κ. ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΠΑΓΚΑΛΟΥ,τ.Αντιπροέδρου της Ελληνικής Κυβερνήσεως, άρθρα..

Η προσωπικότητα και η δημιουργία νέου πολιτικού χώρου Jun 15, 2017 11:11 am | admin2 Στα μέχρι τώρα κείμενά μας καταλήξαμε σε ορισμένα συμπεράσματα. Αυτά είναι λίγο πολύ τα εξής: 1. Η παγκοσμιοποίηση μόλις έχει ξεκινήσει και στο βαθμό που εξαρτάται από την πρόοδο της τεχνολογίας και τη συσσώρευση μεγάλων και ευκίνητων κερδοσκοπικών κεφαλαίων, θα επιταχυνθεί και οι συνέπειές της θα είναι σημαντικότερες για τους λαούς και κυρίως για τους πρωτοπόρους, δηλαδή αυτούς που θα ξεκινήσουν νωρίτερα και θα συμμετέχουν σε πόλους ώθησης των πραγμάτων προς τα εμπρός. 2. Η παγκοσμιοποίηση παράγει γενικώς πρόοδο και ενισχύει τους κατοίκους όλων των περιοχών όπου επεκτείνεται αλλά με τρόπο άνισο. Δεν περιλαμβάνει αυτόματους μηχανισμούς ανακατανομής, αφήνει να διαιωνιστούν ή ενισχύει υφιστάμενες ανισότητες ανάμεσα σε κοινωνικές ομάδες και ανάμεσα αδύνατες και πιο δυνατές χώρες. 3. Η παγκοσμιοποίηση λοιπόν έχει ανάγκη, για να ολοκληρωθεί χωρίς προβλήματα, μια παρεμβατική οικονομική πολιτική. Επειδή τα εθνικά κράτη είναι μια υφιστάμενη ακόμα πραγματικότητα και η φυσική και αβίαστή τους αλληλεγγύη είναι απαραίτητη για την επιτυχία αυτού του είδους της παρεμβατικής πολιτικής, είναι απαραίτητη η δημιουργία υπερεθνικών υποσυνόλων, που στην περίπτωσή μας δεν μπορεί να είναι άλλο από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Ο Μακρόν έδειξε πολύ καθαρά ότι μπορεί να τραγουδάει με ενθουσιασμό τους αιμοδιψείς και αιμοσταγείς στίχους της Μασσαλιώτιδας, αφού βάδισε προς την εξέδρα της νίκης τελετουργικά ακολουθώντας τον «ύμνο της χαράς» του Γερμανού Μπετόβεν, που καλεί σε συσπείρωση γύρω από τα ευρωπαϊκά ιδεώδη. 4. Ειδικότερα σε χώρες που είναι στη δική μας κατάσταση, δηλαδή που έχουν να αποπληρώσουν ένα τεράστιο εξωτερικό χρέος, δεν είναι δυνατόν να μιλάμε πια για Δεξιά και Αριστερά. Και παραπέρα ο φυσικός και ιστορικός ρόλος της Αριστεράς μπορεί να υπάρχει θεωρητικά και να ανακύψει ξανά στο μέλλον αλλά προς το παρόν δεν υφίσταται. Όταν δεν υπάρχει πλεόνασμα και για όσον καιρό η κατάσταση αυτή θα συνεχίζεται, η αναδιανομή είναι αδύνατη. Η δημιουργία πλεονάσματος είναι απαραίτητη. Το άνοιγμα των θυρών για να έρθουν στη χώρα μας ξένα επενδυτικά κεφάλαια δεν είναι ξεπούλημα. Είναι επιβαλλόμενη, συνειδητή και επιστημονικά θεμελιωμένη πατριωτική πολιτική. Στο σημείο αυτό, επειδή οι παλιοί μηχανισμοί αντιστέκονται και αυτό είναι φυσιολογικό, ανακύπτει ο ρόλος του δημιουργού, δηλαδή του ηγέτη. Οι ορθολογιστές και εκσυγχρονιστές που πλαισιώνουν την ελληνική κεντροαριστερά δυσκολεύονται να αναγνωρίσουν την ανάγκη της ανάδειξης λαοπρόβλητου ηγέτη. Έζησα τον Α. Παπανδρέου από τα πρώτα βήματα της δημιουργίας του ΠΑΣΟΚ. Τελικώς με κατέκτησε. Ήταν όμως ο ένας, ο μοναδικός. Βλέπω σήμερα την κακή απομίμηση της παπανδρεϊκής εμπειρίας από τον Τσίπρα. Ο λαός είναι πρόθυμος να ακολουθήσει έναν Μακρόν ή παλιότερα έναν Ανδρέα Παπανδρέου. Όχι όμως έναν Τσίπρα. Και αυτό γιατί του λείπουν βασικά πράγματα. - Ουσιαστική και βαθιά μόρφωση. Με παροιμίες, συνθήματα αμφιθεάτρων και γλυκανάλατα ενθυμήματα από την υπαρκτή ή φανταστική παγκόσμια επαναστατική ιστορία δεν καταστρώνεται πολιτικός λόγος με πάνδημη εμβέλεια. - Επίσης, έχει σημασία η ύπαρξη της κρίσης. Οι λόγοι και οι κατασκευές τεχνητής αληθοφάνειας, η ρητορική δημαγωγία δηλαδή, πρέπει να πείσει ότι την κατάλληλη στιγμή υπάρχει μια κρύα και ολοκληρωμένη εκτίμηση των γεγονότων και ότι η σωστή απόφαση διαμορφώνεται εν ψυχρώ. Ο Τσίπρας θα μπορούσε να είναι ο ηγέτης του μεγάλου Κέντρου, που φαίνεται ότι θα κυβερνήσει τη χώρα μας και θα δώσει διέξοδο στα προβλήματα που σήμερα δηλητηριάζουν την ύπαρξή μας. Είχε όμως αναστολές. Στην αρχή δεν επιθυμούσε αρκετά τη μεταστροφή του. Τώρα πια δεν είναι κανένα τζόβενο. Θα γελοιοποιήσει τελικά τον εαυτό του και θα απέλθει κάτω από τη γενική κατακραυγή έτσι απλά. Αναδιανομή και κοινωνική δικαιοσύνη Jun 07, 2017 09:19 am | admin2 Στο μέτρο που το έθνος – κράτος είχε κάποια αυτεξούσια δυνατότητα, η οικονομική πολιτική αφορούσε, κατά κύριο λόγο, την αναδιανομή του προϊόντος (ΑΕΠ). Παθαίνοντας και μαθαίνοντας, ο καπιταλισμός απέκτησε διάφορα εργαλεία και παρεμβατικές οικονομικές πολιτικές, που του επέτρεπαν να αποφεύγει ή μάλλον να αμβλύνει τις κρίσεις. Επειδή αυτό έγινε δυνατό και επίσης για τον συμπληρωματικό λόγο ότι οι μονεταριστικές πολιτικές, που εξέφραζαν την ακραία νεοφιλελεύθερη άποψη, δεν μπορούσαν πια να εφαρμοστούν σε ευρύτερους χώρους όπως αυτοί που διαμόρφωνε η Ευρωπαϊκή Ένωση, καθιερώθηκε ένας νέος σταθερός ρυθμός της εξέλιξης του καπιταλισμού. Υπήρχε μια φάση αποταμίευσης, επενδύσεων και περιορισμού των εργασιακών δικαιωμάτων και της αμοιβής των εργαζομένων. Όταν η περιοριστική πολιτική άφηνε μικρά περιθώρια αφού είχαν εισπραχθεί, μέσω της αγοράς, τα κέρδη όσων είχαν επενδύσει, τότε ερχόταν η ώρα της αναδιανομής, δηλαδή της διεύρυνσης της αγοράς και της αύξησης του εισοδήματος του κάθε νοικοκυριού αλλά και συνολικά της καταβολής ενισχύσεων και επιδομάτων προς τους αδύνατους τομείς της οικονομίας. Η κάθε φάση από αυτές είχε το πολιτικό της προσωπικό. Τη φάση της συσσώρευσης την εξυπηρετούσαν πιο αποτελεσματικά δυνάμεις συντηρητικές, που θεωρούσαν βασικό καθήκον κάθε κυβέρνησης την περικοπή της κατανάλωσης και την αύξηση των επενδύσεων. Όταν ερχόταν η ώρα να λειτουργήσει το αντίθετο ρεύμα, δυνάμεις σοσιαλδημοκρατικές καταλάμβαναν το προσκήνιο με τη βοήθεια της λαϊκής ψήφου και εφάρμοζαν μια πολιτική αναδιανομής του πλεονάσματος. Τώρα όμως, ιδιαίτερα στη χώρα μας αλλά και λίγο παρακεί, υπάρχει μια μακρόσυρτη ύφεση και υποαπασχόληση για 30% περίπου της οικονομίας μας. Σε αυτό πρέπει να προσθέσουμε την έλλειψη νέων επενδύσεων καθώς και διάφορα άλλα δεδομένα. Το συμπέρασμα είναι ένα: δεν υπάρχει πλεόνασμα άρα δεν υπάρχει και ο ρόλος της αναδιανομής του. Πολύ πριν κατεξευτελίσει κάθε έννοια αριστερής κουλτούρας ο Τσίπρας με τις ψευδολογίες του. Πολύ πριν αυτογελοιοποιηθούν οι βουλευτές του και οι υπουργοί του, είχε ανακύψει ως σταθερό και κολοσσιαίο πρόβλημα η αναδιανομή. Ένας Έλληνας στους τρεις ζούσε πια μέσα στην ανέχεια. Σε ακραίες ομάδες συνταξιούχων, μονογονεϊκών οικογενειών, μεταναστών και ανθρώπων του περιθωρίου, σημειώνονταν θάνατοι από πείνα και άλλες ανθυγιεινές επιπτώσεις της κρίσης και του κοινωνικού αποκλεισμού. Οι αγορές ειδών λαϊκής κατανάλωσης μειώθηκαν τόσο πολύ (ακόμα και στον τομέα των τροφίμων), ώστε συμπαρέσυραν σε αδιέξοδο 3.000 μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις μέσα σε ένα χρόνο. Η Αριστερά δεν αυτοκαταργήθηκε μόνο από ιδεολογικό αδιέξοδο. Απλώς δεν έχει πια, λόγω απουσίας αντικειμένου, κανένα λειτουργικό ρόλο. Αυτή τη στιγμή προέχει το καθήκον της δημιουργίας πλεονάσματος. Ποιος θα επενδύσει; Το κράτος δεν μπορεί εξ’ ορισμού να επενδύσει, η συνεχής μείωση των δημοσίων επενδύσεων εξάλλου, παρά την αντίσταση του συστήματος πολιτικής πελατείας, είναι απόδειξη των ισχυρισμών μας. Επίσης δεν μπορούν να επενδύσουν κεφαλαιούχοι, που προέρχονται από την εθνική οικονομία, γιατί φοβούνται την μαρξιστική φλυαρία των ανίδεων και άσχετων που μας κυβερνούν και ακόμα περισσότερο φοβούνται την ροπή τους προς τη διαφθορά και τη διαπλοκή. Προτιμούν λοιπόν να χρησιμοποιούν τις δυνατότητες που τους παρέχει η παγκόσμια διακίνηση κεφαλαίου, για να επενδύσουν με τα ειδικά προνόμια που επιφυλάσσονται παντού στους ξένους επενδυτές. Οι επενδύσεις που θα προσελκύσουν, δεν μπορούν και δεν θέλουν να αφορούν μικρής εμβέλειας επιχειρήσεις. Αφού συναντήθηκα στο Κουβέιτ, όταν ήμουν Αντιπρόεδρος της κυβερνήσεως Παπανδρέου, με τον Πρίγκιπα (Σεΐχη Μάσαλι) που διεύθυνε το επενδυτικό ταμείο του Κουβέιτ (KuwaitInvestmentFund), συνειδητοποίησα ότι είχα μιλήσει με τον τρίτο μεγαλύτερο επενδυτή όλων των εποχών του γνωστού κόσμου. Ο συμπαθητικός άνθρωπος με τον οποίο είχαμε μόλις ανταλλάξει απόψεις για τα προβλήματα της ελληνικής οικονομίας, είχε διαθέσιμα άμεσα σε ρευστό ή ρευστοποιήσιμους χωρίς διαδικασίες τίτλους 600 δις δολάρια. Ζήτησα τότε από μετριοφροσύνη αλλά και για λόγους πρακτικούς να με οδηγήσουν εκεί που εκινούντο μικρότεροι χρηματοδότες, έως 500 εκατομμύρια δολάρια και εκεί διαπίστωσα ότι βρισκόμουν σε ένα υπέροχο καφενείο, γραφικότατο όπου οι συναλλαγές έπαιρναν τη μορφή μια απλής χειραψίας και όπου δεν μπορούσες να μιλήσεις άλλη γλώσσα από τα αραβικά ή να χρησιμοποιήσεις μεταφραστή με ότι αυτό σήμαινε ως συνέπεια. Ας κοιτάξουν λοιπόν οι μεταμαρξιστές που μας κυβερνούν, να υλοποιήσουν στην εντέλεια δύο ή τρεις μεγάλες επενδύσεις σε καίριους τομείς όπως είναι η ανάπλαση του Ελληνικού, η ΔΕΣΦΑ και ο ΟΣΕ. Να αρχίσει επιτέλους να εκπέμπεται ένα μήνυμα εκσυγχρονισμού της παραγωγικής δυνατότητάς μας και του τρόπου ζωής. Η κυβέρνηση Μακρόν το κραυγάζει: «Δεν είμαστε ούτε αριστεροί ούτε δεξιοί. Είμαστε άνθρωποι της προόδου και αγαπάμε την πατρίδα μας και την Ευρώπη».