κ. ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΠΑΓΚΑΛΟΥ,π. ΑΝΤΙΠΡΟΕΔΡΟΥ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΩΣ άρθρα

Ο Ομπάμα στη Λιλιπούτη

Nov 21, 2016 02:14 pm | admin2

Στη δεκαετία του ‘80, σε κάποια αμερικανικά πανεπιστήμια, ορισμένοι προοδευτικοί ακαδημαϊκοί είχαν εφεύρει την ιδέα ότι η κλασική Αθήνα κατοικείτο από Αφρικανούς. Η σχετική μυθοπλασία υπερεκτιμούσε την επιρροή της Αιγύπτου, που είχε αρχίσει από τους μινωικούς χρόνους και ανθίσει στην ελληνιστική εποχή, όταν θρησκευτικές και άλλες επιρροές, είχαν αγγίξει την κυρίως Ελλάδα. Το πρώτο βιβλίο, που άνοιξε τον δρόμο αυτόν της επιστημονικής αρλουμπολογίας, είχε τίτλο, θυμάμαι, Black Athena: The Afroasiatic Roots of Classical Civilization (Μαύρη Αθήνα: Οι Αφροασιατικές ρίζες του Κλασικού Πολιτισμού) με συγγραφέα κάποιον MartinBernal.

Ο κ. Ομπάμα είναι ο πρώτος Αφροαμερικανός Πρόεδρος των ΗΠΑ. Σ’ όλη τη διάρκεια της πολιτικής σταδιοδρομίας του, έφερε υπερηφάνως το γεγονός ότι ο πατέρας του είχε γεννηθεί και είχε μεγαλώσει στην Κένυα. Εκεί εξάλλου ζούσαν και πολλοί στενοί συγγενείς του. Αργότερα, ο ίδιος έβαλε το ταλέντο του και την εργατικότητά του στην υπηρεσία διαφόρων δράσεων, που αφορούσαν την αφρικανικής προέλευσης κοινότητα των ΗΠΑ, όπως με πολλή υπερηφάνεια περιγράφει στα αυτοβιογραφικά κείμενά του. Το γεγονός ότι μόνο ελάχιστα ψώνια σεμνύνονται, γιατί φαντάζονται ότι ανακάλυψαν ρίζες, που φθάνουν μέχρι τους πρώτους πουριτανούς Άγγλους εποικιστές αυτών των περιοχών, δεν καθιστά τον πολυεθνικό λαό των ΗΠΑ μοναδική περίπτωση στον κόσμο. Φαντάζομαι ότι ο κ. Ομπάμα δε θα θεωρεί εαυτόν απ’ ευθείας απόγονο των επιβατών του «Μέιφλάουερ».

Θεωρώ προσβολή το γεγονός ότι ήρθε να μας καταδημαγωγήσει παριστάνοντας ότι νομίζει ότι όλοι εμείς, που συγκροτούμε την νεοελληνική εθνότητα είμαστε απ’ ευθείας απόγονοι του Περικλή. Βεβαίως, από όλους όσοι προσπάθησαν να απευθυνθούν στα χειρότερα ένστικτα και στη μεγίστη έλλειψη κατανόησης της ιστορίας του μέσου Έλληνα πολίτη, ο Πρόεδρος Ομπάμα κέρδισε το χρυσό μετάλλιο. Του αξίζει μια «σπανακόπιτα» και ένα σφηνάκι «ούζο».

Βέβαια, η αρχαία Αθήνα δεν είχε μόνο Περικλή. Από την ίδια οικογένεια προερχόταν ο ανεύθυνος, αλλά άπειρα γοητευτικός και ικανός Αλκιβιάδης και τελικώς αυτός που επικράτησε ήταν ο ακατανόμαστος Κλέων. Όλα αυτά συνέβησαν μέσα στα πλαίσια του δημοκρατικού πολιτεύματος με την πλειοψηφία όλων όσων είχαν τότε δικαίωμα ψήφου. Ο Ομπάμα πήρε από την Αθήνα τα πάντα. Όλα όσα δηλαδή αναζητούσε στο τέλος της λαμπρής σταδιοδρομίας του να αποκομίσει από μια επίσκεψη στο εξωτερικό το καταπληκτικό επιτελείο του, που περιλαμβάνει και πολλούς και ευφυέστατους Ελληνοαμερικάνους. Μπορούσε να μας δώσει μόνο ένα πράγμα. Κάποια ενθάρρυνση υπό όρους στην αναζήτησή μας για διεθνή στηρίγματα στην υπόθεση της αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους. Και αυτό το έκανε. Όμως όλοι όσοι συζητάνε για το ζήτημα αυτό, ιδιαίτερα τα παπαγαλάκια της κυβέρνησης, ξεχνάνε ότι το δημόσιο χρέος της Ελλάδας δεν απευθύνεται προς τους Αμερικανούς αλλά προς τους Ευρωπαίους. Εκατομμύρια Γερμανοί είναι μέτοχοι σε τράπεζες ή ασφαλιστικά ταμεία, που μας έχουν δανείσει και η απόφαση να χαριστεί μέρος αυτής της οφειλής τους θίγει άμεσα. Ο Σόιμπλε είναι δανειστής μας. Ο Ομπάμα μας χαρίζει λεφτά, που ούτως ή άλλως δεν του χρωστάγαμε. Ο θαυμασμός μας μπορεί να είναι απεριόριστος αλλά η ευγνωμοσύνη μας είναι ανάγκη να γίνει λιγότερο θορυβώδης.

Η ιστορία κάποτε θα μιλήσει για το μεγάλο έγκλημα της «Αραβικής άνοιξης». Όλη η εγγύς Ανατολή είδε να εξαπλώνεται ο θρησκευτικός φανατισμός, ο εμφύλιος πόλεμος και τελικά η γενοκτονία της μιας ή της άλλη ομάδας, αφού ανατράπηκαν, με άμεση ή έμμεση, παρέμβαση της δύσης υφιστάμενα καθεστώτα. Μπορεί να ήταν ειδεχθή. Μπορεί να ήταν εντελώς απαράδεκτα για της δημοκρατικές και αισθητικές μας αξιώσεις από την εξουσία. Μπορεί, τέλος, η διατήρησή τους να απαιτούσε ανθρωποθυσίες περιορισμένης έκτασης.

Σίγουρα όμως αυτό που ακολούθησε είναι χειρότερο. Για τη Μέση Ανατολή και την πυρπόλησή της, για τους ανέστιους πρόσφυγες και τα χιλιάδες παιδάκια που πεθαίνουν από την αρρώστια, την πείνα και τους βομβαρδισμούς οι Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής και η πολιτική της ηγεσία έχουν βαρύτατες ευθύνες.

Νέοι βάρβαροι Nov 14, 2016 02:01 pm | admin2 Διαβάζοντας την ιστορία της ανθρωπότητας διαπιστώνεις, ότι όλοι οι πολιτισμοί διαμορφώθηκαν με τη συμβολή και την επικράτηση εξωγενών στοιχείων. Αυτοί οι «βάρβαροι» είχαν, συνήθως, κατώτερες γνώσεις και λιγότερο απαιτητικές μορφές κοινωνικής οργάνωσης. Οι περισσότεροι πολιτισμοί υποδοχής, αφού αμύνονταν απεγνωσμένα για να διατηρηθούν τα πράγματα όπως είχαν, υπέκυπταν και μέσα από ποικίλες περιπέτειες προσπαθούσαν να αφομοιώσουν τους νεοφερμένους, με όπλο κυρίως την υπεροχή τους στην τεχνολογία του πολέμου και τις τρέχουσες παραγωγικές γνώσεις, αγροτικές ή αστικές. Ο καπιταλισμός επιτάχυνε την ιστορική εξέλιξη. Ταυτόχρονα, παρά τον εποικισμό και την εκμετάλλευση ολόκληρων περιοχών της Ασίας, της Άπω Ανατολής, της Αφρικής και της Νότιας Αμερικής, απαιτούσε όλο και νέες εργατικές δυνάμεις. Το αδηφάγο αυτό σύστημα δεν μπορούσε να ζήσει παρά μόνο μέσα από την αύξησή του. Δεν μπορούσε να συσσωρεύσει παρά μόνο με την επένδυση του πλούτου που είχε το ίδιο βοηθήσει να παραχθεί. Δεν μπορούσε να ανεχθεί για καιρό αποκλεισμούς από την ενιαία αγορά προϊόντων και εργασίας όσων ανήκαν σε διαφορετικό φύλο, θρησκεία ή καταγωγή. Το νέο αυτό εξαιρετικά δυναμικό σύστημα αφομοίωνε, όχι μόνο δούλους ή άλλες μορφές κατώτερης σε ποιότητα εργασίας, αλλά και τους ίδιους τους κατοίκους του, που έχαναν βαθμιαία την εργασία τους, δεν ήξεραν ή δεν μπορούσαν να αντιδράσουν όπως θα έπρεπε και μετά από όλα αυτά έκαναν το άλμα να ζητήσουν την ενσωμάτωση. Αυτή η διαδικασία είχε μια τυπική και μια ουσιαστική πλευρά. Η τυπική πλευρά, ιδίως στις ΗΠΑ και στις άλλες χώρες υποδοχής μεταναστών, είχε εξελιχθεί σε μια μέτριας προσοχής εξέταση των προσόντων του υποψηφίου. Η ουσιαστική πλευρά ήταν πολύ πιο μακροχρόνια και βασανιστική. Ο εσωτερικός ή εξωτερικός μετανάστης πληρωνόταν πάντοτε φθηνότερα και έκανε πολύ μεγαλύτερο χρόνο για να καταλάβει θέση ευθύνης όπως πχ εργοδηγός. Μετά τον τελευταίο πόλεμο, βρεθήκαμε ξαφνικά μπροστά στη ραγδαία και αγοραία εφαρμογή ανακαλύψεων, που έκρυβαν με ζήλο τα επιτελεία αμύνης. Πολλές από αυτές τις εφευρέσεις είχαν σχέση με τις τηλεπικοινωνίες και την ηλεκτρονική διακυβέρνηση. Έχουν γίνει χιλιάδες αναλύσεις της επίδρασης όσων προαναφέρονται πάνω στον τρόπο ζωής, στην οικονομική ανάπτυξη, στη δημιουργία τελικά μιας νέας ιστορικής περιόδου, που στηρίζεται στα λογισμικά, στην επικοινωνία και στο διαδίκτυο. Αυτό που μας χρειάζεται να τονίσουμε εδώ είναι η διάσταση εκδημοκρατισμού όλης αυτής της τεχνολογικής εξέλιξης. Ο κάθε ένας, κυριολεκτικά ο κάθε ένας, μπορούσε να χρησιμοποιήσει τεράστιες ποσότητες γνώσεων, να διαφωνήσει ή να συμφωνήσει ως ίσος προς ίσον με κολοσσιαίες φυσιογνωμίες του ιστορικού γίγνεσθαι και ενδεχομένως να τις επηρεάσει με τις απόψεις του αν αυτές ήταν πρωτότυπες και εφαρμόσιμες. Όπως η βιομηχανική επανάσταση χαρακτηρίζεται από την εισβολή στο ιστορικό γίγνεσθαι του βιομηχανικού προλεταριάτου, των ιδεών του, της πολιτικής του οργάνωσης και τελικά των καθεστώτων του, έτσι και η σημερινή εποχή της παγκοσμιοποίησης και η κοινωνία των πληροφοριών και της ταχύτητας καθιερώνει και στηρίζεται πάνω στην εισβολή των μικροαστών στη σφαίρα της πολιτικής ηγεμονίας παίζοντας με το twitterο κάθε ένας μπορεί να αποκτήσει αυτά τα δύο ή τρία λεπτά διασημότητας σε παγκόσμιο επίπεδο. Ποια είναι η ποιότητα αυτού του γαλαξία πληροφοριών που ανταλλάσσονται είναι ένα άλλο ζήτημα. Σημασία έχει ότι στην εποχή της παγκοσμιοποίησης, με όχημα το διαδίκτυο εκατοντάδες εκατομμύρια άνθρωποι απέκτησαν φωνή. Αυτήν την εβδομάδα, όσοι ακόμα διατηρούμε την ψυχραιμία μας, εκφράζουμε την απορία που μας δημιουργεί η εκλογή του DonaldTrumpστην υψίστη θέση της παγκόσμιας ιεραρχίας, σ’ εκείνη του πλανητάρχη. Στις δημοκρατίες κανείς δεν έχει δικαίωμα να απεμπολήσει την ευθύνη του. Είμαστε όλοι συνένοχοι. Οι πολιτικοί αντιπρόσωποι, είτε προορίζονται για τη στελέχωση της εκτελεστικής εξουσίας είτε πρέπει να καθίσουν στα έδρανα της νομοθετικής, είναι εικόνα και ομοίωση της εκάστοτε ενεργού πλειοψηφίας. Οι ιεραρχίες αναπλάθονται. Αυτοί που είναι κάτω υποδεικνύονται από τους ανεύθυνους λαϊκιστές, που επικρατούν μέσα στη γενικευμένη ηλεκτρονική φλυαρία, ως υπεύθυνοι για κάθε κακό. Ο Γκέμπελς θα ήταν ευτυχής αν μπορούσε στην εποχή του να έχει ένα ή περισσότερα μπλογκ, ανώνυμα, που αποκλείουν το διάλογο, δημιουργούν ανευθυνότητα για το συκοφάντη και απλοποιούν τις ιδέες, αποκλείουν τις λέξεις ή τις κουτσουρεύουν για να χωρέσουν στον ορυμαγδό των μηνυμάτων που επιτρέπουν οι σημερινές συνθήκες να ανταλλαγούν. Η μετανάστευση είναι ένα από τα στοιχεία που συγκροτούν την αβεβαιότητα του αύριο. Κανείς δεν ξέρει ποιο θα είναι το αποτέλεσμα της κινητικότητας μεγάλων μικροαστικών μαζών με αρκετές γνώσεις, που θα διεκδικήσουν στο μέλλον καλύτερες συνθήκες ζωής. Το λογικό θα ήταν για πέντε χρόνια τις τύχες του κόσμου και της Αμερικής πάνω από όλα να τις έχει στα χέρια του ο τραγικωμικός λαϊκιστής, που νίκησε στην αρχή της εβδομάδας την πρώτη γυναίκα που θα μπορούσε να γίνει Πρόεδρος των ΗΠΑ. Αν δεν εξαφανιστεί όπως εκείνος ο Nixon, αν τον θυμάστε ακόμα.

Η αυτοκρατορία νεκραναστήθηκε

Oct 27, 2016 08:57 am | admin2

Οι αυτοκρατορίες είναι μεγάλες πολυεθνικές οντότητες, που στηρίζονται στη στρατιωτική βία, στην οικονομική και εμπορική δύναμη και στην πολιτιστική επιρροή. Δεν είναι αιώνιες. Συνήθως διαλύονται στα εξ ων συνετέθησαν. Είναι πολύ δύσκολο, όμως, να εξαφανιστούν. Στις πρωτεύουσες των αυτοκρατοριών διατηρείται άσβεστη η μνήμη τους και διαιωνίζεται, όχι μόνο με μνημεία αλλά και με έναν τρόπο σκέψης και μελέτης του παρελθόντος, που οδηγεί στη διαμόρφωση μίας νέας ελίτ.

Όταν ως υπουργός εξωτερικών, που ασκούσε την προεδρία της τότε ΕΟΚ, διηύθυνα τις διαπραγματεύσεις με την Ισπανία και την Πορτογαλία, που ήθελαν να μπούνε στην Ευρώπη, το διαπίστωσα αυτό με πολλούς τρόπους. Λισσαβώνα και Μαδρίτη είχαν όλα τα χαρακτηριστικά μιας ξεπεσμένης αυτοκρατορίας. Το κατά κεφαλήν εισόδημα της Ελλάδας ήταν ελάχιστα μεγαλύτερο από αυτό της Ισπανίας και αισθητά ανώτερο από της Πορτογαλίας. Όμως και οι πρωτεύουσες και η ύπαιθρος χώρα ήταν σημαδεμένες από τα κατάλοιπα μιας αυτοκρατορικής περιπέτειας αποικισμού, κυρίως στην Αμερική και η Αθήνα, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες των Βαυαρών νεορομαντικών, θύμιζε δίπλα τους το αρβανιτοχώρι, που ήταν μερικές δεκάδες χρόνια πριν. Η δημόσιά τους διοίκηση, η σχέση τους με την παγκόσμια αγορά ήταν τελείως διαφορετική από τη δικιά μας. Έτσι και η Τουρκία. Εκληρονόμησε στην πραγματικότητα το Βυζάντιο. Ενώ η επικρατούσα γλώσσα, ο ήλιος, η σχέση με τη φύση διαμόρφωναν πλαίσιο για την ενσωμάτωση της βυζαντινής παράδοσης στο δικό μας παρελθόν, στην πραγματικότητα ιστορικά κτίρια, νομικό πλαίσιο, διοίκηση, ακόμα και η σχέση της θρησκείας και κράτους από το Βυζάντιο πέρασε στους Οθωμανούς αφέντες, οι οποίοι βλέποντας την ωφέλεια, που μπορούσε να προκύψει, εθίστηκαν στη διαδοχή της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας.

Έτσι, δεν πρέπει να μας εκπλήσσει ότι κατά καιρούς εμφανίζεται ένας Πρωθυπουργός ή κάποιος άλλος υψηλά ιστάμενος στην Τουρκία και θυμίζει αυτόν τον ομφάλιο λώρο, που οι Τούρκοι τουλάχιστον, δε διανοήθηκαν ποτέ να αποκόψουν. Η μια από τις επίσημες θεωρίες των Τούρκων, που ανασύρουν οι στρατιωτικοί τους ή ορισμένοι πολιτικοί είναι ότι η κυριαρχία, που ανήκε στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, έχει περάσει στο τουρκικό κράτος. Όσα όμως εδάφη, κατά τους θεωρητικούς αυτούς, περιβάλλονται πανταχόθεν από θάλασσα (οι διαβόητοι «γεωγραφικοί σχηματισμοί», που ενοποιούν βραχονησίδες και κατοικημένα νησιά) ανήκαν στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, σήμερα ανήκουν στο τουρκικό κράτος, που είναι ο διάδοχός της. Εξαιρείται – λένε οι Τούρκοι – ότι ρητά αναφέρεται σε κείμενο συνθήκης ως παραχωρηθέν έδαφος σε άλλη χώρα, άρα και στην Ελλάδα.

Γενεές Τούρκων πολιτικών και στελεχών της κρατικής μηχανής έχουν διαπαιδαγωγηθεί με αυτές τις θεωρίες. Για να γίνει κατανοητό τι σημαίνει αυτός ο τρόπος σκέψης ας υποθέσουμε ότι θα υπήρχε ελληνική κυβέρνηση, που θα είχε την αφροσύνη να δεχθεί μια διμερή συντεταγμένη διαπραγμάτευση χωρίς αναφορά στους γενικά ισχύοντες κανόνες δικαίου, όπως το δίκαιο της θαλάσσης. Οι Τούρκοι διαπραγματευτές θα έλεγαν τότε: «3570 γεωγραφικοί σχηματισμοί, που υπάρχουν στο Αιγαίο, μας ανήκουν. Σας εγκαταλείπουμε ως ένδειξη καλής θέλησης 3500. Ας δεχθείτε τώρα ότι υπάρχει θέμα κυριαρχίας για τους 70 που απομένουν και ελάτε να το συζητήσουμε». Φανταστείτε να πρέπει να υποστηρίξεις τη σύνθετη και νομική επιχειρηματολογία με βάση την οποία αυτό το απλοϊκό τέχνασμα πρέπει να πάει στα σκουπίδια. Όχι μόνο οι κακοπροαίρετοι «σύμμαχοί» μας αλλά και πολλοί καλοπροαίρετοι θα επαινούσαν τη γενναιοδωρία των Τούρκων και θα θεωρούσαν δυστροπία από την πλευρά μας την αμφισβήτηση της όλης προσέγγισης.

Είχα αναλύσει σε άλλο άρθρο μου – πριν από το τουρκικό πραξικόπημα – πως ο Ερντογάν προωθεί βαθμιαία την υποκατάσταση του Κεμάλ και τη σύγχυση πολιτικής και θρησκευτικής ιδιότητας του ηγέτη. Πως δηλαδή προωθεί την επανίδρυση του χαλιφάτου.

Αυτό που μας συνέβη στο τελευταίο πραξικόπημα είναι ότι χειρότερο μπορούσε να φανταστεί κανείς. Γιατί ένα θρησκευτικό λαϊκό κίνημα, που στηρίζει τον Ερντογάν απέκτησε ηγέτη και ταυτόχρονα επετεύχθη η εκκαθάριση της κεμαλικής ηγεσίας, που με τόσους κόπους είχε δημιουργηθεί στις τουρκικές ένοπλες δυνάμεις. Εθνικισμός και ισλαμισμός ενώθηκαν στην Τουρκία και αποτελούν θανάσιμο κίνδυνο για την εθνική μας ανεξαρτησία και την παγκόσμια ειρήνη.

Ας ξυπνήσουν επιτέλους από το λήθαργό τους οι κυβερνώντες. Ας αφήσουν τα κανάλια να λειτουργήσουν ελεύθερα με όρους ιδιωτικής επιχείρησης. Ας αφήσουν την καταρράκωση της δικαιοσύνης και την προσπάθεια οικειοποίησής της. Ούτως ή άλλως είναι πολύ μικροί για τέτοια παιχνίδια ενηλίκων. Και η αντιπολίτευση ας κοιτάξει έγκαιρα, με μια κυβέρνηση που θα περιλαμβάνει όλες τις δυνάμεις που υπερασπίζονται τον δυτικό και ευρωπαϊκό προσανατολισμό της χώρας, να αποτρέψουν το νέο κίνδυνο αποσταθεροποίησης, που αντιπροσωπεύει η σημερινή τουρκική ηγεσία.