Αθήνα, 21 Νοεμβρίου 2016
Ομιλία Ευ. Βενιζέλου στην παρουσίαση του βιβλίου του Γ. Παγουλάτου «Το νησί που φεύγει, 121+1 κείμενα για την κρίση»
συμφωνώ με τον Σταύρο Θεοδωράκη πως η σημερινή εκδήλωση θα μπορούσε να εξελιχθεί, εκ των πραγμάτων, σε ένα πρώτο πολιτικό μνημόσυνο για τον Κωστή Στεφανόπουλο. Και θα το οργανώσουμε εκ των ενόντων, συλλογικά, το μνημόσυνο αυτό, εάν συμφωνήσουμε σε τρεις προϋποθέσεις: στην ανάγκη να είναι κανείς πολιτικά ηττημένος, προσωπικά μελαγχολικός και εθνικά αισιόδοξος, για να καταστεί Κωστής Στεφανόπουλος. Να προσέλθει ώριμος και σοφός στην άσκηση του ανωτάτου πολιτειακού αξιώματος να παρατηρεί τα ανθρώπινα πράγματα με στωικό τρόπο και βαθιά κατανόηση, και να αγωνίζεται να πείσει ένα έθνος για την αξιοπρέπεια και την υπερηφάνεια του πολλές φορές σε πείσμα της κοινωνίας του. Αυτός ήταν με λίγα λόγια ο Κωστής Στεφανόπουλος που είχα την τύχη να τον ζήσω από πολύ κοντά ως υπουργός σε όλη σχεδόν τη διάρκεια της προεδρικής του θητείας.
Η αφήγηση περί χρέους είναι αυτή η στιγμή η επιτομή του συλλογικού, κοινωνικού και επικοινωνιακού λαϊκισμού. Διότι είναι δεδομένο ότι θα δοθούν πρόσθετες παραμετρικές αλλαγές. Ξέρουμε πάρα πολύ καλά ότι θα γίνουν διευθετήσεις τεχνικού χαρακτήρα. Γιατί ξαναμεγαλοποιείται το ζήτημα αυτό; Για να εγκαθιδρυθεί για δεύτερη φορά η πεποίθηση στην ελληνική κοινωνία ότι τα προβλήματα είναι εξωγενή, ότι δεν υπάρχει εσωτερική εθνική και κοινωνική ευθύνη. Ότι η λύση στα προβλήματα είναι μία λύση τεχνική και ανώδυνη η οποία θα έρθει από τα έξω, και αυτό επηρεάζει βαθύτατα και διαλύει στην πραγματικότητα, υπονομεύει, την κοινωνική και πολιτική νοοτροπία. Και υπονομεύει και υποθηκεύει το μέλλον της χώρας.
Αυτό πρέπει να το ανατρέψουμε επειγόντως. Πρέπει εμείς να υιοθετήσουμε την άποψη ότι το μεγάλο θέμα της ελληνικής κοινωνίας, της ελληνικής οικονομίας, της ελληνικής διοίκησης είναι το κανονικό κράτος, η ελεύθερη ανταγωνιστική αγορά, οι μεταρρυθμίσεις και βέβαια έτσι θα μπορέσουμε να λύσουμε και τα μεγάλα προβλήματα της δημοσιονομικής υπερβολής. Έτσι θα μπορέσουμε πράγματι να επαναδιαπραγματευτούμε στην απλή βάση που πάντα λέγαμε: δώστε μας fiscal space, δώστε μας ένα χώρο δημοσιονομικής άρα και φορολογικής αναπνοής έναντι μεταρρυθμίσεων. Αλλά αυτό πρέπει να το πει μια άλλη κυβέρνηση. Μια άλλη Βουλή. Πρέπει να το πει στην πραγματικότητα μια κοινωνία που θα έχει μεταπεισθεί και θα έχει κάνει μια άλλη στρατηγική και ιστορική επιλογή.
Η λύση στο μετά το 2016 δεν είναι η επιστροφή στο πριν το 2009.
Θα στεναχωρήσω τον συνομιλητή μου τον Κυριάκο Μητσοτάκη, λέγοντας ότι δεν μπορεί να είναι η λύση η επιστροφή σε μια μονοκομματική αυτοδύναμη κυβέρνηση η οποία θα έχει συναινετική διάθεση και η οποία θα κινητοποιήσει την κοινωνία. Δεν γίνεται αυτό. Πρέπει να υπάρχουν θεσμικές εγγυήσεις και προϋποθέσεις συμμετοχής. Και αυτό αφορά και τον ηττημένο ΣΥΡΙΖΑ. Δεν προβλέπω ότι θα αποδεχθεί τη συμμετοχή του σε μία πανεθνική προσπάθεια, αλλά πρέπει να προσκληθεί ο ηττημένος εκλογικά ΣΥΡΙΖΑ, στον οποίο έχουν καταλογιστεί οι ευθύνες του οι ιστορικές. Αυτό κάναμε και το 2012.
Όμως ανεξαρτήτως της δικής του στάσης, το σύνολο των πραγματικά δημοκρατικών, των πραγματικά φιλοευρωπαϊκών δυνάμεων πρέπει να αγωνιστεί για να κινητοποιήσει τις δημιουργικές δυνάμεις της κοινωνίας και της οικονομίας, σε κεντρικό και σε περιφερειακό επίπεδο. Γιατί το ζήτημα δεν είναι και δεν μπορεί να είναι μόνον ή πρωτίστως πολιτικό. Είναι εν τέλει πολιτικό, αλλά είναι πρωτίστως κοινωνικό, αφορά την αγορά, αφορά όλους αυτούς που με κάποιο τρόπο μπορούν να συμπράξουν δημιουργικά στην προσπάθεια αυτή.
Γιατί έχει πλέον καταστεί σαφές ότι υπάρχει, καλώς ή κακώς, μία εθνική στρατηγική. Ότι μία είναι η εφικτή και ασφαλής στρατηγική. Ότι κάποιοι την παλέψανε, πολλές φορές μόνοι τους, φτύνοντας αίμα, λοιδωρούμενοι, με εμπτυσμούς, και στη συνέχεια αυτοί υποδέχθηκαν με χαρά και άλλους, και άλλους που ήρθαν, ήλθαν είδαν και απήλθαν, επανήλθαν, υιοθέτησαν τη στρατηγική αυτή, αλλά τώρα τα ψέματα τελείωσαν.
Τώρα το στοίχημα είναι δύσκολο και επικίνδυνο. Γιατί μπορεί από τη φάση αυτή του στασιμοπληθωρισμού, του συρσίματος στην επιφάνεια του βούρκου, χωρίς να έχουμε το νησί που θα μας προστατεύσει, έστω ως σχεδία, να βρεθούμε καταβυθιζόμενοι στην δευτέρα πλάνη που θα είναι χείρων της πρώτης.
Και δεν έχουμε το δικαίωμα να αφήσουμε τον τόπο αυτό να υποστεί αυτή την δευτέρα πλάνη μετά τη μεγάλη διάψευση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου