Oct 11, 2016 08:54 am
Είναι κοινός τόπος πια η αποκάλυψη της επικοινωνιακής εκστρατείας, που έφερε το Τσιπρανέλ στην εξουσία. Χαρακτηριστικό στοιχείο αυτής της καθαρά εκλογικής τακτικής ήταν η έκπληξη.
Σε μια χώρα, που είχε πολιτικά και πολιτισμικά αποτελματωθεί, σε ένα λαό, που είχε βαθύτατα ενσωματωθεί στο σύστημα εκλογικής πελατείας και διαφθαρεί από τις παροχές και το εύκολο χρήμα του δανεισμού, ερχόταν να ηχήσει, όπως το 1981, το σάλπισμα της αλλαγής. Η ψήφος για το Τσιπρανέλ άξιζε περισσότερο από μια εμβάπτιση στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ.
Οι λέξεις νέος και νέα και τα παράγωγά τους έδινα κι έπαιρναν. Ετόλμησα τότε να αναφέρω κάπου τη διαπίστωση (μετά από εμπεριστατωμένη μελέτη των εκλογικών αποτελεσμάτων) ότι η κοινοβουλευτική ομάδα του Συ.Ριζ.Α ήταν η μεγαλύτερη σε ηλικία κοινοβουλευτική ομάδα και ότι κάθε άλλο παρά ως φορέας νεανικού πνεύματος μπορούσε να θεωρηθεί από αυτήν την άποψη. Οι κριτικές των οπαδών της τσιπρανελικής ανανέωσης διέθεταν δύο σταθερές:
- Η πρώτη ήταν ότι τα θολωμένα από τόσα χρόνια των καταχρήσεων της εξουσίας μάτια μου δε μπορούσαν να διακρίνουν τη ζουμπουρλούδικη χαμογελαστή φατσούλα των μαθητικών καταλήψεων, που μας κυβερνούσε. Και,
- η δεύτερη ήταν το αδιαμφισβήτητο ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς, που δεν είχε ποτέ κυβερνήσει.
Το πρώτο πλεονέκτημα λέω να μην το συζητήσουμε. Η εξουσία παχαίνει, γερνάει και αραιώνει τα γέλια και τα χαμόγελα, εκτός και αν είσαι τελείως πια χαζός. Αντιθέτως το ηθικό πλεονέκτημα είναι κάτι που αξίζει περισσότερη συζήτηση. Η εξουσία δημιουργεί διαφθορά. Και στον καπιταλισμό και στο σοσιαλισμό, όπου αυτός ισχυρίζεται ότι υπάρχει. Για μένα, παράδειγμα χαρακτηριστικό είναι η κατάσταση στην κομμουνιστική Κίνα, όπου κάθε τόσο εκτελείται δημόσια ένας υψηλά ιστάμενος, γιατί έβαλε το χέρι εκεί που δεν έπρεπε.
Σε ένα χρόνο μέσα οι Τσιπρανέλ διακρίθηκαν σε όλα τα επίπεδα για τη σύγχυση κράτους και κόμματος, καθώς και για τους ανεξέλεγκτους διορισμούς κομματικών πελατών. Λιγότερα αλλά πλουμιστά είναι τα σκάνδαλα οικονομικής διαχείρισης, όπως εκείνο που αφορά την περίθαλψη προσφύγων στις Σέρρες. Αλλά αυτό κυρίως που δημιουργεί κατάπληξη είναι η βασική γραμμή πλεύσης της αιτιολογίας τους για την εγκατάλειψη προεκλογικών υποσχέσεων και δεσμεύσεων. Εκατοντάδες στελέχη 24 ώρες το 24ωρο σε όλα τα μέσα ενημέρωσης (επίσημα ή «κοινωνικά») επαναλαμβάνουν το ίδιο τροπάριο. «Το Πα.Σο.Κ ή και η Νέα Δημοκρατία» λένε «έκαναν το ίδιο» λες και ο ψηφοφόρος προτίμησε το Συ.Ριζ.Α για να μείνουν άθικτες οι πρακτικές του Πα.Σο.Κ και της Νέας Δημοκρατίας ή για να επαναληφθούν εντονότερα και πιο ξεδιάντροπα.
Το τρομερό είναι ότι αυτό το επιχείρημα της απελπισίας το λένε μερικοί απ’ αυτούς θριαμβευτικά σα να μην έχουν καταλάβει πόσο κοντά είναι το τέλος τους.
Oct 03, 2016 11:25 am
Το χειμώνα του 1967 το ΚΚΕ κάλεσε μερικά στελέχη του από τη Δυτική Ευρώπη, κυρίως εργάτες από τη Δυτική Γερμανία, στο Πότσνταμ. Τα κτίρια χρησίμευαν για σχολές αλλά είχαν υπάρξει ενδιαιτήματα κάποιων αρχόντων του παρελθόντος, όπως έδειχνε η πολύπλοκη αρχιτεκτονική τους και η οργάνωση των χώρων. Θυμάμαι ότι όταν άνοιξε μια πόρτα και μπήκαν στην αίθουσα πέντε μέλη του Πολιτικού Γραφείου του παράνομου ΚΚΕ, η συγκίνηση των προσκεκλημένων ήταν συγκλονιστική. Όλοι χειροκροτούσαμε με ενθουσιασμό και μερικοί δεν μπορούσαν να συγκρατήσουν τα δάκρυά τους. Εκεί ήταν πάνω σε ένα μικρό βάθρο οι μνήμες της αντίστασης, των συνδικαλιστικών αγώνων, της αιματοχυσίας και της εξορίας του εμφυλίου. Εκεί ήταν, σύμφωνα με το μυαλό που κουβαλάγαμε εκείνη την εποχή, η υπόσχεση για ένα νέο μέλλον της ανθρωπότητας χωρίς εκμετάλλευση, πολέμους και τελικά χωρίς κράτος, όπου οι εργαζόμενοι θα αυτοδιαχειρίζονταν οι ίδιοι τις υποθέσεις τους.
Πολλά χρόνια πέρασαν από τότε. Το Πότσνταμ έχει γίνει κοσμικό προάστιο του Βερολίνου. Το Βερολίνο είναι πρωτεύουσα της παντοδύναμης οικονομικά και υπολογίσιμης πολιτικά ενιαίας Γερμανίας. Το τείχος, που χώριζε τους δύο κόσμους, κατέρρευσε μερικά χιλιόμετρα πιο μακριά παρασύροντας Σοβιετικές Ενώσεις, Γιουγκοσλαβίες και όλα τα κομμουνιστικά κόμματα της Δύσης. Μόνο εδώ, στη μακρινή και ιδιόμορφη πολυαγαπημένη πατρίδα μας, με κόλπα και τερτίπια και παρά φύση συμμαχίες είναι αλήθεια, κυβερνά η Αριστερά.
Το θέμα εξαντλείται. Τα ποσοστά συνεχώς μειώνονται στις εκλογικές προβλέψεις. Συσπειρώνονται οι ομάδες των πολιτών που υποφέρουν. Σκάνδαλα ξεσπούν εδώ και εκεί. Δεν έχει και πολύ νόημα πια να αντιμετωπίζεις την ιστορία του φαινόμενου Τσίπρας. Αντίθετα, τεράστια είναι η απορία και πολλαπλές οι συζητήσεις που δημιουργεί η αντίδραση, μονότονη και επαναληπτική, των οπαδών του μπροστά στην κατάρρευση. Όσο μικραίνουν, μπαγιατεύουν και βρίσκονται στο περιθώριο της πραγματικότητας, τόσο κραυγάζουν, υβρίζουν και προσπαθούν να προστατεύσουν και δικαιολογήσουν τον εαυτόν τους «Είμαστε σαν το Πα.Σο.Κ και τη Ν.Δ. του παρελθόντος», λένε επιθετικά!
Αυτή η εγκατάλειψη κάθε συμβιβαστικού λόγου, κάθε απόπειρας δημιουργίας συναίνεσης, αυτή η παγερή αδιαφορία, που δε σπάει παρά μόνο για να αφήσει να χυθούν στη ρημαγμένη γη των πρώην λαϊκών στρωμάτων οχετοί παραπληροφόρησης και υβριστικής προπαγάνδας, πρέπει να έχει μια αιτία ύπαρξης.
Καλά παιδιά δεν είναι. Τυχοδιώκτες είναι και άρπαγες θρασείς κάθε προσπάθειας ανάδειξης, κάθε γόνιμης απ’ το παρελθόν πρωτοβουλίας, ακόμη και έργα απλά, που ολοκληρώθηκαν πριν από την αναρρίχησή τους στην εξουσία, ξεδιάντροπα εγκαινιάζουν. «Τσίπα δεν έχουν;», Αναρωτιέται ο λαός. «Γιατί δε μιλάνε; Γιατί δε δικαιολογούνται;» Νομίζω ότι η απάντηση είναι μία. Την έδωσε με τον τρόπο του ο φαιδρός ψευδοφιλόσοφος που μαστίζει τον πολιτισμό, αφού αποπροσανατόλισε την παιδεία. Είπε ρητά μέσα στη Βουλή, χωρίς να καταλαβαίνει ίσως ότι εκείνη την ώρα εκήρυττε την ανατροπή του πολιτεύματος: «Βαδίζουμε προς το δημοκρατικό σοσιαλισμό. Θα ‘χουμε δυσκολίες και αποτυχίες. Αλλά εμείς δεν αποθαρρυνόμαστε. Σταματάμε για λίγο, κάνουμε ελιγμούς και μετά ξανά τραβάμε προς τη δόξα. Ο στόχος ο τελικός παραμένει ο ίδιος».
Μάλιστα! Ο στόχος τελικά, που δείχνουν οι «μπανιάδες» και οι «Β’ πανελλαδικάριοι», είναι αυτό το σύστημα όπου χωρίς ελεύθερες εκλογές και χωρίς ελεύθερο τύπο θα ανθεί η σοσιαλιστική δημοκρατία των αποτυχημένων και των περιθωριακών. Τι κι αν ενδιάμεσα καούν τρεις – τέσσερις αθώοι στη Μαρφίν, τι κι αν εκατομμύρια φτωχαίνουν κάθε μέρα; Ο σκοπός είναι εκεί κάπου και ο ντόπιος Μάο Τσε Τουνγκ της πλάκας σέρνει το χορό με νταούλια και ζουρνάδες για να τον δούμε και να τον πετύχουμε σε τούτη δω τη γη των μικροαστών φοροφυγάδων. Να πετύχουμε δηλαδή εκεί που απέτυχε ο Λένιν και η Σοβιετική Ένωση, η Κίνα της Μακράς Πορείας και οι μισοί περίπου ευρωπαϊκοί λαοί.
Γι’ αυτό δεν απαντάνε, ακόμα και για τα πιο ταπεινωτικά σχόλια. Γι’ αυτό και δεν βιάζονται.
Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου