ΑΡΒΑΝΙΤΙΔΗΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ,Βουλευτής Β' Θεσσαλονίκης "ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΣΥΜΠΑΡΑΤΑΞΗ"

Η προίκα των φυσικών μας πόρων είναι προίκα όλων των Ελλήνων Βασικά σημεία ομιλίας Γ. Αρβανιτίδη, Υπεύθυνου Κ.Ο. Δημοκρατικής Συμπαράταξης για θέματα Περιβάλλοντος & Ενέργειας, στην συζήτηση του σχεδίου νόμου κύρωσης των συμβάσεων έρευνας και εξόρυξης υδρογονανθράκων ΓΙΑ ΤΙΣ ΠΑΡΑΙΤΗΣΕΙΣ ΥΠΟΥΡΓΩΝ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ Ζούμε την πιο αλλοπρόσαλλη Κυβέρνηση της μεταπολίτευσης, μια Κυβέρνηση που πορεύεται με οδηγό της λαϊκή ρήση «Με λένε Ρίζο, κι όπως θέλω τα γυρίζω». Προτείνατε και νομοθετήσατε να παίρνουν επίδομα ενοικίου οι εξωκοινοβουλευτικοί Υπουργοί και μετά μας λέτε ότι η διάταξη δεν είναι ηθική και θα την πάρετε πίσω. Προτείνατε και νομοθετήσατε οι συνοδείες των Υπουργών να μένουν σε 5άστερα και να νομίζω ότι είναι θέμα χρόνου να το ξεψηφίσετε κι αυτό. Φέρνετε στη Βουλή για κύρωση 4 πολύ σημαντικές συμβάσεις για έρευνες υδρογονανθράκων, την ώρα που ένας Υπουργός και ένας Βουλευτής της κυβερνητικής πλειοψηφίας θα καταψηφίσουν. Η ΠΑΡΑΤΑΞΗ ΜΑΣ ΜΠΗΚΕ ΜΠΡΟΣΤΑΡΗΣ ΣΕ ΜΙΑ ΕΘΝΙΚΗ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΠΟΥ ΛΕΓΕΤΑΙ ΕΡΕΥΝΑ ΚΑΙ ΠΑΡΑΓΩΓΗ ΥΔΡΟΓΟΝΑΝΘΡΑΚΩΝ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ Είμαστε περήφανοι γιατί ανοίξαμε τον δρόμο ψηφίζοντας τα προηγούμενα χρόνια – επί κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ – το απαραίτητο νομοθετικό πλαίσιο με σωστή προετοιμασία και δουλειά για αυτή την εθνική – και όχι κομματική – υπόθεση. Και είναι εθνική υπόθεση γιατί η αξιοποίηση των υδρογονανθράκων εντάσσεται στο εθνικό σχέδιο παραγωγικής ανασυγκρότησης που πρέπει να αποκτήσει η χώρα. Η ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΗ & ΑΝΑΠΤΥΞΙΑΚΗ ΔΙΑΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΣΥΜΒΑΣΕΩΝ Η Ελλάδα χρειάζεται για λόγους γεωπολιτικούς – στο εξωτερικό – και αναπτυξιακούς – στο εσωτερικό – να ενισχύσει τη θέση της στην ενεργειακή σκακιέρα. Η κύρωσή τους από τη Βουλή των Ελλήνων σηματοδοτεί την βούληση της πατρίδας μας να προχωρήσει αποφασιστικά στην πλήρη άσκηση των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων. Η Ελλάδα πέρα από ενεργειακός κόμβος και σταυροδρόμι, μπορεί να εξελιχθεί σε πετρελαιοπαραγωγό χώρα. Και μπορεί να μην γίνουμε, από την μια μέρα στην άλλη, Σαουδική Αραβία, αλλά τουλάχιστον ενισχύουμε την ενεργειακή μας αυτάρκεια. Αν θέλουμε να έχουμε αναπτυξιακή προοπτική δεν μπορούμε να συνεχίσουμε να είμαστε εξαρτημένοι – στο βαθμό που είμαστε τώρα – από τις εισαγωγές καυσίμων και άλλων ενεργειακών προϊόντων. Θα πρέπει επίσης να ξαναδούμε και την αξιοποίηση των κοιτασμάτων φυσικού αερίου – όπως αυτό στην Επανομή Θεσσαλονίκης – τα οποία έχουν βρεθεί από τη δεκαετία του ’80, με βάση και τις δυνατότητες που μας δίνει η σύγχρονη τεχνολογία Κάτι που δεν μπορούσαμε να το κάνουμε τότε, ίσως μπορούμε να το κάνουμε τώρα. ΚΑΜΜΙΑ ΔΕΣΜΕΥΣΗ ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΑΘΕΣΗ ΤΩΝ ΕΣΟΔΩΝ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΥΔΡΟΓΟΝΑΝΘΡΑΚΕΣ Δεν ξεκαθαρίστηκε από τον Υπουργό αν το Ταμείο Αλληλεγγύης Γενεών  θα εισπράττει το 75% των εσόδων από τον ορυκτό πλούτο της χώρας ώστε να τονωθούν τα ασφαλιστικά ταμεία. Η προίκα του φυσικών μας πόρων, είναι προίκα όλων των Ελλήνων και μπορεί να διασφαλίσει ένα βιώσιμο συνταξιοδοτικό σύστημα, ειδικά για τα νέα παιδιά που φοβούνται ότι δεν θα πάρουν ποτέ σύνταξη. ΕΓΚΥΡΗ ΚΑΙ ΕΓΚΑΙΡΗ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΒΟΥΛΗΣ ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΗΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΦΑΙΝΟΜΕΝΑ ΑΔΙΚΑΙΟΛΟΓΗΤΩΝ ΕΝΤΑΣΕΩΝ Η’ ΚΑΙΡΟΣΚΟΠΙΣΜΟΙ Στη Δυτική Ελλάδα εκτός από προσμονή για τα μελλοντικά έσοδα, υπάρχει και ανησυχία. Ένα Παρατηρητήριο της εφαρμογής των συμβάσεων αυτών ίσως θα ήταν χρήσιμο. Η παρακολούθηση της εκτέλεσης των συμβάσεων είναι μια δικλείδα ασφαλείας για τις όποιες επιφυλάξεις διατυπώνονται τώρα, ως προς την αδυναμία των μηχανισμών κρατικού ελέγχου. Χρήσιμη θα ήταν, επίσης, και η τακτική ενημέρωση της Βουλής για την πορεία των συμβάσεων που κυρώνουμε και θα κυρώσουμε, ώστε να έχουν οι βουλευτές και τα κόμματα διαρκή και αξιόπιστη ενημέρωση για το πως πάνε τα πράγματα, για τα αποτελέσματα των ερευνών και για το αν οι εταιρείες και το δημόσιο εφαρμόζουν τις υποχρεώσεις που έχουν αναλάβει εκατέρωθεν. Το ίδιο αποτελεσματικά θα πρέπει να αντιμετωπιστούν και οι ανησυχίες για το περιβάλλον. Το φυσικό και πολιτιστικό μας περιβάλλον δεν είναι αμελητέος παράγοντας. Οι περιοχές ΝΑΤURA είναι πολύτιμο αναπτυξιακό κεφάλαιο και αυτές. Η αξιοποίηση των φυσικών μας πόρων οφείλει να γίνεται πάντα με τις βέλτιστες τεχνικές προδιαγραφές και περιβαλλοντικές πρόνοιες. Μόνο έτσι θα μπορούμε να μιλάμε για Βιώσιμη Ανάπτυξη. Η ΑΝΤΑΠΟΔΟΤΙΚΟΤΗΤΑ ΠΡΟΣ ΤΙΣ ΤΟΠΙΚΕΣ ΚΟΙΝΩΝΙΕΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΣ ΑΡΙΘΜΟΣ ΤΡΑΠΕΖΙΚΟΥ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟΥ. Η ανταποδοτικότητα δεν είναι μόνο λεφτά. Αν θέλουμε να ζωντανέψει ξανά η ύπαιθρος πρέπει να την κάνουμε ελκυστική σε πολλά επίπεδα, πρέπει να φτιάξουμε άμεσα ένα ολοκληρωμένο σχέδιο που να εγγυάται μια καλύτερη ζωή σε όσους επιλέξουν να ζήσουν στις περιοχές αυτές. Και το σχέδιο αυτό να αποτελέσει καλό παράδειγμα – καλή πρακτική – και για τις υπόλοιπες περιοχές της χώρας που θα γίνουν έρευνες και εξόρυξη υδρογονανθράκων. 3 λόγοι για να στηριχτούν οι επενδύσεις σε φωτοβολταϊκά Χαιρετισμός στην ετήσια εκδήλωση της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Φωτοβολταϊκών (Π.Ο.Σ.Π.Η.Ε.Φ.), 24.02.2018 Σας ευχαριστώ θερμά για την πρόσκληση και εύχομαι σε όλους μια καλή και δημιουργική χρονιά. Χαίρομαι ιδιαίτερα που τα νέα μου κοινοβουλευτικά καθήκοντα σχετίζονται με την ενέργεια, γιατί πιστεύω ότι αποτελείτε τον πιο δυναμικό κλάδο της ελληνικής οικονομίας, ένα κλάδο που μπορεί να σηματοδοτήσει το πέρασμα στη βιώσιμη ανάπτυξη. Θέλω με δύο λόγια να σας δώσω το στίγμα της πολιτικής που θα ακολουθήσει το Κίνημα Αλλαγής,μια πολιτική που θα εξειδικευτεί το επόμενο διάστημα στο συνέδριο που ετοιμάζουμε. Έχουμε κάνει μια στρατηγική επιλογή η οποία αποτυπώνεται πολύ καθαρά στο «Σχέδιο Ελλάδα» και κινείται σε 3 άξονες: Στηρίζουμε την Ελλάδα της Παραγωγής. Μειώνουμε το κόστος ζωής για τον πολίτη. Διασφαλίζουμε δίκαιο μερίδιο στην παραγωγή πλούτου, τόσο για τις επιχειρήσεις, όσο και για τους εργαζόμενους. Υπ’ αυτή την έννοια, είμαι σίγουρος ότι μπορούμε να βρούμε κοινό βηματισμό: και για να ενισχύσουμε ακόμα περισσότερο τις ΑΠΕ και για να εξαλείψουμε τα προβλήματα που βάζουν εμπόδια στην επιχειρηματικότητα και για να βάλουμε καθαρούς, δίκαιους και σταθερούς κανόνες στην αγορά. Η παράταξη που εκπροσωπώ, φίλες και φίλοι, γνωρίζετε πολύ καλά ότι πρωτοστάτησε στην Πράσινη Ανάπτυξη, όταν κάποιοι μιλούσαν για «πράσσειν άλογα». Είναι προφανές, λοιπόν, ότι στεκόμαστε δίπλα στον κλάδο σας για να λύσουμε προβλήματα και να ανοίξουμε νέους δρόμους. Θέλω επίσης να πω, για όσους δεν με γνωρίζετε, ότι είμαι άνθρωπος της αγοράς, της παραγωγής, της επιχειρηματικότητας. Καταλαβαίνω πολύ καλά τα προβλήματα, τις αγωνίες και τους φόβους σας. Υπ’ αυτή την έννοια θέλω να σας διαβεβαιώσω ότι το γραφείο μου θα είναι πάντοτε ανοικτό για να ακούσει και να συζητήσει τις προτάσεις της ομοσπονδίας σας. Και το λέω αυτό, γιατί πιστεύω ότι ο κλάδος σας αξίζει να στηριχτεί για 3 βασικούς λόγους: Πρώτον, γιατί οι μέχρι στιγμής επενδύσεις στα φωτοβολταϊκά αποτελούν ως επί το πλείστον ελληνικά κεφάλαια. Είναι επενδύσεις από ανθρώπους που σε μια δύσκολη συγκυρία, δεν έβγαλαν τα λεφτά τους έξω, αλλά έδειξαν εμπιστοσύνη και επένδυσαν στη χώρα τους. Δεύτερον, οι επιχειρήσεις φωτοβολταϊκών στη συντριπτική τους πλειοψηφία είναι μικρομεσαίες και με την παρουσία τους ενισχύουν τις τοπικές κοινωνίες. Τρίτον, οι Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας μπορούν να μειώσουν το κόστος για τον καταναλωτή, αν προχωρήσουν οι διασυνδέσεις της ηπειρωτικής χώρας με τη νησιωτική και συνεχίσουμε να επενδύουμε σε προγράμματα Βιώσιμης Ενέργειας – όπως το πρόγραμμα TILOS – ώστε να μειωθεί το κόστος των Υπηρεσιών Κοινής Ωφέλειας. Σε αυτή την κατεύθυνση, νομίζω ότι δεν πρέπει να χαθεί άλλος χρόνος. Χάσαμε ήδη μια διετία, καθυστερώντας να υιοθετήσουμε τους νέους ευρωπαϊκούς κανόνες. Ο πρώτος πιλοτικός διαγωνισμός του Δεκεμβρίου του 2016 δεν ακολουθήθηκε γρήγορα από κάποιον άλλο και έτσι το 2017 ήταν πρακτικά ένας νεκρός χρόνος όπου η όποια επενδυτική επιθυμία υποσκελίστηκε από την αδράνεια. Χάσαμε μια τριετία με τις παλινωδίες της Κυβέρνησης στην αποκρατικοποίηση της ΔΕΗ, όπου κανείς δεν γνωρίζει – ακόμα και σήμερα – με βεβαιότητα, ποια είναι η τελική πρόταση. Πρόσφατα βρισκόμουν στην Καστοριά, όπου οι κάτοικοι μιλούν για ενδεχόμενες απώλειες της τάξης των 6 δις € για την κοινωνία της Δυτικής Μακεδονίας από το 2019 έως το 2025 – χωρίς ούτε ένα ευρώ για νέες επενδύσεις – την ώρα που τα οφέλη από την χαμηλότερη τιμή ρεύματος στην καλύτερη περίπτωση θα φτάσουν τα 200 εκατ. € για την ίδια περίοδο. Χάνουμε κάθε μέρα πολύτιμο χρόνο από μια Κυβέρνηση που δεν σέβεται τους θεσμούς, δεν αγκαλιάζει την επιχειρηματικότητα, δεν δημιουργεί ένα σαφές, σταθερό και δίκαιο επενδυτικό πλαίσιο. Η πολιτική αλλαγή, φίλες και φίλοι, είναι επιβεβλημένη για να γυρίσει σελίδα η πατρίδα μας, κι εμείς πιστεύουμε ότι η αλλαγή αυτή πρέπει να γίνει σε προοδευτική κατεύθυνση. Σε ό,τι μας αφορά, επαναλαμβάνω ότι θα συμβάλλουμε με όλες μας τις δυνάμεις για να υπάρξει: Απλοποιημένο αδειοδοτικό πλαίσιο εγκατάστασης και λειτουργίας ΑΠΕ. Προώθηση Καινοτόμων Ενεργειακών επενδύσεων στους τομείς της αποθήκευσης ενέργειας. Βελτίωση των εργαλείων μείωσης του ενεργειακού κόστους στον παραγωγικό ιστό της χώρας. Αποτελεσματικότερη διασύνδεση των Πανεπιστημίων με τις επιχειρήσεις του κλάδου για την παραγωγή καινοτόμων εφαρμογών υψηλής προστιθέμενης αξίας που θα αποτελούν και εξαγώγιμα προϊόντα. Διασφάλιση καθαρού, σταθερού και δίκαιου θεσμικού πλαισίου. Κλείνοντας, θέλω να συγχαρώ το προεδρείο της Ομοσπονδίας για την μέχρι σήμερα δράση του. Απ’ όσο έχω προλάβει να ενημερωθώ έχετε στις τάξεις σας ανθρώπους με γνώσεις και εμπειρία στην αγορά ενέργειας και είμαι σίγουρος ότι θα συνεχίσετε να συμβάλετε θετικά σε έναν διαρκή και ενεργό διάλογο με την πολιτεία και τα κόμματα, με στόχο μια σύγχρονη αγορά ενέργειας προς όφελος της οικονομίας και των πολιτών. Η κρίση θα συνεχίζεται όσο οι πολιτικές αποφάσεις βρίσκονται σε απόσταση από τις ανάγκες της κοινωνίας Ομιλία στη στρογγυλή τράπεζα με θέμα: “Δημοκρατία, Οικονομική και Προσφυγική Κρίση, και Λαϊκισμός στην Ευρώπη» – Διεθνές Συνέδριο “Η Οικονομική & Προσφυγική Κρίση Οι Πολιτικές, Θρησκευτικές και Πνευματικές Διαστάσεις», 22.02.2018 Θέλω να ευχαριστήσω τους διοργανωτές για την πρόσκληση και την ευκαιρία που μου δίνουν να μιλήσω για θέματα που απασχολούν έντονα την κοινωνία. Θα ξεκινήσω ανάποδα το συλλογισμό μου, μιλώντας πρώτα για τον λαϊκισμό, γιατί πιστεύω ότι η μάχη εναντίον του δίνεται με λάθος όρους. Η απόσταση των πολιτικών αποφάσεων από τις ανάγκες της κοινωνίας, είναι ο βασικός και κρίσιμος παράγοντας που απειλεί να κάνει την κρίση μια μόνιμη και μη αναστρέψιμη κατάσταση. Το γεγονός αυτό δεν ισχύει μόνο για τη χώρα μας. Ισχύει για τις περισσότερες χώρες της Ευρώπης που αντιμετωπίζουν δομικά προβλήματα στην οικονομία και τους θεσμούς. Οι πολίτες: δεν πιστεύουν πλέον σε λύσεις, δεν εμπιστεύονται την πολιτική, δεν είναι ικανοποιημένοι από το κράτος και τους θεσμούς, δεν ελπίζουν σε καλύτερες μέρες. Αυτός είναι και ο λόγος που κινούνται και αποφασίζουν κατά κύριο λόγο με βάση το ένστικτο και το συναίσθημα. Σε ένα τέτοιο «έδαφος», ο λαϊκισμός βρίσκει τροφή, βρίσκει τις κατάλληλες συνθήκες που χρειάζεται για να αναπτυχθεί και να καταστρέψει ότι έχει μείνει όρθιο μέχρι σήμερα. Ποιο είναι, όμως, το αντίδοτο στο λαϊκισμό; Είναι η υπευθυνότητα; Είναι η σοβαρότητα; Είναι, μήπως, η τεχνοκρατική επάρκεια; Όχι, φίλες και φίλοι. Το αντίδοτο στο λαϊκισμό είναι το «παράδειγμά» μας, η διαχρονική στάση ζωής που έχει τηρήσει ο καθένας από εμάς, είτε είναι Βουλευτής, είτε Υπουργός, είτε Δήμαρχος, είτε απλό μέλος μιας τοπικής κομματικής οργάνωσης. Από σοβαρότητα και υπευθυνότητα ποτέ δεν είχαμε πρόβλημα. Εκεί που χάθηκε το παιχνίδι είναι όταν η κοινωνία πίστεψε ότι οι λύσεις που εφαρμόζει το πολιτικό σύστημα αφορούν μόνο τους «λίγους και εκλεκτούς». Τα αποτελέσματα αυτής της στρέβλωσης τα βλέπουμε πλέον διαρκώς σε όλη την Ευρώπη, σε κάθε δημοσκόπηση, σε κάθε εκλογική αναμέτρηση. Έρχομαι τώρα στην οικονομική κρίση. Η κρίση που βιώνει η Ελλάδα δεν είναι κάτι πρωτοφανές. Τη βίωσαν και τη βιώνουν πολλά κράτη στην Ευρώπη, σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό. Το μεγάλο ερώτημα είναι γιατί εμείς αργούμε τόσο πολύ να βγούμε από το τούνελ. Η προσωπική μου άποψη είναι γιατί ο σημερινός μικρός δικομματισμός πολιτεύεται με όρους του χθες σε μια κοινωνία που ζει για το σήμερα και προσπαθεί – με κόπο και πάθος – να χτίσει το αύριο για τα παιδιά της. Μιλούν άλλη γλώσσα από την κοινωνία, φίλες και φίλοι. Μιλούν την γλώσσα της κομματικής γραφειοκρατίας και του γκουβέρνου που κανείς πλέον δεν θέλει να ακούσει. Παρουσιάζουν τα δικά τους πολιτικά αδιέξοδα ως αδιέξοδα της κοινωνίας, αδιαφορώντας για τα πραγματικά προβλήματα της χώρας. Κάπως έτσι φτάσαμε στα «Ζάππεια» και τις «Πλατείες» που κόστισαν στην πατρίδα μας εκατοντάδες δισεκατομμύρια ευρώ, υποθηκεύοντας το μέλλον μιας ολόκληρης γενιάς, της γενιάς των παιδιών μας. Κάπως έτσι, φτάσαμε σε μια κατάσταση όπου το χάσμα ανάμεσα στους πολίτες και την πολιτική τείνει να γίνει αγεφύρωτο. Μπορεί, άραγε, να πείσει κανείς έναν νέο άνθρωπο να μείνει στη χώρα και να παλέψει για 700€, όταν στο εξωτερικό τού δίνεται η ευκαιρία να ζήσει με αξιοπρέπεια και να κάνει οικογένεια; Μπορεί να πείσει κάποιος ένα μικρομεσαίο επιχειρηματία να κρατήσει την επιχείρησή του όρθια, όταν εδώ και 6 μήνες έχουν ρυθμιστεί τα χρέη μόλις 10 επιχειρήσεων στη χώρα μας, από τις 14.000 που έκαναν αίτηση; Μπορεί να πείσει κανείς τον ελεύθερο επαγγελματία, τον επιστήμονα και τον αγρότη να δηλώνουν τα εισοδήματά τους, όταν φόρος, ασφάλιση και ΦΠΑ ξεπερνούν το 70% της είσπραξης; Μπορεί να πείσει κανείς τα παιδιά που ξόδεψαν χρόνια ολόκληρα στα θρανία, τα αμφιθέατρα και τις βιβλιοθήκες, να γυρίσουν στην ύπαιθρο και να σκάψουν τη γη, χωρίς σχέδιο, χωρίς κατεύθυνση; Κανείς δεν μπορεί. Και για να είμαι ακριβής, κανείς δεν μπορεί μόνος του. Η κρίση έδωσε πολύ καθαρές απαντήσεις σε όσους έταξαν «μαγικές λύσεις» και παρίσταναν τους «Ρομπέν των Δασών». Οι χώρες που κατάφεραν και έβγαλαν το κεφάλι από το νερό, είναι οι χώρες που στάθηκαν ενωμένες απέναντι στο πρόβλημα. Είναι οι χώρες που τα πολιτικά κόμματα έβαλαν για λίγο στην άκρη τις διαφορές τους και έκατσαν στο ίδιο τραπέζι για να λύσουν τα προβλήματα. Στην Ελλάδα, δυστυχώς, όταν ήρθαν τα δύσκολα, ο καθένας τράβηξε το δρόμο του. Μπερδέψαμε τους πολίτες και τους κάναμε να απεχθάνονται ακόμα περισσότερο το πολιτικό σύστημα και τους εκπροσώπους του. Ποτέ δεν είναι αργά, όμως. Η πατρίδα μας – αν θέλει να τελειώνει μια και καλή με τις αιτίες που μας οδήγησαν στην κρίση – χρειάζεται Εθνική Συνεννόηση, Εθνική Ομάδα Διαπραγμάτευσης και Σχέδιο Παραγωγικής Ανασυγκρότησης. Χρειάζεται να δεσμευτούμε όλοι μας, ότι θα στοιχηθούμε πίσω από εθνικούς στόχους, θα τους περιγράψουμε, θα τους συζητήσουμε με την κοινωνία και θα τους εφαρμόσουμε χωρίς υποσημειώσεις και αστερίσκους. Καθαρές κουβέντες, λοιπόν, σε μια κοινωνία χωρίς άλλες αντοχές, σε μια οικονομία που πρέπει να μάθει επιτέλους να παράγει τον πλούτο που λείπει από τη χώρα.   Έρχομαι στα ζητήματα Δημοκρατίας. Και εδώ, νομίζω ότι για πολλά χρόνια κάναμε ότι δεν καταλαβαίνουμε. Στα μέσα της δεκαετίας του 2000 η Ευρωπαϊκή Ένωση κλήθηκε να κάνει το μεγάλο βήμα της πολιτικής ενοποίησης με το Ευρωσύνταγμα, ένα βήμα που οι πολίτες της Γαλλίας και της Ολλανδίας το απέρριψαν με δύο διαδοχικά δημοψηφίσματα. Στην άρνηση αυτή, οι Βρυξέλλες απάντησαν με άμυνα. Δεν το πάλεψαν, δεν βάθυναν τη συζήτηση με τους πολίτες, δεν μπήκαν στην διαδικασία να ακούσουν την κοινωνία, να διορθώσουν λάθη και να επανέλθουν με νέο σχέδιο. Αρκέστηκαν στην ΟΝΕ, αρκέστηκαν στη διεύρυνση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, βάζοντας στον πάγο τη διαδικασία της βαθύτερης πολιτικής ενοποίησης. Αν δούμε την απόφαση αυτή με όρους αγοράς, είναι σαν να έχεις στην επιχείρησή σου δύο απογοητευμένους πελάτες κι αντί να κοιτάξεις πώς θα τους φέρεις πίσω, να αποφασίζεις να βγεις στην αγορά με το ίδιο πλάνο πωλήσεων…   Κλείνω με το προσφυγικό. Ακούστε. Όλα όσα συζητάμε στο δυτικό κόσμο ως «προβλήματα» είναι σταγόνα στον ωκεανό σε σχέση με αυτά που έχουν περάσει οι πρόσφυγες. Όταν η πατρίδα σου βρίσκεται σε πόλεμο και αναγκάζεσαι να ξεσπιτωθείς και να πάρεις μαζί σου λίγα ρούχα, λίγα λεφτά και τα αγαπημένα σου πρόσωπα – αν βέβαια βρίσκονται ακόμα στη ζωή – τότε όλα τα υπόλοιπα φαίνονται αστεία. Είναι άλλο πράγμα να φεύγεις μετανάστης για μια καλύτερη ζωή και είναι άλλο πράγμα να φεύγεις πρόσφυγας γιατί αν πάσα στιγμή κινδυνεύει η ζωή η δική σου και της οικογένειάς σου. Η Ευρώπη και ο Δυτικός Κόσμος οφείλει να αγκαλιάσει τους πρόσφυγες, έχει υποχρέωση να τους προσφέρει ένα ασφαλές καταφύγιο, μια ομαλή οικογενειακή, κοινωνική και επαγγελματική ζωή. Αισθάνομαι ιδιαίτερα περήφανος που η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων συμπολιτών μας αγκάλιασε τους πρόσφυγες και θλίβομαι πραγματικά για τους λίγους μικρόψυχους που φέρονται απαίσια σε ταλαιπωρημένους ανθρώπους. Θλίβομαι, όμως, και για ορισμένα ευρωπαϊκά κράτη που αντιμετώπισαν το προσφυγικό αποκλειστικά με όρους αριθμητικής. Θλίβομαι, γιατί η ελληνική Κυβέρνηση – ενώ έβλεπε το πρόβλημα να έρχεται – πιάστηκε απροετοίμαστη και τα ταλαιπωρούσε επί μήνες τους πρόσφυγες στην Μόρια, στις λάσπες της Ειδομένης, στο Λιμάνι του Πειραιά, στο Ελληνικό. Αυτά, όμως, κυρίες και κύριοι είναι συμπτωματολογία. Η ρίζα του προβλήματος βρίσκεται στις κακές σχέσεις μεταξύ των κρατών, στην μισαλλοδοξία και τους ακραίους εθνικισμούς που τροφοδοτούν εντάσεις, πολέμους και διωγμούς. Η απάντηση σε όλα αυτά, κυρίες και κύριοι, είναι η πολιτική. Μια πολιτική που θα καταφέρει να απαντήσει στα σύγχρονα προβλήματα, θα δυναμώσει την φωνή των πολιτών που αισθάνονται παραγκωνισμένοι, θα καταφέρει να εκφράσει τα όνειρα του πιο δυναμικού μέρους της κοινωνίας μας, τη νέα γενιά.