"Η ποδοσφαιροποίηση της πολιτικής" - Ναπολέων Λιναρδάτος

Η ποδοσφαιροποίηση της πολιτικής
Ναπολέων Λιναρδάτος

Στον Προϋπολογισμό του 2013 οι αυξήσεις φόρων ήταν σχεδόν 2 δισεκατομμύρια ευρώ. Στον Προϋπολογισμό του 2014 οι αυξήσεις φόρων ήταν 1,7 δισεκατομμύρια ευρώ. Για το 2015 αυξήθηκε ο φόρος στα «μπλοκάκια» από 500 σε 650 ευρώ, ενώ οι μισθωτοί με μπλοκάκι θα έπρεπε να πληρώσουν 26% από το πρώτο ευρώ. Με το περίφημο email Χαρδούβελη η κυβέρνηση θα έπαιρνε επιπλέον μέτρα από 1 έως 1,5 δισεκατομμύρια ευρώ. Κι όμως, αν ακούσεις την αντιπολίτευση σήμερα, θα είχες την εντύπωση ότι έχει να κάνεις με αναρχοκαπιταλιστές οπαδούς της Ayn Rand, που κατά την περίοδο της δικής τους διακυβέρνησης μείωσαν δραστικά το κράτος και τους φόρους.

Στο ίδιο μήκος κύματος είναι και οι υποστηρικτές της αντιπολίτευσης, είτε εργάζονται στα ΜΜΕ είτε ως απλοί πολίτες, σχολιάζοντας τα γεγονότα στο facebook ή το twitter. Είναι ως αν όλοι αυτοί αυτομάτως ανακάλυψαν από τον Φεβρουάριο του '15 και μετά ότι η υψηλή φορολογία καταστρέφει την οικονομία και συντηρεί τον κομματικό στρατό των κυβερνώντων. Είναι επίσης αλήθεια ότι η σημερινή κυβέρνηση ως ένθερμη οπαδός του κρατισμού έχει ξεπεράσει στο θέμα της φορολογίας όλες τις προηγούμενες, παρ' όλα αυτά, η διαφορά της από τους προηγούμενους έχει να κάνει με το ύψος των φορολογικών μέτρων και όχι αν πάρθηκαν φορολογικά μέτρα ή όχι. Είναι μια διαφορά ποσότητας αλλά όχι είδους. Είναι μια μετρήσιμη διαφορά, γιατί δεν είναι μια διαφορά επί της αρχής.

Στην πολιτική όλο και πιο συχνά υποστηρίζουμε κόμματα και πολιτικούς με τον ίδιο τρόπο που υποστηρίζουμε ποδοσφαιρικές ομάδες. Μας ενδιαφέρει το αποτέλεσμα της εκλογικής ή επικοινωνιακής νίκης, χωρίς να μας ενδιαφέρει και τόσο πολύ αν αυτές οι νίκες έχουν πολιτικά αποτελέσματα. Τίποτα δεν έχει σπιλωθεί τις τελευταίες δεκαετίες όσο η ύπαρξη και η αξία της ιδεολογίας. Ομως, όταν συγκρουόμασταν σε ιδεολογικό επίπεδο, επρόκειτο για μια διαμάχη φιλοσοφικών αρχών και εμπειρικών διαπιστώσεων. Το αποτέλεσμα αυτής της σύγκρουσης ήταν μια καλύτερη κατανόηση της κοινωνίας και της πολιτικής. Εχοντας αμαυρώσει την αξία της ιδεολογίας έχουμε μετατρέψει την πολιτική αρένα από μια σύγκρουση ιδεών σε μια σύγκρουση φυλών.

Στις ΗΠΑ οι δημοκρατικοί ξόδεψαν τις προηγούμενες δεκαετίες δικαιολογώντας και αδιαφορώντας για τις σεξουαλικές παρεκτροπές του Μπιλ Κλίντον, έστω κι αν οι καταγγελίες είχαν φτάσει στο επίπεδο βιασμού. Τώρα που οι ρεπουμπλικάνοι απέκτησαν έναν πρόεδρο με παρόμοιες παρορμήσεις -αν και όχι στο επίπεδο Κλίντον- οι δημοκρατικοί ανακάλυψαν τη σπουδαιότητα «του πνεύματος και της ηθικής» του Αυλωνίτη. Αντίθετα το μπλοκ των ευαγγελιστών χριστιανών στο Ρεπουμπλικανικό Κόμμα ψήφισε μονοκούκι τον Τραμπ στις εσωκομματικές εκλογές, ενώ είχε στη διάθεσή του υποψήφιους πολύ πιο συντηρητικούς σε πολιτικό και σε προσωπικό επίπεδο. Οι ιδεολογικές συγκρούσεις έχουν δώσει τη θέση τους σε μια διαμάχη πολιτικών φυλών σε διεθνές επίπεδο.

"Το κατεστημένο και οι φαντασιώσεις του" Ναπολέων Λιναρδάτος

Το κατεστημένο και οι φαντασιώσεις του

Ναπολέων Λιναρδάτος

Στην Ολλανδία η ύπαρξη ενός δικτύου κατασκοπίας της Τουρκίας, που είχε ως βάση τα -πολλά πλέον- τζαμιά στη συγκεκριμένη χώρα, ήταν η αιτία για να εξελιχθεί η υπόθεση σε ένα μεγάλο σκάνδαλο διεθνών διαστάσεων. Αργότερα, το Euronews μίλησε για δίκτυο κατασκοπίας της Τουρκίας, που έχει παρακλάδια στις πέντε από τις επτά ηπείρους του πλανήτη. Η Αυστραλία και η Ανταρκτική μέχρι στιγμής δεν είναι στη λίστα των κατασκοπευτικών προτεραιοτήτων του Ερντογάν. 

Η ύπαρξη αυτού του διεθνούς δικτύου καταδεικνύει ότι η τουρκική ηγεσία βλέπει την πληθυσμιακή αύξηση του μουσουλμανικού στοιχείου ως επέκταση της κυριαρχίας της. Η ηγεσία του τουρκικού κράτους, αλλά και οι ηγεσίες άλλων μουσουλμανικών κρατών οραματίζονται ένα μέλλον όπου οι ισλαμικές αρχές και αξίες θα παίζουν ολοένα πιο κεντρικό ρόλο στη διεθνή σκηνή. Η εποχή δυτικοποίησης φαίνεται ότι έχει δώσει τη θέση της στην ισλαμοποίηση. Η σύγκρουση των πολιτισμών δεν είναι τελικά και τόσο συγκρουσιακή, γιατί η πολιτική τάξη της Δύσης αποδέχεται την ήττα και απλώς επιζητεί κάποιους όρους παράδοσης.

Τα παραπάνω έχουν τη σημασία τους, αν αναλογιστούμε μια από τις μεγαλύτερες φαντασιώσεις της ελληνικής πολιτικής τάξης: Η Ευρωπαϊκή Ενωση όχι μόνο θα έλυνε όλα τα βασικά εσωτερικά προβλήματα της Ελλάδας, αλλά και τα ελληνοτουρκικά.

Η ηγεσία της Τουρκίας ήθελε την Τουρκία στην Ευρώπη και επομένως η Ελλάδα κρατούσε το κορυφαίο διπλωματικό χαρτί στην πιο σημαντική επιδίωξη της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής. Βέβαια, όσο περνούσε ο καιρός τόσο ο πήχης των απαιτήσεών μας έπεφτε όλο και πιο χαμηλά. Οι Τούρκοι γίνονταν όλο και πιο επιθετικοί, ενώ οι Ελληνες πολιτικοί -όλο και περισσότερο με μια πιο ενδελεχή επίγνωση της ανικανότητάς τους να προστατεύσουν την ελληνική κυριαρχία και τα συμφέροντα- ελάφρυναν το πακέτο των απαιτήσεων. Φτάσαμε ουσιαστικά στο σημείο να μην απαιτούμε τίποτα.

Τελικά, η λογικοποίηση στην οποία θέλαμε να πιστέψουμε ήταν ότι η ένταξη καθαυτό θα εξευρωπάιζε την Τουρκία και αυτομάτως θα έλυνε και τα ελληνοτουρκικά. Η Ευρωπαϊκή Ενωση θα μας έφτιαχνε το κράτος, το ευρώ θα μας έκανε πλούσιους και η ένταξη της Τουρκίας θα άφηνε την πολιτική τάξη να ασχοληθεί με αυτά που ήξερε τόσο καλά να κάνει: Να δανείζεται, να διορίζει και να μετατρέπει κάθε πρόβλημα σε κονδύλι του ΕΣΠΑ.

Η Τουρκία πλέον αρχίζει να αντικαθιστά τη Σαουδική Αραβία ως κύριος χρηματοδότης τζαμιών που διακηρύσσουν τις πιο ακραίες μορφές του Ισλάμ. Αυτό, όμως, που ανησυχεί την ελληνική πολιτική τάξη είναι πώς θα καταφέρει να επιδοτήσει και να στεγάσει στην Ελλάδα τις καραβιές ομοθρήσκων του που στέλνει ο Ερντογάν. Δεν βλέπουν τους κινδύνους τουρκοποίησης των μουσουλμάνων της Θράκης, αλλά φαντασιώνονται ότι θα εξευρωπαΐσουν τις ορδές του «σουλτάνου»...

"Έξω οι εγκληματίες, μέσα οι νοικοκυραίοι" άρθρο κ. ΝΑΠΟΛΕΟΝΤΟΣ ΛΙΝΑΡΔΑΤΟΥ

 Έξω οι εγκληματίες, μέσα οι νοικοκυραίοι

Ναπολέων Λιναρδάτος

Mετά τη δολοφονία του εστιάτορα Μανώλη Οικονόμου στην Υδρα η Αστυνομία προχώρησε στη σύλληψη επτά Γεωργιανών. Στα πολλά παράλογα της υπόθεσης ήταν και το γεγονός ότι «οι αστυνομικοί, όταν συνέλαβαν τους δύο από τους επτά Γεωργιανούς, βρήκαν τα αποφυλακιστήρια στις τσέπες τους...» Οι συγκεκριμένοι ήταν από τους χιλιάδες ευεργετηθέντες εγκληματίες του νόμου Παρασκευόπουλου. Η παραπάνω ιστορία έχει τη σημασία της για να καταλάβουμε το νομικό περιβάλλον που αντιμετωπίζει o 88χρονος από τη Γλυφάδα, ο οποίος πυροβόλησε τους επίδοξους ληστές του. 

Μέχρι στιγμής γνωρίζουμε ότι ο 88χρονος πυροβόλησε όταν δύο κακοποιά στοιχεία εισέβαλαν στο σπίτι του. Τώρα αντιμετωπίζει τέσσερις διαφορετικές κατηγορίες από το ελληνικό κράτος. Αν η έρευνα επιβεβαιώσει την αρχική εικόνα για το τι συνέβη το πρωί της Τρίτης, τότε θα έχουμε μια τυπική περίπτωση για το πώς το κράτος αντιμετωπίζει τον πολίτη που μόνο σκοπό έχει να προστατέψει τη ζωή και την περιουσία του.

Η πολιτική του ελληνικού κράτους είναι ξεκάθαρη, υπάρχουν διακρίσεις εναντίον των πολιτών που θέλουν να ζήσουν αρμονικά με τους υπολοίπους. Αυτές οι διακρίσεις πλέον δεν περιορίζονται σε θέματα δημόσιας τάξης, αλλά από το φορολογικό σύστημα, το συνταξιοδοτικό, έως και την πολιτική πρόνοιας ο παραγωγικός και υπεύθυνος πολίτης δέχεται μια ανελέητη επίθεση οικονομικής και ηθικής εξόντωσης. Αντίθετα, στον μπαχαλάκη των Εξαρχείων, στον κοινό εγκληματία, στον λαθρομετανάστη, στον διεφθαρμένο δημόσιο λειτουργό και τον κρατικοδίαιτο επιχειρηματία το ελληνικό κράτος προσφέρει σχεδόν πλήρη νομική προστασία και, φυσικά, σημαντική οικονομική αρωγή.

Στις μέρες μας δεν θα ήταν παράξενο να ακούσουμε ότι η πράξη του 88χρονου είναι ακόμα πιο επιβαρυντική από το γεγονός ότι εμπόδισε μια αναδιανομή πλούτου, η οποία μάλιστα έγινε με τα πιο γνήσια επαναστατικά μέσα. Δεν θα ήταν επίσης παράξενο η κυβέρνηση να νομοθετήσει διαφορετικές ποινές για το ίδιο αδίκημα με εισοδηματικά κριτήρια, όπως έκανε πρόσφατα με τον Kώδικα Oδικής Kυκλοφορίας.

Προσφάτως είχε δημοσιοποιηθεί η υπόθεση της σπείρας λαθρομεταναστών που όχι μόνο έκλεβαν ηλικιωμένους, αλλά κατά τη διάρκεια της κλοπής τούς βασάνιζαν. Στο τελευταίο περιστατικό πριν από την πιο πρόσφατη σύλληψή τους είχαν κάψει μια 85χρονη σιδερώνοντάς τη. Και αυτοί είχαν αφεθεί πρόωρα ελεύθεροι με τον νόμο Παρασκευόπουλου.

Δεν ήταν αρκετό ότι μπήκαν στην Ελλάδα παρανόμως και κανείς δεν τους απέλασε, αλλά, ακόμα και όταν έπραξαν και άλλα αδικήματα, το ελληνικό κράτος φρόντισε να τους αφήσει ελεύθερους πολύ πριν από την έκτιση της μικρής ποινής τους. Αυτό είναι το μήνυμα της κυβέρνησης σε κάθε ηλικιωμένο: Θα σε αφήσουμε απροστάτευτο σε κάθε εγκληματία της υφηλίου και, αν τολμήσεις να αμυνθείς, θα σε τιμωρήσουμε παραδειγματικά. 

"Ο ακήρυχτος πόλεμος στους χριστιανούς": Ναπολέων Λιναρδάτος

Ο ακήρυχτος πόλεμος στους χριστιανούς

Ναπολέων Λιναρδάτος

Πριν από έναν χρόνο, την Κυριακή των Βαΐων, δύο χριστιανικές εκκλησίες στην Αίγυπτο έγιναν στόχος τρομοκρατικών επιθέσεων. Είκοσι επτά χριστιανοί έχασαν τη ζωή τους στην εκκλησία του Αγίου Γεωργίου και άλλοι 17 δολοφονήθηκαν στην εκκλησία του Αγίου Μάρκου. Οι διώξεις και οι γενοκτονίες εναντίον των χριστιανών το 2017 ήταν οι χειρότερες στην Ιστορία, σύμφωνα με μελέτη του καθολικού οργανισμού «Aid to the Church in Need». 

Οι χώρες με τις χειρότερες επιδόσεις στην καταπάτηση βασικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων ήταν, όπως ήταν αναμενόμενο, οι μουσουλμανικές της Μέσης Ανατολής και της Βόρειας Αφρικής. Ο ένας στους 12 χριστιανούς στον κόσμο υφίσταται κάποιου είδους δίωξη, που μπορεί ξεκινά από απλή παρενόχληση και να φτάνει στους βασανισμούς, ακόμα και στη σταύρωση - κάτι που συνηθίζουν να επιλέγουν ως μέθοδο βασανισμού και εξόντωσης οι ισλαμιστές. Αν η αναλογία «ένας στους 12» δεν ακούγεται ως μεγάλος αριθμός, θα ήταν ωφέλιμο να διευκρινίσουμε ότι μιλάμε για πάνω από 215.000.000 ανθρώπους.

Σε έρευνα του Pew Research Center είχε αποκαλυφθεί ότι οι χριστιανοί υπόκεινται σε διώξεις σε 130 χώρες του κόσμου, ενώ στις 104 από αυτές τις χώρες οι διώξεις γίνονται από κυβερνήσεις και επίσημες οργανώσεις. Μπορεί η χειρότερη περιοχή για τους χριστιανούς να είναι η Μέση Ανατολή, η χειρότερη όμως χώρα είναι η κομμουνιστική Βόρεια Κορέα, όπου συστηματικά οι χριστιανοί στέλνονται σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, βασανίζονται και εκτελούνται.

Αν οι διώξεις εναντίον των χριστιανών βρίσκονται σε ιστορικά υψηλό σημείο, αυτό που κάνει εντύπωση είναι η εκκωφαντική σιωπή των ΜΜΕ για ένα θέμα το οποίο αφορά το 1/3 της ανθρωπότητας. Και δεν είναι μόνο το γεγονός ενός παγκόσμιου φαινομένου που θα έπρεπε να απασχολήσει τα ΜΜΕ... Τα εγκλήματα εναντίον των χριστιανών αρχίζουν να παρουσιάζουν σημαντική αύξηση στην Ευρώπη, την ήπειρο όπου θα ήταν αναμενόμενο οι χριστιανοί να είναι ασφαλείς. Η πολιτική ορθότητα καθορίζει τη δημοσιογραφική κάλυψη των γεγονότων. Η δημοσίευση των διώξεων θα χαλούσε το αφήγημα του κακού Ευρωπαίου και του πάντοτε αγαθού και ταπεινού ξένου.

Σύμφωνα με το κατεστημένο, οι Ευρωπαίοι θα πρέπει οπωσδήποτε να αποδεχθούν τις τεράστιες μεταναστευτικές ροές ως κάτι αναπόφευκτο και αναμφισβήτητα θετικό. Το γεγονός ότι η «μεταφορά» της Μέσης Ανατολής στην Ευρώπη έχει ως αποτέλεσμα να αποκτά όλο και περισσότερο η Ευρώπη τα χαρακτηριστικά και τα προβλήματα της Μέσης Ανατολής για κάποιον λόγο δεν πρέπει καθόλου να μας ανησυχεί...

Σε γερμανικό τηλεοπτικό δίκτυο ένας Σύρος χριστιανός αποκάλυψε τον λόγο που τον έκανε να επιστρέψει από την Αυστρία στη Συρία, ενώ είχε ήδη ξοδέψει 3.000 ευρώ: Οταν έφτασε στην Αυστρία, διαπίστωσε πόσοι από τους λεγόμενους «πρόσφυγες» ήταν υποστηρικτές και μέλη ακραίων ισλαμικών οργανώσεων και τρομοκρατικών ομάδων. Αποφάσισε, λοιπόν, ότι θα ήταν πιο ασφαλές γι’ αυτόν να επιστρέψει στη Συρία

κ. ΝΑΠΟΛΕΟΝΤΟΣ ΛΙΝΑΡΔΑΤΟΥ άρθρο...

Trump: ο βασιλιάς τους χάους
Ναπολέων Λιναρδάτος

Το γεγονός ότι ο πρόεδρος Trump τρώει ιδιαίτερα συχνά στα McDonalds δεν είναι το πιο ανησυχητικό στοιχείο στο βιβλίο Fire and Fury. Η αγάπη του για το πρόχειρο φαγητό ήταν ευρέως γνωστή πολύ πριν γίνει πριν γίνει πρόεδρος. Αυτό που είναι ανησυχητικό είναι ότι τώρα λέγεται να το κάνει γιατί νομίζει ότι μειώνει τις πιθανότητες να τον δηλητηριάσουν. Εάν αυτός ο λόγος ευσταθεί και o πρόεδρος δεν εμπιστεύεται τους σεφ του Λευκού Οίκου, είναι ένα ακόμα περίεργο δεδομένο από τα πολλά που «καταγράφονται» στο συγκεκριμένο βιβλίο.

Εδώ το καταγράφονται έχει μπει σε εισαγωγικά γιατί ο συγγραφέας του βιβλίου, Michael Wolff, ανήκει στην, ας πούμε, πιο «δημιουργική» σχολή της δημοσιογραφίας.  Και στην διάρκεια της καριέρας του, ο Wolff έχει υπάρξει τόσο δημιουργικός που εχθρικά προς τον  Trump  MME, όπως οι Times της Νέας Υόρκης, δεν παίρνουν στα σοβαρά αυτά που «καταγράφονται» στο συγκεκριμένο βιβλίο. Ίσως σε σύσκεψη που έγινε να μην έβαλε ο Trump τον προσωπάρχη του Λευκού Οίκου να κυνηγάει μια μύγα, όμως, o αλλοπρόσαλλος και ναρκισσιστικός  χαρακτήρας του Trump, που είναι ιδιαίτερα καταφανής και στις δημόσιες εμφανίσεις του, κάνουν όποιον ακούει το παραπάνω «συμβάν» να το πιστεύει.
 Το πρόβλημα για τον Trump είναι ότι όσο γελοία και εξωπραγματικά κι αν ακούγονται αυτά τα γεγονότα, η γενική συμπεριφορά του, τους προσδίδει την αίσθηση της εγκυρότητας.

Στο Λευκό Οίκο το προσωπικό αλλάζει σχεδόν ανά εβδομάδα. Δεν υπάρχει σχεδιασμός και πρόγραμμα. ‘Όλοι φαίνεται ότι προσπαθούν να ικανοποιήσουν τις επιθυμίες του προέδρου. Το πρόβλημα εδώ είναι ότι οι επιθυμίες του προέδρου αλλάζουν διαρκώς, και συχνά χωρίς την παραμικρή αναφορά σε κάποια συγκεκριμένη πολιτική στόχευση ή ιδεολογική κατεύθυνση.

Δύο από τις επιτυχίες του Trump με μακροπρόθεσμες συνέπειες επιτεύχθηκαν γιατί απλούστατα η συμμετοχή του στην πραγματοποίηση τους ήταν και είναι σχεδόν ανύπαρκτη. Η φορολογική μεταρρύθμιση σχεδιάστηκε και υλοποιήθηκε από την Ρεπουμπλικάνικη ηγεσία του Κογκρέσου. Οι θέσεις των ομοσπονδιακών δικαστών καλύπτονται με ταχύς ρυθμούς γιατί την υπόθεση την έχει αναλάβει εργολαβικά o συντηρητικός σύνδεσμος δικηγόρων, η Federalist Society.   

Ο Trump προεκλογικά είχε ασκήσει έντονη κριτική στην πολιτική τάξη των ΗΠΑ.

Κατά βάση ορθή κριτική, που όμως είχε παραβλέψει μια σημαντική παράμετρο, αυτός που θέλει να αντικαταστήσει την υπάρχουσα πολιτική τάξη πρέπει τουλάχιστον να είναι το ίδιο ικανός στην διαχείριση της πολιτικής και του κράτους, διαφορετικά η αποτυχία του θα νομιμοποιήσει πολιτικά την πρώην προβληματική κατάσταση. Για την ώρα ο πρόεδροςTrump ξοδεύει το περιορισμένο πολιτικό κεφάλαιο που διαθέτει σε άσκοπους και ανώφελους καβγάδες, δημιουργεί σκάνδαλα από άγνοια και απίστευτη επιπολαιότητα. Γενικά, συμπεριφέρεται ως ένας κακομαθημένος έφηβος που βρίσκεται στο πλατό ενός ριάλιτι σόου. 

κ. ΝΑΠΟΛΕΟΝΤΟΣ ΛΙΝΑΡΔΑΤΟΥ άρθρο:Στον δρόμο της ισλαμοποίησης

Στον δρόμο της ισλαμοποίησης
Ναπολέων Λιναρδάτος

Η προσπάθεια, πριν από καιρό, του δικηγορικού συλλόγου Αγγλίας - Ουαλίας να ενσωματώσει στο αγγλικό δίκαιο τον ισλαμικό νόμο μπορεί προσωρινά να βρήκε αντιστάσεις, αλλά φαίνεται ότι είναι ένα θέμα που θα κάνει και πάλι την εμφάνισή του σχετικά σύντομα. Στις οδηγίες που είχε στείλει τότε ο δικηγορικός σύλλογος ήταν, για παράδειγμα, πώς να φτιάξετε μια διαθήκη που θα δίνει μικρότερο μερίδιο στις γυναίκες της οικογένειας ή πώς να αποκλείσετε από την κληρονομιά κάποιον που πλέον δεν ασπάζεται τη μουσουλμανική θρησκεία.

Αυτή η πρωτοβουλία του δικηγορικού συλλόγου ήταν αυτό που λέμε «μπροστά από την εποχή της», γιατί η ισλαμοποίηση της Ευρώπης προχωρά με γοργούς ρυθμούς. Δείτε, για παράδειγμα, το τελευταίο σκάνδαλο σεξουαλικής κακοποίησης, όπου «Περισσότερες από 1.000 υποθέσεις βιασμών, σεξουαλικής κακοποίησης ανηλίκων, δολοφονιών και ναρκωτικών από αδίστακτες συμμορίες εδώ και 40 χρόνια συγκλονίζουν την πόλη Τέλφορντ της Αγγλίας». Μία από τις πιο εξοργιστικές περιπτώσεις «ήταν αυτή της Λούσι Λόου. Το 1997 ο 26χρονος τότε οδηγός ταξί Αζχάρ Αλί Μεχμούντ βίασε τη 14χρονη Λούσι, η οποία γέννησε το παιδί του. Δύο χρόνια αργότερα έβαλε φωτιά στο σπίτι της, σκοτώνοντας τη Λούσι, τη μητέρα της και τη 17χρονη αδερφή της Σάρα».

Μόλις το 2014 αποκαλύφθηκε η περίπτωση της πόλης Ρόδερομ στη βόρεια Αγγλία, όπου ο αριθμός των θυμάτων βιασμού ήταν τουλάχιστον 1.400. Και στις δύο περιπτώσεις, Τέλφορντ και Ρόδερομ, οι θύτες ήταν μουσουλμάνοι έποικοι. Και στις δύο περιπτώσεις, οι Αρχές έκαναν τα στραβά μάτια, γιατί δεν ήθελαν η αλήθεια να διαταράξει την πολυπολιτισμική ειρήνη. Τη λειτουργό που πρώτη προσπάθησε να αποκαλύψει τα εγκλήματα στο Ρόδερομ τελικά την έστειλαν σε ειδική εκπαίδευση, προκειμένου να γίνει πιο ευαίσθητη στη... διαφορετικότητα.

Μακροπρόθεσμα το θέμα με τα παραπάνω γεγονότα είναι ότι αποκτούν μια κανονικότητα στον δυτικό κόσμο, τα συνηθίζουμε. Η καθημερινότητα αποκτά όλο και περισσότερο τριτοκοσμικά χαρακτηριστικά και, αν σε αυτό κάποιος προβάλει αντιρρήσεις, τότε αμέσως διώκεται ως ρατσιστής και ξενοφοβικός. Για εμάς στην Ελλάδα όλα τα παραπάνω έχουν ιδιαίτερη σημασία, λαμβάνοντας υπ' όψιν το γεγονός ότι ο κ. Σκουρλέτης θα «ελληνοποιήσει» 800.000 αλλοδαπούς με διαδικασίες-εξπρές. Το γεγονός των μαζικών, και παρεμπιπτόντως αντισυνταγματικών, ελληνοποιήσεων θα αλλάξει ριζικά την πολιτισμική πορεία της χώρας μας. Η επιστροφή πολιτικά και πολιτισμικά στον χώρο της Μέσης Ανατολής είναι κάτι περισσότερο από βέβαιο, αν οι υπάρχουσες τάσεις και πολιτικές δεν αντιστραφούν. Η πολιτική τάξη που οδήγησε την Ελλάδα σε χρεοκοπία θα έχει κάνει ακόμη ένα μοιραίο έγκλημα, καταργώντας ουσιαστικά όλα όσα μπορέσαμε να οικοδομήσουμε από τον Μάρτιο του '21 και μετά.

Ναπολέων Λιναρδάτος:Κυβέρνηση εθνικής ταπείνωσης

Κυβέρνηση εθνικής ταπείνωσης

Ναπολέων Λιναρδάτος

Θυμάστε την επίσκεψη Ερντογάν στην Ελλάδα τον Δεκέμβριο, τότε που ήρθε και σε ελληνικό έδαφος αμφισβήτησε τη Συνθήκη της Λωζάννης και μετά πήγε στην Κομοτηνή για να εορτάσει την τουρκοποίηση της μουσουλμανικής μειονότητας; Για όποιον είχε μάτια να δει, ήταν η χειρότερη επίσκεψη ξένου πολιτικού τις τελευταίες δεκαετίες. 

Κι όμως, η «Αυγή» είχε προσπαθήσει να περάσει την επίσκεψη ως επιτυχία. «Νέα σελίδα στις ελληνοτουρκικές σχέσεις» ήταν ο σπουδαίος πρωτοσέλιδος τίτλος του ρεπορτάζ.
Ακολουθούσε σοβαρή απεικόνιση της πραγματικότητας, σημειώνοντας ότι υπάρχουν «αξιοσημείωτες “υποχωρήσεις” Ερντογάν έπειτα από τα αυστηρά μηνύματα Τσίπρα», προσθέτοντας:

«Η επίσκεψη του Τούρκου προέδρου στην Ελλάδα έχει ήδη αφήσει μία διπλή, σημαντική “κληρονομιά”: Αφενός, το πέρασμα από την εποχή της “μυστικής διπλωματίας” σε μια νέα διπλωματική σχολή, στην οποία οι δύο χώρες δεν κρύβουν τις διαφωνίες τους, αλλά τις συζητούν ανοιχτά - ακόμη και μπροστά στις κάμερες. Αφετέρου, στα “συν” της επίσκεψης Ερντογάν καταγράφονται συγκεκριμένες λεκτικές υποχωρήσεις του προέδρου της Τουρκίας, που, πίσω από τους πηχυαίους τίτλους περί της Συνθήκης της Λωζάννης, κρύβουν σοβαρές διαφοροποιήσεις της τουρκικής διπλωματίας και της εξωτερικής πολιτικής σε ό,τι αφορά τη μειονότητα, το Αιγαίο και άλλα θέματα που αποτελούν διαχρονικά “αγκάθια” μεταξύ των δύο χωρών».

Σε αυτό το σημείο καταλαβαίνεις γιατί δεν τους είναι αρκετό που είναι κυβέρνηση, αλλά θα ήθελαν να είναι αυτό που ονομάζουν «η εξουσία». Αν ήταν εξουσία, θα υπήρχε ένας Ουίνστον Σμιθ να πηγαίνει στα αρχεία και να κάνει τις απαραίτητες «διορθώσεις». Επίσης, έτσι εξηγείται και η λαχτάρα τους να νομιμοποιήσουν τον μπάφο -για να γράψεις ένα κείμενο σαν το παραπάνω πιθανόν να χρειάζεσαι μεγάλες ποσότητες.

Τελικά, το αποτέλεσμα της επίσκεψης Ερντογάν, στη διάρκεια της οποίας η Τουρκία έκανε «αξιοσημείωτες “υποχωρήσεις”» μετά «τα αυστηρά μηνύματα Τσίπρα», ήταν μια de facto κατοχή στα Iμια, μια απόπειρα βύθισης ελληνικού πλοίου και η απαγωγή και η αιχμαλωσία δύο Ελλήνων στρατιωτικών. Κι όλα αυτά πριν δούμε τι άλλο θα προκύψει ως «σημαντική κληρονομιά» της επίσκεψης Ερντογάν.

Διεθνώς η Ελλάδα, λόγω της υπάρχουσας κυβέρνησης, δέχεται τη μια ταπείνωση μετά την άλλη. Οι κυβερνώντες «την πατάνε» στο εξωτερικό γιατί απλούστατα ο τσαμπουκάς που ξέρουν εκεί δεν περνάει. Είχαν συνηθίσει τόσα χρόνια στη συνδικαλιστική και την επαναστατική «γυμναστική» με εσωτερικούς αντιπάλους που ακόμα πάσχουν από ενοχικά σύνδρομα και φοβίες. Με αυτούς τους αντιπάλους δεν έχεις παρά να δηλώσεις αριστερός και αρχίζουν την άτακτη υποχώρηση.

Στο εξωτερικό, όμως, αντίπαλοι και εχθροί δεν έχουν την ίδια κουλτούρα. Οι μπαχαλάκηδες στην κυβέρνηση, που έχουν συνηθίσει σε ένα εσωτερικό μέτωπο χωρίς αντιστάσεις, στο εξωτερικό τρώνε τα μούτρα τους. Το θέμα, βέβαια, είναι πως τον λογαριασμό της άγνοιάς τους τον πληρώνει η Ελλάδα.

κ. ΝΑΠΟΛΕΟΝΤΟΣ ΛΙΝΑΡΔΑΤΟΥ άρθρο..

Το ιταλικό ριφιφί Ναπολέων Λιναρδάτος

Αν θέλεις να κλέψεις μια τράπεζα, για να βελτιώσεις τις πιθανότητες επιτυχίας το καλύτερο που μπορείς να κάνεις είναι να έχεις τον δικό σου άνθρωπο εντός της τραπέζης. Οι Ιταλοί, έχοντας τον κ. Ντράγκι πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, μέχρι στιγμής έχουν καταφέρει να «μεταφέρουν» προς Ιταλία μεριά περί τα 319 δισεκατομμύρια ευρώ, μέσω της λεγόμενης «πολιτικής ποσοτικής χαλάρωσης». Παρεμπιπτόντως, οι ιταλικές τράπεζες και γενικώς οι Ιταλοί πωλούν τα ιταλικά ομόλογα που οι άλλοι, εμμέσως πλην σαφώς, αγοράζουν και τοποθετούν τα έσοδα σε χώρες, όπως η Γερμανία και το Λουξεμβούργο. 

Οι Ιταλοί μέχρι στιγμής έχουν καταφέρει το ακριβώς αντίθετο από αυτό που «κατέκτησε» ο κ. Τσίπρας με την περήφανη και ηρωική διαπραγμάτευση... Ενώ ο κ. Τσίπρας διαπραγματεύτηκε Μνημόνιο χωρίς λεφτά, οι Ιταλοί κατάφεραν λεφτά χωρίς Μνημόνιο! Η ιταλική όπερα με την επωνυμία «Ιταλική Οικονομική Τραβιάτα», ή απλά «παραστρατισμένη», φαίνεται ότι θα γίνει ακόμα πιο ενδιαφέρουσα αν οι δημοσκοπήσεις επιβεβαιωθούν για τις εκλογές που γίνονται σήμερα. Χωρίς να έχει γίνει ιδιαίτερα αντιληπτό στην Ελλάδα, οι λεγόμενες «λαϊκιστικές» δυνάμεις στη γειτονική χώρα έχουν προσχωρήσει σε αυτό που εδώ ονομάζεται «μνημονιακή εθνική στρατηγική»: «Αντί να φάμε τα μούτρα μας με μια αλλαγή νομίσματος, γιατί να μην προσπαθήσουμε να έχουμε τους υπολοίπους της Ευρωπαϊκής Ένωσης να πληρώνουν τη διατήρηση της υπάρχουσας πολιτικής τάξης στην εξουσία;» Εντός του ευρώ, λοιπόν, αλλά με τους όρους που επιθυμεί το ιταλικό πολιτικό κατεστημένο, πότε της συμβατικής και πότε της παρδαλής έκδοσης. 

Η ευρωπαϊκή νομισματική ένωση βασίζεται σε δύο εξίσου επιζήμιες ψευδαισθήσεις: Οι μεν του Βορρά ελπίζουν ότι κάποια στιγμή θα καταφέρουν να εκσυγχρονίσουν και να επιβάλουν δημοσιονομική πειθαρχία στις χώρες του Νότου. Οι του Νότου έχουν την ψευδαίσθηση ότι θα είναι αιωνίως πολιτικά βιώσιμη η μεταφορά, έμμεσα και άμεσα, πλούτου από τον Βορρά στον Νότο. Κάποια στιγμή αυτές οι ψευδαισθήσεις θα έρθουν σε ευθεία σύγκρουση και, όπως έχει συμβεί σε όλες τις περιπτώσεις νομισματικής ένωσης στο παρελθόν, αυτό θα είναι και το τέλος του κοινού νομίσματος. 

Το 2019 η Ιταλία θα πρέπει να αναχρηματοδοτήσει μέρος του χρέους της, που θα πλησιάζει ως μέγεθος το 1/5 της ιταλικής οικονομίας - ένα αστρονομικό ποσό. Οι βόρειοι ήδη θέλουν να καταργήσουν μια και καλή την πολιτική της ποσοτικής χαλάρωσης που εφαρμόζει η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, η οποία επίσημα τελειώνει τον Σεπτέμβριο. Αν αυτό συμβεί, τότε η Ιταλία θα έχει χάσει τον κύριο πελάτη των ομολόγων της. Όσοι νόμιζαν ότι η όπερα με την επωνυμία «Το ευρώ» έχει τελειώσει ας περιμένουν καλύτερα τις επόμενες σκηνές του έργου.

"Σχέδιο Σανό-εκλογές" Ναπολέων Λιναρδάτος

Σχέδιο Σανό-εκλογές

Ναπολέων Λιναρδάτος

Ο πατέρας ενός φίλου είχε παρατηρήσει ότι τα γαλλικά εστιατόρια συνήθως έκαναν λάθος στο λογαριασμό. Αυτό που έκανε εντύπωση δεν ήταν η ύπαρξη του λάθους, αλλά ούτε και η σχετικά υψηλήεπαναληπτικότητα. Αυτό που έκανε εντύπωση ήταν η μονομέρεια του λάθους. Πάντοτε το λάθος ήταν εις βάρος του πελάτη και προς όφελος του εστιατορίου.

Μια παρόμοια κατάσταση επικρατεί και στην υπόθεση Νοβάρτις. Υπάρχουν πάρα πολλά και σημαντικά λάθη, παραλήψεις και περίεργες αποφάσεις. Αυτό που κάνει εντύπωση δεν είναι ούτε η ύπαρξη, αλλά ούτε και το πόσο συχνά συμβαίνουν όλα αυτά, αυτό που κάνει εντύπωση είναι η εξόφθαλμη μονομέρεια όλων των λαθών, παραλήψεων και περίεργων αποφάσεων. Πάντοτε είναι εις βάρος των πολιτικών αντιπάλων της κυβέρνησης.

Όπως όταν η εισαγγελέας που εξέταζε την υπόθεση  αποφάσισε να μην στείλει την υπόθεση στην Βουλή όταν προέκυψε ότι υπάρχει πιθανή εμπλοκή πολιτικών. Αντίθετα η ίδια εισαγγελέας έστειλε αμέσως στην Βουλή την υπόθεση Καμμένου με τα όπλα για την Σαουδική Αραβία.

Η εισαγγελέας ξεχνά να ρωτήσει εξαιρετικά εύλογες ερωτήσεις τους λεγόμενους προστατευόμενους μάρτυρες. Αντίθετα, έχει μια ευκολία και μεγάλη διάθεση να θέσει καθοδηγητικές ερωτήσεις, δηλαδή ερωτήσεις που κατευθύνουν τον «μάρτυρα» στο να δώσει συγκεκριμένες επιθυμητές απαντήσεις.

Για παράδειγμα στις 17 Ιανουαρίου προστατευόμενος «μάρτυρας» καταθέτει: «Η δέσμευση θα επιτυγχανόταν με δωροδοκίες κρατικών αξιωματούχων, υπουργών και πρωθυπουργού. Αυτό συνάγεται και από το ύψος προϋπολογισμού του προγράμματος, το οποίο υπολογίζω τουλάχιστον στο 1.000.000 ευρώ" Η εισαγγελέας όμως επεμβαίνει με μια καθοδηγητική ερώτηση για να ανεβάσει το τίμημα: «Με βάση τα προαναφερόμενα δεδομένα θεωρείτε πιθανό ο προϋπολογισμός του συγκεκριμένου προγράμματος να ανέρχεται σε ποσό πλησίον ή άνω των 2.000.000 ευρώ;» Ο «μάρτυρας» αμέσως προσαρμόζεται στην ερώτηση-οδηγία, «Ναι με βάση τα προαναφερόμενα δεδομένα το θεωρώ πολύ πιθανό.»

Τα τραγελαφικά διαδέχονται το ένα το άλλο. Οι «μάρτυρες» δίνουν καταθέσεις με δόσεις, ως αν κάποιος να εξετάζεται με ένα πρόχειρο διαγώνισμα  που όμως γίνεται σταδιακά σε μια περίοδο εβδομάδων, έχοντας την ευκαιρία να πάει φροντιστήριο εν τω μεταξύ. Υπάρχει «μάρτυρας» που ενώ έχει καταθέσει για την δωροδοκία υπουργών, μετά από εβδομάδες θυμάται ξαφνικά ότι ξέρει ότι τα έχει πάρει και πρωθυπουργός.

 Ή πάρτε την περίπτωση όπου «διαρρέει» σε κυβερνητική εφημερίδα κατάθεση που όμως δεν έχει δοθεί όταν η εφημερίδα βγαίνει στα περίπτερα. Το να διαρρεύσει μια κατάθεση στον τύπο είναι φυσιολογικό, το να διαρρεύσει μια κατάθεση από το μέλλον είναι μια παγκόσμια ελληνική πρωτοτυπία.  

Θα μπορούσε κάποιος να γεμίσει σελίδες με τα παράξενα αυτής της υπόθεσης. Και αυτή η υπόθεση έχει όλα αυτά τα παράξενα γιατί ο σκοπός δεν ήταν η διαλεύκανση ενός σκανδάλου αλλά στο να στηθεί ένα αφήγημα για τις προεκλογικές ανάγκες των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Γι’ αυτό και η κυβερνητική πλειοψηφία θα κάνει τα πάντα για να μην ερευνηθεί η υπόθεση στην επιτροπή που έστησαν.

Τα συλλαλητήρια για το σκοπιανό απλώς επίσπευσαν μια διαδικασία που είχε προετοιμαστεί για αργότερα, και όπως σωστά γράφτηκε το καλύτερο φάρμακο για τα συλλαλητήρια ήταν αυτό της Νοβάρτις.  

Δεν αποκλείεται να ακολουθήσουν και άλλα σκάνδαλα ειδικά μετά από τις προχειρότητες και τα κενά στην υπόθεση Νοβάρτις. Πριν από μερικούς μήνες έγινε κατανοητό ότι το success story που προσπάθησαν να πουλήσουν μοιράζοντας ένα μικρό μέρος από την άγρια φορομπηξία δεν έπειθε κανέναν. Μετά πήγαν να διασπάσουν την αξιωματική αντιπολίτευση με το σκοπιανό, αλλά η αξιωματική αντιπολίτευση τήρησε μια πατριωτική στάση και από μειονέκτημα έγινε πλεονέκτημα η θέση της στο συγκεκριμένο θέμα.

Τελικά έμειναν με το τελευταίο τους χαρτί, αυτό των σκανδάλων. Γνωρίζουν ότι ο μέσος πολίτης δεν θα ασχοληθεί με τα στοιχεία της υπόθεσης. Γνωρίζουν ότι οι ψηφοφόροι έχουν την χειρότερη ιδέα για τους πολιτικούς και μια τέτοια υπόθεση θα είναι ευκολοχώνευτη.

Σχεδόν πριν από ένα χρόνο, διαβάζαμε ότι «Ύστερα από δίκη που κράτησε περίπου δύο χρόνια η υπόθεση Βατοπεδίου, η οποία προσέλαβε από την πρώτη στιγμή έντονη πολιτική χροιά και θεωρήθηκε σημαντική παράμετρος της εκλογικής συντριβής της κυβέρνησης Καραμανλή το 2009, έφθασε χθες σε τελεσίδικη δικαστική κρίση με την αθώωση όλων των εμπλεκομένων.»

Ας να μην ξεχνάμε γιατί η υπόθεση του Βατοπεδίου ήταν τόσο δημοφιλής. Ενέπλεκε μια «δεξιά» κυβέρνηση με την εκκλησία σε ένα μεγάλο οικονομικό σκάνδαλο. Ήταν το σκάνδαλο που ακουμπούσε όλες τις ερωτογενείς ζώνες του αριστερού κατεστημένου. Η πολιτική ζημιά τότε έγινε, οι πολιτικοί αντίπαλοι των «εμπλεκομένων» ωφελήθηκαν ποικιλοτρόπως.

Μετά από χρόνια ελάχιστοι ενδιαφέρθηκαν να μάθουν και να δημοσιεύσουν την είδηση με τις αθωωτικές δικαστικές αποφάσεις. Το «σκάνδαλο» είχε επιτελέσει το σκοπό του.

κ. ΝΑΠΟΛΕΟΝΤΟΣ ΛΙΝΑΡΔΑΤΟΥ άρθρο..

Μέγα σκάνδαλο, μηδέν διερεύνηση
Ναπολέων Λιναρδάτος

Εάν πραγματικά πιστεύεις ότι μια υπόθεση εμπεριέχει σοβαρές και άξιες έρευνας ενδείξεις, τότε ποιος ο λόγος να συμπεριφέρεσαι ως αν αυτές οι ενδείξεις είναι εύθραυστες και εξόχως προβληματικές; Αυτό που δημιουργεί πολλά ερωτηματικά με την υπόθεση Novartis είναι το πως συμπεριφέρονται οι επίδοξοι κατήγοροι. Συγκεκριμένα, οι επίδοξοι κατήγοροι συμπεριφέρονται ως αν οι ίδιοι να μην πιστεύουν τις κατηγορίες που θέλουν να αιωρούνται εναντίον των πολιτικών τους αντιπάλων.

Αν πιστεύεις στην σοβαρότητα των ενδείξεων τότε γιατί οργανώνεις μια προανακριτική διαδικασία στην Βουλή με μόνο σκοπό να μην εξετάσει την υπόθεση. Αν η υπόθεση Novartis είναι το μεγαλύτερο σκάνδαλο που έχει υπάρξει ποτέ και που εμπλέκει 10 υψηλά πολιτικά πρόσωπα, τότε γιατί η κυβερνητική πλειοψηφία προετοιμάζει μια διαδικασία που δεν θα ασχοληθεί με την ουσία της υπόθεσης; Το τραγελαφικό στοιχείο της όλης υπόθεσης είναι μια κυβερνητική πλειοψηφία που διακηρύττει το μεγαλειώδες του σκανδάλου και ταυτόχρονα οργανώνει μια διαδικασία που δεν θα επιδιώξει ούτε τον ελάχιστο τυπικό έλεγχο.

Αν πραγματικά υπάρχει σκάνδαλο Novartis στο οποίο εμπλέκονται τα συγκεκριμένα πολιτικά πρόσωπα, τότε η κυβερνητική πλειοψηφία με την στάση της συγκαλύπτει τα αδικήματα που έχουν συντελεστεί και αφήνει τους ενόχους ελεύθερους. Αν όμως οι κατηγορίες είναι αβάσιμες, τότε η κυβερνητική πλειοψηφία έχει ενορχηστρώσει μια διαδικασία που δημιουργεί κατηγορούμενους που όχι μόνο δεν έχουν το τεκμήριο της αθωότητας, αλλά δεν έχουν καν την δυνατότητα να αποδείξουν ότι δεν είναι ένοχοι.

Τα τραγελαφικά της δικογραφίας που εστάλη στην Βουλή διαδέχεται τώρα το τραγελαφικό της διαδικασίας που θέλει να επιβάλει η κυβερνητική πλειοψηφία. Δεν πρόκειται για μια τυχαία επιλογή. Η ποιότητα της δικογραφίας επιβάλει μια αντιστοίχου ποιότητας διερεύνηση από αυτούς που έστησαν την υπόθεση.

κ ΝΑΠΟΛΕΟΝΤΟΣ ΛΙΝΑΡΔΑΤΟΥ άρθρο

Ο μεγαλύτερος τους φόβος
Ναπολέων Λιναρδάτος

Αν σου βάζουν την ετικέτα του φασίστα, δεν είναι επειδή πιστεύουν ότι είσαι φασίστας. Σε κατηγοριοποιούν ως φασίστα, γιατί θέλουν να φοβηθείς και να σιωπήσεις. Η σιωπή σου είναι αναγκαία για ένα πολιτικό σύστημα που έχει προ πολλού πάψει να εκπροσωπεί τον μέσο Έλληνα. 

Ο σπουδαίος σοβιετολόγος Leonard Schapiro είχε πει ότι «το πραγματικό αντικείμενο της προπαγάνδας δεν είναι ούτε να πείσει ούτε να προσηλυτίσει, αλλά να παραγάγει έναν ομοιόμορφο τρόπο δημόσιου λόγου, έτσι ώστε και το παραμικρό ίχνος ανορθόδοξης σκέψης να ηχεί ως μια απειλητική παραφωνία». 

Επί 40 χρόνια προσπαθούν να εκπαιδεύσουν τον Έλληνα στην ιδέα ότι πρέπει να είναι ένα άβουλο ον, που το μόνο το οποίο μπορεί και πρέπει να διεκδικεί είναι παροχές ως ζήτουλας από το κράτος-αφέντη. Μια σχέση εξάρτησης και υποτέλειας του πολίτη με το «βαθύ» κράτος και την πολιτική τάξη. 

Το πόπολο δεν δικαιούται να έχει τα δικά του «πιστεύω», εκτός από αυτά που του υποδεικνύει το κατεστημένο. Ειδικότερα, δεν δικαιούται να έχει ανησυχίες για θέματα που έχουν να κάνουν με την Ιστορία και τον πολιτισμό του. Αυτά για την πεφωτισμένη ελίτ είναι ξεπερασμένες εμμονές, που δεν έχουν καμιά σχέση με τη νέα, πολυπολιτισμική Ελλάδα την οποία θέλει να εδραιώσει. 

Το συλλαλητήριο στη Θεσσαλονίκη ήταν μια πολύ μεγάλη έκπληξη για το κατεστημένο. Όχι τόσο για τη σημασία και τις επιπτώσεις του στο Μακεδονικό όσο για το γεγονός ότι υπάρχει ακόμα μεγάλη μερίδα των Ελλήνων που είναι διατεθειμένη να βγει στον δρόμο όχι για «τα γαρ βλεπόμενα πρόσκαιρα», αλλά για «τα δε μη βλεπόμενα αιώνια». 

Η «απειλητική παραφωνία» του συλλαλητηρίου φόβισε, γιατί κατέδειξε ότι υπάρχει η πιθανότητα το πόπολο να αυτονομηθεί. Ο μεγαλύτερος φόβος τους είναι ότι ίσως κάποια ημέρα οι πολίτες συνειδητοποιήσουν πως το υπάρχον πολιτικό κατεστημένο ούτε τους εκπροσωπεί ούτε τους υπηρετεί ούτε προτίθεται να αλλάξει αυτή την κατάσταση. Η πολιτική τάξη εκπροσωπεί την πολιτική τάξη και τις ιδεοληψίες της. 

Για τα ΜΜΕ, το συλλαλητήριο ήταν μια φασιστική, ακροδεξιά, ακραία εκδήλωση, ένα καρναβάλι γραφικών ή, στις πιο μετριοπαθείς προσεγγίσεις, η έκφραση του ελληνικού θυμικού, μια συναισθηματικά επιπόλαιη αντίδραση ενός λαού ο οποίος εσφαλμένα δεν αποδέχεται την ήττα ως κάτι αναπόφευκτο, ως τη μόνη «ρεαλιστική» διέξοδο για ένα θέμα το οποίο δεν θα έπρεπε καν να τον ενδιαφέρει. 

Η καλύτερη φωτογραφία από την Ελλάδα το 2018 δεν θα ήταν από μια παραλία ή από ένα αξιοθέατο. Αλλά η φωτογραφία ενός διαμερίσματος με έναν άδειο καναπέ και μια ανοιχτή τηλεόραση που παίζει, αλλά κανείς δεν βλέπει. 

κ. ΝΑΠΟΛΕΟΝΤΟΣ ΛΙΝΑΡΔΑΤΟΥ άρθρο..

 Σήμερα στις 8:13 π.μ.

Το σουηδικό μοντέλο ανοιχτών συνόρων
Ναπολέων Λιναρδάτος

Η δυσκολία διαβάζοντας το ρεπορτάζ του Reuters ήταν ότι έπρεπε συνεχώς να επιβεβαιώνεις ότι αναφερόταν στη Σουηδία και όχι σε κάποια τριτοκοσμική χώρα. Ο πρωθυπουργός της Σουηδίας πλέον δεν αποκλείει το ενδεχόμενο να κατεβάσει τον στρατό στους δρόμους, προκειμένου να επιβληθούν ο νόμος και η τάξη. Μόνο την πρώτη εβδομάδα του έτους έγιναν τέσσερις δολοφονίες, με έναν επιπλέον νεκρό από χειροβομβίδα έξω από σταθμό του μετρό στη Στοκχόλμη. 

Πάνω από 300 είναι τα πρόσφατα περιστατικά πυροβολισμών, ενώ η σουηδική αστυνομία πλέον παροτρύνει τις γυναίκες να μην κυκλοφορούν το βράδυ, προκειμένου να αποφεύγουν τους ομαδικούς βιασμούς. Το 2017 καταγράφηκαν 7.226 βιασμοί. Υπάρχει αλματώδης αύξηση στα περιστατικά AIDS - για την ακρίβεια η αύξηση είναι 300%. Ο επικεφαλής της ειδικής μονάδας αντιμετώπισης εγκλήματος της σουηδικής αστυνομίας δήλωσε ότι προάστια της Στοκχόλμης έχουν μετατραπεί σε εμπόλεμες ζώνες.

Στην τρίτη μεγαλύτερη πόλη της Σουηδίας, το Μάλμε, οι μετανάστες είναι πλέον πλειοψηφία, το 1/5 του πληθυσμού είναι κάτω των 18 ετών και στους δρόμους ομάδες παιδιών κυκλοφορούν με καλάσνικοφ και αλεξίσφαιρα γιλέκα. Αυξάνονται δε διαρκώς οι λεγόμενες «no-go zones», περιοχές που είναι τόσο επικίνδυνες ώστε να μην τολμά να παρουσιαστεί η αστυνομία. 

Η Σουηδία φέρεται ότι είναι ο κύριος προορισμός παράνομων όπλων που πωλούνται στα Βαλκάνια, σύμφωνα με δήλωση των δικαστικών Αρχών στη Βοσνία. Ο Φινλανδός καθηγητής Lillrank πιστεύει ότι η Σουηδία μετατρέπεται στη μεγαλύτερη απειλή για την ασφάλεια της Φινλανδίας. Μάλιστα, στη Νορβηγία και τη Δανία κερδίζει έδαφος η ιδέα να επιβληθούν επιπλέον συνοριακοί έλεγχοι εναντίον της Σουηδίας. 

Τα παραπάνω είναι μια μικρή συλλογή στοιχείων από πρόσφατα ρεπορτάζ για τη Σουηδία. Θα μπορούσε κάποιος να γεμίσει σελίδες μόνο αναφέροντας τους τίτλους από ρεπορτάζ και άρθρα, τα οποία ασχολούνται με την πολιτισμική και την ανθρωπιστική κρίση που έχουν τεχνητά επιβληθεί στη Σουηδία από την πολιτική τάξη της. Και θα ήταν τουλάχιστον ευκταίο -αν όχι επιβεβλημένο- αυτή η πολιτική τάξη, ύστερα από όλα αυτά, να επανεξετάσει τις πολυπολιτισμικές φαντασιώσεις της, που καταστρέφουν μια πολιτισμένη χώρα. 

Επιστρέφοντας στο ρεπορτάζ του Reuters, διαβάζω ότι η σουηδική κυβέρνηση ετοιμάζεται να ξοδέψει επιπλέον 700.000.000 ευρώ για αστυνόμευση, να αυξήσει τις ποινές για εγκλήματα με οπλοκατοχή και -το πιο ενδιαφέρον- να κάνει ακόμα ευκολότερο για την αστυνομία το να παρακολουθεί ιδιωτικά τηλεφωνήματα και emails. Εντάξει, μπορεί οι Σουηδοί να έχουν χάσει τον ύπνο τους, να είναι υπό διωγμό στην ίδια τους τη χώρα, να υπόκεινται σε χιλιάδες βιασμούς, να χάνουν τις ατομικές ελευθερίες τους, να χρειάζεται να αυξήσουν τα όρια συνταξιοδότησης για να χρηματοδοτηθεί η πρόνοια για τους λαθρομετανάστες, αλλά κανείς δεν μπορεί να τους κατηγορήσει για ρατσισμό και ξενοφοβία... Να λέμε και τα καλά.

κ. ΝΑΠΟΛΕΟΝΤΟΣ ΛΙΝΑΡΔΑΤΟΥ άρθρο:Είναι ιδεολογικά συνεπής ο ΣΥΡΙΖΑ;

Είναι ιδεολογικά συνεπής ο ΣΥΡΙΖΑ; 
Ναπολέων Λιναρδάτος

Την ημέρα μετά την ψήφιση του πολυνομοσχεδίου, ο αντιπρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας, κ. Αδωνις Γεωργιάδης, σχολίασε στο twitter: «Χθες οι βουλευτές του Σύριζα, ψηφίζοντας τις διατάξεις για τους ηλεκτρονικούς πλειστηριασμούς, τα καζίνα και την απεργία, απέδειξαν ότι δεν έχουν κανέναν απολύτως φραγμό για να κρατήσουν την εξουσία. Δεν σεβάστηκαν τίποτε από την υποτιθέμενη ιδεολογία τους. Να τους χαιρόμαστε».

Αν κάτι προκαλεί σύγχυση στο θέμα της ιδεολογικής συνέπειας του ΣΥΡΙΖΑ, είναι το γεγονός ότι μπερδεύουμε τις προεκλογικές εξαγγελίες του ΣΥΡΙΖΑ με τις ιδεολογικές επιδιώξεις του. Άλλο το ένα, άλλο το άλλο. Ο ΣΥΡΙΖΑ στην πορεία του για την εξουσία χρησιμοποίησε όλα τα γνωστά προεκλογικά κόλπα της ελληνικής πολιτικής τάξης. Ως επί το πλείστον παροχές δεξιά και αριστερά, αλλά και μερικά φιλελεύθερα μέτρα, όπως η αύξηση του αφορολογήτου και η κατάργηση του ΕΝΦΙΑ. 

Ως κυβέρνηση, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει εφαρμόσει ένα πρόγραμμα κρατισμού και αριστερής ιδεοληψίας. Το Μνημόνιο που εφαρμόζει δεν είναι τίποτε λιγότερο από μια φορολογική εξόντωση του ιδιωτικού τομέα. Τις ελάχιστες μεταρρυθμίσεις που έχει συμφωνήσει να νομοθετήσει είτε δεν τις εφαρμόζει είτε τις μεταμορφώνει σε de facto αντιμεταρρυθμίσεις. Όχι μόνο δεν κάνει ιδιωτικοποιήσεις, αλλά επί της ουσίας έχει μπλοκάρει και αυτές που είχαν αναγγελθεί και ξεκινήσει από την προηγούμενη κυβέρνηση. Κανένα κόμμα που έρχεται στην εξουσία δεν έχει τη δυνατότητα να πάρει αποφάσεις που είναι πάντοτε σε συμφωνία με τις ιδεολογικές αρχές του. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει πετύχει έναν ιδιαίτερο υψηλό βαθμό ιδεολογικής συνέπειας που είναι συγκρίσιμη με αυτή του ΠΑΣΟΚ του '81.

Εάν λάβουμε δε υπόψη τις συνθήκες, οι επιδόσεις του είναι καλύτερες από αυτές του ΠΑΣΟΚ του '81. Ο ΣΥΡΙΖΑ στα τρία χρόνια έχει επιβάλει δισεκατομμύρια σε νέους φόρους, πραγματοποιεί δεκάδες χιλιάδες κατασχέσεις ιδιωτικής περιουσίας, έχει αυξήσει τον αριθμό των δημοσίων υπαλλήλων σχεδόν κατά 60.000, έχει ανοίξει τα σύνορα για τους λαθρομετανάστες και τις φυλακές για τους εγκληματίες, πολεμά τις παραδοσιακές αξίες στην εκπαίδευση και την Εκκλησία νομοθετικά και με υπουργικές αποφάσεις. 

Αν ο κ. Γεωργιάδης θέλει να κατανοήσει τους αντιπάλους του, θα του πρότεινα τη νέα και εξαιρετική βιογραφία του Λένιν από τον Victor Sebestyen. «Η ικανότητα του Λένιν να δένει και να πλέκει πολιτικά, να αλλάζει κατεύθυνση όταν το θεωρούσε πρόσφορο, ήταν μια σταθερή πηγή έκπληξης για τους μπολσεβίκους, που ήταν λιγότερο τακτικά ευέλικτοι από αυτόν. Ήταν φανατικός, ήταν ιδεολόγος, αλλά στην επιδίωξη της εξουσίας ήταν ρεαλιστής - «η θεωρία είναι ζωτικής σημασίας για το έργο μας, αλλά δεν είναι Αγία Γραφή» είπε στους υποστηρικτές του.» Η Ελλάδα δεν θα είχε χρεοκοπήσει αν η λεγόμενη «Κεντροδεξιά» είχε την ιδεολογική συνέπεια, τη θέληση και τον ρεαλισμό της ελληνικής Αριστεράς. 

κ. ΝΑΠΟΛΕΟΝΤΟΣ ΛΙΝΑΡΔΑΤΟΥ άρθρο:Καμάκια και Ισλαμιστές

Καμάκια και Ισλαμιστές

Ναπολέων Λιναρδάτος

Με βάση τα νέα έθιμα, που πλέον έχουν καθιερωθεί στην πολυπολιτισμική Ευρώπη, στη Γαλλία, το νέο έτος ξεκίνησε με ένα βίντεο, όπου νεαροί μετανάστες λιντσάρουν μια γυναίκα αστυνομικό. Το βίντεο δημοσιοποιήθηκε από τους ίδιους τους δράστες. Τέτοιου περιεχομένου βίντεο αυξάνονται διαρκώς και έχει δημιουργηθεί ένας νέος όρος για το είδος: «τζιχάντ πορνό». Κατά τα άλλα, οι γαλλικές Αρχές είναι ικανοποιημένες από την ηρεμία και την ειρήνη που επικράτησαν κατά τη γιορτινή περίοδο, αφού μόνο 650 αυτοκίνητα καταστράφηκαν από βανδαλισμούς σε περιοχές όπου κυριαρχούν μουσουλμανικοί πληθυσμοί. 

Ολα βαίνουν καλώς, αφού σε έρευνα του Ifop και του Ινστιτούτου Montaigne μόνο το 28% των μουσουλμάνων στη Γαλλία «απορρίπτει τους νόμους του κράτους και θεωρεί σημαντικότερη τη σαρία». Μόνο το 60% θέλει οι γυναίκες -παντός θρησκεύματος- να φορούν μαντίλες σε δημόσιους χώρους και μόνο το 50% των νεαρών μουσουλμάνων είναι υπέρ της πολυγαμίας και της ισλαμικής μαντίλας, «με το πιο ανησυχητικό να είναι η διαπίστωση των συντακτών της μελέτης ότι πρόκειται για μια τάση της γενιάς τους που δεν εξασθενεί καθώς μεγαλώνουν σε ηλικία». 
Στα μέσα μαζικής μεταφοράς, οι γαλλικές Αρχές έχουν καταγράψει 267.000 περιπτώσεις σεξουαλικής κακοποίησης μόνο τα τελευταία δύο χρόνια. Υστερα από τόσους βιασμούς, λιντσαρίσματα και άλλες κακοποιήσεις, θα ήταν αναμενόμενο το γαλλικό κράτος να έχει πάρει κάποια μέτρα. Τελικά, το πολιτικό κατεστημένο έχει αποφασίσει να απαγορεύσει το «καμάκι»... 

Αν κάτι χαρακτηρίζει ιδιαίτερα το μοντέρνο ευρωπαϊκό κράτος, είναι η τάση του να δημιουργεί de facto δύο παράλληλα νομικά καθεστώτα. Αν ανήκεις σε κάποια προστατευόμενη ομάδα του αριστερού κατεστημένου -π.χ. μουσουλμάνος λαθρομετανάστης ή απλά μπαχαλάκης-, το κράτος αυξάνει τα περιθώριά σου να καταπατάς τα βασικά δικαιώματα πολιτών οι οποίοι δεν ανήκουν στις λεγόμενες «προστατευόμενες ομάδες». Αν ανήκεις στον γενικό πληθυσμό, το ίδιο κράτος -που παραβλέπει βιασμούς και λιντσαρίσματα- έρχεται με κάθε νέο νομοθέτημα να περιορίσει ολοένα περισσότερες ελευθερίες και δικαιώματά σου... 

Αν σέβεσαι τα δικαιώματα των συμπολιτών σου, αν είσαι νομοταγής και γενικά παραγωγικό άτομο στην κοινωνία, όλη αυτή η συμπεριφορά είναι τουλάχιστον ύποπτη - αν όχι αυτόματη απόδειξη της ενοχής σου, που νομιμοποιεί την περαιτέρω παρείσδυση του κράτους στην ιδιωτική ζωή σου. Η κανονικότητα, ο δυτικός τρόπος δράσης και σκέψης γίνονται όλο και πιο συχνά ενδείξεις και αποδείξεις ενοχής. Μετά την ήττα του μαύρου και του κόκκινου ολοκληρωτισμού, η Ευρώπη αντιμετωπίζει ξανά μια κρίση που υποσκάπτει τις θεμελιώδεις αξίες της. Και αυτή η κρίση δεν είναι παρά ένα τεχνητό δημιούργημα μιας κυβερνώσας ελίτ, η οποία έχει χάσει κάθε επαφή με τα έθνη που υποτίθεται ότι εκπροσωπεί. 

κ. ΝΑΠΟΛΕΟΝΤΟΣ ΛΙΝΑΡΔΑΤΟΥ άρθρο:"Ο φόβος του φορομπήχτη"

Ο φόβος του φορομπήχτη
Ναπολέων Λιναρδάτος

Μετά δακρύων η γερμανική εφημερίδα «Handelsblatt» ενημέρωσε τους αναγνώστες της για τις επιπτώσεις της σημαντικής μείωσης φόρων που ο πρόεδρος Tραμπ και οι Ρεπουμπλικάνοι κατάφεραν να νομοθετήσουν. Οι γερμανικές επενδύσεις στις ΗΠΑ θα αυξηθούν κατά 39 δισεκατομμύρια ευρώ. «Σημαντικά μεγέθη επενδύσεων και θέσεων εργασίας θα μετατοπιστούν από την Ευρώπη στις ΗΠΑ» πρόσθεσε η γερμανική εφημερίδα. 

Το ρεπορτάζ βασιζόταν σε έκθεση του Ευρωπαϊκού Κέντρου για την Οικονομική Ερευνα (ZEW). Ο πραγματικός φορολογικός συντελεστής στις ΗΠΑ για επιχειρήσεις πριν από τη μεταρρύθμιση ήταν στο 36,5%. Μετά τη φορολογική μεταρρύθμιση ο φόρος στις επιχειρήσεις θα πέσει στο 22,7%. Στη Γερμανία ο αντίστοιχος είναι 28,2% και ο μέσος όρος της Ευρωπαϊκής Ενωσης 20,9%. Βέβαια, αυτός ο μέσος όρος της Ε.Ε. δεν δίνει την ακριβή εικόνα, γιατί οι χώρες της δυτικής Ευρώπης, που έχουν τον μεγαλύτερο ανταγωνισμό από τις ΗΠΑ για επενδύσεις και θέσεις εργασίας, έχουν φορολογικούς συντελεστές αρκετά μεγαλύτερους του ευρωπαϊκού μέσου όρου. Οι χώρες της ανατολικής Ευρώπης είναι αυτές που κατεβάζουν τον μέσο όρο στο 20,9%. 

Η Ελλάδα των ευρωπαϊκών «μεταρρυθμίσεων» θα έχει πλέον έναν φορολογικό συντελεστή για τις επιχειρήσεις, που θα είναι σχεδόν 30% υψηλότερος από αυτόν των ΗΠΑ. Σε αυτό τον υπολογισμό δεν λαμβάνουμε υπ' όψιν προκαταβολές φόρου ή άλλους άμεσους ή έμμεσους φόρους, εισφορές και άλλες επιβαρύνσεις που κάνουν τη διαφορά πολύ πιο μεγάλη. Στα χρόνια των ευρωπαϊκών «μεταρρυθμίσεων» χιλιάδες επιχειρήσεις έκλεισαν γιατί απλά δεν μπόρεσαν να σηκώσουν το βάρος ενός αδηφάγου κράτους σε συνθήκες χρεοκοπίας. Μιας χρεοκοπίας που δημιούργησε το ίδιο το κράτος, το οποίο τώρα τους αναγκάζει να πληρώσουν τα δικά του σπασμένα. 

Η ΦΑΓΕ δεν χρεοκόπησε λόγω της κρίσης, απλά μετέφερε την έδρα της στο Λουξεμβούργο. Η Coca-Cola Ελλάδος την «έκανε» για Ελβετία και η Βιοχάλκο για Λουξεμβούργο. Η Ελλάδα στα χρόνια των Μνημονίων έγινε το πειραματόζωο της φορολογικής εναρμόνισης στην Ε.Ε., όπως την καταλαβαίνουν η Γερμανία και η Γαλλία. Μια χώρα λιγότερο ανταγωνιστική ως προς αυτές, όπως η Ελλάδα, γίνεται μια πηγή επενδύσεων και ειδικευμένου προσωπικού που μεταναστεύει για να βρει εργασία. Ταυτόχρονα, η Γαλλία και η Γερμανία προστατεύουν τους δικούς τους υψηλούς φορολογικούς συντελεστές που μεταφέρουν τον εθνικό πλούτο στην πολιτική τάξη και τις παρασιτικές ομάδες που τη στηρίζουν. 

Η φορολογική μεταρρύθμιση στις ΗΠΑ είναι η πιο μεγάλη ανατροπή στον καταστροφικό δρόμο προς την πολιτική της φορολογικής εναρμόνισης. Αν η μεγαλύτερη οικονομία του κόσμου μειώνει δραστικά τη φορολογία, τότε γίνεται πιο δύσκολο για τους φορομπήχτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης να εκμεταλλευτούν τον ιδιωτικό τομέα της οικονομίας. Μπορεί η φορολογική μεταρρύθμιση να έγινε στις ΗΠΑ, αλλά κερδισμένος είναι όλος ο πλανήτης.