνήθης τάση της αντικειμενικής εξέτασης των δεδομένων πάει περίπατο. Είναι ταμπού κάποιος να θέλει να δει τα δεδομένα χωρίς ταυτόχρονα να υιοθετεί εξαρχής και πλήρως τους ισχυρισμούς του θύματος.

Στην επίθεση εναντίον του μικρού Αμίρ έκανε εντύπωση ο τρόπος με τον οποίο οι θύτες έγραψαν το μήνυμα μίσους. Ηταν σαν να γράφτηκε από αλλοδαπούς, που χρησιμοποίησαν το google translate. Γράμματα ελληνικά, που έχουν γραφτεί όπως γράφονται παρόμοια γράμματα στα λατινικά, εκφράσεις που δεν χρησιμοποιούνται στην καθημερινή ελληνική γλώσσα. Αλλά σκέφτηκα ότι οι εγκληματίες που σχεδίασαν τη συγκεκριμένη επίθεση ήταν πολύ έξυπνοι. Από τη μια, έκαναν μια επίθεση, από την άλλη, την έκαναν με τρόπο ώστε ένα άτομο που θέλει να εξετάσει αντικειμενικά τα δεδομένα θα του δημιουργηθούν αμφιβολίες για την πηγή αυτής της επίθεσης. Μ’ ένα σμπάρο δυο τρυγόνια. Πολύ έξυπνοι οι συγκεκριμένοι ρατσιστές. Το μόνο πρόβλημα στον συλλογισμό μου είναι ότι αργότερα τηλεφώνησαν και ανέλαβαν την ευθύνη.

κ. ΝΑΠΟΛΕΟΝΤΟΣ ΛΙΝΑΡΔΑΤΟΥ άρθρο:"H κυβέρνηση στηρίζει την εγκληματικότητα "

H κυβέρνηση στηρίζει την εγκληματικότητα 
Ναπολέων Λιναρδάτος

Τελικά η κυβέρνηση Τσίπρα δεν έχει τις ιδεολογικές αγκυλώσεις που νομίζαμε ότι είχε. Εχει αρχίσει να αποδέχεται τον ρόλο της ιδιωτικής πρωτοβουλίας. Το μόνο πρόβλημα είναι ότι αυτή η αποδοχή της ιδιωτικής πρωτοβουλίας περιορίζεται αυστηρά στον τομέα της εγκληματικότητας. Η εγκληματικότητα είναι ο μόνος τομέας της οικονομίας που γνωρίζει άνθηση. 

Τελικά την 85χρονη την έκαψαν με σίδερο ληστές που είχαν αποφυλακιστεί πρόωρα με τον νόμο Παρασκευόπουλου. Η υπόθεση έχει περισσότερο ενδιαφέρον, μιας και οι συγκεκριμένοι δράστες ήταν λαθρομετανάστες. Όχι μόνο κανένας δεν εμπόδισε την είσοδό τους στην Ελλάδα, αλλά και κανένας δεν τους έστειλε πίσω, όταν διέμεναν εδώ. Αργότερα, όταν διέπραξαν εγκλήματα, το ελληνικό κράτος τούς έδωσε ουσιαστικά συμβολικές ποινές. Αλλά ούτε τις συμβολικές ποινές δεν θα εκτίσουν, γιατί ο νόμος Παρασκευόπουλου θα τους αφήσει ελεύθερους πολύ νωρίτερα.

Βέβαια, μετά την αποφυλάκισή τους κανένας δεν θα αποπειραθεί να τους απελάσει. Τι κι αν μπήκαν παράνομα στη χώρα, τι κι αν διέπραξαν εγκλήματα, τίποτα από όλα αυτά δεν μπόρεσε να αλλάξει τη στάση του κράτους. Με τον νόμο Παρασκευόπουλου θα αποφυλακιστεί και ο Γεωργιανός Ρομπέρτο Σοχακιάν, ο οποίος με τη νεοαποκτηθείσα ελευθερία του θα βρεθεί στη Νεάπολη Θεσσαλικής, όπου θα δολοφονήσει έναν 27χρονο κοσμηματοπώλη. Θα αποφυλακιστούν και επτά Γεωργιανοί, οι οποίοι θα μεταβούν στην Υδρα και εκεί θα δολοφονήσουν τον εστιάτορα Μανώλη Οικονόμου. Στο ρεπορτάζ του εγκλήματος θα διαβάσουμε: «Οι αστυνομικοί, όταν συνέλαβαν τους δύο από τους επτά Γεωργιανούς, βρήκαν τα αποφυλακιστήρια στις τσέπες τους...»

Η λίστα με τα ονόματα των θυμάτων του νόμου Παρασκευόπουλου διαρκώς αυξάνεται. Αυτό που κάνει ιδιαίτερη εντύπωση είναι η πλήρης απάθεια της πολιτικής τάξης και των ΜΜΕ γι' αυτό το θέμα. Η τιμωρία του εγκλήματος θεωρείται μια δεισιδαιμονία του παρελθόντος. Υπάρχει βέβαια η εξαίρεση σ’ αυτόν τον κανόνα. Αν, για παράδειγμα, τα κίνητρα του εγκλήματος είναι ρατσιστικά και το θύμα δεν είναι Ελληνας, τότε φυσικά η τιμωρία του εγκλήματος για την πολιτική τάξη είναι κάτι περισσότερο από αναγκαία. Επίσης, η πολιτική τάξη, που γενικά δεν φαίνεται να έχει κανένα ιδιαίτερο θέμα με δολοφονίες, βιασμούς, κλοπές και ξυλοδαρμούς, είναι ιδιαιτέρως πρόθυμη να τιμωρήσει και να αστυνομεύσει πολιτικές απόψεις που δεν είναι της αρεσκείας της. 

Από την ανοχή στο έγκλημα μέχρι και την αστυνόμευση των πολιτικών απόψεων η ιδεολογική ηγεμονία της Αριστεράς είναι κάτι περισσότερο από προφανής. Βέβαια, η κύρια αιτία αυτής της ηγεμονίας είναι η παντελής απουσία ενός δεξιού αντιλόγου. Είναι απόλυτα φυσικό η Αριστερά να βάζει γκολ, όταν παίζει τους πολιτικούς αντιπάλους της μονότερμα. Τα περισσότερα δε τέρματα είναι αυτογκόλ.

Debate: Ωφέλησε την Ελλάδα η ένταξη στην ΕΕ;

'Αδωνις Γεωργιάδης vs. Ναπολέων Λιναρδάτος 

Δείτε εδώ: https://www.youtube.com/watch?v=gTrMeD70qbU

κ. ΝΑΠΟΛΕΟΝΤΟΣ ΛΙΝΑΡΔΑΤΟΥ,άρθρο:ΟΙ ΔΗΜΙΟΙ ΜΕ ΤΙΣ ΚΑΛΥΤΕΡΕΣ ΠΡΟΘΕΣΕΙΣ

ΟΙ ΔΗΜΙΟΙ ΜΕ ΤΙΣ ΚΑΛΥΤΕΡΕΣ ΠΡΟΘΕΣΕΙΣ
23 Οκτωβρίου 2017

Ναπολέων Λιναρδάτος

Κανείς δεν τολμούσε να σταματήσει το χειροκρότημα πρώτος.

Τον Αύγουστο η βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, Ελένη Αυλωνίτου, προσπαθώντας να δικαιολογήσει την αδυναμία του κόμματος της για ολοκληρωτικά καθεστώτα δήλωσε ότι αν «ήσουν με το καθεστώς δεν σε πείραζαν ποτέ.» Ακούγοντας αυτή την δήλωση θυμήθηκα την πολιτική των ποσοστώσεων που εφάρμοζαν τα κομμουνιστικά καθεστώτα στην Ρωσία και την Κίνα.

Ανά διαστήματα ερχόταν η εντολή από τα κεντρικά όπου ο υπεύθυνος κάθε τομέα έπρεπε να βρει ένα συγκεκριμένο ποσοστό αντεπαναστατών. Αν είχες για παράδειγμα 100 εργαζόμενους υπό την εποπτεία σου και η εντολή σου έδινε μια ποσόστωση του 10%, έπρεπε οπωσδήποτε να βρει 10 αντεπαναστάτες. Αν δεν τους «έβρισκες» δεν είχες παρά να προσθέσεις το δικό σου όνομα στην λίστα.

Δηλαδή κάποιος μπορούσε να εκτοπιστεί, να βασανιστεί ή και να εκτελεστεί μόνο και μόνο επειδή ένας ανώτερος του χρειάσθηκε να συμπληρώσει μια λίστα με ονόματα. Κάτι σαν λοταρία ιδιαίτερα αρνητικών συνεπειών. Ίσως το όνομα στην λίστα να βρέθηκε επειδή απλά ο προϊστάμενος σε αντιπαθούσε, ή, γιατί φαίνεται να αργείς περισσότερο από κάθε άλλο στην δουλειά. Ή, επειδή ο προϊστάμενος αποφάσισε για να αποφύγει την ενοχή της συνειδητής επιλογής, το δάχτυλο έπεσε τυχαία πάνω στο όνομα σου.

Σκοπός βέβαια μέτρων όπως το παραπάνω δεν ήταν τίποτε περισσότερο από την καλλιέργεια φόβου. Ο φόβος ήταν το κυρίαρχο νομιμοποιητικό μέσο για την διατήρηση στην εξουσία του κομμουνιστικού κόμματος. Ο τρόμος ότι πολύ εύκολα θα μπορούσες να κατηγορηθείς ως αντεπαναστάτης, αυτομάτως σε οδηγούσε στο να προσπαθείς μανιωδώς να συμπεριφέρεσαι με έναν τρόπο που να μην επιτρέπει και την παραμικρή αμφιβολία για την αφοσίωση και πίστη σου στο σύστημα και τους λειτουργούς του.

Στη Ρωσία παρουσιάστηκε το εξής πρόβλημα. Σε ομιλίες του Στάλιν ή άλλων κομματικών αξιωματούχων, κανείς δεν ήθελε να είναι ο πρώτος που σταματά να χειροκροτεί. Αν ήσουν ο πρώτος που σταματούσε το χειροκρότημα υπήρχε ο υπαρκτός κίνδυνος στον υπαρκτό σοσιαλισμό να βρεθείς σε λίστα αντεπαναστατών. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα το χειροκρότημα να κρατάει επί μακρόν.  Οι ηλικιωμένοι άρχιζαν να λιποθυμούν, οι εγκυμονούσες έτρεμαν και έχαναν την ισορροπία τους. Σύντομα το κομμουνιστικό κόμμα εφηύρε την λύση. Ο ήχος από ένα κουδούνι ειδοποιούσε το ενθουσιώδες κοινό ότι μπορούσε πλέον να σταματήσει να χειροκροτά.

Ένα από τα μειονεκτήματα του κομμουνισμού είναι ότι ποτέ δεν εφηύρε ένα κουδούνι που να σταματά το χειροκρότημα της ελληνικής αριστεράς. Εκατό χρόνια και εκατό εκατομμύρια θύματα μετά, οι προοδευτικές δυνάμεις της Ελλάδος συνεχίζουν το χειροκρότημα. Χρήσιμοι ηλίθιοι εις το διηνεκές. Αλλά τουλάχιστον οι κόκκινοι δήμιοι είχαν καλές προθέσεις.

Ναπολέων Λιναρδάτος
Ο Ναπολέων Λιναρδάτος έχει σπουδάσει Οικονομικά και εργάζεται στις Η.Π.Α. στον τραπεζικό κλάδο. Είναι Δεξιός Blogger και ιδρυτής του ιστολογίου «Μπλε Μήλο». Αρθρογραφεί στην εφημερίδα ΕΣΤΙΑ, ενώ τα κείμενά του φιλοξενούνται σε σωρεία ιστολογίων.

κ. ΝΑΠΟΛΕΟΝΤΟΣ ΛΙΝΑΡΔΑΤΟΥ,άρθρο:Δικαιωματισμός, το νεότερο προσωπείο του κρατισμού

Δικαιωματισμός, το νεότερο προσωπείο του κρατισμού

Ναπολέων Λιναρδάτος

Κάτι τρέχει όταν κανείς δεν θέλει να ασχοληθεί με το οφθαλμοφανές. Για παράδειγμα, τι είναι αυτό που κάνει τα κόμματα, τα οποία κάνουν ό,τι είναι δυνατόν για να περιορίσουν τα θεμελιώδη δικαιώματα του πολίτη, να είναι τα ίδια οι πιο ένθερμοι οπαδοί και προωθητές του δικαιωματισμού;

Εκ πρώτης όψεως δημιουργείται η εντύπωση μιας αντίφασης. Γιατί, για παράδειγμα, τα κόμματα που θεσπίζουν νόμους λογοκρισίας, οι οποίοι κατάφωρα καταπατούν το συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμα στην ελευθερία του λόγου, δείχνουν επίσης έναν τεράστιο ενθουσιασμό για τη δημιουργία εκατοντάδων νέων δικαιωμάτων;

Τα δικαιώματα στα οποία στηρίχθηκε η ανάπτυξη της σύγχρονης δυτικής αστικής δημοκρατίας ήταν ορισμένα και είχαν όλα ένα βασικό χαρακτηριστικό: Περιόριζαν τις εξουσίες του κράτους, έβαζαν φραγμούς σε αυτά που η πολιτική τάξη μπορούσε να κάνει.

Δημιούργησαν ένα ιστορικά μοναδικό φαινόμενο, όπου ο πολίτης αποκτούσε την ελευθερία να δράσει, να δημιουργήσει και να εκφραστεί χωρίς να χρειάζεται τη συγκατάθεση της κρατικής εξουσίας. Η καθιέρωση αυτών των δικαιωμάτων, όπως η ελευθερία του λόγου και η ιδιοκτησία, υπονοούσε ότι το άτομο μπορεί να σκέφτεται και να δρα λογικά, να είναι ανεξάρτητο και να μπορεί να συνεργάζεται και να συνδιαλέγεται με άλλα άτομα του κοινωνικού συνόλου χωρίς τον φόβο ή την προτροπή της κρατικής εξουσίας.

Η ηθική και υλική αυτάρκεια του ατόμου μέσω της ελεύθερης συνεργασίας και της συναλλαγής με άλλα άτομα δεν ήταν απλώς επιτρεπτή αλλά ο σκοπός της κοινωνικής οργάνωσης, αφού ταυτόχρονα δημιουργούσε έναν μέγιστο δυνατό βαθμό ελευθερίας, ευημερίας και τάξης. Ο δικαιωματισμός αντιπροσωπεύει κάτι εντελώς διαφορετικό.

Ουσιαστικά, τα «δικαιώματα» που δημιουργεί ο δικαιωματισμός επιτρέπουν την εξάπλωση της κρατικής εξουσίας και δραστηριότητας σε όλους τους τομείς. Η ρητορική του δικαιωματισμού χρησιμοποιεί το λεξιλόγιο των θεμελιωδών δικαιωμάτων, προκειμένου να τα υποσκάψει. Δεν αντιλαμβάνεται τον πολίτη ως ένα ον που έχει τη δυνατότητα να σκέπτεται και να δρα ελεύθερα και ανεξάρτητα, αλλά ως ένα ον σε κατάσταση ατέρμονης εφηβείας, που χρήζει της προστασίας, της καθοδήγησης και του ελέγχου του κράτους «πατερούλη».

Ο δικαιωματισμός είναι η επιστροφή σε μια πρότερη μορφή κοινωνικής οργάνωσης, όπου οι κρατούντες είχαν την εξουσία να ελέγχουν, να τιμωρούν ή να επιβραβεύουν κατά βούληση για τη διατήρηση και την επέκταση της δικής τους δύναμης. Διένειμαν «δικαιώματα», προκειμένου να εξαγοράσουν συνειδήσεις και να δημιουργήσουν συμμαχίες και πηγές εσόδων που είχαν ως αποκλειστικούς αποδέκτες τους ίδιους. Όταν οι δουλοπάροικοι άρχισαν να μετατρέπονται σε πολίτες, οι κρατούντες άρχισαν να χάνουν το προνόμιο να δημιουργούν «δικαιώματα». Δεν είναι τυχαίο που η πολιτική τάξη θέλει να επιστρέψει σε ένα παρελθόν όπου είχε έναν τόσο κυρίαρχο ρόλο. Η απληστία για εξουσία -και δη χωρίς όρια- είναι το χαρακτηριστικό κάθε κρατιστή πολιτικού.

κ.ΝΑΠΟΛΕΟΝΤΟΣ ΛΙΝΑΡΔΑΤΟΥ άρθρο:Το κεντροδεξιό φύλο δεν αλλάζει

Το κεντροδεξιό φύλο δεν αλλάζει
Ναπολέων Λιναρδάτος

Η ιστορία της μεταπολίτευσης θα μπορούσε να συνοψιστεί στο νομοσχέδιο για την αλλαγή φύλου. Η αριστερά αποφάσισε να κάνει μερικές νομοθετικές αλλαγές στην βιολογία του ανθρώπινου είδους. Η λεγόμενη κεντροδεξιά ταλαντεύεται κάπου μεταξύ σιωπής και συγκατάθεσης. Θα περίμενε κανείς ότι μιας και αυτό τον Οκτώβριο έχουμε την επέτειο εγκαθίδρυσης του κόκκινου ολοκληρωτισμού, θα είμασταν κάπως πιο σκεπτικοί σε τέτοιες σαρωτικές αλλαγές. Αλλά από ό,τι φαίνεται, η ιδεολογική υποταγή της ελληνικής κεντροδεξιάς, είναι η μόνη γνωστή αμετάβλητη ιδιότητα στο ανθρώπινο είδος.

Γιατί πρέπει να ψηφιστεί αυτό το νομοσχέδιο τώρα που θα αναγνωρίζει την αλλαγή φύλου μετά από μια τυπική γραφειοκρατική διαδικασία; Από που προκύπτει ότι η αναγνώριση αλλαγής φύλου είναι ένα ανθρώπινο δικαίωμα; Ποιες είναι η επιστημονικά τεκμηριωμένες αρχές που μας απαλλάσσουν από όλα όσα γνωρίζαμε για την ανθρώπινη βιολογία μέχρι σήμερα; Γιατί αυτή η «αλλαγή» φύλου να μπορεί να γίνει πριν καν το άτομο ενηλικιωθεί, τι είναι αυτό που επιβάλει να αλλάζουν νομικά φύλο οι δεκαπεντάχρονοι; Ποιες είναι οι πιθανές αρνητικές επιπτώσεις αυτής της νομοθετικής ρύθμισης; Ποιες θα είναι οι επιπτώσεις από το οικογενειακό δίκαιο μέχρι και το στράτευμα από αυτή την νομοθετική αλλαγή;

Τα παραπάνω είναι μόνο μερικά ερωτήματα που μια Κεντροδεξιά θα ήταν αναμενόμενο να θέσει στο συγκεκριμένο ζήτημα. Όμως η εν Ελλάδι Κεντροδεξιά ήταν άφαντη. Το θέμα για την λεγόμενη Κεντροδεξιά είναι το εξής, ποιος ακριβώς είναι ο ρόλος της; Ποιες αρχές και αξίες πρεσβεύει, ποια είναι η χρησιμότητα της στην ελληνική κοινωνία; Ό,τι έχουμε δει διαχρονικά είναι μια πρόταση καλύτερης και πιο νοικοκυρεμένης διαχείρισης. Στην πραγματικότητα η ελληνική Κεντροδεξιά φιλοδοξεί να παίζει το ρόλο της υπεύθυνης Κεντροαριστεράς. Είναι ευγενική, φοράει γραβάτα και σιδερωμένα πουκάμισα, είναι στην ώρα της, αποφεύγει τα ξενύχτια και το ποτό και γενικώς είναι υπέρ μιας συναινέσεως που οδηγεί την Ελλάδα όλο και πιο αριστερά.

Μετά από πολλές δεκαετίες πολιτικής παρακμής, τώρα βρισκόμαστε στο έβδομο χρόνο μιας οικονομικής και πολιτικής κατάρρευσης που είναι πρωτοφανής ως προς το εύρος και την διάρκεια. Το καίριο ζήτημα εδώ είναι πως αυτή η κατάρρευση δεν έχει καν δημιουργήσει αμφιβολίες στην λεγόμενη Κεντροδεξιά για το ρόλο της στο πολιτικό σκηνικό. Που ακριβώς οδηγεί αυτή η στρατηγική της νοικοκυρεμένης διαχείρισης του αριστερού κράτους και ατζέντας; Τι είναι αυτό που μας κάνει να πιστεύουμε ότι αυτός ο ντε φάκτο μονοκομματισμός που επικρατεί στην Ελλάδα  δεν είναι η βασική αιτία της υπάρχουσας κρίσης. Μετά από πολλές δεκαετίες σοσιαλμανίας, η Κεντροδεξιά, έστω με πολλά στρογγυλέματα και προϋποθέσεις, αναγνωρίζει την αναγκαιότητα του ανταγωνισμού στον οικονομικό τομέα. Δεν γνωρίζουμε πόσο καιρό θα πάρει για να κατανοήσει και την αναγκαιότητα του ιδεολογικού ανταγωνισμού.

κ. ΝΑΠΟΛΕΟΝΤΟΣ ΛΙΝΑΡΔΑΤΟΥ άρθρο..

Μα, πως τόλμησαν οι ποπολάροι
Ναπολέων Λιναρδάτος

Η ελληνική πολιτική και δημοσιογραφική τάξη έμεινε άναυδη από τα αποτελέσματα των γερμανικών εκλογών. Το κυρίως μέρος του σοκ και του δέους αφορούσε τον φόβο για το τι θα γίνει με την ευρωπαϊκή αλληλεγγύη προς την Ελλάδα. Και εδώ, όταν λέμε αλληλεγγύη, εννοούμε το χρήμα που έρχεται στην Ελλάδα για να συντηρήσει την πολιτική τάξη και τα παρασιτικά συμφέροντα που τη στηρίζουν. Ας μην ξεχνάμε ότι αυτή η αλληλεγγύη είναι ο κυρίαρχος, αν όχι ο μόνος εθνικός, στόχος, χάριν του οποίου θυσιάζεται η Ελλάδα. 

Το δεύτερο μέρος του σοκ και του δέους προερχόταν από το γεγονός ότι η γερμανική οικονομία τα «πηγαίνει περίφημα». Στη μαρξιστική κοινωνιολογία που έχει επικρατήσει μεταπολιτευτικά στην Ελλάδα, το μόνο που πρέπει να ενδιαφέρει το πόπολο είναι το τι έχει λαμβάνειν. Οτιδήποτε άλλο, στην καλύτερη των περιπτώσεων, είναι ένα όπιο που αποπροσανατολίζει από το τι έχει λαμβάνειν. Οι Ευρωπαίοι υπήκοοι δεν έχουν κανένα δικαίωμα να ασχολούνται με θέματα που είναι αποκλειστική αρμοδιότητα των Αρχών, και συγκεκριμένα της γραφειοκρατικής πρωτοπορίας που στεγάζεται στις Βρυξέλλες. 

Το γερμανικό πόπολο έκανε το λάθος να εκφράσει την ανασφάλειά του για πράγματα όπως η εθνική ταυτότητα, η πολιτισμική συνέχεια και συνοχή. Όπως μας ενημέρωσαν τα ΜΜΕ και όπως επιβεβαίωσαν τα στελέχη της πολιτικής τάξης, αυτοί οι φόβοι είναι εντελώς ανεδαφικοί. Στις καλύτερες των περιπτώσεων, αυτοί οι φόβοι μαρτυρούν παντελή άγνοια, γενικώς βέβαια απλά μαρτυρούν ξενοφοβία και ρατσισμό. 

Οι Γερμανοί έκαναν το λάθος να μην πειθαρχήσουν. Όλοι θα πρέπει να αναρωτηθούμε αν είναι πραγματικά Γερμανοί, όταν κάνουν ένα τέτοιο λάθος. Εξυπακούεται, όμως, ότι, όπως και όλοι οι άλλοι Ευρωπαίοι, επιβάλλεται να επιλέγουν μεταξύ των ενδεδειγμένων και προ-εγκεκριμένων πολιτικών επιλογών. 

Για το πολιτικό κατεστημένο, οι γερμανικές εκλογές της προηγούμενης Κυριακής κατέδειξαν για πολλοστή φορά τις «αδυναμίες» της πολιτικής, όταν αυτή διεξάγεται σε εθνικό επίπεδο. Γι’ αυτό, βέβαια, εκείνο που «αποδεικνύεται» και από τις γερμανικές εκλογές είναι η «ανάγκη για περισσότερη Ευρώπη». 

Μακριά από τους υπηκόους, οι πεφωτισμένες ελίτ έχουν τη δυνατότητα να αποφασίζουν ελεύθερα, χωρίς περιττές και αβέβαιες διαδικασίες, όπως οι εκλογικές αναμετρήσεις, για το ποια Ευρώπη θέλουν. Και όταν το πόπολο και οι εκπρόσωποί του αντιδρούν, όπως συνέβη πρόσφατα στην Πολωνία και την Ουγγαρία, τότε τα αρμόδια όργανα της «κοινότητας» αναλαμβάνουν να εκπαιδεύσουν τους ιθαγενείς στο ενδεδειγμένο και προ-εγκεκριμένο φάσμα πολιτικών επιλογών. Με το δόγμα «της περισσότερης Ευρώπης» οι πεφωτισμένες ελίτ δεν θέλουν να καταργήσουν τις εθνικές εκλογές, απλά να τις κάνουν εντελώς εθιμ

κ. ΝΑΠΟΛΕΟΝΤΟΣ ΛΙΝΑΡΔΑΤΟΥ άρθρο..

Χίλαρι Κλίντον, για μια εξουσία χωρίς ευθύνη
Ναπολέων Λιναρδάτος



Η κα Κλίντον κέρδισε σε εθνικό επίπεδο με διαφορά τριών εκατομμυρίων ψήφων. Βέβαια αυτή η διαφορά προήλθε από το γεγονός ότι η κα Κλίντον και το επιτελείο προς στο τέλος της προεκλογικής εκστρατείας ήταν σίγουροι ότι είχαν κερδίσει τις εκλογές. Έτσι αποφάσισαν να χαλάσουν αρκετά εκατομμύρια για να αυξήσουν τον αριθμό των ψήφων σε πολιτείες που σίγουρα θα κέρδιζαν. Το έκαναν αυτό γιατί ο μόνος φόβος που είχαν ήταν ότι το μόνο που υπήρχε περίπτωση να κερδίσει ο Trump ήταν ο αριθμός ψήφων, αλλά σίγουρα θα έχανε στο κολλέγιο των εκλεκτόρων.



Τα γεγονότα όμως εξελίχθηκαν πολύ διαφορετικά. Πιο συγκεκριμένα, το ακριβώς αντίθετο συνέβη. Θα περίμενε κάποιος ότι στο νέο βιβλίο της Χίλαρι Κλίντον θα είχε γίνει έστω και μια τυπική προσπάθεια να εξηγηθούν γεγονότα όπως το παραπάνω. Ένα βιβλίο που θα εμπεριείχε μια ισχυρή δόσης αυτοκριτικής θα είχε αρκετό ενδιαφέρον. Έστω ένα βιβλίο που θα προσπαθούσε να εξηγήσει με κάποια ψήγματα αυτογνωσίας πως η κα Κλίντον έχασε από έναν ανίδεο, χυδαίο και γενικώς ανίκανο αντίπαλο θα είχε κάποιο ενδιαφέρον.



Αν θέλει κάποιος καλύτερα να κατανοήσει το φαινόμενο Χίλαρι Κλίντον, το βιβλίο Shattered των Άλεν και Παρνς, φιλικά προσκείμενων δημοσιογράφων, δίνει μια πολύ πιο ρεαλιστική εικόνα. Η κα Κλίντον όχι μόνο είχε αποτύχει ως πρώτη κυρία, ως γερουσιαστής και ως υπουργός εξωτερικών, αλλά ακόμα και ως υποψήφια για πρόεδρος ήταν εξίσου ανίκανη. Τουλάχιστον καθεστωτικές υποψηφιότητες έχουν συνήθως το προτέρημα να λειτουργούν αποτελεσματικά σε προεκλογικές εκστρατείες, έστω και αν δεν τα καταφέρνουν στην διοίκηση του κράτους.



Η κα Κλίντον δημιούργησε ένα εκλογικό επιτελείο αποτελούμενο από ανθρώπους που το κύριο χαρακτηριστικό τους ήταν μια ισχυρή κλίση στο να συμφωνούν πάντοτε με τη κα Κλίντον. Ήταν μια ομάδα που ποτέ δεν μπόρεσε να δημιουργήσει ένα ξεκάθαρο μήνυμα, να βάλει συγκεκριμένους στόχους και να καταλάβει το εκλογικό κοινό. Ήταν μια διογκωμένη, χαοτική και πανάκριβη γραφειοκρατία που κατάφερε να χάσει μια σχεδόν σίγουρη εκλογική νίκη.



Το πρώτο λάθος της κας Κλίντον ήταν που θέλησε να είναι υποψήφια, μια άχρωμη γεμάτη κλισέ προσωπικότητα, με μια μακρόχρονη πολιτική καριέρα που το μόνο που είχε να επιδείξει ήταν σκάνδαλα και πολλές λανθασμένες επιλογές. Το δεύτερο λάθος ήταν που προσπάθησε να διοικήσει ένα εκλογικό επιτελείο με το ίδιο τρόπο που διοικούσε στο κράτος. Η κα Κλίντον ανήκει στην μεγάλη κατηγορία των πολιτικών που αν και δεν έχουν επιδείξει καμία ουσιαστική ικανότητα, η κατοχή της υψηλής πολιτικής θέσης υποτίθεται ότι αυτομάτως αποδεικνύει την ηθική και διοικητική υπεροχή τους.

κ. ΝΑΠΟΛΕΟΝΤΟΣ ΛΙΝΑΡΔΑΤΟΥ άρθρο:το ηθικό πλεονέκτημα του κρατισμού

Το ηθικό πλεονέκτημα του κρατισμού
Ναπολέων Λιναρδάτος

Ο κ. Τσίπρας προσπαθώντας να δικαιολογήσει την διατήρηση του ΕΝΦΙΑ που θα καταργούσε, είπε ότι ο ΕΝΦΙΑ, σε ό,τι αφορά την μεγάλη ιδιοκτησία, δεν είναι ένας άδικος φόρος. «Η μεγάλη ιδιοκτησία με κάποιον τρόπο αποκτήθηκε» πρόσθεσε με υπονοούμενο. Η ιδέα ότι η συσσώρευση πλούτου συνδέεται με διαφθορά και εκμετάλλευση δεν ανήκει μόνο στον κ. Τσίπρα, αλλά σε ένα μεγάλο, αν όχι το μεγαλύτερο μέρος της ελληνικής κοινωνίας.



Θα μπορούσε να αναρωτηθεί κάποιος πως μια χώρα με τόση περιορισμένη ιδιωτική οικονομία να έχει τέτοια προκατάληψη για την οικονομία της ελεύθερης αγοράς. Η απάντηση βρίσκεται στην ερώτηση. Έχουμε μια ακραία προκατάληψη εναντίον της ελεύθερης αγοράς γιατί απλούστατα δεν είναι κάτι που γνωρίζουμε και βιώνουμε. Στην Ελλάδα η δημιουργία πλούτου πάρα πολλές φορές είναι το αποτέλεσμα παρανομίας η διαφθοράς. Από το από το αυθαίρετο, τον διορισμό με πλαστό πτυχίο, την πανάκριβη εργολαβία, τα τυχερά από την είσπραξη «γρηγορόσημου», η πλειονότητα των περιπτώσεων παράνομου πλουτισμού σχετίζονται με το κράτος.



Δεν μας ενδιαφέρει η μέθοδος του πλουτισμού, αλλά η ύπαρξη του πλούτου και μόνο υποδηλώνει ότι κάποια απάτη έχει προηγηθεί. Ο πλούτος του Τσοχατζόπουλου απάτη, αλλά και ο πλούτος του Jeff Bezos της Amazon επίσης απάτη. Αυτό συμβαίνει γιατί καταρχάς κρίνουμε εξ ιδίων τα αλλότρια. Επειδή στο δικό μας κρατικιστικό σύστημα η κοινωνική και οικονομική ανέλιξη σχετίζονται με την διαφθορά και την κομπίνα, νομίζουμε ότι οπουδήποτε αλλού συναντούμε πλούτο θα συμβαίνει το ίδιο πράγμα.



Ο δεύτερος και πιο σημαντικός λόγος είναι ότι θέλουμε να πιστεύουμε ότι ο πλούτος είναι απαραιτήτως προϊόν αθέμιτων μέσων. Γιατί αν αυτό δεν συνέβαινε τότε όλα τα πνευματικά εφόδια παραγοντισμού, διαφθοράς και διαπλοκής που έχουμε αποκτήσει μπορεί και να αποδειχθούν άχρηστα στο μέλλον, και κανείς δεν επιθυμεί απαρχαιωμένες δεξιότητες. Η πιθανότητα να μπορεί κάποιος να δημιουργεί πλούτο παρέχοντας προϊόντα ή υπηρεσίες που οι συμπολίτες ελεύθερα επιλέγουν μας τρομάζει σαν ιδέα. Έχουμε ως κοινωνία συνηθίσει στα δανεικά, τα ΕΣΠΑ και γενικώς το εύκολο χρήμα, και κάτι που θα καταδείκνυε την ηθική και οικονομική παρακμή αυτού του συστήματος δημιουργεί υπαρξιακούς φόβους.



Αν όχι η πλειοψηφία, τουλάχιστον ένα μεγάλο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας πιστεύει τον κ. Τσίπρα ή πολιτικούς σαν το Τσίπρα όχι γιατί δεν καταλαβαίνει ότι λένε συνεχώς ψέματα, αλλά γιατί τα ψέματα τους εμπεριέχουν τις βαθύτερες «αλήθειες» της μεταπολιτευτικής Ελλάδας. Αυτό είναι το ηθικό πλεονέκτημα του κρατισμού, και ειδικότερα της αριστεράς. Και αν στον έβδομο χρόνο της κατάρρευσης αυτού του πλεονεκτήματος η λεγόμενη κεντροδεξιά δεν έχει καταφέρει να κερδίσει ούτε ένα ιδεολογικό πόντο είναι γιατί αυτές οι βαθύτερες «αλήθειες» είναι και το δικό της δόγμα.

κ. ΝΑΠΟΛΕΟΝΤΟΣ ΛΙΝΑΡΔΑΤΟΥ άρθρο

Ένα iPhone για τον Μάριο Ντράγκι
Ναπολέων Λιναρδάτος



Η όχι και τόσο σιωπηρή παραδοχή στην ποσοτική χαλάρωση που εφαρμόζει ο κ. Ντράγκι είναι πως οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις έχουν κάνει ότι θα έπρεπε να κάνουν στο θέμα των μεταρρυθμίσεων και έτσι η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα έχει πλημμυρήσει την Ευρώπη με ρευστότητα. Αυτή είναι η συμβατική εξήγηση. Η πιο ρεαλιστική εξήγηση είναι ότι το ευρωπαϊκό κατεστημένο δεν βλέπει να υπάρχουν δομικές αδυναμίες και είναι διατεθειμένο να επικαλύψει τα κενά με άφθονο χρήμα, έστω και αν μια τέτοια πολιτική πολλαπλασιάζει και μεγεθύνει όλους τους κίνδυνους.



Το κύριο χαρακτηριστικό της ελεύθερης οικονομίας είναι ότι ουσιαστικά είναι ένας μηχανισμός παραγωγής και διάδοσης γνώσης. Αν ο δυτικός πολιτισμός σήκωσε την ανθρωπότητα από την απόλυτη φτώχεια που ήταν η «φυσική» της κατάσταση για χιλιετίες, είναι γιατί ανακαλύφθηκε ένα κοινωνικό σύστημα που μπορούσε να παράγει γνώση και από αυτή την γνώση να παράγει πλούτο. Βασικό συστατικό στοιχείο αυτής της διαδικασίας παραγωγής γνώσης είναι το κέρδος και η ζημιά. Στην ελεύθερη οικονομία η χασούρα είναι εξίσου σημαντική όσο και το κέρδος. Χωρίς την γνώση που παράγεται από επιχειρηματικές αποτυχίες δεν θα μπορούσε να παραχθεί η πρόοδος. Η ελεύθερη οικονομία είναι σαν ένα εργαστήριο πειραμάτων όπου νέες ιδέες δοκιμάζονται και όπου ιδέες που είχαν επιτύχει στο παρελθόν αξιολογούνται εκ νέου υπό διαρκώς μεταβαλλόμενες συνθήκες.



Το θέμα με την νομισματική (ουσιαστικά δημοσιονομική) πολιτική του κ. Ντράγκι είναι ότι ακυρώνει αυτή την ιδιαίτερα σημαντική διαδικασία κέρδους και ζημίας. Η ρευστότητα που κατευθύνεται στον τραπεζικό τομέα και σε ένα καθιερωμένο επιχειρηματικό περιβάλλον εκλαμβάνει την οικονομία ως κάτι στατικό και δεδομένο. Όμως ο πλούτος που έχουμε σήμερα βασίζεται στις καινοτομίες και αλλαγές του χθες. Η ανάπτυξη του αύριο βασίζεται στην αναγκαία «δημιουργική καταστροφή» που πρέπει να συντελεστεί σήμερα. Ένα σύστημα που έχει εξοβελίσει την αποτυχία είναι ένα σύστημα ζόμπι. Η στασιμότητα φέρνει την παρακμή, και η παρακμή την κατάρρευση.



Η Apple που αυτή την εβδομάδα παρουσιάζει την νέα έκδοση του iPhone, ξεκίνησε από σε ένα γκαράζ, θέλοντας να δοκιμάσει την ιδέα ότι κάποια μέρα κάθε σπίτι θα είχε έναν ηλεκτρονικό υπολογιστή. Εκείνη την εποχή, οι καθιερωμένες εταιρείες που ήδη κατασκεύαζαν ηλεκτρονικούς υπολογιστές, όπως η IBM, θεωρούσαν την συγκεκριμένη ιδέα μια ανόητη φαντασίωση. Σήμερα η IBM αξίζει κάπου 135 δισεκατομμύρια δολάρια, και η ανόητη φαντασίωση δύο νεαρών σε ένα γκαράζ γύρω στα 800 δισεκατομμύρια δολάρια. Το πρόβλημα με την πολιτική του κ. Ντράγκι είναι ότι δημιουργεί ένα οικονομικό περιβάλλον όπου οι IBM του σήμερα δεν μπορούν να αποτύχουν και οι Apple του μέλλοντος δεν έχουν χώρο να δημιουργηθούν.

κ. ΝΑΠΟΛΕΟΝΤΟΣ ΛΙΝΑΡΔΑΤΟΥ άρθρο:Ισλάμ και μεταμοντέρνος φεμινισμός

Ισλάμ και μεταμοντέρνος φεμινισμός
Ναπολέων Λιναρδάτος

Υπό κανονικές συνθήκες θα ήταν αναμενόμενο οι αυτοαποκαλούμενοι φεμινιστές να είναι τουλάχιστον ιδιαίτερα επικριτικοί στην εξάπλωση του ισλαμισμού στην Ευρώπη. Δεν υπάρχει στον δυτικό κόσμο ένα κίνημα που να υποσκάπτει την θέση και τα ανθρώπινα δικαιώματα της γυναίκας όσο ο ισλαμισμός, που επιδεικνύει μια πρωτοφανή δυναμική και αυτοπεποίθηση.

Ο ιστορικός, Gavin Mortimer, έγραψε στον Spectator, «ειδικά εφέτος οι ισλαμιστές στοχοποιούν τις γυναίκες. Όταν ο Σάλμαν Αμπεντί πυροδότησε την βόμβα αυτοκτονίας στην συναυλία της Ariana Grande τον Μάιο, δολοφονόντας 17 γυναίκες (και πέντε Άνδρες), το έπραξε γνωρίζοντας ότι ο χώρος θα ήταν γεμάτος με έφηβα κορίτσια και νεαρές γυναίκες. Το Ιούλιο δύο Γερμανίδες μαχαιρώθηκαν θανάσιμα από έναν Αιγύπτιο σε ένα θέρετρο στην Ερυθρά Θάλασσα. Αυτή η επίθεση έμοιαζε με την επίθεση στο Turku της Φιλανδίας, όπου ένας δεκαοκτάχρονος Μαροκινός μαχαίρωσε οκτώ γυναίκες, οι δύο εξ αυτών υπέκυψαν στα τραύματα τους. Δύο ημέρες νωρίτερα, μια θανάσιμη ισλαμική επίθεση στην Cambrils της Ισπανίας είχε ως θύμα μια γυναίκα ετών 61.»

Στα παραπάνω δεν συμπεριλαμβάνονται οι καθημερινές επιθέσεις, όπως για παράδειγμα οι επιθέσεις σε περίπου 1.200 γυναίκες στο σταθμό τραίνων της Κολωνίας. Οι επιθέσεις, οι βιασμοί, οι κλειτοριδοκτομές, οι απαγωγές, η καταναγκαστική πορνεία θεωρούνται πλέον συνηθισμένα φαινόμενα. Αυτό όμως που κάνει εντύπωση είναι γιατί οι αυτοαποκαλούμενοι φεμινιστές δεν έχουν να που τίποτε για όλα αυτά.

Δεν έχουν να πουν τίποτε γιατί οι μεταμοντέρνοι φεμινιστές διαφέρουν δραματικά από τους πρώτους φεμινιστές. Στην αρχή ο φεμινισμός ήταν ένα κίνημα που ζητούσε την ισότητα ενώπιον του νόμου. Αφού αυτός ο στόχος επετεύχθη, το κίνημα έχει «αλλάξει χέρια» και εξ ονόματος του σήμερα ομιλούν μεταμοντέρνοι προπαγανδιστές, των οποίων ο ένας και μοναδικός στόχος είναι ο δυτικός πολιτισμός. Ο δυτικός πολιτισμός θεωρείται το πιο βάναυσο, βάρβαρο και ανεπίδεκτο βελτιώσεως κοινωνικό σύστημα στην ιστορία της ανθρωπότητας. Βασιζόμενοι σε αυτή την αρχή, οι μεταμοντέρνοι φεμινιστές ακολουθούν το «ο εχθρός του εχθρού μου είναι φίλος μου.»

Η μουσουλμάνα βουλευτής του εργατικού κόμματος στην Βρετανία, Naz Shah, είπε στις περίπου 1.400 γυναίκες που βιάστηκαν και κακοποιήθηκαν από συμμορίες Πακιστανών στο Ρόδερωμ της Αγγλίας, «να το βουλώσουν προς χάριν της διαφορετικότητας.» Στις «φεμινιστικές» διαδηλώσεις μετά την εκλογή Trump, Γερμανοί «φεμινιστές» συμπαρατάχθηκαν με ισλαμιστές αναφωνώντας «αλαχού ακμπάρ.» Στις ΗΠΑ η διοργανώτρια των «φεμινιστικών» διαδηλώσεων, μια μουσουλμάνα, όταν βγήκε στην τηλεόραση παραπονέθηκε ότι υπάρχουν 22 πολιτείες που απαγορεύουν την επιβολή της Σαρίας.» Κάποτε όλα τα παραπάνω θα ήταν δημιουργήματα επιστημονικής φαντασίας, σήμερα όμως, είναι μια πολύ επικίνδυνη πραγματικότητα. Σαρία και μεταμοντέρνος φεμινισμός, ο νέος άξονας του σκότους.

κ. ΝΑΠΟΛΕΟΝΤΟΣ ΛΙΝΑΡΔΑΤΟΥ άρθρα...

Η επικίνδυνη αλήθεια
Ναπολέων Λιναρδάτος



Πολλές φορές οι πολίτες δεν θέλουν την αλήθεια, άλλες φορές θα την ήθελαν φτάνει να μη χρειαστεί να την ακούσουν, και άλλοτε θα ήθελαν να την ακούσουν χωρίς όμως να χρειαστεί και να την πιστέψουν. Η πολιτική τάξη πάσχει από τις ίδιες κακές συνήθειες. Έχει τα δικά της πιστεύω και όταν αυτά συγκρούονται με την πραγματικότητα, τότε το πρόβλημα είναι της πραγματικότητας.

Η πρόσφατη εμπλοκή για το θέμα του κομμουνιστικού ολοκληρωτισμού δείχνει το πόσο η αλήθεια είναι μια επικίνδυνη ουσία για την πολιτική τάξη, και πιο συγκεκριμένα αυτό που πολύ χαριτωμένα ονομάζεται στην Ελλάδα κεντροδεξιά. Αν οφείλουμε να αναγνωρίσουμε κάτι είναι ότι η ελληνική κεντροδεξιά σίγουρα δεν είναι δεξιά και κυρίως είναι κάπου στο κέντρο, ένα κέντρο όμως που μετατοπίζεται διαρκώς και αριστερότερα γιατί ο μόνος πολιτικός χώρος στην Ελλάδα που παράγει πολιτικό αφήγημα, ρητορική και ιδεολογία είναι η αριστερά. Εξ ου και ο λόγος περί ηθικού πλεονεκτήματος.

κ. ΝΑΠΟΛΕΟΝΤΟΣ ΛΙΝΑΡΔΑΤΟΥ άρθρο..

Κατεστημένο είμαι, ό,τι θέλω λέω Ναπολέων Λιναρδάτος

Παλαιοτέρα ο ηθοποιός Χρήστος Σιμαρδάνης είχε πει σχετικά με την  «Παρέλαση Υπερηφάνειας» των ομοφυλόφιλων ότι “Δεν είμαι περήφανος που είμαι ομοφυλόφιλος. Κανείς δεν μπορεί να είναι περήφανος για το τι κάνει στο κρεβάτι του. Είναι σαν να λες ''είμαι περήφανος που έχω αυτιά''. Δεν μπορείς να είσαι περήφανος επειδή είσαι θηλαστικό ή επειδή έχεις δύο αυτιά.» Το έντυπο της πολιτικής ορθότητας, Lifo, κριτίκαρε τον κ. Σιμαρδάνη γι’ αυτή του τη δήλωση, επιχειρηματολογώντας ότι επιβάλλεται οι ομοφυλόφιλοι να αισθάνονται υπερήφανοι λόγω των διώξεων και των διακρίσεων που έχουν υποστεί. Το ερώτημα εδώ είναι γιατί τότε, η Lifo και λοιπές προοδευτικές δυνάμεις, δεν είναι υπέρ των εθνικών παρελάσεων, δεν έχουν οι Έλληνες υποστεί διώξεις και διακρίσεις σχεδόν σε όλη την  διάρκεια της ιστορίας τους; 

Είμαι σίγουρος ότι η Lifo θα απαντούσε ότι η εθνική ταυτότητα και υπερηφάνεια είναι ξεπερασμένες έννοιες, εκτός βέβαια αν αυτοί που τις επικαλούνται τυγχάνουν να είναι Σκοπιανοί, όποτε σε αυτή την περίπτωση, είναι φυσικό να αισθάνονται υπερήφανοι για μια εθνική ταυτότητα που κάθε σοβαρός ιστορικός στον πλανήτη κατανοεί ως μια άκρως γελοία και ιδιαίτερα πρόσφατη μυθοπλασία. Αν ανήκεις στο προοδευτικό κατεστημένο, μπορείς να λες ό,τι θέλεις, μπορείς να αλλάζεις του κανόνες κριτικής και επιδοκιμασίας ανάλογα με τις πολίτικες ανάγκες και επιδιώξεις σου. 

Φαντασθείτε ένα κοινό πολίτη να πηγαίνει στο δικαστήριο και να έχει ως κύριο επιχείρημά του την άγνοια του νόμου. Το προοδευτικό κατεστημένο θα ούρλιαζε για τον «Ελληναρά» που ακόμα δεν έχει μάθει να συμπεριφέρεται ως ένας σύγχρονος Ευρωπαίος πολίτης. Εκτός αν αυτός ο «Ελληναράς» είναι ο πρώην υπουργός οικονομικών, Γκίκας Χαρδούβελης, οπότε σ’ αυτή την περίπτωση τα προοδευτικά ΜΜΕ επευφημούν την αθώωση λόγω άγνοιας του νόμου. 

Φαντασθείτε τo ενδεχόμενο που ένας Κρητικός είχε σκοτώσει ένα παιδί με μια «στραβή» μπαλοθιά, πόσα θα είχαμε ακούσει αυτές τις μέρες για τον πρωτογονισμό και τα βάρβαρα έθιμα των Ελλήνων. Αλλά η «στραβή» προήλθε από έναν Ρομά, οπότε το προοδευτικό κατεστημένο δεν είχε και πολλά να πει για το συγκεκριμένο περιστατικό.  

Αν εκφράζεις το προοδευτικό κατεστημένο μπορείς να λες ό,τι θέλεις. Η πραγματικότητα είναι μια εύκαμπτη ύλη και υπάρχει για να προσαρμόζεται στις αναγκαιότητες της πολιτικής ορθότητας. Η ομοιομορφία πολιτικής σκέψης που ανθεί σε δελτία ειδήσεων, ενημερωτικές εκπομπές, ριάλιτι σόυ, εβδομαδιαία περιοδικά, τ

"ΛΟΝΔΙΝΟ Ή ΤΟΚΥΟ;' άρθρο κ. ΝΑΠΟΛΕΟΝΤΟΣ ΛΙΝΑΡΔΑΤΟΥ

Λονδίνο ή Τόκυο; 
Ναπολέων Λιναρδάτος

Ο μουσουλμάνος δήμαρχος του Λονδίνου ήταν καθησυχαστικός. Δεν υπάρχει σημαντικός λόγος ανησυχίας. Όπως έχει πει ο δήμαρχος, οι τρομοκρατικές επιθέσεις ανήκουν πλέον στην καθημερινότητα των μεγαλουπόλεων. Η τελευταία παρατήρηση, θα ήταν μια μεγάλη έκπληξη για τους δημότες του Τόκυο, οι οποίοι αν και ζουν σε μια μεγαλούπολη που πλησιάζει σε πληθυσμό τα 14 εκατομμύρια κάτοικους,  δεν φαίνεται να αντιμετωπίζουν τον κίνδυνο τρομοκρατικών επιθέσεων.

Χωρίς να χρειαζόμαστε να κάνουμε μια εις βάθος στατιστική ανάλυση είναι πολύ εύκολο να κατανοήσουμε γιατί το Τόκυο είναι πολύ πιο ασφαλές από ότι πολλές ευρωπαϊκές μεγαλουπόλεις. Η Ιαπωνία έχει επιλέξει αυτό που θα κατήγγειλαν ευρωπαίοι αξιωματούχοι ως κλειστά σύνορα. Οι μετανάστες στην Ιαπωνία είναι κάτι λιγότερο από το 2% του πληθυσμού. Το 2016 η Ιαπωνία ενέκρινε 28, επαναλαμβάνω 28, αιτήσεις για παροχή ασύλου. Επομένως η δήλωση του δημάρχου του Λονδίνου χρειάζεται αναδιατύπωση. Ναι, η τρομοκρατία γίνεται μέρος της καθημερινότητας, εφόσον αυτές οι μεγαλουπόλεις βρίσκονται σε κράτη που εφαρμόζουν την πολιτική των ανοιχτών συνόρων. Και πιο συγκεκριμένα, ανοιχτά σύνορα με την Μέση Ανατολή.

Κάτι που επίσης δεν έχει το Τόκυο και η Ιαπωνία γενικότερα είναι η, ας την ονομάσουμε επιδημία, κλειτοριδεκτομών. Σύμφωνα με το  Euronews, “οι βρετανικές αρχές υπολογίζουν ότι τουλάχιστον 170.000 γυναίκες και κορίτσια έχουν υποστεί αυτό τον ακρωτηριασμό, επίσης 65.000 κορίτσια κάτω των 13 ετών κινδυνεύουν να τον υποστούν.» Επίσης το Τόκυο δεν έχει το πρόβλημα που είχε η πόλη του Ρόδερωμ όπου συμμορίες Πακιστανών βίασαν και κακοποιήσαν τουλάχιστον 1.400 κορίτσια. Οι αρχές στην πόλη του Ρόδερωμ αποσιώπησαν το γεγονός γιατί τα θύματα ήταν λευκά κορίτσια και οι θύτες Πακιστανοί. Αλλά ίσως αυτές οι χιλιάδες των περιπτώσεων εγκληματικής συμπεριφοράς να είναι οι πολλές χιλιάδες εξαιρέσεις του κανόνα. Αλλά και πάλι, αυτό δεν θα εξηγούσε γιατί σύμφωνα με έρευνα που έγινε τα δύο τρίτα των μουσουλμάνων που ζουν στην Βρετανία λένε ότι δεν θα έδιναν στις αρχές αν είχαν πληροφορίες για πιθανές τρομοκρατικές επιθέσεις. 

Οι Γιαπωνέζοι, αντίθετα από ότι η ευρωπαϊκή πολιτική τάξη, κατανοούν το πόσο σημαντική είναι η κουλτούρα για την διατήρηση βασικών πολιτισμικών αγαθών, όπως η ασφάλεια και η ελευθερία. Έχουν αποφασίσει να συντηρήσουν ένα πολιτισμικό περιβάλλον για τους πολίτες της Ιαπωνίας και καταλαβαίνουν ότι η συνέχεια αυτού πολιτισμικού περιβάλλοντος δεν μπορεί να θεωρείται δεδομένη και ανεξάρτητη από τις παραδόσεις και συνήθειες όσων απαρτίζουν την κοινωνία. Προτιμούν να ασχολούνται με τα προβλήματα μια μοντέρνας και πολιτισμένης κοινωνίας. Το γραφείο απολεσθέντων αντικειμένων της Αστυνομίας στο Τόκυο είναι τετραώροφο. Έχει περί τα 800.000 αντικείμενα, και κάθε μέρα προστίθενται περίπου 5.000. Πρόβλημα μιας πολιτισμένης κοινωνίας. 

κ. ΝΑΠΟΛΕΟΝΤΟΣ ΛΙΝΑΡΔΑΤΟΥ άρθρο: Ο καλύτερος πρωθυπουργός

Ο καλύτερος πρωθυπουργός
Ναπολέων Λιναρδάτος

Ο Κωσταντίνος Μητσοτάκης ήταν ο καλύτερος πρωθυπουργός της μεταπολίτευσης. ‘Όταν όλοι οι πολιτικοί μιλούν στους Έλληνες σαν να είναι μικρά κακομαθημένα παιδιά, ο Κωσταντίνος Μητσοτάκης προσπάθησε να απευθυνθεί σε σοβαρούς ενήλικες. Πράγμα δύσκολο και πολιτικά αυτοκαταστροφικό, όπως απέδειξαν οι εκλογές του 1993. Εξάλλου το μόνο που αποκόμισαν τα πολιτικά στελέχη της ΝΔ από τις εκλογές του 93 ήταν ότι ποτέ ξανά δεν θα πρέπει να έχουν ένα αρχηγό σαν το Κωνσταντίνο Μητσοτάκη που θα έχει το θάρρος να πει αλήθειες στους Έλληνες πολίτες. Η περίοδος της βαθιάς πασοκοποίησης της λεγόμενης συντηρητικής παράταξης είχε αρχίσει.

Ο Κωσταντίνος Μητσοτάκης είχε έναν ενστικτώδη και φυσικό συντηρητισμό. Του έβγαινε γλωσσικά, με φράσεις όπως «και γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε». Η αγάπη του και η σχέση του με την Κρήτη, ιδιαίτερα ντεμοντέ για τους μετά-μοντέρνους καιρούς μας, ήταν άλλο ένα στοιχείο αυτού του ενστικτώδους συντηρητισμού. Η προσήλωση του στην απλή λογική, πέρα από φθηνούς συναισθηματισμούς και πολιτικές κορώνες, ήδη από την δεκαετία του 80 τον είχαν κατατάξει σε μια υπό εξαφάνιση τάξη πολιτικών. Ο Κωσταντίνος Μητσοτάκης ήταν πολιτικά ένα ξένο σώμα την εποχή που πρωταγωνίστησε πολιτικά.

Οι κυβερνήσεις Μητσοτάκη της περιόδου 1990-93 έκαναν περισσότερες και καλύτερες μεταρρυθμίσεις από ότι οι μνημονιακές κυβερνήσεις σε μια περισσότερο από διπλάσια χρονική περίοδο. Παρέδωσε το κράτος με λιγότερους δημόσιους υπαλλήλους από ότι το παρέλαβε, έφερε την ιδιωτική τηλεφωνία την εποχή που έπρεπε να έχεις μέσον στο ΟΤΕ για να αποκτήσεις γραμμή, έκανε δεκάδες ιδιωτικοποιήσεις, και εκκαθαρίσεις. Μείωσε δραστικά το έλλειμμα και τον πληθωρισμό. Έγινε η απόπειρα να αποκρατικοποιηθούν οι αστικές συγκοινωνίες με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί το φαινόμενο των Κολλάδων. Τα μονοπώλια του ΟΤΕ και της ΔΕΗ οι κυβερνήσεις Μητσοτάκη δεν πρόλαβαν να σπάσουν, κάτι που έφερε μια μεγάλη ανακούφιση στα κρατικοδίαιτα συμφέροντα.

Αν κάποιος μπορεί να κριθεί από τους εχθρούς που δημιούργησε, τότε ο Κωσταντίνος Μητσοτάκης ήταν ένας αξιόλογος άνθρωπος και πολιτικός. Αν ποτέ βρούμε το δρόμο προς την έξοδο από την σημερινή κρίση, θα είναι όταν μια σημαντική μερίδα των Ελλήνων μετανιώσει που ποτέ δεν τον ψήφισε. Οι πολιτικοί μας, ιδιαίτερα τα χρόνια της κρίσης, πολλές φορές αντιπροσωπεύουν τον χειρότερο μας εαυτό, βλέπε Γιώργο Παπανδρέου και Αλέξη Τσίπρα. Ο Κωσταντίνος Μητσοτάκης αντιπροσώπευε κάτι καλύτερο του μέσου όρου. Πόσα περισσότερα θα μπορούσε να είχε καταφέρει αν εμείς ήμασταν κάπως καλύτεροι. Η θλίψη δεν είναι μόνο για τον θάνατο του, αλλά και για την ευκαιρία που μας έδωσε και εμείς χάσαμε. Θλίψη, «και γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε».