κ. ΝΑΠΟΛΕΟΝΤΟΣ ΛΙΝΑΡΔΑΤΟΥ άρθρο:Δικάζοντας την Σώτη Τριανταφύλλου

Δικάζοντας την Σώτη Τριανταφύλλου
Ναπολέων Λιναρδάτος

Μετά από την μήνυση που κατέθεσε ο κ. Δημητράς εναντίον της κας Σώτης Τριανταφύλλου, θυμήθηκα ένα πρόσφατο άρθρο, στο Claremont Review of Books, για την πολιτική ορθότητα. Γράφει ο Angelo M. Codevilla, «η επιβολή της πολιτικής ορθότητας δεν έχει ένα τελικό στάδιο, γιατί το να αισθάνεσαι καλύτερα για τον εαυτό σου ομολογώντας τις αμαρτίες άλλων ανθρώπων, ταπεινώνοντάς και πληγώνοντάς τους, είναι μια εθιστική ηδονή. Όσο περισσότερο ενοχή βρίσκω σε εσένα, τόσο πιο ενάρετος είμαι εγώ. Όσο περισσότερο αμαρτωλός είσαι, τόσο πιο ισχυρή η θέση μου και η εξουσία μου να σου επιβληθώ.»

Το 2013 με αφορμή τη επιβολή νόμου λογοκρισίας, είχα γράψει για το «τι είδος ανθρώπου πρέπει να είναι κάποιος που εθελοντικά ρουφιανεύει στο κράτος συμπολίτες του, μόνο και μόνο επειδή οι απόψεις τους δεν του είναι αρεστές.» Είναι πλέον ξεκάθαρο ότι ένα βασικό κριτήριο για να κρίνει κάποιος την φύση και την ποιότητα ενός νόμου, είναι να εξετάσει το είδος του πολίτη που ο νόμος προϋποθέτει για την εφαρμογή του. Στην περίπτωση των νόμων λογοκρισίας, τα πράγματα είναι κάτι περισσότερο από ξεκάθαρα. Οι νόμοι λογοκρισίας προϋποθέτουν για την εφαρμογή τους άτομα σαν τον κ. Δημητρά.

Ο κ. Δημητράς έχει επίσης μηνύσει την δημοσιογράφο Λώρη Κέζα, γιατί τόλμησε να γράψει στο «Βήμα» για την καταπίεση των γυναικών στο μουσουλμανικό κόσμο. Την ΠΑΕ Ολυμπιακός, επειδή σε ανακοίνωσή της χαρακτήρισε τον ομογενή πρόεδρο της ΠΑΕ ΠΑΟΚ, Ιβάν Σαββίδη "φιλοξενούμενο". Την "Ανωτάτη Συνομοσπονδία Πολυτέκνων Ελλάδος," επειδή τάχθηκε εναντίον του Συμφώνου Συμβίωσης. Κάπου στις 34 μηνύσεις έχει στο ενεργητικό τον τελευταίο καιρό ο κ. Δημητράς.

Το θέμα εδώ είναι τι οδηγεί ένα άτομο να αποφασίσει να γίνει ο ιερός εξεταστής των πολιτικών απόψεων των συμπολιτών του. Ποιο είναι το κόμπλεξ ηθικής ανωτερότητας που σου επιτρέπει να ρουφιανεύεις στο κράτος πολίτες όχι για παράνομες πράξεις, αλλά για ιδέες που τόλμησαν να γράψουν ή να εκστομίσουν;

Το πρώτο πρόβλημα με τους νόμους λογοκρισίας είναι ότι δίνουν στο κράτος την εξουσία να αστυνομεύει την σκέψη των πολιτών, πράγμα ανεπίτρεπτο για μια κοινωνία που θέλει να είναι δημοκρατική και φιλελεύθερη. Το δεύτερο πρόβλημα με τους νόμους λογοκρισίας, είναι ότι δίνουν σε άτομα εξουσιομανή και αυταρχικά δημόσιο ρόλο κατήγορου και εξεταστή συνειδήσεων. Οι χειρότεροι εξ ημών γίνονται οι κριτές των πάντων, εξασκώντας τα πιο οικτρά και επικίνδυνα ένστικτα του ανθρώπινου είδους.

κ. ΝΑΠΟΛΕΟΝΤΟΣ ΛΙΝΑΡΔΑΤΟΥ άρθρο:" Εμπιστεύεσαι την πολιτική τάξη; "

Εμπιστεύεσαι την πολιτική τάξη; 
Ναπολέων Λιναρδάτος


Ο Έλληνας πολίτης οφείλει να ρωτήσει τον εαυτό αν μπορεί να εμπιστευθεί την πολιτική τάξη στο μεταναστευτικό ζήτημα. Βασικά, το ερώτημα είναι ρητορικό, μιας και η πολιτική τάξη που οδήγησε την Ελλάδα στην χρεοκοπία και μετέτρεψε αυτή την χρεοκοπία σε μια πολυετή κρίση καταστρέφοντας ότι παραγωγικό είχε επιβιώσει τα προηγούμενα χρόνια, μόνο εμπιστοσύνη δεν εμπνέει. Κι όμως, στο μεταναστευτικό ζήτημα, καλούμαστε να εμπιστευθούμε την πολιτική τάξη της Ελλάδας, ως αν να έχει μια ιστορία θριάμβων στο βιογραφικό της.


Ίσως κάποτε στο μέλλον, αν καταφέρουμε να επιβιώσουμε ως έθνος, η ανακρίβεια και το ψεύδος θα λαμβάνονται σοβαρά υπόψιν και θα προειδοποιούν για σοβαρούς κινδύνους που μια πολιτική δημιουργεί. Για την ώρα, και παρά τα πρόσφατα παθήματα, εφόσον η πολιτική που εφαρμόζεται έχει προοδευτικό πρόσημο, τότε, όλα τα κρίσιμα ερωτήματα θεωρούνται όχι απλώς περιττά, αλλά ύποπτα και κακόβουλα. Στο θέμα δε του μεταναστευτικού, ακόμα και το πιο προφανές ερώτημα θεωρείται αυτομάτως ρατσιστικό.

Βέβαια η επίκληση του ρατσισμού γίνεται για έναν απλούστατο λόγο, η πολιτική και δημοσιογραφική τάξη που με θέρμη υπερασπίζεται τα ανοιχτά σύνορα στην λαθρομετανάστευση, δεν έχει ούτε ένα καλό επιχείρημα για την πολιτική που εφαρμόζεται. Επιβάλλεται να επικαλεστούν την κατηγορία του ρατσισμού γιατί απλούστατα χωρίς αυτή την κατηγορία δεν θα είχαν τίποτε άλλο να πουν.


Η πολυπολιτισμική κοινωνία που οραματίζονται είναι αυστηρά ένα θέμα πίστεως, και δεν επιδέχεται εμπειρική ή ιστορική εξέταση. Η έκφραση αμφιβολίας δεν είναι απλά ένα σφάλμα, αποδεικνύει ελάττωμα χαρακτήρα και είναι η δημόσια εκδήλωση μιας αμαρτίας. Οι πιστοί της πολυπολιτισμικότητας δεν αντιπαρατίθενται πολιτικά με όσους αμφισβητούν τις επιλογές τους, για τους ίδιους λόγους που η Ιερά Εξέταση δεν διαλεγόταν πολιτικά με τα θύματα της. Η απαγγελία της κατηγορίας ήταν ταυτόχρονα και η απόδειξη του εγκλήματος, η πυρά ήταν το μέσον της διαβούλευσης.


Σου είπαν ότι όταν θα ανοίξουν τα σύνορα, το πολύ πολύ, κάποιοι θα περάσουν από εδώ. Μετά σου είπαν ότι αυτοί που περνούν από εδώ θα μείνουν κιόλας. Αλλά μην φοβάσαι, Έλληνες θέλουν να γίνουν. Στα νοσοκομεία πλέον αποστέλλονται emails για να αφαιρούνται τα χριστιανικά σύμβολα γιατί μπορεί να προσβάλουν τους μουσουλμάνους έποικους. Στο ελληνικό στρατό κατατάσσονται Αλβανοί που σύμφωνα με το «Πρώτο Θέμα» οι μυστικές υπηρεσίες της Αλβανίας στέλνει για να «ελληνοποιηθούν» και να δημιουργήσουν αλβανικό κόμμα αργότερα, «Θα έχουμε μικρές βόμβες παντού, έτοιμες να εκραγούν ανά πάσα στιγμή.» λένε οι Αλβανοί. Στην Θράκη η τουρκική κυβέρνηση, λειτουργώντας κράτος εν κράτη, αποφασίζει ακόμα και για το ποιος διδάσκει τα παιδία της μουσουλμανικής μειονότητας. Το κέντρο της Αθήνας μετατρέπεται σιγά σιγά σε μια αραβική πόλη και η μόνη ανησυχία του πολιτικό-δημοσιογραφικού κατεστημένου είναι πόσα τεμένη θα κτίσει το ελληνικό κράτος.

Αλλά μην ανησυχείτε για όλα αυτά. Αν πράγματι ανησυχείτε, αυτό οφείλεται στην εκκεντρικότητα του χαρακτήρας σας. Εμπιστευθείτε την πολιτική τάξη που τόσα έχει επιτύχει τις τελευταίες δεκαετίες. Δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας.

κ. ΝΑΠΟΛΕΟΝΤΟΣ ΛΙΝΑΡΔΑΤΟΥ άρθρο:"Η αισιοδοξία της Ελλάδος"

Ναπολέων Λιναρδάτος

Η περίοδός του Χριστουγέννων και ο ερχομός του νέου έτους μας δημιουργεί μια αίσθηση αισιοδοξίας και την προσμονή χαρμόσυνων ειδήσεων. Ανοησίες. Τα πράγματα είναι άσχημα και θα χειροτερέψουν πολύ περισσότερο. «Όχι μόνο δεν υπάρχει φως το τούνελ, δεν υπάρχει καν τούνελ.» Η ιδέα της ελεύθερης πτώσης μας ταιριάζει περισσότερο από κάθε τι άλλο, μιας και περιγράφει επακριβώς την έφοδο μας σε νέα παρακμιακά χαμηλά.

Αν κάτι μάθαμε στα χρόνια της μεταπολίτευσης είναι ότι η αλήθεια είναι κάτι δύσκολο, δύσπεπτο, συχνά ακατανόητο, επονείδιστο και επαχθές. Ποιος θα θυμάται άραγε την μακρινή εποχή, τότε το 2009, που η ελληνική οικονομία ήταν θωρακισμένη; Τότε που η Ελλάδα, όπως μας ενημέρωνε η έγκυρη και έγκριτη δημοσιογραφία, θα απόφευγε τα χειρότερα της οικονομικής κρίσης γιατί ήταν ουσιαστικά μια οικονομία φούσκα. Ναι αυτή ήταν η διατύπωση, είμαστε φούσκα, και η φούσκα είναι αέρας, και ο αέρας αντέχει τα μποφόρ του παγκόσμιου χρηματοοικονομικού συστήματος.  Αυτό ήταν το επίπεδο της ανάλυσης.

Και δεν θα είχαμε χάψει σαν αφρικανικοί κροκόδειλοι τις φαντασιώσεις της ήπιας προσαρμογής αν πρώτα δεν είχαμε αγοράσει με το κιλό το εκσυγχρονιστικό μπετόν αρμέ Σημίτη. Ήταν η εποχή που όλη η Ελλάδα είχε μετατραπεί σε έναν Αμαζόνιο δημοσίων έργων, ή, τουλάχιστον μακέτες δημοσίων έργων. Μπορεί όσες υγιείς ιδιωτικές επιχειρήσεις είχαν επιβιώσει την δεκαετία του 80 να αρχίζουν να κλείνουν και να φεύγουν, αλλά τι μας ενδιέφερε αυτό εμάς, εφόσον πάντα υπήρχε η θαλπωρή του ολοένα και αυξανόμενου δημόσιου τομέα.  

Όταν μέσα στην δεκαετία του 80 τριπλασιάσαμε το χρέος της Ελλάδας ήταν από μια ιδιάζουσα αίσθηση κοινωνικής δικαιοσύνης. Έπρεπε λέει, να λαδώσει το άντερο και της άλλης Ελλάδας που είχε χάσει στον εμφύλιο. Έτσι οι ιθύνοντες της εποχής αποφάσισαν να φορτώσουν με χρέη τις επόμενες γενιές, για να ικανοποιήσουν το αίσθημα του αδικημένου, στην πιο άχρηστη και καταστροφική γενιά που έχει δει η Ελλάδα, αυτή του Πολυτεχνείου. Τα αποτελέσματα αυτής της όχι και τόσο κοινωνικής πολιτικής τα βλέπουμε τώρα στους λογαριασμούς του ΕΝΦΙΑ, αλλά και στα πόθεν έσχες της μαχόμενης αριστεράς που δημοσιεύτηκαν αυτές τις ημέρες.  

«Γνώσεσθε τήν ἀλήθειαν, καί ἡ ἀλήθεια ἐλευθερώσει ὑμᾶς», ναι, αλλά όπως είπαμε η αλήθεια είναι κάτι δύσκολο, δύσπεπτο, συχνά ακατανόητο, επονείδιστο και επαχθές. Ένα έθνος δικαιούται να είναι σοσιαλιστικό, και κοινωνικά ευαίσθητο, και να ανοίγει τις αγκάλες στους απανταχού λαθρομετανάστες, και να κατανοεί κάθε θέμα ως μια δακρύβρεχτη και ψυχοπονιάρα τηλεοπτική εκπομπή. Ναι τα δικαιούται όλα αυτά. Αυτό που δεν δικαιούται είναι να πιστεύει όλα τα παραπάνω και ταυτόχρονα να θέλει να είναι και αισιόδοξο. Και η αισιοδοξία έχει τις προϋποθέσεις της.

κ. ΝΑΠΟΛΕΟΝΤΟΣ ΛΙΝΑΡΔΑΤΟΥ,άρθρο:" Ούτε φιλελεύθερη, ούτε δεξιά η ΝΔ."

Ναπολέων Λιναρδάτος
Αν κάτι έγινε πιο ευρέως γνωστό στην περίοδο της κρίσης ήταν το πόσο η ΝΔ είχε γίνει ένας πολιτικός και ιδεολογικός δορυφόρος του ΠΑΣΟΚ την περίοδο της μεταπολίτευσης. Υποτίθεται ότι η κρίση ήταν μια ευκαιρία για να βρει το θάρρος να υπερασπισθεί τα πιστεύω της κεντροδεξιάς. Αυτό που κατέδειξαν οι κυβερνήσεις Σαμαρά-Βενιζέλου ήταν ότι η ΝΔ δεν είχε χάσει τα χαρακτηριστικά πολιτικού δορυφόρου, ακολουθώντας στα καίρια ζητήματα τις επιλογές του ΠΑΣΟΚ. Τώρα η νέα ηγεσία της ΝΔ φαίνεται ότι συνεχίζει να διακατέχεται από τα φοβικά σύνδρομα της μεταπολίτευσης χωρίς να μπορεί να εκφράσει έναν πολιτικό λόγο που να μπορεί να αμφισβητήσει την κυριαρχία της αριστεράς.

Όταν οι μπαχαλάκηδες αρχίζουν να σπάνε βιτρίνες, η ΝΔ έστω και διστακτικά βγάζει μια ανακοίνωση που καταδικάζει το γεγονός και την ανοχή της πολιτείας σε αυτά τα φαινόμενα. Τι κάνει όμως σε περιπτώσεις όπως αυτή του Αφγανού που έσπρωξε την φοιτήτρια στο γκρεμό στην Κέρκυρα, έλαβε μια συμβολική ποινή αργότερα, αποφυλακίσθηκε με τον νόμο Παρασκευόπουλου για να φύγει στην Γερμανία όπου εκεί βίασε και δολοφόνησε μια άλλη φοιτήτρια;

Σε αυτό το θέμα η ΝΔ έχει μεγάλο πρόβλημα γιατί η κριτική στην κυβέρνηση, ακόμα και στην πιο πολιτικά ορθή περίπτωση, θα ήταν μια έμμεση ένσταση στην πολιτική των ανοιχτών συνόρων. Και εδώ η ΝΔ δεν θέλει να κριτικάρει την κυβέρνηση γιατί απλούστατα δεν διαφωνεί με την πολιτική των ανοιχτών συνόρων. Ίσως να σκεφτείτε ότι η ΝΔ είναι πλέον ένα φιλελεύθερο κόμμα και επομένως είναι δογματικά ταγμένη στον κλασσικό φιλελευθερισμό και βλέπει αρνητικά τα κλειστά σύνορα για τους λαθρομετανάστες.

Αν είναι έτσι, και η ΝΔ είναι ένα καθαρόαιμο φιλελεύθερο κόμμα, πως εξηγείται το γεγονός ότι ψήφισε για την άρση της ασυλίας του βουλευτή Νικολόπουλου για απόψεις που εξέφρασε στην τηλεόραση; Πως ένα φιλελεύθερο κόμμα θέλει να δικασθεί κάποιος για απόψεις που εξέφρασε; Και πως είναι δυνατόν το καθαρόαιμο φιλελεύθερο κόμμα να ψηφίζει στην Βουλή το νομοσχέδιο «κατά των διακρίσεων στην εργασία», σε μια φιλελεύθερη κοινωνία δεν έχουν τα άτομα το δικαίωμα να συναλλάσσονται με όποιον θέλουν ελεύθερα;

Εντάξει μπορεί η ΝΔ να μην είναι ένα δεξιό κόμμα, μπορεί επίσης να μην είναι ένα φιλελεύθερο κόμμα, αλλά ίσως να είναι ένα μεταρρυθμιστικό κόμμα που θα μπορέσει να βγάλει την Ελλάδα από την κρίση. Όσοι παρακολούθησαν πως η κυβέρνηση μανουβράρισε την αξιωματική αντιπολίτευση στο θέμα της αυξήσεως των συντάξεων θα πρέπει ήδη να έχει σοβαρές αμφιβολίες για την δυνατότητα της ΝΔ να εφαρμόσει μια πολιτική ριζικής μεταρρύθμισης που θα μπορούσε να βγάλει την Ελλάδα από την κατάσταση στασιμοχρεοκοπίας.

Τελικά η ΝΔ δεν έχει αλλάξει ιδιαίτερα αυτά τα χρόνια της κρίσης. Παραμένει ένας πολιτικός δορυφόρος του εκάστοτε ΠΑΣΟΚ, που αυτή την περίοδο τυγχάνει να είναι ο ΣΥΡΙΖΑ. Δεν έχει το θάρρος να είναι ένα δεξιό κόμμα, αλλά ούτε και ένα φιλελεύθερο, και φυσικά δεν έχει το θάρρος να είναι αυτό που η Ελλάδα έχει ανάγκη περισσότερο από κάθε τι άλλο, ένα φιλελεύθερο δεξιό κόμμα. Περιμένει με την στρατηγική του ώριμου φρούτου πότε θα αποφασίσει ο ΣΥΡΙΖΑ να κάνει εκλογές, για να έλθει στην εξουσία και να προετοιμάσει το έδαφος για το επόμενο ΠΑΣΟΚ.

κ. ΝΑΠΟΛΕΟΝΤΟΣ ΛΙΝΑΡΔΑΤΟΥ άρθρο:"Τολμάς να διαφωνείς με την κα. Μέρκελ; "

Ναπολέων Λιναρδάτος


Αν κάτι θα γίνεται ολοένα και πιο φανερό είναι η απέχθεια για την διαφορετική άποψη που έχει η καθεστωτική πολιτική τάξη για όποιον τολμά να αμφισβητεί τις «πεφωτισμένες» απόψεις της. Κλασσικό παράδειγμα η ανατολικογερμανίδα Μέρκελ για την οποία η πολιτική διαφωνία δεν είναι απλά έκφραση μιας διαφορετικής άποψης, αλλά η φανέρωση ενός προσωπικού ελαττώματος ή ακόμα πιο συχνά μιας αμαρτίας.

Με την εκλογή του κ. Trump η κα Μέρκελ φρόντισε να δώσει στον μελλοντικό πρόεδρο των ΗΠΑ και ένα μάθημα ανεκτικότητας, όπως φυσικά την καταλαβαίνει η κα Μέρκελ, γράφοντας για σεβασμό στον άνθρωπο ανεξάρτητα από το φύλο, το σεξουαλικό προσανατολισμό, την θρησκεία και τις πολιτικές απόψεις. Βέβαια το τελευταίο περί ανεκτικότητας στις πολιτικές απόψεις από την κα Μέρκελ μόνο ως ειρωνεία ή λεκτικός αναχρονισμός μπορεί να εκληφθεί αφού η Γερμανία είναι στην πρωτοπορία των νόμων λογοκρισίας. ‘Ένα από τα πιο χαρακτηριστικά κρούσματα η περίπτωση του κ. Μπέρμεναν όπου έκανε το λάθος να γράψεισατιρικό ποίημα για το τούρκο πρόεδρο Ερντογάν. Η κυβέρνηση της κα Μέρκελ συμφώνησε να προχωρήσει η καταγγελία του κ. Ερντογάν και το πρωτοδικείο του Αμβούργου επέβαλε κυρώσεις.

Η κα Μέρκελ προφανώς είναι ταραγμένη γιατί η εκλογή Trump δυσκολεύει το πολιτικό αφήγημα που προσπαθεί να περάσει. ‘Ότι δηλαδή όποιος δεν συμφωνεί με την πολιτική των ανοιχτών συνόρων είναι ρατσιστής, ξενόφοβος και μισαλλόδοξος. Όλο αυτό το αφήγημα γίνεται πιο δύσκολο να πουληθεί αν πρόεδρος της ηγέτιδας χώρας της δύσης διαμηνύει ότι τα ανοιχτά σύνορα είναι καταστροφή, και πιο συγκεκριμένα τα ανοιχτά σύνορα στον μουσουλμανικό εποικισμό.

Δεν υπάρχουν θετικά επιχειρήματα για το τσουνάμι μουσουλμανικού εποικισμού που πλήττει την Ευρώπη. Οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις δεν έχουν να δώσουν στους πολίτες της Ευρώπης τίποτε εκτός από την γνωστή αριστερή μπαρουφολογία της πολυπολιτισμικότητας. Ο εκφοβισμός με τις κατηγορίες περί ρατσισμού και ξενοφοβίας, είναι το κυρίαρχο μέσο ώστε οι πολίτες της Ευρώπης να σωπάσουν και να αποδεχθούν την παρακμή της καθημερινότητας τους ως κάτι αναπόφευκτο και αδιαμφησβήτητο.

Ο μέσος ευρωπαίος πολίτης αντιμετωπίζει ένα μονοπώλιο όσον αφορά τις πολιτικές επιλογές του. Μπορεί τα κόμματα να αλλάζουν, αλλά οι πολιτικές παραμένουν αμετάβλητες. Η πολιτική τάξη της Ευρώπης λειτουργεί με την ιδέα ότι αυτή γνωρίζει τι πραγματικά πρέπει να γίνει και ο ρόλος των πολιτών είναι απλά να παράσχουν ένα μανδύα δημοκρατικής νομιμοποίησης στην μόνιμη πολιτική τάξη.

Και σε αυτό το σημείο έχει σημασία η εκλογή Trump. Οι Αμερικανοί πολίτες βομβαρδίστηκαν επί μήνες για το πια θα έπρεπε να είναι η επιλογή τους. Το πολιτικό-δημοσιογραφικό κατεστημένο νόμιζε ότι οι αμερικάνικες εκλογές ήταν μια υπόθεση που είχε κλείσει. Η νίκη της Hillary Clinton εθεωρείτο σίγουρη. Αλλά οι Αμερικάνοι πολίτες παρά τις επανειλημμένες συστάσεις επέλεξαν κάτι πολύ διαφορετικό από αυτό που προωθούσε το κατεστημένο. Ο φόβος της κας Μέρκελ είναι ότι κάποια στιγμή οι πολίτες της Ευρώπης θα πάψουν να συμπεριφέρονται ως πρόβατα. Οι αμερικάνικες εκλογές και το Brexit αποτελούν ένα επικίνδυνο προηγούμενο μιας και η διαφωνία με την κα Μέρκελ θεωρείται αυστηρώς ακατάλληλη για το ποίμνιο των ευρωπαϊκών εθνών.

κ. ΝΑΠΟΛΕΟΝΤΟΣ ΛΙΝΑΡΔΑΤΟΥ, άρθρο:Εκλογές ελεύθερης πτώσης.

Ναπολέων Λιναρδάτος

Το πρόβλημα με την Hillary Clinton είναι ότι διαρκώς δημιουργείται το ερώτημα αν έχεις να κάνεις με ένα πραγματικό άτομο, ή, αν αυτό που ονομάζουμε Hillary Clinton είναι η ονομασία μιας σειράς σκανδάλων χωρίς αρχή και τέλος. Η κα Clinton είναι μια από τις θλιβερές επιλογές για την προεδρία των ΗΠΑ και μαζί με τον κ.Trump αποτελούν τα μέσα μιας προαναγγελθείσας αυτοκτονίας.

Βέβαια οι ΗΠΑ είναι ακόμα αρκετά δυνατές για να αντιμετωπίσουν το πλήγμα της 8ης Νοεμβρίου. Αλλά αυτό που είναι επίσης αληθές είναι ότι σιγά σιγά οδεύουν προς το ιστορικό εκείνο σημείο όπου η παρακμή αυτής της σπουδαίας δημοκρατίας να είναι πλέον μη αναστρέψιμη. Ως Έλληνες γνωρίζουμε ότι η ζωή συνεχίζεται και μετά από την περίοδο ακμής.

Το πιο πρόσφατο σκάνδαλο της κας Clinton ήταν η απόφαση της να δημιουργήσει το δικό της σύστημα ηλεκτρονικής αλληλογραφίας όταν ήταν υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ. Αυτή η απόφαση παραβίασε μια σειρά από νόμους και κανονισμούς, αλλά τα πράγματα έγιναν ακόμα χειρότερα όταν μετά από κλήτευση για ένορκη κατάθεση στο Κογκρέσο, η κα Clinton φρόντισε να σβήσει από αυτό το σύστημα δεκάδες χιλιάδες emails με την δικαιολογία ότι ήταν προσωπικά και δεν είχαν σχέση με τα καθήκοντα της ως υπουργού Εξωτερικών.

Τα πράγματα περιπλέκονται ακόμα περισσότερο μιας και η δημιουργία αυτού συστήματος ηλεκτρονικής αλληλογραφίας φαίνεται να σχετίζεται με τις υποθέσεις γύρω από το περιβόητες μεγάλες δωρεές στο ίδρυμα Clinton και τις ακριβοπληρωμένες ομιλίες του κ. Clinton από ξένες χώρες και πολυεθνικές που είχαν συμφέρον να επηρεάσουν την τότε υπουργό Εξωτερικών.

Το θέμα με την κα Clinton είναι ότι το συγκεκριμένο γεγονός δεν είναι μεμονωμένο. Σε άλλα σκάνδαλα που αρχίζουν την περίοδο που o σύζυγος της ήταν πολιτειακός κυβερνήτης, η κα Clinton φαίνεται από το πουθενά να πλουτίζει από απίθανες επενδύσεις σε ακίνητα, μέχρι και σε επενδυτικά προϊόντα βοοειδών με άτομα και εταιρείες που είχαν να κερδίσουν από μια σχέση αμοιβαίας κατανόησης με τον τότε κυβερνήτη και σύζυγο της.

Παρόλο που η κα Clinton έχει διατελέσει πρώτη κυρία, γερουσιαστής και υπουργός Εξωτερικών και ενώ πρωταγωνιστεί στην πολιτική σκηνή για δεκαετίες, δεν έχει τίποτα να επιδείξει από πλευράς έργου. Στην μακρά πολιτική σταδιοδρομία της φαίνεται ότι ο μόνος ωφελημένος είναι η κα Clinton που από μέλος της μεσαίας τάξης έχει καταφέρει να γίνει πολυεκατομμυριούχος.

Η κα Clinton ανήκει σε μια νέα πολιτική τάξη χαμηλών προσδοκιών και ακόμα χαμηλότερης ηθικής στάθμης. Είναι μια πολιτική τάξη που δεν πετυχαίνει γιατί έχει την δυνατότητα να κυβερνά το κράτος σωστά, αλλά πετυχαίνει γιατί καταφέρνει να πλουτίζει και να αυξάνει την επιρροή από ένα διαρκώς διογκούμενο κράτος που πολλαπλασιάζει με το χρόνο τις δυνατότητες διαπλοκής. Η πορεία πολιτισμικής και πολιτικής παρακμής είναι ορατή.

κ. ΝΑΠΟΛΕΟΝΤΟΣ ΛΙΝΑΡΔΑΤΟΥ, άρθρο:"Έκνομη πολιτεία "

Αυτές τις μέρες οι δικαστές του Συμβουλίου της Επικρατείας (ΣτΕ) καλούνται να απαντήσουν σε ένα βασικό ερώτημα. Και το ερώτημα αυτό είναι αν η δια νόμου κατάργηση του Συντάγματος είναι εφικτή. Ο περιβόητος νόμος Παππά για την επιβολή ενός ολιγοπωλίου ενημέρωσης στην τηλεοπτική αγορά δεν είναι απλά ένας κακός νόμος, είναι ένας νόμος του οποίου η αποδοχή από το ΣτΕ θα σημαίνει ότι η εξουσία της κάθε κυβέρνησης είναι πέρα και πάνω από το σύνταγμα.

Ανήκω στην μεγάλη πλειοψηφία των Ελλήνων που αντιπαθώ τα κανάλια και το τι παρουσιάζουν στους τηλεθεατές. Αυτό όμως που αντιπαθώ ακόμα περισσότερο από τα κανάλια, είναι η τυραννία μιας κυβέρνησης η οποία αποκτά το δικαίωμα να δρα ως ο μέγας έκνομος, παράνομα, και με την εξουσία και δύναμη της κρατικής μηχανής στην διάθεση της. Το έκνομο κράτος είναι ο εγκληματίας που στοχοποιεί θεμελιώδεις αρχές του πολιτεύματος.

Την προηγούμενη εβδομάδα όταν στο ΣτΕ ήταν υπό εξέταση το παραδεκτό των προσφυγών ο εισηγητής μπήκε στην ουσία της υπόθεσης υποστηρίζοντας την συνταγματικότητα του νόμου. «Έχουμε να σταθμίσουμε δύο αγαθά, είπε. Το πρώτο είναι η αδειοδότηση που δεν έγινε από το ΕΣΡ. Το άλλο είναι η ανάγκη ύπαρξης αδειοδότησης, η οποία επιβάλλεται από τη νομολογία του ΣτΕ από το 2010 με αλλεπάλληλες αποφάσεις του ανώτατου ακυρωτικού δικαστηρίου.»

Η παραπάνω διατύπωση έχει τεράστια σημασία μιας και υποδηλώνει την αντισυνταγματικότητα που ο εισηγητής ήθελε να καταρρίψει. Ο συνταγματικός νομοθέτης δεν διαχωρίζει την διαδικασία αδειοδότησης από την ύπαρξη αδειοδότησης καθ’ εαυτή. Εάν το θέμα ήταν ο ορισμός μιας τυπικής διαδικασίας ο νομοθέτης θα είχε φροντίσει για έναν απλό νόμο με τα συνήθη παραθυράκια. Όμως η όλη διαδικασία έχει παραχωρηθεί συνταγματικά σε μια ανεξάρτητη Αρχή ακριβώς για να αποφευχθεί μια εκτροπή όπως αυτή που επιχειρεί τώρα η κυβέρνηση. Το να μιλάμε για στάθμιση δύο αγαθών είναι ουσιαστικά σαν να αγνοούμε το γεγονός ότι χωρίς το πρώτο (διαδικασία από το ΕΣΡ) δεν μπορεί να υπάρξει το δεύτερο (αδειοδότηση).

Η συνταγματική αδειοδότηση δεν διαφέρει απλά τυπικά από την αδειοδότηση Παππά. Είναι δύο διαφορετικά πράγματα. Το ΣτΕ καλείται να αποφασίσει αν η εκάστοτε κυβέρνηση έχει το δικαίωμα να δημιουργεί τετελεσμένα χρησιμοποιώντας νόμους που είναι ακριβώς αντίθετοι ως προς το πνεύμα και γράμμα του Συντάγματος.

Το ότι ο συνταγματικός νομοθέτης έχει δώσει την αρμοδιότητα σε μια ανεξάρτητη Αρχή για την σύσταση της οποίας απαιτείται ευρεία συναίνεση δεν ήταν ένα τυχαίο γεγονός. Ο στόχος ήταν να αποφευχθεί η περίπτωση όπου κάποια κυβέρνηση θα χρησιμοποιούσε την κοινοβουλευτική της πλειοψηφία για να φιμώσει ΜΜΕ που της ασκούν κριτική.


Το θέμα για το ΣτΕ είναι αν το Σύνταγμα είναι κάτι διαφορετικό από μια γενική και αόριστη διακήρυξη αρχών. Αν είναι δηλαδή ο θεμελιώδης νόμος, που μεταξύ άλλων, βάζει όρια στην εξουσία που μπορεί να ασκήσει το κράτος και η εκάστοτε κυβέρνηση. Αυτή δεν είναι μια θεωρητική έγνοια, αλλά η ειδοποιός διαφορά μεταξύ ενός αυταρχικού καθεστώτος και της φιλελεύθερης δημοκρατίας που θέλουμε να έχουμε.

   

κ. ΝΑΠΟΛΕΟΝΤΟΣ ΛΙΝΑΡΔΑΤΟΥ άρθρο:"Κράτος εναντίον Ωραιοκάστρου"

                                             
Ναπολέων Λιναρδάτος

Αν η εφαρμογή του ΕΝΦΙΑ καθιέρωσε το γεγονός ότι οι Έλληνες είναι πλέον νοικάρηδες της ιδιοκτησίας τους,  η πολιτική των ανοιχτών συνόρων και η μαζική εισροή μουσουλμάνων παγιώνει το γεγονός ότι σταδιακά η Ελλάδα μετατρέπεται σε μια ξένη χώρα για τους Έλληνες, την θρησκεία και τις παραδόσεις τους. Αυτή τη φορά ο αφελληνισμός της Ελλάδας δεν επιβάλλεται από έναν ξένο κατακτητή, αλλά από την ίδια κυβέρνηση του ελληνικού κράτους.

Το ότι ο σκοπός του λεγόμενου αντιρατσιστικού νόμου δεν ήταν η ρητορική μίσους το ξέραμε από της αρχή. Αυτό που ήρθε κάπως σαν έκπληξη ήταν η εξαιρετικά πρώιμη και αποκαλυπτήριος εφαρμογή του. Όπως είχαμε γράψει τότε ο σκοπός αυτών των νόμων λογοκρισίας δεν είναι η τιμωρία κάποιων ακραίων απόψεων, αυτές δεν είναι παρά η αφορμή για την επιβολή νόμων λογοκρισίας. Ο πραγματικός σκοπός αυτών των νόμων είναι να ποινικοποιήσουν πολιτικές απόψεις που είναι αντίθετες στα δόγματα της πολυπολιτισμικότητας και της πολιτικής ορθότητας.

Οι γονείς που στέλνουν τα παιδιά τους στο σχολείο του Ωραιοκάστρου έμαθαν από πρώτο χέρι τι εστί «αντιρατσιστικός» νόμος. Ως αν το λιντσάρισμα που δέχτηκαν από την κυβέρνηση και τα ΜΜΕ να μην ήταν αρκετό, ήρθε και η προϊσταμένη της Εισαγγελίας Πρωτοδικών, Σύρμω Κακάλη, να διατάξει έρευνα βάση του νόμου λογοκρισίας, για αυτά που τόλμησαν να σκεφτούν και να εκφράσουν οι Έλληνες γονείς.

Ακόμα και η πιο βασική μέριμνα ενός γονέα για την υγεία του παιδιού του δεν είναι απλά ύποπτη, είναι παράνομη και εκ προοιμίου αδικαιολόγητη στην νέα πολυπολιτισμική Ελλάδα. Και που να τολμούσαν οι γονείς του Ωραικάστρου να εκφράσουν τους φόβους τους ότι πλέον τα παιδιά τους δεν θα μεγαλώνουν και θα εκπαιδεύονται σε ένα ελληνικό περιβάλλον. Το κατ’ επίφαση ελληνικό κράτος θα είχε σπεύσει να τους καταβροχθίσει.

Την ίδια εβδομάδα που οι γονείς του Ωραιοκάστρου γινόντουσαν θύματα απαράμιλλου μίσους από την πολιτική και δημοσιογραφική τάξη της Ελλάδας, στην Λέσβο η υποστολή της ελληνικής σημαίας έχει γίνει μια επικίνδυνη υπόθεση, αφού φαίνεται ότι η θέα της γαλανόλευκης  προσβάλλει τους μετανάστες και τους λεγόμενους αλληλέγγυους. 

Στην Αθήνα ο υπουργός παιδείας των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ θα ξεκινήσει ένα νέο κύκλο επιθέσεων εναντίον της ελληνικής εκκλησίας κατηγορώντας της για συνεργασία με τους ναζιστές στην κατοχή. Ήταν μια κατηγορία τόσο απίθανη και ανιστόρητη που προκάλεσε την οργή του Μανώλη Γλέζου, ο οποίος δήλωσε ότι ««Όποιος καταφέρεται εναντίον της Εκκλησίας για τη δήθεν αδράνειά της στη διάρκεια της Κατοχής είναι βλάσφημος» και πρόσθεσε ότι «Η πρώτη αντίσταση στην Ελλάδα έγινε από την Εκκλησία. Είναι να κλαίει και να γελάει κανείς (με αυτά που λέει ο κ. Φίλης)».

Το υπουργείο παιδείας των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ ετοιμάζει 800 τάξεις για να ενταχθούν σε αυτές 20.000 μουσουλμάνοι που εισήλθαν στην Ελλάδα λίαν προσφάτως. Και ας μην ξεχνάμε το νόμο περί ιθαγένειας που πέρασαν επίσης προσφάτως και που δίνει το δικαίωμα στην ελληνική υπηκοότητα με την απλή εγγραφή σε τάξη σχολείου…

Το ότι η Ελλάδα γρήγορα μετατοπίζεται πληθυσμιακά και πολιτισμικά προς της Μέση Ανατολή δεν πρέπει πλέον να προκαλεί έκπληξη. Δεν υπάρχει τίποτα το τυχαίο σε αυτό το γεγονός. Είναι εξάλλου η επίσημη πολιτική του «ελληνικού» κράτους με την πλήρη κάλυψη και συγκάλυψη των ΜΜΕ. Στις διμερείς συναντήσεις ηγετών στο φόντο της συνάντησης υπάρχουν οι σημαίες των δυο χωρών. Στην συνάντηση Ερντογάν και Τσίπρα στην Νέα Υόρκη την προηγούμενη εβδομάδα υπήρχαν μόνο δύο τούρκικες σημαίες. Είναι αυτό που λέμε, μια φωτογραφία χίλιες λέξεις.  

κ. ΝΑΠΟΛΕΟΝΤΟΣ ΛΙΝΑΡΔΑΤΟΥ άρθρο:Βρυξέλλες ίσoν παρασιτισμός

Έγινε επαγγελματίας πολιτικός στα 21 της χρόνια η κα Μαργκρέτε Βεστάγκερ. Για όσους δεν την γνωρίζουν, η κα Βεστάγκερ, είναι η επίτροπος για τον ανταγωνισμό στις Βρυξέλλες. Αν κάποιος νομίζει ότι μόνο η Ελλάδα παράγει πολιτικούς που δεν έχουν εργασθεί ποτέ στην ζωή τους, τότε δεν ξέρει αρκετά πράγματα για την ευρωπαϊκή πολιτική τάξη, και ειδικότερα την πολιτική τάξη των Βρυξελλών.

Είναι αρκετά πιθανότερο κάποιος Κύπριος να γνωρίζει την κα Βεστάγκερ, μιας και το 2015 διέταξε τις κυπριακές αερογραμμές να δώσουν στο κράτος 65 εκατομμύρια ευρώ με αποτέλεσμα να κλείσει η εταιρία και να χάσουν τις δουλειές τους 550 άτομα.  Υποτίθεται ότι η Βεστάγκερ εργάζεται για να υπάρχει ελεύθερος ανταγωνισμός στην Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά ο τίτλος του ρόλου της μοιάζει να της έχει δοθεί από κάποιον με μια ισχυρή διάθεση για ειρωνεία.

Στην πιο πρόσφατη περίπτωση η κα Βεστάγκερ αποφάσισε ότι η Apple πρέπει να «επιστρέψει» στην Ιρλανδία 13 δις ευρώ. Η αιτιολόγηση είναι ότι αυτό το ποσό είναι αποτέλεσμα της ειδικής μεταχείρισης της Apple από το κράτος της Ιρλανδίας. Βέβαια το μόνο που δεν στοιχειοθετείτε στην συγκεκριμένη υπόθεση είναι η ειδική μεταχείριση. Το κράτος της Ιρλανδίας εδώ και αρκετές δεκαετίες αποφάσισε να ακολουθήσει μια οικονομική πολιτική χαμηλής φορολογίας.

Μετά από μια μακρά περίοδο σοσιαλμανίας η Ιρλανδία του 90 θα αλλάξει οικονομικό μοντέλο. Η πολιτική των χαμηλών φόρων θα φέρει άμεσα αποτελέσματα, η ανάπτυξη την δεκαετία του 90 θα φτάσει στο 9.4%, και την δεκαετία του 2000 θα πλησιάσει το 6%. Η ανεργία από σχεδόν 15% τον καιρό της σοσιαλμανίας θα φτάσει κοντά στο 4%.

Για την ευρωκρατία η Ιρλανδία αποτελεί ένα κακό παράδειγμα. Η Ιρλανδία απέδειξε ότι μια χωρά μπορεί να αναπτυχθεί αν το πεδίο είναι ελεύθερο για επενδύσεις που δημιουργούν πλούτο και θέσεις εργασίας. Αν όμως  η μακρά σου πολιτική καριέρα δημιουργήθηκε σε ένα περιβάλλον υψηλής φορολογίας και λίαν διαδεδομένου παρασιτισμού, τότε προφανώς θα προσπαθήσεις να εξαφανίσεις από τους πολίτες της Ευρώπης ένα εναλλακτικό μοντέλο ανάπτυξης.

Τα πραγματικά κίνητρα της Ευρωπαϊκής Επιτροπής δεν άργησαν να φανούν. Ένας αντιπρόσωπος του κ. Γιούνκερ θα πει στο Fortune ότι η απόφαση απορρέει από «μια κατευθυντήρια γραμμή για μια πιο δίκαιη φορολογία.» Στην γλώσσα των ευρωκρατών δικαιότερη σημαίνει υψηλότερη, και δη σημαντικά υψηλότερη φορολογία. Στην γαλλικής εμπνεύσεως Ευρωπαϊκή Ένωση, αν όλοι συμφωνήσουμε σε μια καταστροφική επιλογή τότε, κάπως μαγικά, μπορούμε να εξαιρεθούμε από τις συνέπειες αυτής της επιλογής. Η Ευρωπαϊκή Ένωση κάλλιστα θα μπορούσε να μετονομασθεί στο Καρτέλ εναντίον της Πραγματικότητας.  

Φαίνεται ότι τίποτα δεν μπορεί να σταματήσει την απληστία της ευρωπαϊκής πολιτικής τάξης στο να δημεύει τον πλούτο που παράγουν οι πολίτες. Αν δεν το έχετε ήδη προσέξει, οι ευρωκράτες όχι μόνο δεν έχουν κανένα πρόβλημα με τα μέτρα φορολογικής ληστείας που έχουν επιβάλλει οι ελληνικές κυβερνήσεις στα χρόνια της κρίσης, αλλά ενθάρρυναν, επιδοκίμασαν και ορισμένες φορές απαίτησαν διαδοχικές φορολογικές λεηλασίες. Επίσης εξ αρχής προσπάθησαν να καταστρέψουν το χαμηλό φορολογικό καθεστώς της Ιρλανδίας. Οι Ιρλανδοί μέχρις στιγμής έχουν καταφέρει να αντισταθούν. Και ενώ η Ελλάδα έχει μπει σε ένα νέο κύκλο ύφεσης, η Ιρλανδία βλέπει την ανεργία να πέφτει κάτω από το 10% και την ανάπτυξη να καλπάζει με 7.8%. Αλλά όπως είχε πει ο κ. Σημίτης, εμείς «δεν θα γίνουμε Ιρλανδία.» 

κ. ΝΑΠΟΛΕΟΝΤΟΣ ΛΙΝΑΡΔΑΤΟΥ άρθρο:"Ράμφος καλοκαιρινός."

Ράμφος καλοκαιρινός.
Ναπολέων Λιναρδάτος
Στην εποχή που οι τηλεοπτικές παραγωγές είναι περιορισμένες είναι ευχάριστο να βλέπεις προσπάθειες που καταφέρνουν πολλά με λίγα. Η τηλεοπτική συνέντευξη του κ. Στέλιου Ράμφου ίσως ήταν η καλύτερη σατιρική παραγωγή του καλοκαιριού. Η ποιότητα της σάτιρας ήταν ιδιαίτερα υψηλή μιας και οι συμμετέχοντες έδιναν την εντύπωση ότι ήταν εντελώς ανύποπτοι του γεγονότος. 

Για όσους δεν τον γνωρίζουν ο κ. Στέλιος Ράμφος είναι ο ιδεολογικός γκουρού της αυτοανακηρυχθείσας πεφωτισμένης Ελλάδας. Αυτή η Ελλάδα είναι κατά δήλωσίν ευρωπαϊκή, προοδευτική, κοσμοπολίτικη και  μεταεθνική. Το μέγιστο ηθικό της προτέρημα είναι η διαφοροποίηση της από την πλέμπα, ή τα «ευρέα λαϊκά στρώματα» για να χρησιμοποιήσουμε τον όρο του κ. Ράμφου. Τα οποία ενίοτε έχουν το θράσος να απορρίπτουν τις επιλογές της πεφωτισμένης «ελίτ». 

Το πλεονέκτημα του κ. Ράμφου είναι η ικανότητα του να δίνει απλουστευτικές απαντήσεις υπό την μορφή περισπούδαστης φιλοσοφικής σκέψεως. Το τετριμμένο της ουσίας επικαλύπτεται από το περίτεχνο της διατύπωσης.  Ο αναγνώστης ή τηλεθεατής του κ Ράμφου, από την μια είναι καταναλωτής διανοητικά εύκολου υλικού, από την άλλη έχει την εντύπωση ότι η κατανάλωση αυτού του υλικού τον κατατάσσει στην σκεπτόμενη μερίδα της ελληνικής κοινωνίας. «Απ’ έξω εμφάνιση, από μέσα άνεση.»  Εν συντομία, ο κ. Ράμφος δεν είναι παρά ο Πάουλο Κοέλιο της Πεντέλης. 

 «Πιο είναι το πρόβλημα σήμερα» αναρωτήθηκε ο κ. Ράμφος. «Δεν έχουμε κράτος» απάντησε, γιατί «συναισθηματικά η οικογένεια είναι ισχυρότερη.» Η διατύπωση εδώ έχει την σημασία της. Αντί για μια διατύπωση του τύπου, για παράδειγμα, ασθενές, διογκωμένο, διεφθαρμένο, πελατειακό κράτος, ο κ. Ράμφος θέτει το ζήτημα μιας δυαδικής επιλογής μεταξύ μιας οντότητας που μπορεί να ορισθεί ως κράτος μόνο όταν συγκεντρώνει έναν ικανό αριθμό χαρακτηριστικών που ικανοποιούν τον κ. Ράμφο, ή, κάποιο μόρφωμα που έχει δημιουργηθεί στην θέση του κράτους, λόγω της υπερανάπτυξης άλλων θεσμών, και συγκεκριμένα της οικογένειας.

Αυτή η δυαδική επιλογή είναι ιδιαίτερα βολική για τον κ. Ράμφο γιατί έτσι αποφεύγει μια πιο ενδελεχή και απαιτητική συγκριτική ανάλυση της θεωρίας του, οικογένεια εναντίον κράτους, που θα τον ανάγκαζε να εξετάσει τις ιστορικές και κοινωνικές καταβολές του μοντέρνου δυτικού κράτους σε ένα πλαίσιο που θα ήταν εμπειρικά πιο «μετρήσιμο» και προσβάσιμο. Αποφεύγει αυτό που λέγεται στην φιλοσοφία η αρχή της διαψευσιμότητας, σύμφωνα με την οποία το αληθές μιας θεωρίας εξαρτάται και από την δυνατότητα να είναι διαψεύσιμη, δηλαδή να μπορεί να αποδειχτεί σωστή ή λανθασμένη.

Η ειρωνεία της συγκεκριμένης υπόθεσης είναι ότι τα θετικά χαρακτηριστικά του μοντέρνου δυτικού κράτους αναπτύχθηκαν λόγω του γεγονότος ότι αναπτύχθηκε σε ένα ανταγωνιστικό περιβάλλον, όπου άλλοι θεσμοί ήταν εξίσου σημαντικοί, όπως η οικογένεια ή η εκκλησία, και έτσι απέκτησε ιδιαιτερότητες, όπως η διάκριση των εξουσιών, ο κοινοβουλευτισμός, η ελευθερία του λόγου, το δικαίωμα στην ατομική ιδιοκτησία, που το έδωσαν την δυνατότητα να ξεπεράσει ηθικά και υλικά τον ανατολίτικο δεσποτισμό.

Στην Ελλάδα που «είμαστε όλοι Πασόκ, και μόνο Πασόκ», και που η επίσημη πλέον θρησκεία είναι ο κρατισμός, ο κ. Ράμφος έρχεται να απενεχοποιήσει την συνείδηση μας από το γεγονός ότι ο κρατισμός απέτυχε και στην Ελλάδα. Απλά μας λέει ότι δεν προχώρησε αρκετά, δεν επεκτάθηκε όσο θα έπρεπε, η περαιτέρω κρατικοποίηση της καθημερινότητας και των λειτουργιών της οικογένειας είναι αναγκαία προκειμένου τελικά να επιτύχει. Δηλαδή, αν θεωρητικολογήσεις αρκετά, το σύμπαν συνωμοτεί στο να διατηρήσεις τις αυταπάτες σου.

κ. ΝΑΠΟΛΕΟΝΤΟΣ ΛΙΝΑΡΔΑΤΟΥ άρθρο: Η ισλαμοποίηση της καθημερινότητας.

Την Τρίτη Μαροκινός θα μαχαιρώσει μια μητέρα και τις τρεις κόρες της επειδή «ήταν ντυμένες προκλητικά.» Την Κυριακή Σύριος θα σφάξει μια γυναίκα στην μέση του δρόμου. Την Δευτέρα το Ισλαμικό κράτος θα αναλάβει την ευθύνη για την βομβιστική επίθεση στο ‘Ανσμπαχ. Την επόμενη Τρίτη δύο ένοπλοι θα σφάξουν μέσα σε εκκλησία ιερέα. Οι παραπάνω ειδήσεις δεν είναι από την Μέση Ανατολή, είναι όμως από την νέα Μέση Ανατολή, γνωστή ως προσφάτως με την επωνυμία Ευρώπη.

Ο Γάλλος πρωθυπουργός, κ. Valls, θα δηλώσει «η Γαλλία θα πρέπει να συνηθίσει να ζει με την τρομοκρατία.» Αυτή η δήλωση θα είχε κάποια αξία αν είχε γίνει όταν η πολιτική τάξη της Ευρώπης αποφάσισε να ανοίξει τα σύνορα της στην μαζική εισροή μουσουλμάνων μεταναστών. Τότε θα ήταν χρήσιμο να γνωρίζει ο ευρωπαίος ψηφοφόρος ότι η δική του καθημερινότητα θα είναι αυτή που θα αλλάξει, και δη προς το χειρότερο.

Στην Γερμανία η εγκληματικότητα από τους λεγόμενους πρόσφυγες έχει αυξηθεί 97%. Στην Στοκχόλμη ο κεντρικός σιδηροδρομικός σταθμός έχει γίνει άντρο συμμοριών νεαρών μουσουλμάνων που ειδικεύονται σε σεξουαλικά και άλλα εγκλήματα. Εκεί η καθημερινή εμπειρία πολλών γυναικών αρχίζει να μοιάζει με αυτή που είχε περιγράψει ευρωπαία την πρωτοχρονιά που μας πέρασε στην Κωλονία:

«Ήμασταν έντεκα φίλες και γύρω στις έντεκα βρισκόμασταν στον κεντρικό σιδηροδρομικό σταθμό για να πάμε να δούμε τα πυροτεχνήματα και τότε ήταν που παρατηρήσαμε μία ομάδα ανδρών να βρίσκονται γύρω-γύρω. Καταφέραμε να πάμε στον καθεδρικό και θέλαμε να πάμε κοντά στο Μουσείο Λούντβιγκ για να δούμε τα πυροτεχνήματα κοντά στο ποτάμι, αλλά ξαφνικά μας περικύκλωσε μία ομάδα 20, 30 ανδρών», είπε σοκαρισμένη η Μισέλ. Η νεαρή γυναίκα εξήγησε στη συνέχεια πως οι άνδρες άγγιξαν την ίδια και τις φίλες της παντού, ενώ προσπαθούσαν μεταξύ τους να προστατευθούν.




« Ήταν θυμωμένοι και έπρεπε να βεβαιωθούμε ότι δε θα τραβούσαν καμία από εμάς μακριά. Μας έπιαναν και προσπαθήσαμε να φύγουμε όσο πιο γρήγορα γινόταν»

Αλλά μην ανησυχείτε. Όπως είχε προειδοποιήσει η κα Όλγα Κεφαλογιάννη της ΝΔ, «Κλειστά σύνορα, φόβος για το διαφορετικό, ρητορική μίσους. Αυτά, η Ευρώπη, τα πλήρωσε πολύ ακριβά στον παρελθόν. Οφείλουμε να αντιδράσουμε!.» Μετά από το μακελειό στην Νίκαια της Γαλλίας με τους 84 νεκρούς της νταλίκας ισλαμιστή, ο κ. Κουμουτσάκος, πάλι της ΝΔ, θα δηλώσει «Αν δεν διατηρήσουμε την ανοχή στην διαφορετικότητα θα έχουμε ηττηθεί.» Αν αυτά λέγονται από στελέχη της ΝΔ, δεν έχει καμία σημασία να μάθεις τι έχουν πει οι ολίγον περισσότερο αριστεροί του ΣΥΡΙΖΑ.

Εν τω μεταξύ στην Μυτιλήνη έχουν γίνει συλλήψεις Σύρων για βιασμό και πλαστογραφία. Διαβάζοντας το ρεπορτάζ μαθαίνουμε: «Όπως προέκυψε από τα στοιχεία της έρευνας, ο 19χρονος το πρωί απείλησε την 34χρονη με σπασμένο ποτήρι, ενώ στη συνέχεια τη βίασε. Όπως καταγγέλθηκε, κατά το χρονικό διάστημα των τελευταίων τεσσάρων μηνών, ο 19χρονος βίασε την 34χρονη τουλάχιστον 16 φορές πάντα με την απειλή ή και τη χρήση σωματικής βίας.»

‘Όπως είναι πλέον αναμενόμενο, ακόμα και στην καλύτερη των περιπτώσεων όπου ο 19χρονος Σύριος θα καταδικασθεί για τους 16 βιασμούς, θα εκτίσει μια συμβολική ποινή. Σύντομα θα είναι ελεύθερος και θα κυκλοφορεί στην Ελλάδα ελεύθερος. Ούτε η παράνομη είσοδος στην Ελλάδα, ούτε και οι πολλαπλοί βιασμοί θα του δημιουργήσουν κάποιο πρόβλημα παραμονής. Εξάλλου μια διαφορετική εξέλιξη θα ήταν «μη ανοχή στην διαφορετικότητα», «κλειστά σύνορα, φόβος και ρητορική μίσους» όπως μας συμβουλεύουν η κα Κεφαλογιάννη και ο κ. Κουμουτσάκος.

κ. ΝΑΠΟΛΕΟΝΤΟΣ ΛΙΝΑΡΔΑΤΟΥ άρθρο:Η νόσος Trump

Η νόσος Trump
Ναπολέων Λιναρδάτος

Ο Trump είχε κάποια δυσκολία να πει στην σύζυγο από το δεύτερο γάμο ότι ήθελε διαζύγιο. Έτσι, για να αποφύγει την δυσκολία μιας απευθείας αντιπαράθεσης, προτίμησε πρώτα να διαρρεύσει την είδηση του διαζυγίου στην εφημερίδα, Daily News. Την ημέρα της είδησης, τοποθέτησε την εφημερίδα στο μαξιλάρι δίπλα από την κοιμωμένη κυρία Trump. ‘Έφυγε από το δωμάτιο και πήγε έξω για πρωϊνό.

Γενικώς, ο κ. Trump αποφεύγει τις δύσκολες στιγμές. Η γραμματέας του λέγεται ότι έχει διατηρήσει την θέση της για εικοσιπέντε χρόνια επειδή πάση θυσία αποφεύγει να του δώσει δυσάρεστες ειδήσεις. Η φυγοπονία του κ. Trump δεν φαίνεται να συνάδει με το ρόλο του Αμερικανού προέδρου που συνήθως έχει να αντιμετωπίσει ένα βουνό αρνητικό γεγονότων κάθε μέρα.

Ο Trump για τους Ρεπουμπλικάνους έχει δύο προβλήματα. Δεν είναι συντηρητικός ούτε στην ιδιοσυγκρασία, ούτε στις αρχές. Απλά λέει πράγματα με έναν ωμό τρόπο που σε μια σημαντική, αλλά όχι πλειοψηφική, μερίδα του Ρεπουμπλικανικού κόμματος ακούγονται ως οι αλήθειες ενός ανθρώπου που θέλει να τα βάλει με ένα αποτυχημένο κατεστημένο.

Βέβαια ο Trump όχι μόνο είναι γέννημα-θρέμμα αυτού του κατεστημένου, αποτελεί το καλύτερο σωσίβιο σωτηρίας του μιας και η παρουσία του επιτυγχάνει δύο στόχους. Πρώτον, γιατί ενώ η κύρια εκπρόσωπος αυτού του κατεστημένου θα έχανε τις εκλογές εναντίον όλων των Ρεπουμπλικάνων υποψήφιων, τώρα η Hillary Clinton έχει ένα αντίπαλο που μπορεί να τον κερδίσει. Δεύτερον, γιατί ακόμα και στο σενάριο που ο Trump κερδίζει τις εκλογές, τα τραγελαφικά που είναι πολύ πιθανόν να ακολουθήσουν, θα αμαυρώσουν το δικαίως αντισυστημικό κλίμα που δημιουργείται τώρα.

Το πλεονέκτημα του Trump σε όλη αυτή την διαδικασία είναι η πολύ φανερή απέχθεια των συστημικών ΜΜΕ εναντίον του. Είναι αυτή η απέχθεια που έχει δημιουργήσει την πολιτική νομιμοποίηση γύρω από το πρόσωπό του. Είναι το σύνηθες λάθος που γίνεται στην πολιτική, όπου ο «εχθρός του εχθρού μου» αποκτά αυτομάτως τα εχέγγυα ηγεσίας λόγω αυτής της αντιπαλότητας. Έτσι δεν υποστηρίζουμε κάποιον γι’ αυτά που πραγματικά πιστεύει, γι’ αυτά που μπορεί να κάνει, αλλά για το τι αντιπροσωπεύει στην σκέψη των αντιπάλων μας. Δεν υπάρχει στην πολιτική πιο αποτελεσματική συνταγή αυτοκαταστροφής απ’ αυτήν.

Το 1950 ο Lionel Trilling θα γράψει ότι στις ΗΠΑ το συντηρητικό ένστικτο εκφραζόταν ως μια «εριστική διανοητική χειρονομία που προσπαθεί να παρουσιασθεί ως ιδεολογία.» Από τότε πέρασαν αρκετά χρόνια και αυτή «εριστική διανοητική χειρονομία» κατάφερε να αποκτήσει αρχές και πολιτικές θέσεις, αλλά και να δημιουργήσει μια πλειάδα θεσμών που της επέτρεψαν όχι μόνο να αποκτήσει την εξουσία, αλλά να καταφέρει να κυβερνήσει επιτυχώς. Ας ελπίσουμε ότι η υπάρχουσα κρίση είναι η περίοδος που θα έχει ως τελικό αποτέλεσμα το συντηρητικό κίνημα στις ΗΠΑ να ανακτήσει τις δυνάμεις του, να ξαναβρεί τον λόγο του που η κοινωνία τον έχει περισσότερο ανάγκη από ποτέ. Εστία, 18.7.16

κ. ΝΑΠΟΛΕΟΝΤΟΣ ΛΙΝΑΡΔΑΤΟΥ άρθρο:Συμφωνία «Αυγής» με «Καθημερινή».

Ναπολέων Λιναρδάτος

Αν ο δικτάτορας της Βόρειας Κορέας, Κιμ Γιονγκ Ουν, γνώριζε ελληνικά, θα είχε την δυνατότητα την Παρασκευή μετά το δημοψήφισμα να θαυμάσει και να ζηλέψει την ομοιομορφία και ομοφωνία των ελληνικών ΜΜΕ στο θέμα της βρετανικής ανεξαρτησίας. Στο δελτίο του Mega το θέμα ήταν οι «αντιευρωπαϊκές τάσεις» μιας και για το μεγάλο κανάλι η ευρωκρατία των Βρυξελλών είναι η Ευρώπη. Ενώ στο ΣΚΑΙ έγινε λόγος για τον «ιό των δημοψηφισμάτων που προωθούν οι ακραίοι».

Στην «Καθημερινή» γινόταν μια εξιστόρηση μιας «αντιευρωπαϊκής ιστορίας», τα δημοψηφίσματα, ενώ η «Αυγή» έκανε λόγο για τα στελέχη του Brexit που συμπεριλάμβαναν «ακροδεξιούς, ξενοφοβικούς και ανοιχτά ρατσιστές.» Αυτή ιδεολογική συμφωνία μεταξύ «Αυγής» και «Καθημερινής» θα τρόμαζε ίσως και τον Κιμ Γιονγκ Ουν, αλλά στην ιδιαίτερη ελληνική πραγματικότητα αυτό το γεγονός περνά απαρατήρητο.Ας μην ξεχνάμε το περσινό ελληνικό δημοψήφισμα και την ομοιότητα του πολιτικού πυρήνα του Ναι και του Όχι στο συγκεκριμένο ζήτημα. Με τους πρώτους να υποστηρίζουν «ας πάρουμε όσα μας δίνουν» και τους άλλους «ας ψηφίσουμε να μας δώσουν περισσότερα.» Είχαμε δηλαδή ένα δημοψήφισμα παραλλαγές του ζήτουλα. Σε αυτό το πλαίσιο σκέψης είναι προφανές ότι η ουσία της πολιτικής αντιπαράθεσης στην Βρετανία ήταν νοητικά μη προσβάσιμη στο ελληνικό κατεστημένο μιας και αφορούσε πολιτικές έννοιες όπως ανεξαρτησία, αυτοδιάθεση, εθνική κυριαρχία και όχι κονδύλια και δάνεια από την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Ο κ. Τσίπρας, που ενσαρκώνει το πλατωνικό ιδεώδες της πασοκαρίας, μίλησε για «ακραίες επιλογές της λιτότητας που διεύρυναν τις ανισότητες», διαφημίζοντας ταυτόχρονα την άγνοια του για την ουσία της πολιτικής διαμάχης στην Βρετανία, αλλά και την άγνοια του για τους πολιτικούς συσχετισμούς στην Ευρώπη που μόλις είχαν χειροτερέψει γι’ αυτόν. Ο μέσος Βρετανός δεν ξέρει τον κ. Σόιμπλε και μετά από το δημοψήφισμα δεν πρόκειται και να τον μάθει. Η λιτότητα δεν ήταν θέμα στην Βρετανία.

Τα ΜΜΕ αμέσως ενέδωσαν στις φαντασιώσεις τους για την τιμωρία της Βρετανίας. Οι γερμανικές εργατικές ενώσεις που ξέρουν καλύτερα, είχαν συστήσει ψυχραιμία και συνεργασία όποιο και αν ήταν το αποτέλεσμα, λαμβάνοντας υπόψιν τα 94 δις εξαγωγών της Γερμανίας προς την Βρετανία. Και αν η οικονομική τιμωρία της Βρετανίας δεν ήταν αρκετή τότε τα ΜΜΕ επιστράτευσαν την τιμωρία της διάλυσης της Βρετανίας. Βέβαια αν η Σκοτία θέλει να ανεξαρτητοποιηθεί για να γίνει μέλος της ΕΕ θα πρέπει να υιοθετήσει το ευρώ. Και μπορεί οι Σκωτσέζοι τώρα αντιπαθούν ιδιαίτερα τους Άγγλους, αλλά αντιπαθούν το ευρώ πολύ περισσότερο. Η ειρωνεία εδώ έγκειται στο γεγονός ότι το αγαπημένο νόμισμα της ευρωκρατίας λειτουργεί ως ένα σημαντικό εμπόδιο στην διάλυση της Βρετανίας.



Το ερώτημα για την αποτυχημένη ελίτ της Ελλάδας είναι το εξής: Μετά από έξι χρόνια στασιμοχρεοκοπίας όπου εφαρμόστηκε ένα πρόγραμμα με την σύμφωνη γνώμη των Ευρωπαίων που είχε ως βασικό αποτέλεσμα την διάλυση του παραγωγικού ιδιωτικού τομέα, την ποινικοποίηση του κέρδους και την δήμευση της ιδιωτικής περιουσίας των Ελλήνων, η Ελλάδα κάθε μέρα που περνά έχει όλο και λιγότερες δυνατότητες να διαχειριστεί τις συνέπιες ενός Grexit. Τι θα συμβεί αν μετά από έξη χρόνια θυσιών φτάσουμε στο Grexit είτε λόγω καθολικής αποτυχίας του προγράμματος, είτε λόγω αλλαγής στρατηγικής των Ευρωπαίων; Τι ακριβώς θα έχουν να πουν στους Έλληνες πολίτες που θα έχουν υποστεί τις θυσίες αποφυγής Grexit αλλά και τις συνέπειες του;

κ. ΝΑΠΟΛΕΟΝΤΟΣ ΛΙΝΑΡΔΑΤΟΥ σαφές, περιεκτικό,ουσιώδες και τελικά έξοχο άρθρο για το BREXIT...

Να βγει κανείς ή να μην βγει; 
Ναπολέων Λιναρδάτος

Αυτή την Πέμπτη οι Βρετανοί αποφασίζουν αν θα παραμείνουν στην Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ), ή, αν θα καταφέρουν να δραπετεύσουν από τον λαβύρινθο πολιτικής και οικονομικής παράνοιας που κτίζει η σοσιαλδημοκρατική ελίτ της Ευρώπης στις Βρυξέλλες. Προς χάριν και της δικής μας ελευθερίας και ευημερίας, ας ελπίσουμε ότι θα βρουν την γενναιότητα να πουν το μεγάλο αντίο στο αντιδημοκρατικό και αντιφιλελεύθερο ιερατείο των Βρυξελλών.

Κρίνοντας τα θετικά και τα αρνητικά του μένουμε ή φεύγουμε για τους Βρετανούς, είναι σημαντικό να δούμε τους λόγους που μέχρι στιγμής επιβάλλουν στην Ελλάδα να παραμείνει στο ευρώ, που βασικά είναι ο εξής ένας: η παραγωγική βάση είναι ισχνή, το ελληνικό κράτος ανίκανο, και έτσι μια βίαιη και πρόχειρη έξοδος από το ευρώ αυτό τον καιρό θα δημιουργούσε μια άνευ προηγούμενου ανθρωπιστική κρίση. Αυτός είναι ο ένας και μοναδικός λόγος παραμονής.

Δεν υπάρχουν πλέον θετικά επιχειρήματα για την παραμονή στο ευρώ και την Ένωση. Κανένας λογικός άνθρωπος δεν μπορεί να επιχειρηματολογήσει για τις καλύτερες μέρες που θα έρθουν λόγω της ΕΕ. Οι μόνοι που προσβλέπουν στο μέλλον με κάποια αισιοδοξία είναι ο γραφειοκρατικός μηχανισμός των Βρυξελλών και οι παρατρεχάμενοι τους σε κάθε χώρα μέλος. Το υπερκράτος των Βρυξελλών μπορεί να παράγει μόνο κακά νέα, για τα οποία έχει μία και μοναδική λύση, «περισσότερη Ευρώπη», που ουσιαστικά σημαίνει ακόμα περισσότερες εξουσίες στην αποτυχημένη πολιτική τάξη των Βρυξελλών.

Μια χώρα όπως η Βρετανία μπορεί να αντιμετωπίσει το άμεσο κόστος της ανεξαρτητοποίησης με πολύ λιγότερους κραδασμούς από ότι η Ελλάδα. Έτσι θα μπορέσει να αποφύγει τις επερχόμενες κρίσεις τις ΕΕ, καθώς επίσης και την πληθώρα καταστροφικών,  δαπανηρών και γελοίων νόμων και κανονισμών από τις Βρυξέλλες. Θα αποκτήσει ξανά νομοθέτες που οι πολίτες εκλέγουν και απολύουν. Οι Βρετανοί θα αποφασίζουν για τους Βρετανούς και όχι μια απόμακρη, ανεξέλεγκτη και εξουσιομανής κάστα γραφειοκρατών. 

Όποιος μπορεί να δει πέρα από την προπαγάνδα των ΜΜΕ, δεν μπορεί να παρά κατανοήσει ότι η Ευρώπη βρίσκεται σε μια πορεία πολιτικής και οικονομικής παρακμής. Είναι η ήπειρος με τις χειρότερες οικονομικές επιδόσεις, τρώει από τα έτοιμα και ζει στην αίγλη ενός παρελθόντος του οποίου τις πιο επιτυχημένες παραδόσεις προσπαθεί να καταργήσει.  Αυτή η παρακμή δεν είναι θεόσταλτη, αλλά πηγάζει από πολύ συγκεκριμένες πολιτικές επιλογές. Η ΕΕ έχει γίνει πλέον ένας συσσωρευτής και πολλαπλασιαστής των αδυναμιών του κάθε κράτους μέλους. Η ιδέα ότι όσοι περισσότεροι συμμετέχουμε στο λάθος τόσο λιγότερες οι καταστροφικές συνέπειες του λάθους θα αποδειχθεί εφιάλτης χειμερινής νυκτός.

«Στις 15 Ιουνίου 1215 ο βασιλιάς Ιωάννης ο Ακτήμων αποδέχτηκε τη Μάγκνα Κάρτα που για πρώτη φορά έθετε τον μονάρχη υπό την εξουσία του νόμου.»  Ήταν μια ξεχωριστή μέρα για την Αγγλία και για την Ευρώπη, και η απαρχή της δημιουργίας της μοντέρνας δημοκρατίας, θέτοντας όρια στην κρατική εξουσία, δημιουργώντας σταδιακά των διαχωρισμό των εξουσιών, τα βασικά πολιτικά δικαιώματα του πολίτη και τον έλεγχο της εξουσίας από τους πολίτες. Οκτακόσια και ένα χρόνια μετά, οι απόγονοι των επαναστατημένων βαρόνων καλούνται να επιβεβαιώσουν την σοφία και την διαχρονικότητα μιας εξαιρετικά ευρωπαϊκής επιλογής. 

κ. ΝΑΠΟΛΕΟΝΤΟΣ ΛΙΝΑΡΔΑΤΟΥ άρθρο:"Το δικαίωμα στο λάθος"

Το κομματικό όργανο ανακοίνωσε την είδηση με τον δέοντα ενθουσιασμό, «Φρένο στην ρητορική μίσους από Κομισιόν και social media» έγραφε ο τίτλος της «Αυγής». Η χαρά της «Αυγής» ήταν αναμενόμενη μιας και η επέκταση της κρατικής εξουσίας στο τι επιτρέπεται να λέει και να σκέφτεται ο πολίτης αποτελεί το τελευταίο και κορυφαίο ανάχωμα προσωπικής ελευθερίας που θέλει να καταργήσει ο κάθε κρατιστής.

Αν αναγνωρίζεις στο κράτος την εξουσία και την ικανότητα να καθορίζει την σκέψη και τον λόγο σου, τότε όλα τ’ άλλα ζητήματα ατομικής ελευθερίας μετατρέπονται σε υποσημειώσεις κρατικών αρμοδιοτήτων. Αν στο κράτος αναγνωρίζεται αυτή η ύψιστη τεχνογνωσία, τότε το πως διαπαιδαγωγούνται τα παιδία σου είναι προφανώς αρμοδιότητα του κράτους - με τον γονέα ως απλό διεκπεραιωτή της κρατικής πολιτικής. Ασφαλώς και το κράτος γνωρίζει πόσα πρέπει να κερδίζεις και πόσα πρέπει να σου μένουν. Εξυπακούεται ότι θα μπορεί να ρυθμίζει και να κρατικοποιεί την καθημερινότητα του πολίτη, χωρίς καμία αναστολή και με πολύ πάθος. Η αποδοχή της λογοκρισίας σηματοδοτεί μια χωρίς όρια κρατική εξουσία. Είναι η αρχή που παγιώνει τις κρατικές καταχρήσεις του χθες και νομιμοποιεί τα πολιτικά εγκλήματα του αύριο.

Αν κάτι αναμφίβολα επιβεβαίωνε την ευρωπαϊκή πολιτισμική διαφορά ήταν η οριοθέτηση της κρατικής εξουσίας. Η αναγνώριση, ότι άτομα και πέρα από το κράτος συλλογικότητες, είχαν ένα πεδίο δράσης και έκφρασης στο οποίο η κρατική εξουσία δεν μπορούσε να εισβάλλει. Το δικαίωμα του πολίτη να έχει και να εκφράζει ιδέες αντίθετες από αυτές των κρατούντων, αντίθετες από αυτές της πλειοψηφίας, αντίθετές από αυτές που ορίζει ο κοινός νους ως υπεύθυνες, ακίνδυνες και χρήσιμες. Αυτό το δικαίωμα στο λάθος, είναι το κορυφαίο συστατικό της ευρωπαϊκής πολιτικής ταυτότητας.

Η υπεράσπιση της ελευθερίας του λόγου ταυτίζεται από το πολιτικό-εκδοτικό κατεστημένο με την ρητορική μίσους, και έτσι το να εκφράζει κανείς την υποστήριξη του σε αυτό το κορυφαίο πολιτικό δικαίωμα του πολίτη είναι πλέον μια ύποπτη ενασχόληση. Δεν είναι τυχαίο που στα συστημικά μέσα ενημέρωσης σπανίζουν οι φωνές που υποστηρίζουν την ελευθερία του λόγου, επιβεβαιώνοντας την ρήση του Βολτέρου, ότι «είναι επικίνδυνο να έχεις δίκιο, όταν η εξουσία έχει άδικο.»

Η λογοκρισία πωλείται στην Ευρώπη ως μια προσπάθεια να περιοριστεί η ρητορική μίσους. Μην ανησυχείτε, ψιθυρίζει η πολιτική τάξη, η λογοκρισία δεν αφορά εσάς, μόνο κάποιους ελάχιστους ακραίους. Οπότε θα ήρθε κάπως ξαφνικό στον κ. Μπέμερμαν από την Γερμανία, ο οποίος έκανε το λάθος να γράψει ένα σατιρικό ποίημα για το τούρκο πρόεδρο Ερντογάν. «Το πρωτοδικείο του Αμβούργου απαγορεύει στον συγγραφέα του ποιήματος να επαναλαμβάνει δημοσίως ή να αναδημοσιεύει εκτενή αποσπάσματά του στο σύνολο της Γερμανίας.»

Ένα ευρωπαϊκό δικαστήριο, απαγορεύει σ’ έναν ευρωπαίο πολίτη, να δημοσιεύσει ένα σατιρικό ποίημα με στόχο έναν ξένο αυταρχικό πολιτικό. Πριν μερικά χρόνια κάτι τέτοιο δεν θα έστεκε ούτε ως σενάριο επιστημονικής φαντασίας. Τώρα, μετά από χρόνια πλύσης εγκεφάλου για τα οφέλη της λογοκρισίας, αντιμετωπίζουμε την συγκεκριμένη είδηση σαν όλες τις άλλες. Και το γεγονός αυτό, ότι μια ακραία και επικίνδυνη εξέλιξη αντιμετωπίζεται ως κάτι σύνηθες και τετριμμένο, απλά αποδεικνύει πόσο λιγότερο ευρωπαϊκή γίνεται κάθε μέρα η Ευρώπη.

Εστία, 6.6.2016

κ. Ναπολέοντος Λιναρδάτου, άρθρο:"Ο σοσιαλιστικός κατήφορος"

Ο σοσιαλιστικός κατήφορος
Ναπολέων Λιναρδάτος

Ο οικονομολόγος Milton Friedman είχε πει ότι αν βάλεις το κράτος υπεύθυνο για την έρημο Σαχάρα, σε πέντε χρόνια θα υπάρξει ανεπάρκεια άμμου. Οι σοσιαλιστές, που φαίνεται έχουν ως βασικό σκοπό της ζωής τους να αποδεικνύουν πόσο διορατικός ήταν ο Friedman, κατάφεραν η Βενεζουέλα - η χώρα με τα μεγαλύτερα αποδεδειγμένα κοιτάσματα πετρελαίου στον κόσμο - να χρειάζεται τώρα να κάνει εισαγωγές πετρελαίου.

Βέβαια πριν υπάρξει η ανεπάρκεια στο πετρέλαιο, είχε υπάρξει έλλειψη σε πολλά άλλα αγαθά, με πρώτο και καλύτερο το χαρτί υγείας, προκαλώντας νεοφιλελεύθερα ειρωνικά σχόλια του τύπου: ο σοσιαλισμός έχει αφοδεύσει την ελπίδα κτλ. Κάποτε η βρετανική «Αυγή», ο Guardian, έγραψε ότι η Βενεζουέλα με ετήσια έσοδα 90 δις δολάρια από το πετρέλαιο είναι αδύνατον να αντιμετωπίσει μια βαθιά οικονομική κρίση, αγνοώντας την ικανότητα και ιστορία των σοσιαλιστικών οικονομικών να δημιουργούν φτώχια, μιζέρια και λιμοκτονίες σε όλα τα μήκη και πλάτη της Γης. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, ο Μάο Τσετούνγκ, είδωλο του κ. Τσίπρα, ο οποίος με το οικονομικό του πρόγραμμα «Μεγάλο Άλμα προς τα Εμπρός» μεταξύ 1958-61 στην Κίνα, κατάφερε να προσθέσει 45 εκατομμύρια νεκρούς στον κατάλογο των θυμάτων του και έτσι να ξεπεράσει ακόμα και τον αιμοσταγή Χίτλερ που είχε προκαλέσει έναν παγκόσμιο πόλεμο.

Η κοινωνική εξαθλίωση στην σοσιαλδημοκρατία, τον σοσιαλισμό ή τον κομμουνισμό είναι απλά θέμα χρόνου, για τον απλούστατο λόγο ότι ο σοσιαλιστικός μετασχηματισμός της οικονομίας έχει ως κυρίαρχο στοιχείο την καταστροφή της παραγωγικής βάσης. Όσο περνάει ο καιρός, το σύστημα αφαιρεί ανθρώπους από την παραγωγική διαδικασία και τους προσθέτει στις τάξεις είτε των παρασιτικών, είτε των ειλώτων. Όσο περνάει ο καιρός, όλο και περισσότερα υλικά παράγουν όλο και λιγότερα αγαθά. Η φτωχοποίηση είναι αναπόφευκτη, και οι εξωτερικοί παράγοντες απλά επιβραδύνουν ή επιταχύνουν αυτή την διαδικασία.

Η κατάσταση στην Βενεζουέλα είχε αρχίσει να χειροτερεύει πολύ πριν ξεκινήσει η πτώση της τιμής του πετρελαίου. Οι ελλείψεις σε βασικά αγαθά είχαν παρουσιαστεί εδώ και χρόνια. Η πτώση της τιμής του πετρελαίου επιτάχυνε την διαδικασία φτωχοποίησης. Για να διατηρήσει η Βενεζουέλα το βιοτικό επίπεδο που είχε, θα έπρεπε η τιμή του πετρελαίου όχι μόνο να διατηρηθεί σε υψηλά επίπεδα, αλλά να συνεχίζει να ανεβαίνει κάθε χρόνο με ρυθμούς που θα ήταν αρκετοί για να καλύψουν την απώλεια παραγωγής και παραγωγικότητας στην υπόλοιπη οικονομία λόγω των σοσιαλιστικών πολιτικών, πράγμα σχεδόν αδύνατον. Το πρόβλημα με το σοσιαλισμό δεν είναι μόνο ότι τα χρήματα των άλλων κάποτε τελειώνουν, αλλά επίσης το γεγονός, ότι πολλές φορές τα χρήματα των άλλων απλά δεν φτάνουν.

Οι υπηρεσίες ανοίγουν μόνο δύο μέρες την εβδομάδα για να μην χαλάνε ρεύμα. Η εγκληματικότητα καλπάζει, τα νοσοκομεία δεν έχουν ούτε τα πιο βασικά υλικά με αποτέλεσμα δεκάδες να πεθαίνουν καθημερινά λόγω αυτών των ελλείψεων. Στα σουπερμάρκετ που είναι ακόμα ανοιχτά, σχηματίζονται ουρές στις οποίες οι πολίτες περιμένουν για ώρες μήπως και προλάβουν να προμηθευτούν λίγα βασικά τρόφιμα.  Μερικοί έχουν αρχίσει να κυνηγούν σκύλους, γάτες και περιστέρια. Αν η συντρόφισσα Δούρου επισκεφθεί ξανά την Βενεζουέλα, ας περάσει πρώτα από την πλατεία Συντάγματος, και, με μερικά μεγάλα άλματα προς τα εμπρός, ας τσακώσει κάμποσα περιστέρια. Μην πάει στους συντρόφους με άδεια χέρια.

Εστία, 23.5.16

κ. ΝΑΠΟΛΕΟΝΤΟΣ ΛΙΝΑΡΔΑΤΟΥ,άρθρο:"Εισπράκτωρ Χάρης Θεοχάρης"

Εισπράκτωρ Χάρης Θεοχάρης
Ναπολέων Λιναρδάτος

Η απέχθεια για τον ιδιωτικό τομέα δεν είναι αποκλειστικό χαρακτηριστικό του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι μια υπερκομματική συνήθεια που εξηγεί σ’ ένα σημαντικό βαθμό την σχετικά πρόσφατη χρεοκοπία μας. Ο λατρευτός των ΜΜΕ και του κατεστημένου, κ. Χάρης Θεοχάρης, καταδεικνύει ότι η φορολαγνεία είναι ένα ενδημικό στοιχείο του ελληνικού πολιτικού συστήματος.

Ίσως η καλύτερη δικαιολογία για τα πεπραγμένα του κ. Θεοχάρη ως γενικού γραμματέα Εσόδων είναι ότι απλά εκτελούσε αποφάσεις μέσα σ’ ένα περιβάλλον που διαμορφωνόταν από τις πολιτικές αποφάσεις της κυβέρνησης. ‘Όμως, μια πιο προσεκτική ματιά αποδεικνύει ότι έδειξε ιδιαίτερο ζήλο επιβάλλοντας μια πολιτική που είχε ως κεντρικό στόχο την δήμευση του εν Ελλάδι ιδιωτικού πλούτου προκειμένου να εξυπηρετηθούν τα χρέη που δημιουργήσαν η πολιτική τάξη και οι πελάτες της.

Αν ο κ. Θεοχάρης ανέπτυξε μια ειδικότητα ήταν στο να βάζει εμπόδια στις αποφάσεις της κυβέρνησης Σαμαρά που είχαν ως στόχο έστω και μια μικρή ελάφρυνση των φορολογικών βαρών για τα νοικοκυριά και τις επιχειρήσεις. Φθάνοντας μάλιστα στο σημείο να εμποδίζει ακόμα και την απαλλαγή «καταβολής ΦΠΑ από εταιρείες που έκαναν δωρεές τροφίμων, φαρμάκων και άλλων αγαθών για φιλανθρωπικούς σκοπούς.» Το ότι ο κ. Θεοχάρης θεωρούσε ότι το κράτος έπρεπε να φορολογήσει ακόμα και την φιλανθρωπία στην διάρκεια μιας τεράστιας κρίσης που το ίδιο δημιούργησε, αποδεικνύει το εύρος της κρατικιστικής του εμμονής. 

Την εποχή Θεοχάρη ένα «λογιστικό λάθος 4 ευρώ μπορούσε να φτάσει σε 12 μήνες στα 43.055,68 ευρώ πρόστιμο.» «Οφειλή ύψους 5 ευρώ  μπορούσε να ενεργοποιήσει διατάξεις που προβλέπει ο νόμος για κατάσχεση μισθών και ακινήτων.» Το κράτος θα μπορεί να βάλει χέρι σε καταθέσεις και θυρίδες και «θα μπορεί να προχωρά σε προληπτικές κατασχέσεις, οι οποίες θα γίνονται με την αιτιολογία διασφάλισης του δημοσίου συμφέροντος». Θα υπάρξει ακόμα και η ιδέα για «αναδρομικούς φόρους σε… λίστες γάμων, για όσους παντρεύτηκαν από το 2001».

Η φιλοσοφία Θεοχάρη, απλοϊκή θεωρητικά, τιμωριτική ηθικά και καταστροφική οικονομικά, θα έχει ως βασικό αξίωμα ότι η πρωταρχική ιδιότητα του πολίτη είναι ότι συνιστά φορολογητέα ύλη για το κράτος. Το κράτος δεν υπάρχει για να εξυπηρετεί τον πολίτη, αλλά ο πολίτης υπάρχει για να παράγει φόρους για το κράτος.

Θα δηλώσει ο κ. Θεοχάρης «ότι οι επιχειρήσεις που οφείλουν και δημιουργούν ελλείμματα είναι προτιμότερο να κλείσουν παρά να παραμείνουν ανοιχτές και να συνεχίσουν να παράγουν ελλείμματα στο κράτος, στα ασφαλιστικά ταμεία και τους εργαζομένους.» Για τον κ. Θεοχάρη δεν είναι το κράτος που με τις μεγάλες δαπάνες και τα χρέη του και με την επακόλουθη υψηλή φορολογία, δημιουργεί μαύρες τρύπες στις επιχειρήσεις, αλλά το αντίθετο. Γενικά, το κράτος δαπανά και χρεώνεται και αν η πολίτης δεν μπορεί να πληρώσει τα σπασμένα τότε δημιουργεί ελλείματα στο κράτος. Κορυφαίο παράδειγμα διεστραμμένης λογικής.

Πρόσφατα ο κ. Θεοχάρης αποχώρησε από το Ποτάμι. ‘Όλοι καταλαβαίνουν ότι αυτή η κίνηση του έχει περισσότερο να κάνει με τα ιδιαίτερα χαμηλά ποσοστά του Ποταμιού στις δημοσκοπήσεις. Είναι προφανές ότι ο κ. Θεοχάρης θα προσπαθήσει να μεταπηδήσει σε κόμμα που θα του εξασφαλίσει την διατήρηση της βουλευτικής έδρας. Πάση θυσία θα πρέπει να παραμείνει τρόφιμος του ελληνικού δημοσίου. Ως πρώην γενικός γραμματέας Εσόδων κατανοεί πόσο επικίνδυνο θα ήταν να καταλήξει φορολογητέα ύλη στον ιδιωτικό τομέα.

Εστία, 9.5.2016

ΝΑΠΟΛΕΟΝΤΟΣ ΛΙΝΑΡΔΑΤΟΥ άρθρο:"Αυτή είναι η αριστερά"

Ναπολέων Λιναρδάτος

Καταλαβαίνεις ότι τα πράγματα δεν θα καλυτερέψουν κάθε φορά που ακούς κάποιον να σχολιάζει τους κυβερνώντες λέγοντας «μα είναι αυτοί αριστεροί;» ‘Η, όταν διαβάζεις κάποιον περισπούδαστο αναλυτή, ο οποίος κριτικάρει την κυβέρνηση γράφοντας ότι σπιλώνουν το όνομα και τις αξίες της αριστεράς. Όμως, αν κάτι μπορεί να πιστωθεί στους κυβερνώντες είναι η ιδεολογική τους συνέπεια, είναι αριστεροί στα λόγια και τις πράξεις. 

Από τότε που ο ΣΥΡΙΖΑ έγινε κυβέρνηση με συνέπεια έχει επιτύχει, ή τουλάχιστον έχει προσπαθήσει, να επιβάλλει τις πολιτικές που υποτάσσονται στις ιδεολογικές του αρχές. Έτσι, η ουσιαστικά πρώτη του νομοθετική δράση ήταν η απελευθέρωση των ιδεολογικά προσκείμενων τρομοκρατών .  Έκτοτε, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ κατάφερε να περάσει ένα νέο μνημόνιο που ήταν στο 90% αυξήσεις φόρων, ελαχιστοποιώντας τις μεταρρυθμίσεις και την μείωση του κρατικού τομέα. Μάλιστα, σε μια περίοδο οξείας οικονομικής κρίσης ο ΣΥΡΙΖΑ έχει καταφέρει να αυξήσει τις δαπάνες του κράτους και να δώσει αυξήσεις σε δημοσίους υπαλλήλους. Αντίθετα από τους υποτίθεται δεξιούς προκάτοχους τους που λεηλάτησαν τον ιδιωτικό τομέα με φόρους, ο ΣΥΡΙΖΑ κάνει ό,τι είναι δυνατόν για να προστατεύσει τα ρετιρέ του δημοσίου που είναι η εκλογική και πολιτική βάση του. 

Σε άλλους τομείς που τα περιθώρια είναι πιο χαλαρά,  ο ΣΥΡΙΖΑ καθημερινά προχωρά γοργά στο να επιβάλλει τις ιδεολογικές του εμμονές. Άνοιξαν τα σύνορα και μέσα σε ένα χρόνο μπήκαν πάνω από οκτακόσιες χιλιάδες λαθρομετανάστες στην Ελλάδα. Άλλαξαν το νόμο περί ιθαγένειας και μείωσαν ακόμα και τις ελάχιστες τυπικές απαιτήσεις του προηγούμενου νόμου. Κατάργησαν τα πειραματικά σχολεία του δημοσίου και προσπαθούν κρατικοποιήσουν την λειτουργία των ιδιωτικών. Σε κάθε κυβερνητική επιλογή η προτεραιότητα είναι η επέκταση του κράτους, των εξουσιών, των αρμοδιοτήτων και των δραστηριοτήτων του. 

Αλλά, παρ’ όλα αυτά, η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι επαρκώς αριστερή για τα ελληνικά δεδομένα. Καλούμαστε συνεχώς να κρίνουμε την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ όχι αξιολογώντας το πόσο αριστερά μετατοπίζει τα όρια της κρατικής πολιτικής, αλλά σύμφωνα με το τι νομίζουμε ότι θα μπορούσε να κάνει μια αριστερή κυβέρνηση που δεν θα είχε να αντιμετωπίσει τους οιονδήποτε εξωτερικούς ή εσωτερικούς περιορισμούς στην δράση της. Βέβαια, ποτέ καμιά κυβέρνηση στην ιστορία την ανθρωπότητας δεν λειτουργεί με απόλυτη ελευθερία κινήσεων, αλλά στην Ελλάδα της αριστερής ιδεολογικής ηγεμονίας, είναι απαραίτητο να κρίνουμε την αριστερά υπό το πρίσμα φανταστικών συνθηκών για να μπορούμε πάντα να δικαιολογούμε τα καταστροφικά αποτελέσματα των πολιτικών της λέγοντας ότι δεν μπόρεσαν να κάνουν όλα όσα ήθελαν να κάνουν και γι’ αυτό αποτύχαν. 

Είναι πολύ δύσκολο να γίνει αποδεκτό το γεγονός ότι αυτοί που κυβερνούν σήμερα αντιπροσωπεύουν την αριστερά. Η κριτική στη αριστερά δημιουργεί θρησκευτικού τύπου ενοχές μιας και οι Έλληνες για 40 χρόνια υπέστησαν μια ενδελεχή πλύση εγκεφάλου αγιοποίησής της. Κι’ όμως, η επέκταση της κρατικής εξουσίας, η δήμευση του ιδιωτικού πλούτου για την ανάλωση του από τους πελάτες της εξουσίας, η εχθρότητα στην δημιουργία και συσσώρευση πλούτου, η αλλοίωση της εθνικής ταυτότητας και κληρονομίας, η απαξίωση της εργατικότητας και της αριστείας είναι βασικά χαρακτηριστικά της αριστεράς. Οι προγραμματικές αρχές ενός αριστερού κόμματος είναι για την κοινωνία που τις υιοθετεί ένα μακροσκελές σημείωμα πολιτικής και οικονομικής αυτοκτονίας. Αυτή είναι η αριστερά.  

Εστία, 18.4.16

NAΠΟΛΕΟΝΤΟΣ ΛΙΝΑΡΔΑΤΟΥ,άρθρο:"Αυταπάτες και τρομοκρατία"

Τίποτε δεν κατέδειξε το μέγεθος της αυταπάτης της ευρωπαϊκής πολιτικής τάξης, όσο η δήλωση της κας Μέρκελ ότι «Θα βρούμε και θα τιμωρήσουμε τους υπαίτιους του μακελειού», ως αν οι τρομοκράτες που είναι αποφασισμένοι να πεθάνουν, αντιμετωπίζουν το κίνδυνο σύλληψης και φυλάκισης όπως και ένα κλεφτρόνι από την Νάπολη. Τα πράγματα δεν είναι και τόσο ευοίωνα, όταν η προστασία των πολιτικών της πολυπολιτισμικής Ευρώπης και των ανοιχτών συνόρων επιβάλλει την συστηματική απόκρυψη της αλήθειας.

Αυτό που δεν πρόκειται ποτέ να παραδεχτεί το πολιτικό-δημοσιογραφικό κατεστημένο είναι ότι ο πιο σημαντικός παράγοντας για την ύπαρξη και αύξηση των τρομοκρατικών επιθέσεων είναι ο αριθμός και συγκέντρωση μουσουλμανικών πληθυσμών στην Ευρώπη. Και επειδή αυτή η διαπίστωση θέτει υπό αμφισβήτηση τα πιο βασικά δόγματα μιας αποτυχημένης πολιτικής τάξης, είναι αποφασισμένοι να πουν τα πάντα εκτός από την αλήθεια.

 H συντριπτική πλειοψηφία των τρομοκρατών δεν είναι απλά μουσουλμάνοι, αλλά επίσης προέρχονται από πόλεις και συνοικίες όπου ο μουσουλμανικός πληθυσμός έχει φτάσει ή ξεπεράσει το 30% της περιοχής. Η ριζοσπαστικοποίηση εξαρτάται άμεσα από το ποσοστό της πληθυσμιακής παρουσίας του μουσουλμανικού στοιχείου. Η δυναμική των αριθμών είναι ο κυρίαρχος παράγοντας του φαινομένου. 

«Το 2015 ήταν δύσκολο, φοβάμαι ότι το 2016 θα είναι φρικτό», εξομολογήθηκε στο Γαλλικό Πρακτορείο ένας Γάλλος αξιωματούχος των αντιτρομοκρατικών υπηρεσιών», ενώ ο επικεφαλής της Europol, Ρομπ Γουεϊνράιτ,  ανέφερε «ότι στην Ευρώπη υπάρχουν 5.000 ύποπτοι τρομοκράτες, οι οποίοι είναι πιο επικίνδυνοι απ' ό,τι αρχικά είχε εκτιμηθεί.» «Ανησυχούμε για τον βαθμό εξάπλωσής τους, αποκαλύπτεται ένα πιο διαδεδομένο δίκτυο από αυτό που φοβόμασταν», δήλωσε μιλώντας στο Radio 4 του ΒΒC.»

Όλοι καταλαβαίνουμε ότι ο αριθμός των 5.000 υπόπτων είναι ένα στοιχείο περιορισμένης σημασίας μιας και η δραματική του αύξηση μπορεί να γίνει πολύ γρήγορα και χωρίς οι αρχές να μπορούν να κάνουν κάτι το ουσιαστικό για τον περιορισμό του. Αυτό που οι κυβερνώντες δεν θέλουν να πουν στους ευρωπαίους πολίτες είναι ότι ο αριθμός των τρομοκρατικών επιθέσεων εξαρτάται σχεδόν αποκλειστικά από τις διαθέσεις των ισλαμιστών. Δεν είναι δυνατόν να φυλάσσονται κάθε μέρα και επιτυχώς όλα τα αεροδρόμια, τα γήπεδα, τα σινεμά, τα clubs και οι πλατείες με έναν υψηλό βαθμό ασφάλειας. 

Την προηγούμενη εβδομάδα μετά τις επιθέσεις, ο υπουργός Εσωτερικών του Βελγίου, Jan Jambon,  είπε ότι «πρέπει να κάνουμε περισσότερα για να κάνουμε [τους μουσουλμάνους] να αισθάνονται σαν το σπίτι τους, μιας και η αίσθηση της αποξένωσης κάνει ελκυστική την ριζοσπαστικοποίηση.» Ήταν η τυπική, πολιτικά ορθή, εντελώς βλακώδης και επικίνδυνη άποψη που είναι η μόνη επιτρεπτή αυτόν τον καιρό. Ούτε μια λέξη για την μαζική και ανεξέλεγκτη μετανάστευση στην Ευρώπη, τίποτα για την άρνηση των μουσουλμάνων να υιοθετήσουν δυτικές αξίες και αρχές, τίποτα για την τραγική αποτυχία του πολυπολιτισμικού μοντέλου. 

Αργότερα οι ευρωπαίοι υπουργοί αποφάσισαν να λάβουν μέτρα. Θα παρακολουθούν στενότερα το Skype, θα ανταλλάσσουν περισσότερες πληροφορίες , θα προχωρήσουν στην πλήρη εφαρμογή των κανόνων της ΕΕ για τις πρόδρομες ουσίες εκρηκτικών υλών.  Είναι αποφασισμένοι να πουν και να κάνουν τα πάντα, εκτός από το να πουν την αλήθεια και να ανακαλέσουν τις καταστροφικές αποφάσεις τους για την Ευρώπη.