Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι θα είναι ανακούφιση για το Σώμα όσο είναι και ανακούφιση για εμένα ότι, θα έχετε προσέξει, δεν έχουν μεγαλώσει τα αυτιά μου τις τελευταίες τρεις ημέρες. Γιατί διαβάζω ότι πήγα στις Βρυξέλλες και μου τράβηξαν τα αυτιά για τις ιδιωτικοποιήσεις που δεν έχουν γίνει. Καμία συζήτηση δεν έγινε για τις ιδιωτικοποιήσεις.
Διαβάζω ότι μας τράβηξαν τα αυτιά για τα προαπαιτούμενα και επειδή έχουμε καθυστερήσει μας έβαλαν καινούρια προαπαιτούμενα. Οι δημοσιογράφοι που το λένε αυτό δεν έχουν διαβάσει καν τις ανακοινώσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης ότι ήταν 113 μέχρι το τέλος του προγράμματος και 95 που προσπαθούμε να τα κάνουμε μέχρι τα Χριστούγεννα, δεν έχει αλλάξει τίποτε σε αυτό . Επίσης μου τράβηξαν , λέει τα αυτιά, διότι έχουμε κάνει νομοσχέδια χωρίς να τους έχουμε ενημερώσει. Πρέπει να σας πω ότι ούτε γι αυτό έγινε οποιαδήποτε αναφορά στις Βρυξέλλες στη συνάντηση που είχα εγώ και ο Γιώργος Χουλιαράκης με τον Πιέρ Μοσκοβισί.
Ξέρετε ότι αυτό το νομοσχέδιο το έχουμε δείξει στους θεσμούς, μπορεί να έχουν κάποιες αντιρρήσεις, θα το δούμε, αλλά η άποψή μας είναι ότι δεν υπάρχει καθόλουback tracking (έκφραση των θεσμών που χρησιμοποιείται αν παίρνονται πίσω πράγματα που έχουν συμφωνηθεί ) και ότι είναι ένα δικαιωματικό νομοσχέδιο που διευρύνει τα δικαιώματα με ένα τρόπο που έπρεπε να έχει βαθειά υποστήριξη. Άρα πρέπει να σας πω ότι δεν έγινε καμία αναφορά με τον κ. Μοσκοβισί σε αυτό το νομοσχέδιο, ούτε σε κάποιο άλλο νομοσχέδιο που έχουμε καταθέσει και μας ζητάνε, όπως διαβάζω, να το πάρουμε πίσω. Άρα τα αυτιά μου παραμένουν όπως τα έχετε συνηθίσει και τα έχετε αγαπήσει.
Το νομοσχέδιο αυτό είναι μέρος της στρατηγικής εξόδου από την κρίση. Δεν είναι ένα νομοσχέδιο που το φέραμε, όπως ακούω, είτε πριν από τη ΔΕΘ, είτε για εντυπωσιασμό. Είναι στον πυρήνα του πώς φανταζόμαστε ότι βγαίνουμε από την κρίση. Είναι μέρος ολόκληρου του σχεδίου μας ότι όταν θα βγούμε από την κρίση θα συμβεί με κάποιες αρχές, με κάποιες αξίες και με κάποιους θεσμούς που θα διασφαλίζουν ότι δεν θα επιστρέψουμε στο οικονομικό μοντέλο που υπήρχε πριν από το 2009. Θυμίζω στους καλούς συναδέλφους και συναδέλφισσες, ότι οι άμεσοι ή έμμεσοι λόγοι που μπήκαμε στην κρίση παγκοσμίως, όχι μόνο στην Ελλάδα, το 2009 ήταν τρεις:
Ο πρώτος το χρηματοπιστωτικό σύστημα, ο δεύτερος η μακροοικονομικές ανισορροπίες με μεγάλα πλεονάσματα στο ισοζύγιο πληρωμών κάποιων χωρών με μεγάλα ελλείμματα σε κάποιες άλλες χώρες και οι ανισότητες. Σας καταθέτω τέσσερα διαγράμματα για να δείτε τι έχει γίνει στο μερίδιο της εργασίας μετά από το 1980. Παντού έχει υποχωρήσει Σε σοσιαλδημοκρατικές κυβερνήσεις, σε νεοφιλελεύθερες, δεξιές κυβερνήσεις, παντού, σε όλο το δυτικό κόσμο το μερίδιο της εργασίας έχει μειωθεί. Άρα πώς θα ξεφύγει η Ευρώπη και ο κόσμος από την κρίση όταν δεν έχουμε αντιμετωπίσει αυτό το θέμα, επομένως δεν υπάρχει μοντέλο που να απευθύνεται στον κόσμο της εργασίας, να πει θα υπάρχει ανάπτυξη αλλά θα έχετε και εσείς μερίδιο σε αυτή την ανάπτυξη; Δεν υπάρχει αυτό το μοντέλο, δεν έχουμε σχέδια, που ακούμε, να αντιμετωπίζουν την ανισότητα και δεν υπάρχουν και για τα άλλα δύο αλλά δεν είναι της ώρα να τα πούμε, ούτε για τις μακροοικονομικές ανισορροπίες ούτε για το θέμα των τραπεζών.
Ξέρετε ότι αυτό το νομοσχέδιο το έχουμε δείξει στους θεσμούς, μπορεί να έχουν κάποιες αντιρρήσεις, θα το δούμε, αλλά η άποψή μας είναι ότι δεν υπάρχει καθόλουback tracking (έκφραση των θεσμών που χρησιμοποιείται αν παίρνονται πίσω πράγματα που έχουν συμφωνηθεί ) και ότι είναι ένα δικαιωματικό νομοσχέδιο που διευρύνει τα δικαιώματα με ένα τρόπο που έπρεπε να έχει βαθειά υποστήριξη. Άρα πρέπει να σας πω ότι δεν έγινε καμία αναφορά με τον κ. Μοσκοβισί σε αυτό το νομοσχέδιο, ούτε σε κάποιο άλλο νομοσχέδιο που έχουμε καταθέσει και μας ζητάνε, όπως διαβάζω, να το πάρουμε πίσω. Άρα τα αυτιά μου παραμένουν όπως τα έχετε συνηθίσει και τα έχετε αγαπήσει.
Το νομοσχέδιο αυτό είναι μέρος της στρατηγικής εξόδου από την κρίση. Δεν είναι ένα νομοσχέδιο που το φέραμε, όπως ακούω, είτε πριν από τη ΔΕΘ, είτε για εντυπωσιασμό. Είναι στον πυρήνα του πώς φανταζόμαστε ότι βγαίνουμε από την κρίση. Είναι μέρος ολόκληρου του σχεδίου μας ότι όταν θα βγούμε από την κρίση θα συμβεί με κάποιες αρχές, με κάποιες αξίες και με κάποιους θεσμούς που θα διασφαλίζουν ότι δεν θα επιστρέψουμε στο οικονομικό μοντέλο που υπήρχε πριν από το 2009. Θυμίζω στους καλούς συναδέλφους και συναδέλφισσες, ότι οι άμεσοι ή έμμεσοι λόγοι που μπήκαμε στην κρίση παγκοσμίως, όχι μόνο στην Ελλάδα, το 2009 ήταν τρεις:
Ο πρώτος το χρηματοπιστωτικό σύστημα, ο δεύτερος η μακροοικονομικές ανισορροπίες με μεγάλα πλεονάσματα στο ισοζύγιο πληρωμών κάποιων χωρών με μεγάλα ελλείμματα σε κάποιες άλλες χώρες και οι ανισότητες. Σας καταθέτω τέσσερα διαγράμματα για να δείτε τι έχει γίνει στο μερίδιο της εργασίας μετά από το 1980. Παντού έχει υποχωρήσει Σε σοσιαλδημοκρατικές κυβερνήσεις, σε νεοφιλελεύθερες, δεξιές κυβερνήσεις, παντού, σε όλο το δυτικό κόσμο το μερίδιο της εργασίας έχει μειωθεί. Άρα πώς θα ξεφύγει η Ευρώπη και ο κόσμος από την κρίση όταν δεν έχουμε αντιμετωπίσει αυτό το θέμα, επομένως δεν υπάρχει μοντέλο που να απευθύνεται στον κόσμο της εργασίας, να πει θα υπάρχει ανάπτυξη αλλά θα έχετε και εσείς μερίδιο σε αυτή την ανάπτυξη; Δεν υπάρχει αυτό το μοντέλο, δεν έχουμε σχέδια, που ακούμε, να αντιμετωπίζουν την ανισότητα και δεν υπάρχουν και για τα άλλα δύο αλλά δεν είναι της ώρα να τα πούμε, ούτε για τις μακροοικονομικές ανισορροπίες ούτε για το θέμα των τραπεζών.
Θα ήθελα να τελειώσω την ομιλία μου με δύο παρατηρήσεις για το νομοσχέδιο.
Η πρώτη είναι στον οικονομικό τομέα. Το είπαν και άλλοι ομιλητές και ο κύριος Μαυρωτάς, το υπαινίχθηκε ή ίσως το είπε με μεγαλύτερη λεπτομέρεια, ότι στον καπιταλισμό που είχαμε πριν από το 2009 στην Ελλάδα αυτό που κάναμε ήταν να ευνοούμε τον κακό επιχειρηματία. Δηλαδή όλοι μιλούσατε, ακόμη και στη σοσιαλδημοκρατία μετά τη στροφή στο νεοφιλελευθερισμό, για τον ανταγωνισμό, ενω υπήρχε έλλειψη δικαιωμάτων, δυνατότητα να μην πληρώσεις τους εργαζόμενους, να μην τους δηλώσεις, κατι που προφανώς ευνοούσε τους κακούς βιομήχανους και τους κακούς επιχειρηματίες. Δίνατε δηλαδή στο μοντέλο που υπήρχε πριν από το 2009 κίνητρα για το χειρότερο είδος καπιταλισμού και τώρα όλη αυτή η μείωση που είχαμε στο μερίδιο της εργασίας δεν έχει καμία συσχέτιση με αύξηση της παραγωγικότητας. Καμία! Δηλαδή στην ίδια περίοδο -και φαίνεται στον τελευταίο πίνακα αυτό, που μειώθηκε το μερίδιο της εργασίας- μειώθηκε και η παραγωγικότητα από ότι ήταν το 1980. Κανένα οικονομικό αποτέλεσμα από αυτή την πολιτική. Το κάνατε σκόπιμα και ο εργοδότης πάντα είχε την εύκολη λύση: Να μη δηλώσει εργαζόμενους, να μην τους πληρώσει, να μειώσει τους μισθούς. Δεν κάνατε τις θετικές ρυθμίσεις και το πλαίσιο που θα ανάγκαζε τον εργοδότη να επενδύσει σε νέες τεχνολογίες, σε νέα προϊόντα σε νέες αγορές. Δεν ήταν αυτό το μοντέλο. Γι αυτό λέω ότι είναι μέρος της διαπραγμάτευσης και της εξόδου από την κρίση. Γιατί εμείς έχουμε υποσχεθεί ότι μπορούμε να κοιτάμε το καινούριο χωρίς να γυρίσουμε στο παλιό μοντέλο του 2009. Αλλά για εμάς δεν είναι όλα οικονομία. Δεν είναι μόνο ότι πιστεύουμε ότι αυτό θα βοηθήσει την οικονομία και ότι θα αυξήσει την παραγωγικότητα γιατί θα σπρώξει εργοδότες να βρουν άλλους τρόπους να βγάζουν κέρδος. Όχι με τη μείωση στους μισθούς και με άθλιες εργασιακές σχέσεις. Είναι και θέμα των δικαιωμάτων.
Έχω πει πολλές φορές στους ανθρώπους του ΠΑΣΟΚ ότι η σοσιαλδημοκρατία, το όνομα σοσιαλδημοκρατία βγαίνει από την ιστορική επιθυμία των σοσιαλδημοκρατών να επεκτείνουν τη δημοκρατία από την πολιτική σφαίρα, που σημαίνει ψηφίζουμε, κάνουμε απεργίες, διαδηλώσεις, στην οικονομική σφαίρα. Αυτή ήταν η αρχική ιδέα. Και για αυτό οι τρεις πυλώνες που είχαν οι Σοσιαλδημοκράτες και τους γκρέμισε η εποχή Σημίτη, η εποχή Σρέντερ, η εποχή Μπλερ, ήταν: πρώτον υπέρ τωνσυνδικάτων, δεύτερον υπέρ της αναδιανομής του εισοδήματος και τρίτον υπέρ τουκοινωνικού κράτους. Όλα αυτά γκρεμίστηκαν. Και θα σας θυμίσουν οι καλοί σύντροφοι του ΚΚΕ ότι στο Κεφάλαιο υπάρχει ένα πολύ σημαντικό σημείο όπου μιλά ο Μαρξ για την ελευθερία και λέει ότι ελευθερία στον καπιταλισμό τελειώνει στην είσοδο των εργοστασίων. Ότι ο Μπένθαμ αυτά που λέει για τον φιλελευθερισμό και την ελεύθερη αγορά, υπάρχουν στην αγορά και μόλις περάσεις στο εργοστάσιο, την πύλη, δεν υπάρχουν. Εμείς λέμε ότι άνθρωποι και εργαζόμενοι και εργαζόμενες είναι αδιαίρετοι. Δεν μπορεί να είσαι δημοκράτης πολίτης, στην πολιτική σφαίρα, να ψηφίζεις και να συζητάς και στο εργοστάσιο και στο χώρο δουλειάς να είσαι σκλάβος. Δεν δουλεύει έτσι η ανθρώπινη φύση. Αν θέλεις να έχεις δημοκρατία, αν θέλεις να έχεις ανθρώπους που είναι σκεπτόμενοι και κριτικοί, δεν μπορεί να υπάρχει πύλη στους εργασιακούς χώρους που λέει «εδώ ξεχάστε τη δημοκρατία, εδώ υπάρχει μόνο η βούληση του εργοδότη ή του αφεντικού». και αυτό είναι η μεγάλη διαφορά μας από αυτή τη μεριά του Κοινοβουλίου. Διότι εμείς αυτό το αναπτυξιακό μοντέλο που προωθούμε θεωρούμε ότι θα είναι και πιο δίκαιο και πιο αναπτυξιακό αλλά ασχέτως από την οικονομία θα προσπαθήσει να δημιουργήσει ανθρώπους που έχουν αυτοσεβασμό και στην πολιτική σφαίρα, και στην κοινωνική σφαίρα και στην σφαίρα της εργασίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου