κ. ΚΩΣΤΑ ΔΕΡΒΟΥ,ΠΡΟΕΔΡΟΥ ΟΝΝΕΔ άρθρο:Η Παιδεία ως πεδίο εκδίκησης της αποτυχημένης λαϊκιστικής αριστεράς

Η Παιδεία ως πεδίο εκδίκησης της αποτυχημένης λαϊκιστικής αριστεράς Η παταγώδης αποτυχία της Κυβέρνησης να υλοποιήσει τις υποσχέσεις της για λεφτόδεντρα, εκτός από τις τραγικές συνέπειες στην οικονομία, έχει ως αποτέλεσμα να γινόμαστε μάρτυρες μιας πρωτοφανούς επίθεσης σε θεσμούς της δημοκρατίας, προκειμένου ο Αλέξης Τσίπρας να καθησυχάσει το λαϊκιστικό και το ακροαριστερό ακροατήριο που εξαπάτησε. Στο πλαίσιο αυτό, στόχοι γίνονται τομείς στους οποίους δεν κυριαρχεί η οικονομία, οπότε και δεν χρειάζεται την έγκριση των εταίρων, τους οποίους ο Πρωθυπουργός μετονόμασε σε «θεσμούς» – μάλλον επειδή είναι και οι μόνοι θεσμοί που αναγνωρίζει. Με αυτό το σκεπτικό επιστρατεύτηκε και ο Υπουργός Παιδείας, προκειμένου να επαναφέρει τα πιο αναχρονιστικά και επικίνδυνα σημεία του νόμου – πλαίσιο του 1982, με τον οποίο το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου μετέτρεψε τα Πανεπιστήμια από χώρους παραγωγής επιστήμης και γνώσης (με όσες παθογένειες φυσικά είχαν) σε κέντρα διερχομένων εγκληματιών και πρότυπα του εξισωτισμού προς την μετριότητα. Τα δυο κυριότερα σημεία που υπόσχεται, μέσω διαρροών ως τώρα, ο κ. Γαβρόγλου είναι αφενός μεν η επαναφορά της φοιτητικής εκπροσώπησης και η επανακαθιέρωση του πανεπιστημιακού ασύλου. Η συμμετοχή των φοιτητών στην ανάδειξη των οργάνων διοίκησης επέτρεψε συνδιαλλαγές κάτω από το τραπέζι, αλλά και ευθείς εκβιασμούς. Η ψήφος των φοιτητών έγινε αυτοσκοπός, παραγνωρίζοντας το βασικό μέλημα που έπρεπε να είναι (και ήταν, αλλά δυστυχώς μόνο για τη ΔΑΠ – ΝΔΦΚ) η πρόσβαση των εκπροσώπων των φοιτητών στα όργανα συνδιοίκησης με δικαίωμα λόγου, όχι για να δημιουργηθούν δομές αλληλοεξυπηρετήσεων, αλλά για να φτάνουν τα προβλήματά των φοιτητών στους αρμοδίους και να ελέγχεται αποτελεσματικά η πορεία επίλυσης όσων αιτημάτων κρίνονται εύλογα και υλοποιήσιμα. Το μοντέλο αυτό αποδείχτηκε ότι λειτουργεί στρεβλωτικά, γι' αυτό και δεν πιστεύω στην επαναφορά του. Αντίθετα, πιστεύω στη θέσπιση Εθνικού Συμβουλίου Φοιτητών, ως την πλέον θεσμική, αποτελεσματική και διαφανή διαδικασία προώθησης των αιτημάτων των φοιτητών. Ως ΟΝΝΕΔ και ΔΑΠ – ΝΔΦΚ, έχουμε καταθέσει συνολική και αναλυτική πρόταση για Συλλόγους πάνω από κόμματα, που θα εκπροσωπούν το σύνολο των φοιτητών σε ένα ευρωπαϊκών προδιαγραφών πλαίσιο λειτουργίας των Πανεπιστημίων μας. Το δεύτερο και πιο τρομακτικό που υπόσχεται ο κ. Γαβρόγλου είναι επαναφορά του ασύλου ανομίας στα Πανεπιστήμια. Ο σκοπός αυτής της εξαγγελίας είναι διπλός: Αφενός, να προσεγγίσει τους προνομιακούς συνομιλητές του κόμματός του, δηλαδή κάθε περιθωριακή παραβατική «συλλογικότητα» που τα όνειρά τους εκτείνονται από τον κοινωνικό παρασιτισμό μέχρι τα αντάρτικα πόλεων, και αφετέρου, να δώσει τη χαριστική βολή στα Πανεπιστήμια, επαναφέροντας σε αυτά τα τάγματα εφόδου που επί δεκαετίες επέβαλαν βίαια στη σιωπηρή πλειοψηφία των φοιτητών τη βούληση φασιστικών μειοψηφιών, καλύπτοντας τα εγκλήματά τους με τάχα ιδεολογικούς μανδύες. Όπως κάθε δημοκράτης πολίτης, τάσσομαι ξεκάθαρα κατά της επαναφοράς του ασύλου ανομίας. Πιστεύω ότι οι σχολές, όπως και η κοινωνία, δεν χρειάζονται αστυνομοκρατία. Έχουν, όμως απόλυτη ανάγκη την εμπέδωση της ασφάλειας και της νομιμότητας. Και αυτές οι έννοιες μένουν κενές χωρίς τη δυνατότητα άμεσης επέμβασης των οργάνων που έχει ορίσει η συντεταγμένη πολιτεία ως θεματοφύλακές τους, όταν διαπιστώνεται προσβολή τους. Χωρίς ασφάλεια και νομιμότητα, δεν υφίσταται ελευθερία. Και χωρίς ελευθερία, δεν υφίσταται δημοκρατία. Για αυτό το λόγο, η κατάργηση του ασύλου ήταν μια πράξη δημοκρατικά επιβεβλημένη, η οποία πρέπει να προστατευτεί. Θα αναρωτηθεί κανείς: Δεν τα γνωρίζουν όλα αυτά ο Υπουργός Παιδείας και ο Πρωθυπουργός; Δεν ενδιαφέρονται να κάνουν επιτέλους την τριτοβάθμια εκπαίδευση σύγχρονη και λειτουργική; Δυστυχώς για τη χώρα, οι απαντήσεις πλέον είναι προφανείς: Όλα αυτά τα ξέρουν ο κ. Τσίπρας και ο κ. Γαβρόγλου. Και πράττουν συνειδητά τα αντίθετα, γιατί περισσότερο από το μέλλον της χώρας τους ενδιαφέρουν οι εμμονές του παρελθόντος. Δυστυχώς, όμως γι’ αυτούς, η πανεπιστημιακή κοινότητα και η κοινωνία των πολιτών έχουν πλέον γνώση. Και, όλοι μαζί, θα τους χαλάσουμε τα σχέδια. Κώστας Δέρβος Πρόεδρος ΟΝΝΕΔ

κ. ΕΥΑΓΓΕΛΟΥ ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ,τ.ΠΡΟΕΔΡΟΥ ΠΑΣΟΚ θέσεις με αφορμή τις προτάσεις του ΥΠΟΥΡΓΕΙΟΥ ΠΑΙΔΕΙΑΣ

Αθήνα, 2 Ιουνίου 2017

Ανάρτηση Ευ. Βενιζέλου με αφορμή τις προτάσεις του Υπ. Παιδείας

Κάποτε το πανεπιστημιακό άσυλο ως θεσμική εγγύηση της ακαδημαϊκής ελευθερίας, δηλαδή της ελευθερίας της έρευνας και της διδασκαλίας ως ειδικότερη όψη της ελευθερίας του λόγου και της ελεύθερης κίνησης των ιδεών, είχε νόημα. Δυστυχώς σταδιακά το πανεπιστημιακό άσυλο εκφυλίστηκε σε άλλοθι που υπέθαλψε τη συμβολική και υλική βία στους πανεπιστημιακούς χώρους. Επιπλέον κατέστησε ορισμένους πανεπιστημιακούς χώρους ορμητήρια για την άσκηση οργανωμένων μορφών κοινωνικής και πολιτικής βίας. Το πρόβλημα εδώ και δεκαετίες δεν είναι η αποτροπή της κρατικής βίας στο όνομα της ακαδημαϊκής ελευθερίας, αλλά το τελείως αντίστροφο: η προστασία της ακαδημαϊκής ελευθερίας από την ενδοπανεπιστημιακή βία ή την ελεύθερα εισαγόμενη στους πανεπιστημιακούς χώρους βία που ασκούν οργανωμένες ομάδες. Το έρεισμα του πανεπιστημιακού ασύλου στο άρθρο 16 του Συντάγματος και την προστασία της ακαδημαϊκής ελευθερίας έχει πλήρως απωλεσθεί. Συχνά, είτε το  ομολογούν είτε όχι, ελληνικά ΑΕΙ οργανώνουν σημαντικές εκδηλώσεις ( από συνοδούς πρυτάνεων μέχρι αναγορεύσεις επίτιμων διδακτόρων) εκτός πανεπιστημιακών χώρων για λόγους ασφαλείας, δηλαδή για να προστατευθεί η ελευθερία του  λόγου και η ακαδημαϊκή ελευθερία. 

Συνεπώς οι σκέψεις για επαναφορά των παλιών διατάξεων  περί πανεπιστημιακού ασύλου προσκρούουν πλέον στον πυρήνα της συνταγματικά προστατευόμενης ακαδημαϊκής ελευθερίας.

Η κυοφορούμενη νομοθετική πρωτοβουλία του Υπουργείου Παιδείας περιλαμβάνει όμως και την επιστροφή στις «συμμετοχικές» αντιλήψεις της πρώτης περιόδου της μεταπολίτευσης ως προς τον τρόπο συγκρότησης και λειτουργίας του «πανεπιστημίου των ομάδων» που παρά τις αναφορές στην έννοια της ακαδημαϊκής κοινότητας και στις μεσαιωνικές απαρχές του ευρωπαϊκού πανεπιστημίου, οδήγησαν κατ´ αποτέλεσμα στην ακραία κομματικοποίηση του πανεπιστημιακού γίγνεσθαι και στον ευτελισμό πολλών ακαδημαϊκών διαδικασιών.  Θεμελιώδης προϋπόθεση για τη στοιχειώδη αναβάθμιση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης είναι τώρα η απελευθέρωση των ΑΕΙ από τον εναγκαλισμό των κομμάτων. Η πλήρης απόσυρση των κομματικών παρατάξεων από τα πανεπιστήμια είναι όρος επιβίωσης για αυτά. Όρος επιβίωσης είναι επίσης η εισαγωγή, διατήρηση και ενίσχυση θεσμών ακαδημαϊκής διοίκησης που εναρμονίζονται με τις βέλτιστες διεθνείς πρακτικές και αυξάνουν το κύρος και την ερευνητική και διδακτική ανταγωνιστικότητα των ελληνικών ΑΕΙ.

Η προηγούμενη παρατήρηση αφορά και όλες τις μίζερες γραφειοκρατικές παρεμβάσεις σε σχέση  με την έρευνα και τις μεταπτυχιακές σπουδές. Προφανώς πρέπει να υπάρχουν αυστηρές προϋποθέσεις διαφάνειας. Προφανώς πρέπει να υπάρχει μέριμνα για τη γενναία ενίσχυση των μεταπτυχιακών φοιτητριών / φοιτητών που δεν διαθέτουν τα οικονομικά μέσα. Αλλά από εκεί και πέρα μόνο η αντιγραφειοκρατική και μη κρατικιστική λειτουργία των ίδιων των πανεπιστημίων με όρους διεθνούς ερευνητικής και διδακτικής αξιοπιστίας μπορεί να μας προετοιμάσει ως χώρα για τη διασταύρωση με την τέταρτη βιομηχανική επανάσταση, να συγκρατήσει το διανοητικό κεφάλαιο που διαθέτει η Ελλάδα και να ανοίξει τα ελληνικά ΑΕΙ στο διεθνές πεδίο των ερευνητικών συνεργασιών και της  ζήτησης για σπουδές.

Η πορεία της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης και της έρευνας προδικάζει θετικά ή αρνητικά την πορεία της χώρας προς τη μεταμνημονιακή εποχή, τη δυνατότητα της να ανακτήσει το χαμένο έδαφος και το χαμένο χρόνο, την επιδίωξή της να καταστεί ξανά μια κανονική και ισότιμη ευρωπαϊκή χώρα. Δεν πρέπει να συντελεστεί η επαπειλούμενη οπισθοχώρηση. Τουλάχιστον όχι αυτή. 

https://www.facebook.com/permalink.php?story_fbid=10155505992628623&id=80258823622