Είναι πολλά χρόνια, που το κράτος μας, έχει δομηθεί κατά τέτοιο τρόπο ώστε συγκεκριμένες μειοψηφίες, που κατά κανόνα διαπλέκονται με το δημόσιο να νέμονται αδικαιολόγητα εργασιακά και οικονομικά προνόμια.
Το φαινόμενο αυτό, έχει εντοπιστεί εύστοχα, μόνο από το κόμμα της ένωσης Κεντρώων, η ένοχη σιωπή όμως όλου του υπόλοιπου πολιτικού συστήματος, δείχνει την ενόχλησή της, για το ενδεχόμενο νομοθετικής ανακίνησης και περιορισμό της ακολασίας που επικρατεί στο συγκεκριμένο ζήτημα.
Κατά τούτο μπορούμε να εικάσουμε, ότι η πλειοψηφία του πολιτικού συστήματος ασπάζεται και προστατεύει την ευνοιοκρατία.
Πιο συγκεκριμένα λοιπόν, πέρα από την αργομισθία που είναι ξεχωριστό κεφάλαιο, πέρα από την πολυθεσία που επίσης είναι ξεχωριστό κεφάλαιο, υπάρχει το μείζον θέμα των άτυπων δημοσίων υπαλλήλων :
Στην πράξη είναι ελεύθεροι επαγγελματίες και επιχειρήσεις, οι οποίες επί σειρά ετών συμβαίνει χωρίς εμφανή λόγο, να αναλαμβάνουν κατά αποκλειστικότητα, εξαιρετικά υψηλές αναθέσεις, από το ευρύ δημόσιο, με την παροχή υπηρεσιών και την προμήθεια αγαθών.
Με αυτόν τον τρόπο, κατάφεραν, πάρα πολλοί από αυτούς, να πλουτίσουν, εκμεταλλευόμενοι μία αδιάλειπτη συνεργασία, με Δήμους, Περιφέρειες και νομικά πρόσωπα του Δημοσίου. Δεν μιλάμε για συνήθεις φυσικά συνεργασίες και αναθέσεις, αλλά προκλητικά προσοδοφόρες.
Το ζήτημα που προκύπτει εδώ, είναι ότι χάρη στην αποκλειστική τους αυτή σχέση, λειτουργούν αντίθετα στον ανταγωνισμό, ενώ ακόμη και αν παρέχουν άριστες υπηρεσίες, αυτό ασφαλώς δεν σημαίνει ότι δεν παρέχουν εξίσου καλές υπηρεσίες και οι ανταγωνιστές τους, και ούτε οι τελευταίοι είναι ορθό να μην μπορούν να αναλάβουν οι υπόλοιπες επιχειρήσεις έργα από το ευρύ Δημόσιο, επειδή κάποιοι άλλοι τα μονοπωλούν.
Ένα εξαιρετικό και φωτεινό παράδειγμα για το πώς πρέπει να δομηθεί το φαύλο αυτό σύστημα, είναι η περίπτωση του τρόπου αναθέσεων των υποθέσεων την νομικής βοήθειας στους δικηγόρους.
Η νομική βοήθεια είναι θεσμός που δίνει πρόσβαση στην δικαιοσύνη, στους αδύναμους οικονομικά πολίτες.
Την αμοιβή συνηγόρων αυτών, την καταβάλει το Δημόσιο.
Εδώ και μερικά χρόνια λοιπόν, στην νομική βοήθεια, δεν υπήρχαν περιορισμοί, με συνέπεια ορισμένοι δικηγόροι να καρπούνται, τεράστιο κύκλο υποθέσεων και ανάλογες αμοιβές κατ’ έτος.
Με πρόταση του δικηγόρου Ηλία Σιδέρη προς το ΔΣ της ΕΑΝΔΑ (10/09/2013) προωθήθηκε το ζήτημα της παύσης του άνευ κανόνων διορισμού των δικηγορών στην νομική βοήθεια, ώστε να μην μπορούν να διορίζονται μέσα στην ίδια δικαστική χρονιά, οι ίδιοι δικηγόροι για περισσότερες από 20 υποθέσεις.
Με μικρές διαφοροποιήσεις η πρόταση , έγινε νόμος του Κράτους:
«Η ετήσια αμοιβή των δικηγόρων στους οποίους ανατίθεται η νομική βοήθεια δεν μπορεί να υπερβαίνει τις δεκαπέντε χιλιάδες (15.000) ευρώ. Η ισχύς της παρούσας διάταξης αρχίζει από τη 15η Σεπτεμβρίου 2014» (άρθρο 40 NOMOΣ 4274/2014 – ΦΕΚ Α 147 – 14.07.2014).
Ασφαλώς κάθε είδος υπηρεσίας και αγαθού, δεν είναι όμοιο, με συνέπεια να χρειάζεται ανά κατηγορία, ένα διαφορετικό ύψος ετησίου πλαφόν.
Σε κάθε περίπτωση όμως, πρέπει άμεσα να νομοθετηθεί σειρά πλαφόν σε όλο το Δημόσιο τομέα, ποσοτικού και χρονικού, ώστε να έχουν το δικαίωμα ανάληψης έργων, το δυνατόν περισσότερες επιχειρήσεις, και να παύσει το φαινόμενο των κρατικοδίαιτων επαγγελματιών & επιχειρήσεων.
Kλασσικό αντεπιχείρημα το εντελώς γελοίο και ψευδεπίγραφο το περί επαγγελματικής ελευθερίας κλπ έννοια την οποία βέβαια διαστρεβλώνει η άρχουσα και παλαιότερη γενιά της χώρας που είχε βρει απείρους τρόπους να αναδιανέμει στον εαυτό της κάθε ρευστό διαθέσιμο απ το δημόσιο πλούτο ενώ ταλαντούχα ομοίως ήταν στο να επιμερίζει και στους αποκλεισμένους απ τον πλούτο αυτό πλουσιοπάροχα το φορολογικό βάρος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου