Η παταγώδης αποτυχία της Κυβέρνησης να υλοποιήσει τις υποσχέσεις της για λεφτόδεντρα, εκτός από τις τραγικές συνέπειες στην οικονομία, έχει ως αποτέλεσμα να γινόμαστε μάρτυρες μιας πρωτοφανούς επίθεσης σε θεσμούς της δημοκρατίας, προκειμένου ο Αλέξης Τσίπρας να καθησυχάσει το λαϊκιστικό και το ακροαριστερό ακροατήριο που εξαπάτησε. Στο πλαίσιο αυτό, στόχοι γίνονται τομείς στους οποίους δεν κυριαρχεί η οικονομία, οπότε και δεν χρειάζεται την έγκριση των εταίρων, τους οποίους ο Πρωθυπουργός μετονόμασε σε «θεσμούς» – μάλλον επειδή είναι και οι μόνοι θεσμοί που αναγνωρίζει.
Με αυτό το σκεπτικό επιστρατεύτηκε και ο Υπουργός Παιδείας, προκειμένου να επαναφέρει τα πιο αναχρονιστικά και επικίνδυνα σημεία του νόμου – πλαίσιο του 1982, με τον οποίο το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου μετέτρεψε τα Πανεπιστήμια από χώρους παραγωγής επιστήμης και γνώσης (με όσες παθογένειες φυσικά είχαν) σε κέντρα διερχομένων εγκληματιών και πρότυπα του εξισωτισμού προς την μετριότητα. Τα δυο κυριότερα σημεία που υπόσχεται, μέσω διαρροών ως τώρα, ο κ. Γαβρόγλου είναι αφενός μεν η επαναφορά της φοιτητικής εκπροσώπησης και η επανακαθιέρωση του πανεπιστημιακού ασύλου.
Η συμμετοχή των φοιτητών στην ανάδειξη των οργάνων διοίκησης επέτρεψε συνδιαλλαγές κάτω από το τραπέζι, αλλά και ευθείς εκβιασμούς. Η ψήφος των φοιτητών έγινε αυτοσκοπός, παραγνωρίζοντας το βασικό μέλημα που έπρεπε να είναι (και ήταν, αλλά δυστυχώς μόνο για τη ΔΑΠ – ΝΔΦΚ) η πρόσβαση των εκπροσώπων των φοιτητών στα όργανα συνδιοίκησης με δικαίωμα λόγου, όχι για να δημιουργηθούν δομές αλληλοεξυπηρετήσεων, αλλά για να φτάνουν τα προβλήματά των φοιτητών στους αρμοδίους και να ελέγχεται αποτελεσματικά η πορεία επίλυσης όσων αιτημάτων κρίνονται εύλογα και υλοποιήσιμα.
Το μοντέλο αυτό αποδείχτηκε ότι λειτουργεί στρεβλωτικά, γι' αυτό και δεν πιστεύω στην επαναφορά του. Αντίθετα, πιστεύω στη θέσπιση Εθνικού Συμβουλίου Φοιτητών, ως την πλέον θεσμική, αποτελεσματική και διαφανή διαδικασία προώθησης των αιτημάτων των φοιτητών. Ως ΟΝΝΕΔ και ΔΑΠ – ΝΔΦΚ, έχουμε καταθέσει συνολική και αναλυτική πρόταση για Συλλόγους πάνω από κόμματα, που θα εκπροσωπούν το σύνολο των φοιτητών σε ένα ευρωπαϊκών προδιαγραφών πλαίσιο λειτουργίας των Πανεπιστημίων μας.
Το δεύτερο και πιο τρομακτικό που υπόσχεται ο κ. Γαβρόγλου είναι επαναφορά του ασύλου ανομίας στα Πανεπιστήμια. Ο σκοπός αυτής της εξαγγελίας είναι διπλός: Αφενός, να προσεγγίσει τους προνομιακούς συνομιλητές του κόμματός του, δηλαδή κάθε περιθωριακή παραβατική «συλλογικότητα» που τα όνειρά τους εκτείνονται από τον κοινωνικό παρασιτισμό μέχρι τα αντάρτικα πόλεων, και αφετέρου, να δώσει τη χαριστική βολή στα Πανεπιστήμια, επαναφέροντας σε αυτά τα τάγματα εφόδου που επί δεκαετίες επέβαλαν βίαια στη σιωπηρή πλειοψηφία των φοιτητών τη βούληση φασιστικών μειοψηφιών, καλύπτοντας τα εγκλήματά τους με τάχα ιδεολογικούς μανδύες.
Όπως κάθε δημοκράτης πολίτης, τάσσομαι ξεκάθαρα κατά της επαναφοράς του ασύλου ανομίας. Πιστεύω ότι οι σχολές, όπως και η κοινωνία, δεν χρειάζονται αστυνομοκρατία. Έχουν, όμως απόλυτη ανάγκη την εμπέδωση της ασφάλειας και της νομιμότητας. Και αυτές οι έννοιες μένουν κενές χωρίς τη δυνατότητα άμεσης επέμβασης των οργάνων που έχει ορίσει η συντεταγμένη πολιτεία ως θεματοφύλακές τους, όταν διαπιστώνεται προσβολή τους. Χωρίς ασφάλεια και νομιμότητα, δεν υφίσταται ελευθερία. Και χωρίς ελευθερία, δεν υφίσταται δημοκρατία. Για αυτό το λόγο, η κατάργηση του ασύλου ήταν μια πράξη δημοκρατικά επιβεβλημένη, η οποία πρέπει να προστατευτεί.
Θα αναρωτηθεί κανείς: Δεν τα γνωρίζουν όλα αυτά ο Υπουργός Παιδείας και ο Πρωθυπουργός; Δεν ενδιαφέρονται να κάνουν επιτέλους την τριτοβάθμια εκπαίδευση σύγχρονη και λειτουργική; Δυστυχώς για τη χώρα, οι απαντήσεις πλέον είναι προφανείς: Όλα αυτά τα ξέρουν ο κ. Τσίπρας και ο κ. Γαβρόγλου. Και πράττουν συνειδητά τα αντίθετα, γιατί περισσότερο από το μέλλον της χώρας τους ενδιαφέρουν οι εμμονές του παρελθόντος. Δυστυχώς, όμως γι’ αυτούς, η πανεπιστημιακή κοινότητα και η κοινωνία των πολιτών έχουν πλέον γνώση. Και, όλοι μαζί, θα τους χαλάσουμε τα σχέδια.
Κώστας Δέρβος
Πρόεδρος ΟΝΝΕΔ
| 
