Ακίνητα, στο στόχαστρο των πιστωτών

nomokrator / 14 ώρες ago

7 Φεβρουαρίου 2018

από Βασίλης Βιλιάρδος

.

Το κοινό χαρακτηριστικό της Ελλάδας με την Ιταλία είναι ο μεγάλος ιδιωτικός πλούτος και ο χρεοκοπημένος δημόσιος τομέας – επειδή οι Πολίτες των δύο αυτών χωρών δεν κατάλαβαν ποτέ πως τα περιουσιακά τους στοιχεία είναι ανυπεράσπιστα, όταν το κράτος τους καταρρεύσει οικονομικά, ενώ είναι πια φυλακισμένες στην Ευρωζώνη.

.

.

«Η ελληνική τραγωδία θα συνεχιστεί, εάν δεν αναζητηθούν μακροπρόθεσμα βιώσιμες λύσεις, πριν από όλα η αύξηση των μισθών – αφού με την εσωτερική υποτίμηση, καθώς επίσης με τους υπερβολικούς φόρους, οι πιστωτές δρομολογούν σταδιακά τη μεταφορά της ιδιωτικής περιουσίας στο κράτος ή στις τράπεζες σε εξευτελιστικές τιμές και από εκεί στα δικά τους ταμεία.

Ουσιαστικά λοιπόν υφαρπάζεται η ιδιωτική και δημόσια περιουσία των Ελλήνων για την εξυπηρέτηση του υπέρογκου δημοσίου χρέους τους – το οποίο αύξησε το εκ προμελέτης έγκλημα των μνημονίων από 125% του ΑΕΠ το 2009 σχεδόν στο 190% σήμερα, ενώ δεν έχει σταματήσει η ανοδική του πορεία«.

.

Ανάλυση

Έχουμε τεκμηριώσει πως η Ελλάδα είχε πρόβλημα ρευστότητας και όχι φερεγγυότητας το 2009, αφού ο Ισολογισμός της είχε θετικό πρόσημο – με την έννοια πως απέναντι στα περιουσιακά στοιχεία του δημοσίου αξίας τότε περί τα 300 δις € (χωρίς τον υπόγειο πλούτο) σύμφωνα με το ΔΝΤ, ευρισκόταν χρέη ύψους 299 δις € (πηγή). Μετά την επιβολή των μνημονίων όμως, το πρόβλημα ρευστότητας μετατράπηκε σταδιακά σε πρόβλημα φερεγγυότητας – επειδή κατέρρευσαν οι τιμές της ακίνητης περιουσίας του κράτους, καθώς επίσης των δημοσίων επιχειρήσεων, όπως απεδείχθη μεταξύ άλλων από τις σκανδαλώδεις ιδιωτικοποιήσεις. Το έγκλημα δε ολοκληρώθηκε με το PSI, με το οποίο χρεοκόπησε ουσιαστικά η Ελλάδα – αφενός μεν χωρίς κανένα από τα οφέλη μίας χρεοκοπίας, αφετέρου με όλα τα δεινά της.

Κάτι ανάλογο συνέβη και στον ιδιωτικό τομέα, ο οποίος ήταν πολύ λίγο χρεωμένος, ενώ τα κόκκινα δάνεια δεν υπερέβαιναν το 10% του ΑΕΠ –κάτι που άλλαξε τρομακτικά, αφού σήμερα έχουν ξεπεράσει το 130%.Το πρόβλημα φαίνεται καθαρά στο παράδειγμα ενός εργαζομένου, ο μισθός του οποίου ήταν το 2009 ήταν 1.400 € καθαρά – με αποτέλεσμα να είναι σε θέση να πληρώνει τη δόση του ενυπόθηκου δανείου του στην τράπεζα ύψους 400 €, καθώς επίσης τα υπόλοιπα μηνιαία έξοδα του, καταφέρνοντας να αποταμιεύει τα 200 €.

Λόγω της κατακόρυφης μείωσης όμως του μισθού του υποθετικά στα 800 €, αφενός μεν δεν ήταν σε θέση να πληρώνει τις δόσεις του δανείου του, αφετέρου ήταν αδύνατον να αποταμιεύσει – ενώ δεν μειώθηκε μόνο ο ονομαστικός του μισθός αλλά, επίσης, ο πραγματικός, αφού αυξήθηκαν οι φόροι και οι τιμές των προϊόντων, μεταξύ άλλων λόγω της ανόδου του ΦΠΑ (εάν έμενε άνεργος, όπως 1,5 εκ. Έλληνες, τότε τα πράγματα θα ήταν φυσικά κατά πολύ δυσμενέστερα).

Aναγνώσατε εδώ ολόκληρο το εξαίρετο άρθρο:

https://lawyalty.wordpress.com/2018/02/15/%CE%B1%CE%BA%CE%AF%CE%BD%CE%B7%CF%84%CE%B1-%CF%83%CF%84%CE%BF-%CF%83%CF%84%CF%8C%CF%87%CE%B1%CF%83%CF%84%CF%81%CE%BF-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CF%80%CE%B9%CF%83%CF%84%CF%89%CF%84%CF%8E%CE%BD/