ΟΙ ΔΗΜΙΟΙ ΜΕ ΤΙΣ ΚΑΛΥΤΕΡΕΣ ΠΡΟΘΕΣΕΙΣ
23 Οκτωβρίου 2017
Ναπολέων Λιναρδάτος
Ναπολέων Λιναρδάτος
Ο Ναπολέων Λιναρδάτος έχει σπουδάσει Οικονομικά και εργάζεται στις Η.Π.Α. στον τραπεζικό κλάδο. Είναι Δεξιός Blogger και ιδρυτής του ιστολογίου «Μπλε Μήλο». Αρθρογραφεί στην εφημερίδα ΕΣΤΙΑ, ενώ τα κείμενά του φιλοξενούνται σε σωρεία ιστολογίων.
Κανείς δεν τολμούσε να σταματήσει το χειροκρότημα πρώτος.
Τον Αύγουστο η βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, Ελένη Αυλωνίτου, προσπαθώντας να δικαιολογήσει την αδυναμία του κόμματος της για ολοκληρωτικά καθεστώτα δήλωσε ότι αν «ήσουν με το καθεστώς δεν σε πείραζαν ποτέ.» Ακούγοντας αυτή την δήλωση θυμήθηκα την πολιτική των ποσοστώσεων που εφάρμοζαν τα κομμουνιστικά καθεστώτα στην Ρωσία και την Κίνα.
Ανά διαστήματα ερχόταν η εντολή από τα κεντρικά όπου ο υπεύθυνος κάθε τομέα έπρεπε να βρει ένα συγκεκριμένο ποσοστό αντεπαναστατών. Αν είχες για παράδειγμα 100 εργαζόμενους υπό την εποπτεία σου και η εντολή σου έδινε μια ποσόστωση του 10%, έπρεπε οπωσδήποτε να βρει 10 αντεπαναστάτες. Αν δεν τους «έβρισκες» δεν είχες παρά να προσθέσεις το δικό σου όνομα στην λίστα.
Δηλαδή κάποιος μπορούσε να εκτοπιστεί, να βασανιστεί ή και να εκτελεστεί μόνο και μόνο επειδή ένας ανώτερος του χρειάσθηκε να συμπληρώσει μια λίστα με ονόματα. Κάτι σαν λοταρία ιδιαίτερα αρνητικών συνεπειών. Ίσως το όνομα στην λίστα να βρέθηκε επειδή απλά ο προϊστάμενος σε αντιπαθούσε, ή, γιατί φαίνεται να αργείς περισσότερο από κάθε άλλο στην δουλειά. Ή, επειδή ο προϊστάμενος αποφάσισε για να αποφύγει την ενοχή της συνειδητής επιλογής, το δάχτυλο έπεσε τυχαία πάνω στο όνομα σου.
Σκοπός βέβαια μέτρων όπως το παραπάνω δεν ήταν τίποτε περισσότερο από την καλλιέργεια φόβου. Ο φόβος ήταν το κυρίαρχο νομιμοποιητικό μέσο για την διατήρηση στην εξουσία του κομμουνιστικού κόμματος. Ο τρόμος ότι πολύ εύκολα θα μπορούσες να κατηγορηθείς ως αντεπαναστάτης, αυτομάτως σε οδηγούσε στο να προσπαθείς μανιωδώς να συμπεριφέρεσαι με έναν τρόπο που να μην επιτρέπει και την παραμικρή αμφιβολία για την αφοσίωση και πίστη σου στο σύστημα και τους λειτουργούς του.
Στη Ρωσία παρουσιάστηκε το εξής πρόβλημα. Σε ομιλίες του Στάλιν ή άλλων κομματικών αξιωματούχων, κανείς δεν ήθελε να είναι ο πρώτος που σταματά να χειροκροτεί. Αν ήσουν ο πρώτος που σταματούσε το χειροκρότημα υπήρχε ο υπαρκτός κίνδυνος στον υπαρκτό σοσιαλισμό να βρεθείς σε λίστα αντεπαναστατών. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα το χειροκρότημα να κρατάει επί μακρόν. Οι ηλικιωμένοι άρχιζαν να λιποθυμούν, οι εγκυμονούσες έτρεμαν και έχαναν την ισορροπία τους. Σύντομα το κομμουνιστικό κόμμα εφηύρε την λύση. Ο ήχος από ένα κουδούνι ειδοποιούσε το ενθουσιώδες κοινό ότι μπορούσε πλέον να σταματήσει να χειροκροτά.
Ένα από τα μειονεκτήματα του κομμουνισμού είναι ότι ποτέ δεν εφηύρε ένα κουδούνι που να σταματά το χειροκρότημα της ελληνικής αριστεράς. Εκατό χρόνια και εκατό εκατομμύρια θύματα μετά, οι προοδευτικές δυνάμεις της Ελλάδος συνεχίζουν το χειροκρότημα. Χρήσιμοι ηλίθιοι εις το διηνεκές. Αλλά τουλάχιστον οι κόκκινοι δήμιοι είχαν καλές προθέσεις.
Ναπολέων Λιναρδάτος
Ο Ναπολέων Λιναρδάτος έχει σπουδάσει Οικονομικά και εργάζεται στις Η.Π.Α. στον τραπεζικό κλάδο. Είναι Δεξιός Blogger και ιδρυτής του ιστολογίου «Μπλε Μήλο». Αρθρογραφεί στην εφημερίδα ΕΣΤΙΑ, ενώ τα κείμενά του φιλοξενούνται σε σωρεία ιστολογίων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου