May 18, 2017 09:46 am | admin2
Με τον Νικόλαο Λιούση δημοσιεύσαμε το 2005 ένα βιβλίο: «Εφήμεροι προφήτες. Αδιέξοδα του νεοφιλελευθερισμού και κοινωνικά κινήματα στην εποχή της παγκοσμιοποίησης». Είχε προηγηθεί από τους ίδιους συγγραφείς το 2001: «Παγκοσμιοποίηση και Αριστερά. Η νεοφιλελεύθερη λαίλαπα και ο νέος ρόλος της Αριστεράς». Οι δυο αυτές ερευνητικές προσπάθειες ξεχάστηκαν μέσα στη δίνη της ενεργού πολιτικής.
Για λόγους που έχουν σχέση με τα προσωπικά βιώματά μου, ξεχάστηκε και μια από τις πλευρές της διάσπασης του ενιαίου ΚΚΕ, το 1968, στη 12η ολομέλεια της Κεντρικής Επιτροπής του. Η ηγεσία του κόμματος, που είχε πιαστεί κυριολεκτικά στον ύπνο, με τις πιτζάμες όπως λέγαμε τότε, από τη χούντα του Παπαδόπουλου, διοργάνωσε μία αντεπίθεση, θέτοντας σε αμφισβήτηση τις κομματικές αρμοδιότητες τριών μελών του Πολιτικού Γραφείου, των Παρτσαλίδη, Δημητρίου και Ζωγράφου και δύο μελών της Κεντρικής Επιτροπής, των Καρρά και Τζεφρώνη. Πιο πολύ απ’ την αντεπίθεση, παρά από τον υπερασπιστικό και αμυντικό λόγο των αναθεωρητών (ή «ρεβιζιονιστών» επί το υβριστικότερον) μπορεί κανείς να επισημάνει, ανατρέχοντας στα αρχεία, πόσο πρωτοποριακή ήταν, για την εποχή εκείνη, η θέση τους αν και το 1968 είχε δοκιμάσει σκληρά τις πολιτικές αναφορές του ΚΚΕ.
Οι Αναθεωρητές συσπειρώθηκαν γύρω από τρεις βασικούς άξονες:
- την αναφορά στην ευρωπαϊκή ενοποίηση
- την κατάργηση του μύθου της ένοπλης εξέγερσης και της δικτατορίας του προλεταριάτου
- την κατάργηση του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού ως τρόπου λειτουργίας του κόμματος
Το πνεύμα της 12ης ολομέλειας, η αναθεώρηση του δόγματος, κατέρρευσε με την πάροδο των ετών. Τα στελέχη των διάφορων σχηματισμών (ΚΚΕ Εσωτερικού, Συμμαχία και Συνασπισμός) ήταν βασικά διανοούμενοι. Τους απέκοψαν από τις ρίζες, που είχε αναπτύξει η ηγεσία του ΚΚΕ με τις εργατικές δυνάμεις και ορισμένες εαμικές αγροτικές περιοχές της χώρας τα παλιά και πεπειραμένα στελέχη της κομματικής νομενκλατούρας. Αυτοί μιλούσαν κυρίως στο συναίσθημα. Αξιοποίησαν ακόμα και τις θυσίες αγωνιστών, που είχαν καταγγελθεί από την ηγεσία του κόμματος και μερικές φορές είχαν παραδοθεί στον εχθρό ως προδότες και χαφιέδες.
Από την άλλη μεριά το ΚΚΕ συναντούσε ανυπέρβλητα εμπόδια στην επέκταση της εκλογικής επιρροής του. Η περιχαράκωση έγινε ο βασικός του πολιτικός σκοπός και το όλο πλέγμα σχέσεων περιεπλάκη επί το χειρότερον όταν κατέρρευσε η Σοβιετική Ένωση και οι Λαϊκές Δημοκρατίες και μαζί τους κάθε προοπτική για μια μελλοντική εξέλιξη του συστήματος.
Η ιστορία όμως εκδικείται. Τη διώχνεις απ’ την πόρτα και σου μπαίνει από το παράθυρο. Κλείνεις την αυλαία της τραγωδίας και το έργο μεταβάλλεται σε κωμωδία. Η νέα πολιτική, που εκφράστηκε από τον Εμμανουέλ Μακρόν, που, με κάποια συστολή, ονόμασε: «ουσιαστική αλλαγή του συστήματος» δεν είναι τίποτα άλλο από τη νέα πολιτική τάξη του σύμπαντος.
Σε αυτήν δεν έχουν θέση όσοι δεν μπορούν να απαντήσουν ουσιαστικά και ειλικρινά σε μια σειρά από ερωτήματα. Εδώ θα τα ανακοινώσουμε απλώς. Η λεπτομερειακή συζήτησή τους θα γίνει σε επόμενο άρθρο μας.
1. Η παγκοσμιοποίηση έχει ολοκληρωθεί ή θα προχωρήσει;
2. Η παγκοσμιοποίηση ωφελεί ή βλάπτει τους εργαζόμενους και κατ’ επέκταση μικρές και αδύνατες χώρες όπως η Ελλάδα;
3. Τι ρόλο παίζουν στην εξέλιξη της παγκοσμιοποίησης τα υποσύνολα όπως π.χ. η Ευρωπαϊκή Ένωση;
Δεύτερη ομάδα ερωτήσεων.
1. Υπάρχει σήμερα στις ανεπτυγμένες κοινωνίες Δεξιά και Αριστερά;
2. Αν ναι, ποιος είναι ο λειτουργικός τους ρόλος;
3. Ποιος ο ρόλος της προσωπικότητας στην κοινωνία της πληροφορίας, των μέσων κοινωνικής δικτύωσης και του θεάματος;
Πέρα από το ιστορικό και θεωρητικό ενδιαφέρον, που νομίζουμε ότι έχει αυτού του είδους η συζήτηση, ίσως μας δώσει και το κλειδί για να κατανοήσουμε ορισμένες ανεξήγητες συμπεριφορές των τελευταίων ημερών σε σχέση με τις γαλλικές προεδρικές εκλογές. Έχω τη δυσεξήγητη ιδιοτροπία να παρακολουθώ τα κομματικά φερέφωνα στις πρωινές εκπομπές της ΕΡΤ. Αναγνωρίζω ότι πρόκειται για ψυχική ανωμαλία. Οι τρισάθλιοι αυτοί, που έχουν εγκαταλείψει και το τελευταίο ίχνος ντροπής και αξιοπρέπειας, ενώ πανηγύριζαν τα 2/3 του γαλλικού λαού και σύσσωμη η κοινή γνώμη της Ευρώπης τη συντριπτική νίκη των ενωμένων δυνάμεων της δημοκρατίας και της ευρωπαϊκής προοπτικής, που έβαλε στο περιθώριο της γαλλικής πολιτικής ζωής τη φασίστρια Λε Πεν και τα χρυσαυγίτικα τσιράκια της, είχαν κηρύξει πένθος. Μια ματιά στις φάτσες τους, πριν παρακολουθήσει κανείς την επιχειρηματολογία τους και τον τρόπο με τον οποίο προσπαθούσαν να παραποιήσουν τα γεγονότα, σε έπειθε γι’ αυτό. Γιατί όμως ο κανακάρης του «Ολαντρέου» και των Γάλλων σοσιαλιστών, Τσίπρας, είχε ταυτιστεί με τους Γάλλους ρατσιστές, εθνικιστές και αντιευρωπαϊστές;
Νομίζουμε ότι το Εθνικό Μέτωπο της Λε Πεν και η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ με τον Τσίπρα επικεφαλής ανήκουν στην ίδια παράταξη, γιατί απλούστατα δεν υπάρχει πια Αριστερά και Δεξιά όπως τις είχαμε συνηθίσει.
May 16, 2017 08:37 am | admin2
Γνώρισα τον κύριο Σαββίδη στη Μόσχα. Ήμουν τότε ο μεγάλος και τρανός Εισηγητής στην Κοινοβουλευτική Συνέλευση του Συμβουλίου της Ευρώπης για την κατάσταση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στη Ρωσία. Είχα εκλεγεί σε αυτή τη σημαντικότατη θέση παρά πάσαν ελπίδα. Η θέση ανήκε, με βάση τον καταμερισμό αξιωμάτων και ευθυνών, στη Σοσιαλιστική Ομάδα. Προκάτοχός μου ήταν ένας Γερμανός Σοσιαλδημοκράτης, ο οποίος ένα βράδυ στο μπαρ του ξενοδοχείου μου εξομολογήθηκε δακρύζοντας ότι μισεί τους Ρώσους, όποιο και αν είναι το πολιτικό και κοινωνικό τους καθεστώς, γιατί ο πατέρας του είχε χάσει τη ζωή του στο Στάλινγκραντ. Δεν ήμουν τόσο μεθυσμένος όσο αυτός αλλά είχα πιεί αρκετά ώστε να του παρατηρήσω ότι ο πατέρας του δεν είχε καμιά δουλειά, εν πάσει περιπτώσει, στο Στάλινγκραντ και ότι δεν έπρεπε να περιμένει ότι θα τον έραιναν με άνθη οι Σοβιετικοί. Δεν ξέρω πως του φάνηκε η τετράγωνη λογική μου αλλά έκτοτε δεν μου ξαναείπε καλημέρα.
Τέλος πάντων, το SPDείχε χάσει ψήφους και ο ορφανός αλλά πιστός στη μνήμη του πατέρα του Σοσιαλδημοκράτης δεν επανεξελέγη και έπρεπε να αντικατασταθεί. Έβαλα υποψηφιότητα χωρίς να το συζητήσω με κανέναν και αμέσως συνάντησα κάθε είδους πιέσεις, γιατί “η θέση αυτή δεν ταίριαζε σε Έλληνα”, “είμαστε Ορθόδοξοι”, “έχουμε αδυναμία στους Ρώσους” και άλλα προσβλητικά. Αντίπαλός μου ήταν ένας Ολλανδός Σοσιαλδημοκράτης, καθηγητής του διεθνούς δικαίου στο πανεπιστήμιο της Χάγης, στιλπνός, ακέραιος και ΝΑΤΟϊκός όσο δεν παίρνει. Οι προβλέψεις έδειχναν ότι ο Ολλανδός θα κέρδιζε με μεγάλη πλειοψηφία, αφού θα τον ψήφιζαν οι μισοί σοσιαλδημοκράτες και όλοι οι χριστιανοδημοκράτες και παραπέρα οι δεξιοί πάσης φύσεως. Ως Έλλην κέρδισα εγώ. Συνεργάστηκαν ο Ήλιος με τον Μπερίσα. Στο Στρασβούργο εκείνη την ημέρα της ψηφοφορίας, μετά από πολλές μέρες ανοιξιάτικου ψιλόβροχου, έλαμπε ένας υπέροχος Ήλιος και πολλοί συντηρητικοί βουλευτές θεώρησαν δεδομένη την εκλογή του Ολλανδού και προτίμησαν τις υπαίθριες καρέκλες των καφενείων. Ο Μπερίσα πάλι είχε δώσει εντολή να ψηφίσουν και οι τέσσερις βουλευτές του κόμματός του, δύο τακτικοί και δύο αναπληρωματικοί, τον Έλληνα υποψήφιο, γιατί εκτός που είμαστε “αδέλφια” (ή ξαδέλφια εν πάσει περιπτώσει) με θεωρούσε ως ένα είδος άκρως επιτυχημένου Αλβανού, που κάποια στιγμή (προ 1000 ετών) μετανάστευσε προς το νότο.
Ο Ιβάν Σαββίδης όταν τον γνώρισα ήταν αντιπρόεδρος της επιτροπής διεθνών σχέσεων της Δούμα. Από την πρώτη στιγμή διαπίστωσα ότι ήταν αγνός πατριώτης, πιστός στην υπεράσπιση των συμφερόντων του ελληνισμού αν και κάπως πρωτόγονος. Τον ρώτησα πως καταφέρνει να εκλέγεται στο Αικατερίνεμπουργκ, μεγάλη βιομηχανική πόλη στα πρόθυρα της Σιβηρίας, όπου δεν υπήρχαν αξιοσημείωτες ομάδες Ελλήνων. Μου απάντησε ότι είναι μεγάλης σημασίας επιχειρηματίας και ότι οι Ρώσοι πολίτες ψήφιζαν αυτόν που έκανε κάτι για αυτούς πριν από τις εκλογές. Μετά από αυτό, σε ένα του ταξίδι στην Ελλάδα, μου ζήτησε να δει τον Κώστα Σημίτη. Όπως καταλαβαίνετε κάτι τέτοιο ήταν εξαιρετικά δύσκολο και δεν έγινε ποτέ. Με ρώτησε εάν θα έβλεπα θετικά την πρόθεσή του να χρηματοδοτήσει τους δύο Ποντίους υποψηφίους που είχαμε στο ψηφοδέλτιο του ΠΑΣΟΚ της Περιφέρειας Αττικής και μετά πρότεινε ένα εξωφρενικά υψηλό ποσό για τον καθένα. Του τόνισα ότι από τον εκλογικό νόμο οι δαπάνες των υποψηφίων είναι περιορισμένες και ότι οποιαδήποτε ενίσχυση θα πρέπει να είναι μέσα στα πλαίσια του νόμου. Έκτοτε προσπάθησα να τον δω δύο ή τρεις φορές, όταν μάθαινα ότι ήταν στην Αθήνα, αλλά δεν κατέστη δυνατόν.
Συμπεράσματα από την προχθεσινή συζήτηση στη Βουλή. Ο κύριος Σαββίδης δεν ευθύνεται γιατί υποστηρίζει το κόμμα που είναι στην εξουσία. Έτσι έκανε πάντα στη ζωή του και κατά πάσα πιθανότητα έτσι θα συνεχίσει να πράττει. Μετά τον κύριο Σημίτη αγάπησε τον κύριο Καραμανλή και τώρα τον κύριο Τσίπρα. Υιοθέτησε την Μποδοσάκειο ρήση «Ο επιχειρηματίας οφείλει να είναι με αυτόν που κερδίζει τις εκλογές. Αν προβλέπει το μέλλον λανθασμένα, τότε η ζημία θα είναι δική του και όχι κανενός άλλου».
- Ο κύριος Σαββίδης δεν ευθύνεται για τον κατεξευτελισμό της Βουλής και του ΣΥΡΙΖΑ στη συζήτηση της περασμένης εβδομάδας. Εισπράττει ως επιχειρηματίας όσα του απέφερε ήδη η σχέση του με τον κύριο Τσίπρα. Γιατί ναι μεν το λαθρεμπόριο έγινε από την προηγούμενη διοίκηση της ΣΕΚΑΠ αλλά ο Σαββίδης αγόρασε τη ΣΕΚΑΠ ξέροντας ή ελπίζοντας ότι θα του χαριστεί το πρόστιμο.
- Ο κύριος Σαββίδης κάνει ότι κάνουν όλοι οι Έλληνες επιχειρηματίες. Προσπαθεί να είναι ενταγμένος θετικά μέσα σε ένα ισχυρό και αποτελεσματικό σύστημα διαπλοκής, που του αποφέρει κέρδη.
Δεν είναι δικιά του ευθύνη αν ο κύριος Τσίπρας, ο κύριος Καμμένος και συμπαγώς οι κοινοβουλευτικές τους ομάδες έχουν υιοθετήσει ως πολιτικό επιχείρημα το δόγμα «Είμαστε εξίσου διεφθαρμένοι με τους προηγούμενους. Ούτε λιγότερο ούτε περισσότερο». Ομολογούν σήμερα ότι με τα φληναφήματα περί «αλλαγής», «ηθικού πλεονεκτήματος της αριστεράς», «τέλους της διαπλοκής» στόχος τους ήταν η χρήσιμοι ηλίθιοι, που τους βοήθησαν, με τον τρόπο του ο καθένας, να υφαρπάξουν την εξουσία.
Οι βλάκες είναι πάντα πολλοί σε όλους τους τόπους και όλες τις εποχές. Οι ιδιοτελείς βουλευτές, προπαγανδιστές και ψευτοδιανοούμενοι έχουν κολοσσιαία ευθύνη και καλό θα ήταν τα πρόσωπα και τα ονόματά τους να μην τα ξεχάσει κανείς.
|
|
|
