Χαιρετισμός του Προέδρου της Νέας Δημοκρατίας κ. Κυριάκου Μητσοτάκη σε ομιλία του καθηγητή κ. Niall Ferguson

        Αθήνα, 2 Μαρτίου 2017

​

Eίμαστε πολύ τυχεροί, σήμερα, που καλωσορίζουμε το Niall Ferguson στην Ελλάδα και στο Ινστιτούτο Δημοκρατίας Κωνσταντίνος Καραμανλής.

Ο Niall Ferguson είναι ένας διακεκριμένος ακαδημαϊκός. Ήταν καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Χάρβαρντ και σήμερα διδάσκει στο Ινστιτούτο Χούβερ στο Πανεπιστήμιο του Στάνφορντ.

Είναι, επίσης, καταξιωμένος συγγραφέας, αρθρογράφος και κινηματογραφιστής. Έχει λάβει πολλά βραβεία και διακρίσεις όπως το Βραβείο Βενιαμίν Φραγκλίνος το 2010 και το Βραβείο Χάγιεκ το 2012.

Είναι μεγάλη χαρά και τιμή να σας έχουμε μαζί μας σήμερα.

Δεν υπάρχει αμφισβήτηση. Από τις πρώτες έξι εβδομάδες της Προεδρίας του Ντόναλντ Τραμπ, είναι σαφές ότι κάτι αλλάζει στην Ουάσινγκτον, στις Η.Π.Α. αλλά και στον υπόλοιπο κόσμο.

Δεν θα μπορούσα να φανταστώ κάποιον ιδανικότερο από τον Niall Ferguson για να μας ερμηνεύσει τις πρώτες εβδομάδες της διακυβέρνησης Τραμπ και τις επιπτώσεις της στην Ευρώπη.

Και από το πλήθος που βλέπω απόψε, φαίνεται ότι δεν είμαι ο μόνος που το πιστεύει αυτό.

Ωστόσο, πρέπει να παραδεχθώ, ότι ίσως ορισμένοι από όσους βρίσκονται σήμερα μαζί μας να περίμεναν κάτι άλλο…

Πριν από μερικές ημέρες, ένας από τους συνεργάτες μου, ήρθε κατενθουσιασμένος προς το μέρος μου και μου είπε: «Πώς τα κατάφερες και έφερες τον Σερ Άλεξ Φέργκιουσον;».

Με εξαίρεση τους φίλους της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, Niall, σε ευχαριστούμε πολύ που μας τιμάς απόψε με την παρουσία σου.

Την Τρίτη το βράδυ, ο Πρόεδρος Τραμπ, στην πρώτη του ομιλία σε κοινή συνεδρίαση του Κογκρέσου, σκιαγράφησε έναν πολύ συγκεκριμένο συστηματικό οδικό χάρτη των πολιτικών πρωτοβουλιών που προτίθεται να αναλάβει στο εσωτερικό και στο εξωτερικό.

Δήλωσε εμφατικά ότι οι Η.Π.Α. στηρίζουν ισχυρά το ΝΑΤΟ. Ωστόσο, η πιο ενδιαφέρουσα αναφορά στη σημασία της διατλαντικής συνεργασίας ήρθε όταν ανέφερε ότι «θα σεβαστούμε ιστορικούς θεσμούς, αλλά θα σεβαστούμε επίσης τα κυρίαρχα δικαιώματα των κρατών», προτρέποντας απευθείας όλους τους συμμάχους των Η.Π.Α. να αναλάβουν έναν πιο άμεσο και ουσιαστικό ρόλο τόσο στη χάραξη στρατηγικής όσο και στις στρατιωτικές επιχειρήσεις.

Το πραγματικό ερώτημα παραμένει: Τίθενται υπό αμφισβήτηση οι πυλώνες της μεταπολεμικής συμφωνίας ασφάλειας και οικονομικής ανάπτυξης από την νέα αναθεωρητική πολιτική που βάζει την Αμερική μπροστά;

Ή θα προχωρήσει ο νέος Πρόεδρος στην απαραίτητη προσαρμογή στο πολιτικό ρεαλισμό, υπό την επήρεια του παραδοσιακού ρεπουμπλικανικού κατεστημένου της εξωτερικής πολιτικής;

Παρατηρώντας, σήμερα, την Αμερική έχουμε δίκιο να ανησυχούμε για δηλώσεις που προωθούν ένα νέο Αμερικάνικο νεο-απομονωτισμό.

Όπως έχουμε επίσης δίκιο να μας απασχολούν θέματα όπως ο οικονομικός εθνικισμός.

Πέρα από τις ανησυχίες μας, πιστεύω ότι είναι σίγουρα πρώιμο να λέμε ότι η μεταπολεμική συμφωνία για οικονομία και ασφάλεια αμφισβητείται στον πυρήνα της.

Και θα εφιστούσα την προσοχή σε όσους έχουν ξεκινήσει να αμφισβητούν την ισχύ του συστήματος των «θεσμικών αντιβάρων» του Αμερικανικού Δημοκρατικού συστήματος έτσι ώστε να μην φτάνουν σε πρώιμα συμπεράσματα.

Οι απόψεις του Niall γι’ αυτά τα ζητήματα θα είναι πολύτιμες.

Κυρίες και κύριοι,

Η σημερινή διάλεξη λαμβάνει χώρα υπό την αιγίδα του Ινστιτούτου Καραμανλή. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ίδρυσε τη Νέα Δημοκρατία το 1974, μετά την κατάρρευση της στρατιωτικής χούντας και βάσισε την πολιτική του θεωρία σε δύο πυλώνες.

Πρώτον, στη δέσμευση για ανιδιοτελή πολιτικό ρεαλισμό.

Και, δεύτερον, στη δέσμευση ότι η Ελλάδα θα παραμείνει στο κέντρο του εγχειρήματος της Ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.

Είμαι πεπεισμένος ότι αν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ήταν κοντά μας σήμερα, θα επιβεβαίωνε τη στήριξή του και στους δύο πυλώνες περισσότερο από ποτέ. Δεν είμαι τόσο σίγουρος, όμως, πώς θα αξιολογούσε την παρούσα κατάσταση του μεγάλου μετα-πολεμικού Ευρωπαϊκού εγχειρήματος.

Αυτή είναι μια πολύ κρίσιμη ερώτηση όχι μόνο υπό το πρίσμα των δηλώσεων που γίνονται στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού σχετικά με τη χρησιμότητα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αλλά και εξαιτίας της παρούσας κατάστασης του Ευρωπαϊκού εγχειρήματος που έχει φτάσει σε ένα δραματικό σταυροδρόμι.

Το Brexit και το κύμα της πολιτικής της «μετά-αλήθειας» στην Ευρωπαϊκή ήπειρο έχουν κάνει απόλυτα σαφές ότι υπάρχει μια βαθιά αποσύνδεση μεταξύ των πολιτών των κρατών - μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των εθνικών και Ευρωπαϊκών ελίτ.

Οι δυνάμεις του λαϊκισμού και του εθνικισμού είναι σε άνοδο. Τα παραδοσιακά κόμματα του κατεστημένου απειλούνται από νέες δυνάμεις που προέρχονται από τα άκρα του πολιτικού φάσματος.

Η οικονομική ανισότητα και οι δυνάμεις της παγκοσμιοποίησης και της τεχνολογικής ανάπτυξης δημιουργούν μια αίσθηση έντονης δυσκολίας σε αυτούς που νοιώθουν απομονωμένοι και ξεχασμένοι.

Η Ελλάδα βρέθηκε στην πρώτη γραμμή αυτής της τάσης αμφισβήτησης του πολιτικού κατεστημένου.

Έχουμε υποστεί μια οικονομική κρίση πρωτόγνωρων διαστάσεων. Οι σχέσεις εμπιστοσύνης ανάμεσα στις παραδοσιακές πολιτικές ελίτ και στους πολίτες έχουν διαταραχθεί.

Σα συνέπεια, γίναμε η πρώτη χώρα που εξέλεξε στην εξουσία ένα πραγματικά λαϊκίστικο κίνημα που κέρδισε δύο εθνικές εκλογές με μια πολιτική πλατφόρμα ψεμάτων και ανέφικτων υποσχέσεων.

Οι λαϊκιστές που προέρχονται από τα δεξιά ή τα αριστερά είναι ανίκανοι στο να διαχειρίζονται προβλήματα της πραγματικής ζωής.

Είναι, εντούτοις, πιο αποτελεσματικοί στο να διαβρώνουν σταδιακά τους δημοκρατικούς θεσμούς.

Δεν θα πρέπει να αποτελεί έκπληξη, ότι δύο χρόνια μετά την εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ, είμαστε σε χειρότερη κατάσταση απ’ ότι ήμασταν τον Ιανουάριο του 2015.

Και μέχρι σήμερα, παρά τα δισεκατομμύρια που έχουν δοθεί μέσω πακέτων διάσωσης για αυτή τη χώρα και την πληθώρα λαθών, η Ελληνική Κυβέρνηση, αντί να έχει την ιδιοκτησία ενός συνεκτικού αναπτυξιακού σχεδίου που θα δημιουργεί δουλειές και θα επιτρέπει στη χώρα να σταθεί στα πόδια της, διαπραγματεύεται με τους πιστωτές μας περαιτέρω υφεσιακά μέτρα.

Απλά, πετάνε το τενεκεδάκι παρακάτω.

Στην περίπτωση της ελληνικής κρίσης, η Ευρώπη δεν έδειξε το καλύτερό της  πρόσωπο.

Αυτό που χρειάζεται η Ελλάδα είναι μια Κυβέρνηση που θα έχει την απόλυτη ιδιοκτησία των μεταρρυθμίσεων που είναι απαραίτητες για την καθιέρωση μιας ανταγωνιστικής οικονομίας και μιας λειτουργικής διοίκησης.

Η εμπιστοσύνη μπορεί να αποκατασταθεί μόνο αν μιλάμε με τη γλώσσα της αλήθειας. Τα γεγονότα και τα λογικά επιχειρήματα είναι η μόνη απάντηση στον κόσμο της πολιτικής της μετα-αλήθειας.

Αν μη τι άλλο, η Ελλάδα αποτελεί απόδειξη ότι οι ευρωπαϊκοί θεσμοί βρίσκονται σε κρίση. Αντιμετωπίζουμε, επίσης, μια σοβαρή κρίση ταυτότητας γι’ αυτό το θέμα. Και αυτό είναι ακριβώς το κοινό σημείο Ευρώπης και Αμερικής στις μέρες μας.

Πρέπει να βάλουμε το σπίτι μας σε τάξη. Πρέπει όμως να πείσουμε τους πιστωτές μας ότι η πολιτική της παρατεταμένης λιτότητας θα είναι επιβλαβής, όχι μόνο για εμάς αλλά και γι’ αυτούς.

Η Ελλάδα ήταν η πρώτη χώρα που παρασύρθηκε από τις ψευδαισθήσεις και τις υποσχέσεις του πιο ακραίου λαϊκισμού. Εμείς θα μπορούσαμε να γίνουμε επίσης η πρώτη χώρα όπου ο λαϊκισμός θα υποστεί μια μεγάλη εκλογική ήττα.

Και αυτός είναι ο λόγος, που ότι συμβαίνει στην Ελλάδα σχετίζεται με όσα συμβαίνουν στην Ευρώπη αλλά, επίσης, σχετίζεται και με τις Αμερικανο-Ευρωπαϊκές σχέσεις.

Και μ’ αυτές τις σκέψεις, θα ήθελα να καλέσω στο βήμα τον Niall Ferguson και να ευχαριστήσω το ίδρυμα Καραμανλή για τη διοργάνωση αυτής της ξεχωριστής εκδήλωσης.