 Δεν έχω καμία εμπιστοσύνη στην κυβέρνηση και δεν έχω και καμία εμπιστοσύνη στα παιχνίδια λαϊκισμού που γίνονται, στα οποία, δυστυχώς, έχει παρασυρθεί και ένα μεγάλο μέρος της αντιπολίτευσης.Διότι αυτό το οποίο συμβαίνει τώρα είναι η άλλη όψη αυτού που συνέβη από το 2010, ιδίως από το 2011, έως το 2015, που έθεσε σε αμφισβήτηση –και μάλιστα βίαιη αμφισβήτηση– την προσπάθειά μας να σταθεί η χώρα όρθια και να ξεπεράσουμε την κρίση και καλλιέργησε τη συνωμοσιολογία και το ψέμα ότι υπάρχει μία άλλη πολιτική εκτός μνημονίου, εύκολη και ανώδυνη, που θα μπορούσε να μας ξαναβγάλει στην κανονικότητα. Απεδείχθη, λοιπόν, ότι όλα αυτά ήταν επικίνδυνα και ανεύθυνα ψέματα που κόστισαν και κοστίζουν στον ελληνικό λαό. Εάν ο ΣΥΡΙΖΑ, οι ΑΝΕΛ και όλο το ετερόκλητο αντιμνημονιακό μέτωπο, εάν οι «πλατείες των αγανακτισμένων» είχαν στηρίξει στοιχειωδώς την προσπάθειά μας, η χώρα θα είχε βγει από τα μνημόνια και θα ήταν σε καλύτερη θέση από την Ιρλανδία, καλύτερη από την Κύπρο και καλύτερη από την Πορτογαλία. Εγώ, λοιπόν, καμία εμπιστοσύνη δεν έχω σε αυτούς που παίζουν με τον εθνικολαϊκισμό και εμφανίζονται τώρα ως δήθεν υπεύθυνοι εθνικά, ως χειριζόμενοι σπουδαίες υποθέσεις με φρόνημα αμιγώς εθνικό χωρίς καμία σκοπιμότητα εσωτερική. Αυτά είναι ψέματα. Η αλήθεια είναι ότι πρέπει για όλα τα θέματα να είσαι υπεύθυνος, για όλα τα θέματα να προτάσσεις το εθνικό συμφέρον, για όλα τα θέματα να έχεις μέτωπο ανοικτό με τον εθνικολαϊκισμό και αυτό αφορά και την οικονομική πολιτική και τη στρατηγική εξόδου από την κρίση και την ανάπτυξη της χώρας και τη μεταρρύθμιση που έχει ανάγκη το κράτος και η κοινωνία για να είμαστε ανταγωνιστικοί και ισότιμοι, φυσικά και την εξωτερική πολιτική, φυσικά και το ζήτημα του ονόματος της γειτονικής μας χώρας.
|
|
Αποσπάσματα από τη συνέντευξη του Ευ. Βενιζέλου στο ρ/σ ΘΕΜΑ και στους και στους δημοσιογράφους Βασίλη Χιώτη και Μπάμπη Κούτρα (29/1/2018)
Το θέμα δεν είναι η ονοματολογία, αυτό είναι μία τελείως εσφαλμένη προσέγγιση, το θέμα είναι να υπάρχει μία σοβαρότητα στη διεθνή πολιτική της χώρας, να υπάρχει, όπως είπα και προηγουμένως, συναίνεση, να υπάρχει μνήμη, να υπάρχει γνώση, να ξέρουμε ακριβώς τους συσχετισμούς, να μπορούμε να προβάλλουμε τις καταστάσεις στο μέλλον, να είμαστε δηλαδή πατριώτες με τη σύγχρονη και λειτουργική έννοια του όρου και όχι με τη ρητορική και συναισθηματική έννοια του 19ου αιώνα. Διότι, το να μιλάμε μεταξύ μας και να εκφράζουμε τα συναισθήματά μας και να είμαστε αδιάλλακτοι ή πάρα πολύ υπερήφανοι και μαχητικοί, δεν έχει σημασία. Σημασία έχει τη συγκεκριμένη στιγμή στο διεθνές πεδίο, όταν διαπραγματεύεσαι, όταν υφίστασαι πιέσεις, όταν πρέπει να κριθούν εθνικά συμφέροντα μακροπροθέσμως, εκεί να μπορείς να κάνεις τις σωστές επιλογές. Όταν η κυβέρνηση κινείται με βασικό κριτήριο το πώς θα υποκαταστήσει τις ψήφους των Ανεξαρτήτων Ελλήνων, πώς θα βρει ψήφους από άλλα κόμματα, άρα με ένα κριτήριο τελείως εσωτερικό, πολιτικό, συγκυριακό, που αφορά την παραμονή της στην εξουσία, δεν νομίζω ότι κάνει σοβαρή πολιτική. Πιεζόμενη βεβαίως από μία συγκυρία στην περιοχή η οποία είναι πάρα πολύ σοβαρή, διότι πρέπει να παρακολουθούμε το θέμα του ονόματος της γειτονικής μας χώρας σε συνδυασμό με αυτά που συμβαίνουν ευρύτερα. Δηλαδή βρισκόμαστε μετά την ένταξη του Μαυροβουνίου στο ΝΑΤΟ που προκάλεσε πολύ μεγάλες δυσκολίες, είναι προφανές ότι υπάρχει έντονο και δεδηλωμένο επισήμως ρωσικό ενδιαφέρον για το τι συμβαίνει στα δυτικά Βαλκάνια και για το τι συμβαίνει, ιδίως, σε σχέση με την ένταξη χωρών που δεν ανήκουν στο ΝΑΤΟ στο ΝΑΤΟ, ενώ δεν έχουν παρόμοιες αντιρρήσεις για την Ευρωπαϊκή Ένωση. Πρέπει να δούμε πώς εξελίσσεται ο διάλογος μεταξύ Βελιγραδίου και Πρίστινας για την κατάσταση στο Κοσσυφοπέδιο, λαμβανομένης υπόψη της πρόσφατης δολοφονίας ενός από τους πολύ σημαντικούς Σέρβους ηγέτες της Μιτροβίτσα στο Κοσσυφοπέδιο, πρέπει να δούμε τι γίνεται με την επικοινωνία των αλβανικών πληθυσμών που υπάρχουν όχι μόνο στην Αλβανία, αλλά και στο Κοσσυφοπέδιο και σε μία μεγάλη περιοχή της ΠΓΔΜ , φυσικά και αλλού, και στο Μαυροβούνιο και στη Σερβία κ.λπ.
Υπάρχει η Σύμβαση της Βιέννης για το Δίκαιο των Συνθηκών, η οποία κωδικοποιεί Γενικό Διεθνές Δίκαιο, γενικώς ισχύοντες κανόνες του Διεθνούς Δικαίου και άρα, ούτως ή άλλως, αυτό ίσχυε και πριν υπάρξει η σύμβαση, αλλά τώρα πια υπάρχει σύμβαση, εδώ και πολλές δεκαετίες. Υπάρχει ρητή διάταξη που προβλέπει ότι δεν μπορούν τα κράτη να επικαλούνται την εσωτερική τους νομοθεσία, άρα και το εσωτερικό τους Σύνταγμα για να μην εφαρμόζουν διεθνώς ανειλημμένες υποχρεώσεις. Στην ενδιάμεση συμφωνία το 1995, μετά το εμπάργκο, προβλέπεται ρητά ότι τίποτα στο Σύνταγμα των Σκοπίων, της ΠΓΔΜ δεν μπορεί να ερμηνευτεί ωσάν να έχει περιεχόμενο αλυτρωτικό και αυτό αναφέρεται ρητά στο άρθρο 3 και στο άρθρο 49 και στο προοίμιο του Συντάγματος της γειτονικής μας χώρας, δηλαδή σε όλα όσα μπορούσαν να έχουν σχέση με εδαφικές διεκδικήσεις ή με δικαίωμα επέμβασης σε υποθέσεις άλλων κρατών για να προστατευθούν δήθεν μειονότητες. Άρα, έχει πολύ μεγάλη σημασία να καταλάβουμε ότι αυτή η υποχρέωση που ανελήφθη με το άρθρο 6 της ενδιάμεσης συμφωνίας κατισχύει στο επίπεδο του Διεθνούς Δικαίου, κατισχύει των προβλέψεων του Συντάγματος της ΠΓΔΜ .
Τώρα, οι γείτονές μας, μετά την ενδιάμεση συμφωνία, έκαναν μία σειρά από αναθεωρήσεις του Συντάγματός τους. Οι αναθεωρήσεις γίνονται από τους ίδιους, γίνονται κατά τη δική τους εκτίμηση, με τη δική τους διαδικασία και δεν μπορούμε εμείς να την ελέγχουμε. Με τις δύο πρώτες αναθεωρήσεις, τροποποίησαν τα άρθρα 3 και 49 και προσαρμόζονται στο περιεχόμενο της ενδιάμεσης συμφωνίας. Ακολουθούν και άλλες τροποποιήσεις, οι οποίες αφορούν το προοίμιο, το αλλάζουν, αλλά πάλι αναφέρονται σε ιστορικά γεγονότα, τα οποία μπορεί να θεωρηθούν διφορούμενα ως προς το ιδεολογικό τους περιεχόμενο. Αναφέρονται στη γλώσσα, την οποία ονομάζουν Μακεδονική αλλά με κυριλλική γραφή, άρα μιλούν για μία σλαβική γλώσσα. Αναφέρονται στην εκκλησία τη «Μακεδονική Ορθόδοξη Εκκλησία», εντός εισαγωγικών, η οποία έχει αποσχιστεί από το Πατριαρχείο Σερβίας και τώρα διεκδικεί υπαγωγή στο Πατριαρχείο Βουλγαρίας. Τι σημαίνει αυτό; Αυτό σημαίνει ότι εμείς κατοχυρωνόμαστε διεθνώς νομικά μέσα από τη σύμβαση, διότι η σύμβαση αυτή είναι ισχυρή, ανεξαρτήτως αν είναι απλοποιημένης μορφής, δηλαδή, δεν έχει κυρωθεί από τα κοινοβούλια, αλλά ισχύει. Οι γείτονές μας την επικαλέστηκαν, με βάση αυτή τη συμφωνία, την ενδιάμεση, προσέφυγαν εναντίον μας στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης το 2008 για τη μη ένταξή τους στο ΝΑΤΟ, άρα και εμείς μπορούμε να την επικαλεστούμε και να προσφύγουμε σε περίπτωση που υπάρχει οποιαδήποτε πρόκληση.
Η αλλαγή του Συντάγματος είναι μία απόδειξη ότι συμμορφώνονται στη διεθνή υποχρέωσή τους, αλλά η διεθνής υποχρέωσή τους ισχύει, ούτως ή άλλως, καθ’ εαυτή και αφ’ εαυτής.
Προϋπόθεση είναι να υπογράψουν μία διεθνή συμφωνία ισχυρή, η οποία θα μετατρέπει την ενδιάμεση συμφωνία σε οριστική, θα περιλαμβάνει πλήρη λύση για το όνομα, για όλες τις χρήσεις του, εσωτερικές και εξωτερικές, erga omnes, θα διαγράφει κάθε αλυτρωτικό στοιχείο και θα θέτει την ΠΓΔΜ ως κρατική οντότητα, εντός του πλαισίου του ευρωπαϊκού και του διεθνούς νομικού πολιτισμού και της διεθνούς νομιμότητας. Αυτό έχει σημασία, αυτό μας κατοχυρώνει και αυτή θα είναι η δική μας διασφάλιση, όχι το Σύνταγμά τους. Είναι δυνατόν ποτέ τα εθνικά συμφέροντα της Ελλάδας και οι κανόνες του Διεθνούς Δικαίου να εξαρτώνται από τη βούληση του κοινοβουλίου ή του εκλογικού σώματος της γειτονικής μας χώρας; Αυτές είναι διεθνείς υποχρεώσεις, αρκεί αυτός που θα υπογράψει τη συμφωνία, αν υπάρξει, να είναι το νόμιμα εξουσιοδοτημένο όργανο. Τώρα την έχει υπογράψει ο Υπουργός Εξωτερικών, ο ομόλογος του Κάρολου Παπούλια, το 1995, ο κύριος Crvenkovski δεν αμφισβήτησαν τα Σκόπια την υπογραφή του. Επικαλούνται συνεχώς την ενδιάμεση συμφωνία, η οποία είναι ενδιάμεση, άρα, πρέπει κάποια στιγμή να υπάρξει μία οριστική συμφωνία.
Δεν πρόκειται να υπάρξει συμφωνία για το όνομα, εάν δεν συνοδεύεται από πλήρη διακανονισμό για τις χρήσεις, από πλήρη διακανονισμό για τα παράγωγα –η ιθαγένεια, η γλώσσα, τα προϊόντα, πώς θα λέγονται– και φυσικά από πλήρη διακανονισμό για όλα τα θέματα που αφορούν την περιφερειακή σταθερότητα, δηλαδή αυτό που εμείς λέμε αλυτρωτισμό, ζητήματα αμφισβήτησης συνόρων, ζητήματα αμφισβήτησης εσωτερικών δικαιωμάτων και ούτω καθεξής. Αλλά αυτό το έχουν αποδεχθεί ήδη από το 1995, άρα δεν νομίζω ότι υπάρχει πρόβλημα για αυτό. Είπα ότι κρούονται θύρες οι οποίες έχουν ανοιχθεί από το 1995.
Το κακό είναι τώρα ότι υπάρχει ανταγωνισμός και διαγκωνισμός, ποιος θα πρωτοπάει τώρα στο νέο συλλαλητήριο. Για να πει τι και για να συμπράξει με ποιον; Για να είναι δίπλα σε ποιον; Για να σταθεί δίπλα-δίπλα με ποιον; Για να εντάξει την πολιτική του αυτή σε ποια ευρύτερη πολιτική για τη χώρα, για το μέλλον του τόπου και των παιδιών μας;
Για τα όσα συνέβησαν στα Ίμια με την κατάθεση στεφάνου
Τι να πω, χρειάζεται να πω κάτι; Για να κάνουμε μία επικοινωνιακή επίδειξη δώσαμε την ευκαιρία στην Τουρκία να αναζωπυρώσει την απαράδεκτη και αντιβαίνουσα στο Διεθνές Δίκαιο θεωρία των γκρίζων ζωνών, διότι αυτό που έγινε χθες είναι ένα επεισόδιο διά του οποίου επιχειρεί η Τουρκία να γκριζοποιήσει την περιοχή των Ιμίων που ανήκουν στην Ελληνική επικράτεια και έχουν ως νησιά και όλες τις θαλάσσιες ζώνες. Αυτό το προκάλεσε ο αρμόδιος Υπουργός Εθνικής Αμύνης και τον συνόδευσαν δυνάμεις του Πολεμικού Ναυτικού, οι οποίες παρατήρησαν τα συμβάντα και στη συνέχεια αποχώρησαν. Λοιπόν, έχουμε μία αναζωπύρωση δυστυχώς της θεωρίας αυτής, με δική μας πρωτοβουλία, η οποία έγινε για να γίνει ένα show off, χωρίς να ξέρουμε πώς αυτό εντάσσεται σε μία ολοκληρωμένη πολιτική προάσπισης του εθνικού συμφέροντος. Αυτό είναι ένα δείγμα του πώς διαχειρίζονται την εξωτερική πολιτική και την πολιτική ασφάλειας και άμυνας, έτσι, σα να μη συμβαίνει τίποτα. Δηλαδή με την ίδια ανευθυνότητα και την ίδια επιπολαιότητα με την οποία έλεγαν, θα καταργήσουμε τα μνημόνια, θα διαγράψουμε το χρέος, θα δώσουμε μεγάλους μισθούς, μεγάλες συντάξεις, δεν θα υπάρχει κόπος και ιδρώτας και αίμα, με την ίδια επιπολαιότητα, ανευθυνότητα και θα έλεγα ενοχή ιστορική, χειρίζονται τα θέματα αυτά, τα οποία είναι θέματα της ιστορικής μας υπόστασης.
|
|
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου