Του Κωνσταντίνου Παπακασόλα
Ακούμε συχνά τελευταία να παραπονούνται αρκετοί που αυτοτοποθετούνται στο χώρο των παραγωγικών εχόντων ότι η κακιά κοινωνία τους ζηλεύει. Και με πρόσχημα τη φορολόγηση τους, την κατηγορούν ότι θέλει να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα.
Στη χώρα αυτή που ζούμε η οποία για να μη ξεχνιόμαστε είναι η πρώτη σε διαφθορά στην Ευρώπη και σε πολλά άλλα κακά, υπάρχει, όπως όλοι υποψιαζόμαστε, μια διαφορά: η κατσίκα του γείτονα δεν είναι αυτό που λέμε ακριβώς οι αυτοδημιούργητοι αλλά σε πάρα πολλές περιπτώσεις η αειφορiα της και η γαλακτοφορία της οφείλεται στην απαγόρευση της βοσκής της κατσίκας των υπολοίπων.
Τώρα πώς γίνεται αυτό θα αναρωτηθεί κάνεις. Αυτό γίνεται με ένα άδικο φορολογικό και ασφαλιστικό σύστημα κατ΄αρχήν, πολυθεσίες και πάσης φύσεως κόλπα όπου πληρώνουν οι πολλοί και αδύναμοι και γλιτώνουν και επωφελούνται οι πονηροί και οι ημέτεροι.
Παραιτήθηκε πρόσφατα ο πρόεδρος της ΕΑΝΔΑ διαμαρτυρόμενος για τη συνέχιση της πολύμηνης αποχής των δικηγόρων, που είχε δυσμενείς συνέπειες στους νέους δικηγόρους.
Η αποχή αυτή πράγμα που πολύς κόσμος δε γνωρίζει είχε ως αποτέλεσμα σοβαρές αντιδράσεις από μερίδα των δικηγόρων κατά κανόνα των νεότερων και οικονομικά πιο ασθενών καθώς αντιμετώπισαν μεγάλη δυσκολία βιοπορισμού.
Η δυσκολία αυτή, δοθέντος του ότι δεν υπήρχε εξαρχής απεργιακό ταμείο ούτε και δυνατότητα ελάχιστων παραστάσεων ανά δικηγόρο, έπληξε δυσανάλογα το δικηγορικό σώμα καθώς σε μια τόσο μακρόσυρτη αποχή άντεξαν οι έχοντες.
Η αποχή τελικά κρίθηκε αντισυνταγματική απ το ΣΤΕ.
Το σχήμα οξύμωρο που συναντήσαμε στην προηγούμενη παράγραφο είναι κάτι σύνηθες στην ελληνική κοινωνία της οικονομικής κρίσης.
Δηλαδή αφενός μεν κάποιες κοινωνικές τάξεις επιχειρούν να προστατέψουν τα συμφέροντα τους επικαλούμενες μάλιστα και το ηθικό απαύγασμα περί φθόνου της κοινωνίας και της πολιτείας εις βάρος της δικής τους κατσίκας, αφετέρου όμως να αγνοούν τα δικαιώματα των υπολοίπων.
Επεκτείνοντας το οξύμωρο σχήμα της προηγούμενης παραγράφου, μπορούμε να βρούμε κι άλλα τέτοια παραδείγματα εσωτερικών ανισοτήτων και αδικιών. Κάποια από αυτά μας είναι πολύ γνώριμα :Μιλούν υπέρ εθνικού συμφέροντος και σωτηρίας της πατρίδας πολιτικοί και εξέχοντες συμπατριώτες μας που έχουν εξάγει κρυφά ή φανερά όλο το οικονομικό και οικογενειακό κεφάλαιο τους στο εξωτερικό. Επίσης, ερμηνεύουν τον εξαναγκασμό ως συνύπαρξη με τεράστιο αριθμό μεταναστών που επιχειρούσαν κατά καιρούς να επιβάλλουν στους κατοίκους του φτωχού αθηναϊκού κέντρου άνθρωποι που στην καλύτερη περίπτωση δεν μέναν σε αυτό και διαβιούσαν σε πολυτελή προάστια στα οποία δεν υπάρχει σκιά μετανάστη.
Από την σκιαγράφηση των ψυχολογικών αυτών συμπεριφορών φαίνεται πολύ περισσότερο μια ισοπεδωτική και σκόπιμη αδιαφορία προς τους πάσης φύσεως αδυνάτους πολίτες της χώρας αυτής – παρά ένας φθόνος για την κατσίκα των εχόντων.
Η σωστή λοιπόν διάσταση των πραγμάτων είναι ότι η καθεστηκυία τάξη στη χώρα όπως αυτή ορίζεται ηλικιακά, οικονομικά και γεωγραφικά, δεν αφήνει ζωτικό χώρο στους μη ανήκοντες σε αυτή, να αναπτυχθούν, ενώ ακόμη δεν απεμπολεί σχεδόν κανένα από τα αδικαιολόγητα προνόμιά της .
Δυστυχώς αυτή η πολύ άσχημη νοοτροπία έχει αποκρυσταλλωθεί πρώτα και καλύτερα στους πολιτικούς παράγοντες της χώρας αυτής.
Ανεξάρτητα από τις δήθεν ιδεολογικές τους διαφορές ανήκουν σε βαθμό συντριπτικά ομοιογενή στην ίδια ηλικιακή, οικονομική και γεωγραφική τάξη.
Δείγματα της πατερναλιστικής και πονηρής τους νοοτροπίας είναι ότι προτίμησαν να συντρίψουν επί πέντε συνεχή χρόνια σωρεία νέων, αδύναμων εργαζομένων καταργώντας τους το αφορολόγητο και την πρόσβαση στην υγεία, τα θεμελιωδέστερα και πιο αυτονόητα συνταγματικά δικαιώματα χωρίς να ακουστεί κιχ από τον επιστημονικό τάχα κόσμο (μιας κ ανήκει ως επί τω πλείστων στην ίδια ηλικιακή, οικονομική κ γεωγραφική τάξη.)
Είναι πρωτοφανές λοιπόν ότι σε αυτή τη χώρα κανείς δε θέλει να θυσιάσει τίποτα και η ως άνω άρχουσα τάξη να λέει υποκριτικά μέσα από το στόμα του πρώην πρωθυπουργού ότι «ζητάμε να δώσουν από ανθρώπους που δεν έχουν».
Και το ερώτημα είναι γιατί δεν τα ζητάνε από εκεί που υπάρχουν και αντ’ αυτού φορτώνουν τον κόσμο με χρέη στις εφορίες κρατώντας τον υπνωτισμένο με μια ελάφρυνση χρέους και μια ανάπτυξη την οποία ούτε αυτοί ξέρουν αν θα έρθει ποτέ.
Τελευταίο χαρακτηριστικό παράδειγμα της αυτοπεριχαράκωσης της άρχουσας τάξης ήταν οι ατυχείς δηλώσεις του σημερινού πρωθυπουργού περί Μυτιλήνης, Λέσβου, Λήμνου κλπ οι οποίες προδίδουν το αληθές: οτιδήποτε βρίσκεται πέρα από τον προσωπικό μας μικρόκοσμο δηλαδή μεταξύ άλλων τα πλούσια προάστια της Αττικής είναι κάτι που δεν μας πολυαφορά.
To άρθρο ανήκει στον εξαιρετικό ιστότοπο lawyalty και μπορείτε να στο διαβάσετε εδώ: https://lawyalty.wordpress.com/2016/07/15/%CE%B7-%CE%B1%CE%B5%CE%B9%CF%86%CF%8C%CF%81%CE%BF%CF%82-%CE%BA%CE%B1%CF%84%CF%83%CE%AF%CE%BA%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%B3%CE%B5%CE%AF%CF%84%CE%BF%CE%BD%CE%B1/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου