Συνέντευξη Ευάγγελου Βενιζέλου στο ράδιο Παραπολιτικά 90,1 FM και στην δημοσιογράφο Μαριάννα Πυργιώτη για τις αμερικανικές εκλογές
Νομίζω ότι ήταν απροσδόκητο το αποτέλεσμα για την Ευρώπη, αλλά όχι για όσους ασχολούνται με την αμερικανική πολιτική σκηνή γιατί η αλήθεια είναι ότι αρκετοί αναλυτές είχαν επιμείνει στο ενδεχόμενο να εκλεγεί ο Τραμπ. Και νομίζω ότι αυτό το οποίο τελικά πρέπει να έχουμε υπόψιν μας είναι ότι δεν διεξάγεται μία εκλογή στην Αμερική, διεξάγονται διαφορετικές εκλογές σε κάθε πολιτεία και αυτό φάνηκε από το γεγονός ότι η Χίλαρι Κλίντον είχε τελικά μία μικρή υπεροχή σε εθνικό επίπεδο.
Της τάξεως του 0,2% περίπου και αυτό το έχουμε ξανασυναντήσει κάποιες φορές στην αμερικανική πολιτική ιστορία. Τελευταία φορά με τον Γκορ και τον γιο Μπους, αλλά και άλλες νομίζω τέσσερις φορές τον 19ο αιώνα. Ως εκ τούτου θα πρέπει να σκεφτούμε βαθύτερα τι είναι αυτό που έγινε. Νομίζω ότι αυτό που έγινε είναι μία εκλογή ταυτότητας, δηλαδή μία εκλογή η οποία στην πραγματικότητα συνιστά αναζήτηση ταυτότητας για την βαθιά Αμερική. Αναζήτηση ταυτότητας για την μικρομεσαία τάξη, όχι στην πρόσοψη της Αμερικής, στην Ανατολική ή Δυτική Ακτή, δηλαδή στη Νέα Υόρκη, τη Νέα Αγγλία ή την Καλιφόρνια, αλλά εκεί που υπάρχουν τα πραγματικά προβλήματα στην παραγωγική δομή και την οικονομία της Αμερικής. Παρότι βέβαια οι επιδόσεις της αμερικανικής οικονομίας είναι πάρα πολύ καλές σε σχέση με αυτά που ξέρουμε στην Ευρώπη και ιδίως με αυτά που ξέρουμε στην Ελλάδα. Ο λευκός όμως μικρομεσαίος Αμερικανός είδε να χλωμιάζει το αμερικανικό όνειρο, να κλονίζονται οι βεβαιότητες του και αναζήτησε μία προστασία όχι στο κράτος αλλά σε μία οικονομία που λειτουργεί με έναν τρόπο που του δίνει ξανά ευκαιρίες, του δίνει ξανά το όνειρο του.
Και αναζήτησε αυτήν την λύση αυτήν – αν θέλετε- την ασφάλεια στο μοντέλο ενός πετυχημένου επιχειρηματία, ο οποίος γνωρίζει τις πραγματικότητες και τις δυσκολίες της αγοράς και είναι αποτελεσματικός, υποσχόμενος όχι ότι θα κάνει ένα κοινωνικό κράτος και μια αναδιανομή, όπως ξέρουμε τις έννοιες αυτές στην Ευρώπη. Αλλά στην πραγματικότητα υποσχόμενος ότι θα σπάσει τα στερεότυπα του πολιτικά ορθού και θα δώσει μία νέα ευκαιρία σε πολλούς. Το λέω πολύ συνοπτικά, αλλά νομίζω ότι πρόκειται για μία λύση η οποία στην πραγματικότητα στο όνομα ενός ακραίου φιλελευθερισμού, μιας ελευθεριακής αντίληψης θα έλεγα περισσότερο – libertarian - προσπαθεί να συσπειρώσει τη βαθιά Αμερική.
Υπάρχει μια ένδειξη ότι μπορεί να έχουμε κάποιου είδους νέου απομονωτισμού ή μια νέα αμερικανική διεκδίκηση για κατανομή των βαρών μεταξύ των συμμάχων τέτοια που να μην είναι καταπλεονεκτική σε βάρος των Ηνωμένων Πολιτειών. Επειδή η ευρωπαϊκή ασφάλεια- το ξεχνάμε, δεν θέλουμε να το θυμόμαστε- είναι ένα ζήτημα ευρωαμερικανικό. Ένα ζήτημα που αφορά εξίσου και τις Ηνωμένες Πολιτείες όχι τώρα μετά τον Ψυχρό Πόλεμο ή μετά τις ασύμμετρες απειλές ούτε μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, αλλά από την τελευταία φάση του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου. Από την τελευταία φάση του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου όταν Πρόεδρος ήταν ο Γούντροου Ουίλσον και μπήκαν οι Αμερικάνοι στον Μεγάλο Πόλεμο και Μεγάλος Πόλεμος είναι ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος, στην πραγματικότητα δεν έφυγαν ποτέ από την Ευρώπη. Με διάφορους τρόπους. Με τους δεκατέσσερεις όρους του Ουίλσον, στη συνέχεια με την παρουσία τους στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, με το Δόγμα Τρούμαν, με το Σχέδιο Μάρσαλ, με το ΝΑΤΟ. Στο ΝΑΤΟ, λοιπόν, ο οποίος είναι ο βασικός θεσμός ευρωπαϊκής ασφάλειας και άμυνας, η παρουσία των ΗΠΑ είναι συγκλονιστικά μεγάλη. Το 75% του προϋπολογισμού του ΝΑΤΟ καλύπτεται από της ΗΠΑ. Και περίπου το 75%, για να μην πω και παραπάνω, των στρατιωτικών δυνατοτήτων και του ρίσκου. Άρα, πραγματικά, μπορεί η Ευρώπη να βρεθεί αντιμέτωπη με προβλήματα που την αφορούν, δηλαδή με το βάρος που σηκώνει για τη δική της άμυνα και ασφάλεια. Και, βεβαίως, θα δούμε πώς αντιλαμβάνεται η νέα διοίκηση στις ΗΠΑ, η νέα κυβέρνηση, ο Πρόεδρος και το επιτελείο του τις σχέσεις με την Ρωσία και την κατάσταση στη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική.
Δεν ασχολούνται οι ΗΠΑ με τις λεπτομέρειες του πράγματος. Αυτός είναι ένας μύθος, μια ρητορεία ή μια ψευδαίσθηση ελληνική. Είναι φιλικοί πάντα, είναι πολύ προσεκτικοί, θέλουν σταθερότητα στην Ευρώπη, θέλουν μια Ελλάδα στην Ευρωζώνη, θέλουν μια Ελλάδα γεωπολιτικά σταθερή, διεθνοπολιτικά σταθερή ως κρίσιμο κρίκο για όση σημασία έχει στην ευρύτερη περιοχή της νοτιοανατολικής Ευρώπης, της Μεσογείου, πάρα πολύ κοντά στη Μέση Ανατολή και τη βόρεια Αφρική. Αλλά ποτέ δεν ισχυρίστηκαν ότι θα παίξουν καθοριστικό ρόλο στα θέματα του χρέους, το οποίο εν πάση περιπτώσει αφορά τη σχέση της Ελλάδας με τους πιστωτές της. Και ένας πιστωτής πολύ μικρός, προνομιακός, με σκληρούς όρους είναι το ΔΝΤ, ενώ πιστωτής μεγάλος με ευνοϊκούς όρους και με πολύ χαμηλό επιτόκιο είναι η ευρωζώνη, με διάφορες μορφές νομικές. Άλλωστε και εν όψει της επίσκεψης Ομπάμα πολλές φορές απάντησε ο εκπρόσωπος Τύπου του Λευκού Οίκου, ότι πρέπει να κρατάμε μικρό καλάθι στα θέματα αυτά και να έχουμε μια αίσθηση ρεαλισμού διότι αλλιώς μόνο απογοήτευση και ψευδαίσθηση παράγεται. Δεν θα αλλάξει τίποτα δηλαδή. Άλλωστε είδατε ότι ο λεγόμενος απομονωτισμός στο θέμα του χρέους ήταν πολύ έντονος στη ρητορική του κ. Τράμπ.
*
Ολόκληρη η συνέντευξη, εδώ: http://www.evenizelos.gr/411-mme/interviews/interviews2016/5482-2016-11-10-12-27-46.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου