κ. ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΠΑΓΚΑΛΟΥ,τ.Αντιπροέδρου της Ελληνικής Κυβερνήσεως, άρθρα..

Προεκλογική ατμόσφαιρα

Apr 16, 2018 09:05 am | admin2

Υπάρχουν ορισμένοι και δεδομένοι μηχανισμοί επηρεασμού της κοινής γνώμης στην προεκλογική περίοδο. Μια κυβερνητική πλειοψηφία μπορεί να διατηρηθεί στην εξουσία αν:

1. Βελτιώσει την οικονομική κατάσταση σε ότι αφορά όχι τη λειτουργία της οικονομίας αλλά την ευημερία των πολιτών.
2. Εξασφαλίσει την τάξη και την ασφάλεια.
3. Με πρωτοβουλίες και χρησιμοποιώντας τα συγκριτικά της πλεονεκτήματα επιτύχει την ενίσχυση της επιρροής της χώρας στο εξωτερικό.
4. Αν έχει φοβερή τύχη π.χ. αθλητές πρωτεύουν στα αγωνίσματά τους, ομάδες καταλαμβάνουν τίτλους, ταλαντούχοι καλλιτέχνες κερδίζουν διεθνείς διαγωνισμούς.

Τι από αυτά τα επιχειρήματα διαθέτει η ελληνική κυβέρνηση;

Ας ξεκινήσουμε από το τελευταίο: Η κυβέρνηση Τσίπρα έχει εξαντλήσει όλα τα περιθώρια επικοινωνιακού επηρεασμού. Όχι μόνο είχε πολύ καλή τύχη αλλά κατεξοχήν εξυπηρετήθηκαν οι σκοποί της από μια ομάδα ανθρώπων οι οποίοι χρησιμοποιούσαν χωρίς ενδοιασμό όλα τα μέσα ψηφοθηρίας και παλιότερα και τώρα. Η κυβέρνηση Τσίπρα είχε εξαιρετική τύχη. Ο ίδιος ο Πρωθυπουργός έχει μεγάλες ικανότητες έκφρασης και γοητείας. Γνωρίζει πώς να χρησιμοποιεί την τεχνητή bodylanguage, τη γλώσσα του σώματος, κατά τρόπο ιδιαίτερα επωφελή. Μιμείται, ίσως άθελά του αλλά δεν έχει σημασία αυτό, τον πιο μεγάλο ρήτορα της νεότερης ιστορίας της Ελλάδας, τον Ανδρέα Παπανδρέου. Κανενός είδους ψευτοϋπερηφάνεια δεν τον εμποδίζει από την επίδειξη ταπείνωσης όταν κάτι τέτοιο είναι απαραίτητο, για να γίνει η προσαρμογή των δεδομένων της πολιτικής του πλατφόρμας στην πραγματικότητα. Ο κ. Τσίπρας είναι ένας και ανεπανάληπτος. Έχει όμως εξαντλήσει το πλεονέκτημά του αυτό. Δεν πρόκειται να επηρεάσει με αυτές τις μεθόδους κανέναν ή σχεδόν κανέναν στο μέλλον. Τα νούμερά του έχουν εξαντληθεί. Δυστυχώς για το κυβερνητικό επιτελείο η τριετία που περάσαμε ήταν μάλλον τυχερή από την άποψη των εθνικών επιδόσεων. Θα είναι πολύ απίθανο να συνεχίσει να μας ευνοεί η τύχη το ίδιο ή περισσότερο. Οι Έλληνες έχουν κακομάθει. Η θεά τύχη έχει στρέψει αλλού το πρόσωπό της και ως γνωστόν μπορεί να την πιάσει κανείς απ’ τα μαλλιά μόνο αν την αντιμετωπίσει κατά μέτωπο.

Σε ότι αφορά τώρα τη βελτίωση του βιοτικού επιπέδου. Η κυβέρνηση Τσιπρανέλ αντιμετώπισε κατ’ αρχήν τη σχέση με τον εξωτερικό δανεισμό, που καθιστούσε δυνατή την επιβίωση του ελληνικού κράτους, ως ένα είδος παιχνιδιού και αποπειράθηκε να τρομοκρατήσει τους ξένους «τοκογλύφους», οι οποίοι μας δάνειζαν με επιτόκια αισθητά χαμηλότερα από εκείνα της αγοράς. Όταν διαπιστώθηκε ότι οι κυριότεροι δανειστές μας αδιαφορούσαν για την παρουσία μας ή μάλλον ότι ευχαρίστως αντιμετώπιζαν την απαλλαγή απ’ αυτή τη μικρή χώρα με την ιδιόρρυθμη κυβέρνηση και την παράδοξη οικονομία, ο Τσίπρας δεν είχε πρόβλημα: βάλθηκε αμέσως να γλύφει με κέφι εκεί που προηγουμένως έφτυνε.
Το θέμα, όμως, δεν είναι πια αν ο Πρωθυπουργός θα μπορέσει να διατηρήσει κάποια ίχνη σοβαρότητας και αξιοπρέπειας. Η κυβέρνηση έχει ξεφτιλιστεί και από κοντά της όλοι εμείς χάσαμε και το τελευταίο ίχνος εθνικής αξιοπρέπειας. Το πρόβλημα δεν είναι πια το μεγάλο ψέμα, η ιδεολογική μυθοποίηση. Το θέμα είναι οι συγκεκριμένες υποσχέσεις που δόθηκαν σε δύσκολες στιγμές της μνημονιακής πραγματικότητας να εκπληρωθούν πριν από το τέλος του 2019. Δηλαδή, να ξεπεράσει ο κατώτατος μισθός τα 751 ευρώ, να ευθυγραμμιστούν οι παροχές προς τους ανέργους με το διπλάσιο των σημερινών, να ξαναεισπράξουν οι σημερινοί μισθωτοί τον 13^ο και 14^ο μισθό, να σταματήσουν οι εισφορές αλληλεγγύης και τα capitalcontrol και άλλα τέτοια, που κατά καιρούς είχε υποσχεθεί το κυβερνών κόμμα και ο ίδιος ο Πρωθυπουργός.

Μένει η τάξη και η ασφάλεια από την άποψη των εσωτερικών χειρισμών. Είχα, πριν από 20 χρόνια, σε άρθρο μου στο ΒΗΜΑ επισημάνει τον άνοδο και τον πολλαπλασιασμό μιας κατηγορίας περιθωριακών ανθρώπων, οι οποίοι ήταν προϊόν της κατάρρευσης των παραδοσιακών δομών. Το φαινόμενο, που είχα ονομάσει τότε «μοναξιά της μεγάλης πόλης», οδηγούσε στη δραστηριοποίηση ενός τύπου ανθρώπου, ο οποίος δεν ήθελε για διάφορους λόγους να είναι πολίτης. Ως ψηφοφόρος, σε μια σειρά εκλογικών αναμετρήσεων, ο περιθωριακός είχε εμφανιστεί με την αύξηση της αποχής, τον πολλαπλασιασμό των λευκών και άκυρων ψηφοδελτίων και τα μικρά ποσοστά που συγκέντρωναν πολλοί γραφικοί κομματικοί σχηματισμοί, που στο σύνολό τους άγγιζαν και ξεπερνούσαν μερικές φορές το 10%. Ο Τσίπρας με την εξουσιαστική μεγαλοφυΐα του συνέπηξε ένα μέτωπο όπου ένα τρίτο ήταν τα κουρασμένα παλικάρια της πρώην κομμουνιστικής Αριστεράς ένα άλλο τρίτο τα λαμόγια του ΠΑΣΟΚ, που δεν είχαν ικανοποιητικά αξιοποιήσει την εξουσία στο παρελθόν και το τελευταίο τρίτο οι πάσης φύσεως περιθωριακοί. Αυτούς τους έχει ανάγκη ο Τσίπρας. Δεν είναι απλώς φίλοι του, είναι όρος για την ύπαρξη της σημερινής πλειοψηφίας. Δεν θα τους ακουμπήσει ποτέ ότι και να κάνουν ότι και να πουν. Θα τους αφήσει ελεύθερους να χρησιμοποιούν τη βία ως προνομιακό μέσο επιβολής και προβολής των απόψεών τους.

Ο Τσίπρας είχε την τύχη να μην τον απασχολήσουν δοκιμασίες διεθνών σχέσεων, που είναι ιδιαίτερα επικίνδυνες για τη σταθερότητα μιας κυβέρνησης. Με μια γραφειοκρατική νωθρότητα κατασπατάλησε την ευκαιρία που του δίνονταν να λύσει όλα τα ζητήματα, που ήταν ενοχλητικά για τις σχέσεις μας με τα μικρά κράτη των Βαλκανίων. Έτσι βρεθήκαμε κατάπληκτοι και ανυπεράσπιστοι στα νύχια του ασιατικού τίγρη, που λέγεται Τουρκία και συνεχώς δυναμώνει.

Τις εκλογές θα τις χάσει ο κ. Τσίπρας. Όχι μόνο δεν θα είναι πρώτο κόμμα αλλά έχει ήδη αυτοαποκλειστεί από την ομαλή λειτουργία του πολιτεύματος, έχει αυτοκαταγγελθεί ως επαναστατική δύναμη. Κάθε συμμαχία με αυτόν και το κόμμα του είναι αδύνατη. Γι’ αυτό, από εδώ και μπρος, είναι εξαιρετικά επικίνδυνος. Όπως εκείνος ο μοιραίος Λουδοβίκος XV, ο Τσίπρας έχει ήδη υιοθετήσει το σύνθημα: «Μετά από μένα ο κατακλυσμός».

Ας συντομέψουμε με τις κατάλληλες μαχητικές λαϊκές κινητοποιήσεις τη διάρκεια της μεταβατικής περιόδου. Η κυβέρνηση Τσιπρανέλ με την ξεδιάντροπη εγκατάλειψη βασικών πολιτειακών κανόνων έχει δώσει το σύνθημα του «Τρίτου Γύρου». Ας τον κερδίσουμε και αυτόν. Ο καθ’ εις και τα όπλα του.

Συνθήματα και πραγματικότητα

Apr 13, 2018 11:38 am | admin2

Μου είχε κάνει πάντα εντύπωση η πολεμοχαρής διάθεση των μη αξιόμαχων συμπολιτών μας. Ένα βράδυ στη Θεσσαλονίκη – ήμουν τότε Υπουργός Εξωτερικών – σηκώθηκα από το παλιό «Ντορέ» (νυν «Ζύθος») και πήγα να αγοράσω κάτι στο περίπτερο. Ο περιπτεράς ήταν ένας αρειμάνιος τύπος με μουστάκι, που αφού με κοίταξε καλά, καλά, μου είπε με μεγάλη οικειότητα «ο Πάγκαλος είσαι εσύ ή του μοιάζεις;» Όταν ομολόγησα την ήττα μου, μου αποκάλυψε τη συμπάθεια και την εκτίμησή του παρά το γεγονός ότι διαφωνούσε ριζικά με την εξωτερική μας πολιτική. Τελείωσε το λογύδριό του λέγοντας: «εγώ, ρε παιδί μου, θέλω να πάρουμε την Πόλη και να κάνουμε λειτουργία μες στην Αγιά Σοφιά».

Ο φίλος μου Μεχμέτ Αλή Μπιράντ έλεγε με χιούμορ ότι έπρεπε η ιθύνουσα τάξη της Τουρκίας να ομολογήσει ότι ήταν λάθος το 1453 η κατάληψη της Κωνσταντινουπόλεως. Να μας επιστρέψει την Πόλη και τον πληθυσμό της όλο, όχι δηλαδή μονάχα τους χριστιανούς.
-«Έτσι», μου έλεγε αυτός ο παλιό Κωνσταντινοπολίτης,
-«θα υπάρχει ένα Βυζαντινό κράτος μέλος της Ευρώπης, που θα το κατοικούν 20 περίπου εκατομμύρια Τούρκοι, ο σημερινός πληθυσμός της Κωνσταντινούπολης και μαζί με τον ελλαδικό χώρο 10 εκατομμύρια χριστιανοί πάσης φύσεως».

Ο Μεχμέτ Αλή Μπιράντ δε ζει πια.
Και είμαι σίγουρος ότι έτσι είναι καλύτερα. Από τους ελάχιστους Τούρκους, που είχαν υιοθετήσει τον ευρωπαϊκό τρόπο του σκέπτεσαι θα υπέφερε φρικτά βλέποντας την παρακμή και τη ισλαμική διαστροφή να κυριαρχούν στο μυαλό του Ερντογάν και των επιτελείων του.
Ο λόγος που δεν χρησιμοποίησα τη λογική του Αλή Μπιράντ για να συνεχίσω τη συζήτηση με τον περιπτερά της Θεσσαλονίκης ήταν ότι δεν ήμουν πεπεισμένος για τη δυνατότητά του να κατανοήσει ένα ιστορικό παράδοξο.

Οι 7.000 Βυζαντινοί, που υπερασπίστηκαν τη Βασιλεύουσα απέναντι στις αμέτρητες ορδές του Μωάμεθ του Κατακτητή, είχαν αυξηθεί γύρω στο ένα εκατομμύριο επί Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και στη σύγχρονη Τουρκία έχουν μειωθεί σε 2500 υπερήλικες, ενώ οι Μουσουλμάνοι κάτοικοι της πάλαι ποτέ Βασιλεύουσας αυξάνονται συνεχώς για να είναι σήμερα γύρω στα 20 εκατομμύρια.
Του απάντησα λοιπόν ως εξής:
-«Με αδικείς και εγώ ονειρεύομαι την Πόλη και όταν έβλεπα όνειρα, φανταζόμουν συχνά τον εαυτό μου να μπαίνω καβάλα σε ένα άσπρο άλογο με το σπαθί στο χέρι στην Αγιά Σοφιά και στα αυτιά μου να ηχούν βυζαντινά τροπάρια. Δυστυχώς δεν βλέπω πολλά όνειρα.

 Έχουν περάσει τα χρόνια. Άρα για να το κάνουμε αυτό που λες πρέπει να διπλασιάσουμε τους φόρους που πληρώνουμε και τη διάρκεια της στρατιωτικής θητείας». Ο συνομιλητής μου περιπτεράς, μου απάντησε αμέσως: «Για τη στρατιωτική θητεία συμφωνώ. Εγώ έκανα 24 μήνες και τα κωλόπαιδα τώρα κάνουν 16 μήνες. Αλλά για τους φόρους διαφωνώ. Ξέρεις αδερφάκι μου πόσους φόρους πληρώνω εγώ; Με έχουν ταράξει και θέλουν να μας βάλουν τώρα και αυτόματες ταμειακές μηχανές. Να φορολογείσαι δηλαδή για κάθε κίνηση του ταμείου σου». Ήταν φανερό ότι η πατριωτική πλειοδοσία μας είχε συναντήσει τα όριά της.

Από παλιά λοιπόν θαύμαζα την ικανότητα των Ελλήνων, ιδιαίτερα όσων δεν κινδύνευαν από τις άμεσες ή τις έμμεσες οικονομικές συνέπειες μιας έντασης, να πλειοδοτούν. Η λογική εδώ επιβάλλει, όπως το 1912, την αποδοχή θυσιών και την αναζήτηση συμμαχιών. Ο αντίπαλος γείτονας έχει τρομερές δυνατότητες και συνεχώς θα τις αυξάνει.

Ζει σε έναν κόσμο όπου το κράτος δικαίου δεν κυριαρχεί και οι θυσίες σε ανθρώπινες ζωές δεν αποτιμώνται το ίδιο. Το 1912 η Ελλάδα άγγιξε σχεδόν τα φυσικά της σύνορα, γιατί πάλευε ενάντια σε έναν μόνο εχθρό, κάθε φορά, σε συμμαχία με όλες τις άλλες Βαλκανικές χώρες και με την αποδοχή των σχέδιών μας από τις μεγάλες δυνάμεις.
Σήμερα έχουμε ψυχρές σχέσεις με τους Αλβανούς, τους ακατανόμαστους των Σκοπίων και τους Βούλγαρους. Ο Ερντογάν αλωνίζει πανευτυχής αναπτύσσοντας το μουσουλμανικό τόξο.
Καλό θα ήταν επίσης, βάσει των αρχών που διαπρύσια διακηρύττουν οι μεγάλες δυνάμεις ΗΠΑ και Ευρωπαϊκή Ένωση να είναι στο πλευρό μας τουλάχιστον ιδεολογικά.
 Έτσι έχουμε κάποια ελπίδα.
Οι παλιμπαιδικοί φανφαρονισμοί και οι επιδείξεις με στολή εκστρατείας είναι εξευτελιστικές για το στράτευμα και γελοιοποιούν την πολιτική ηγεσία της χώρας. Ας σταματήσουν αμέσως και αν χρειάζεται να αλλάξουν ηγεσίες φθαρμένες και ξοφλημένες, ας αλλάξουν. Ο πραγματικός πατριωτισμός μπορεί να είναι μόνο ρεαλιστικός. Τα εθνικά συμφέρονται είναι συγκεκριμένα.