Του Κωνσταντίνου ΠαπακασόλαLawyalty
~ A Site for Law & Development in Greece
Ευχολογούν άπαντες εδώ και χρόνια φιλελεύθεροι και σοσιαλίζοντες να γίνουμε επιτέλους χώρα με χαμηλή φορολογία που οι επιχειρήσεις μας θα πληρώνουν φόρο 10% και θα έχουμε νέες επενδύσεις, θέσεις εργασίας, ανάπτυξη και τα τοιαύτα Μαντέψτε: δεν πρόκειται να γίνει ποτέ και αυτό όχι μόνο γιατί είμαστε σπάταλο κράτος.
Δεν θα γίνει ποτέ, γιατί το πρόγραμμα που συνέθεσαν από κοινού η τρόικα με τις ελληνικές κυβερνήσεις δεν βγαίνει καθώς οι τελευταίες παρέσυραν τους δανειστές στις δικές τους μακραίωνες συνήθειες: προστασία κεκτημένων, αργομισθίας & προστασία της υπαρκτής φοροδιαφυγής (με πομφόλυγες εις βάρος καστανάδων).
Είναι τραγικό βέβαια να αντιλαμβάνεται κανείς πως οι δήθεν φιλελεύθεροι δανειστές μας κρατικίζουν και ανέχονται τα στραβά της Ελλάδας αλλά επί 6 ολόκληρα χρόνια αυτή είναι η πραγματικότητα. Ο Β παγκόσμιος κράτησε μόνο 4.
Με τούτα και με εκείνα ένα είναι το σίγουρο, τα τακτικά φορολογικά έσοδα μαζί και των εισφορών δεν επαρκούν, γι αυτό και τα τεντώνουν κάθε χρόνο ζητώντας από «ανθρώπους που δεν έχουν πλέον να δώσουν», όπως ωμα παραδέχτηκε ο πρώην πρωθυπουργός.
Και είναι ντροπή για όποιον επικαλείται το «πρόγραμμα» να βλέπει να διογκώνονται τα χρέη στο δημόσιο με στρατιές οφειλετών και ανέργων να υποφέρουν και να καμώνονται ότι κάποια στιγμή αυτό θα αποδώσει.
Η Ελλάδα από το ‘80 και μετά υπολογίζεται ότι απορρόφησε από την Ευρώπη ποσό άνω του 1 τρισ.
Σήμερα στις ευρωπαϊκές τράπεζες υπολογίζονται ότι βρίσκονται παρκαρισμένα άνω των 300 τέτοιων τα οποία προφανώς τα οποία προφανώς είναι χρήματα που δεν επανεπενδύθηκαν στην χώρα, λείπουν και από αυτήν, με συνέπεια το γδάρσιμο των μικρομεσαίων. Παντού οι εύποροι εξάγουν τα κεφάλαια τους, άλλα εδώ αυτό έγινε εθνικό σπορ με τρόπο ζημιογόνο για τη χώρα.
Παρατηρώντας τους τρόπους με τις οποίες οι ελληνικές κυβερνήσεις απέφευγαν μέχρι σήμερα να ασχοληθούν να ασχοληθούν, όπως το να ξεχνάν στικάκια σε συρτάρια, να μένει αδρανές το ΚΕΦΟΜΕΠ χρόνια κλπ καθίσταται βέβαιο ότι η αιτία και η λύση ταυτόχρονα του ελληνικού προβλήματος βρίσκεται στην φορολογική αυτή ύλη.
Δεν είναι πλέον θέμα ταμπού για το κράτος μας ούτε η πολλαπλή φορολόγηση του ίδιου εισοδήματος ούτε η επιβολή τεκμαρτής εισφοράς προς αντιμετώπιση της φοροδιαφυγής: ήδη στο φόρο εισοδήματος καθενός συναθροίζονται πάνω από 3 φόροι – τελη επί ήδη φορολογούμενου ετησίου εισοδήματος. Παράλληλα για να αντιμετωπισθεί τάχα η φοροδιαφυγή (μόνο) των ελευθέρων επαγγελματιών θεσμοθετήθηκαν τα προληπτικά και τεκμαρτά μέτρα του τέλους επιτηδεύματος και της φορολογίας από το 1ο ευρώ, επί του ίδιου φορολογητέου εισοδήματος!
Δεν έδειξαν κανένα σεβασμό ούτε στα όρια της αποδεδειγμένης φτώχειας συμπολιτών μας, επιβάλλοντας προνομιακά πρώτα φόρους σε αυτούς!
Δεν μπορείς να παίρνεις ακραία και αναποτελεσματικά μέτρα συλλογικής ευθύνης εις βάρος μικρομεσαίων, εξαθλιώνοντας τη χώρα και να το αποφεύγεις εις βάρος του υπαρκτού πλούτου που προφανώς θα την ωφελούσε!
Ακριβώς λοιπόν με το ίδιο σκεπτικό και ενόψει της κρισιμότητας της περιόδου που διανύει η χώρα, δηλαδή οι κάτοικοί της, και του άγριου δημοσιονομικού εκτροχιασμού της πρέπει αν θεσμοθετηθεί η εφάπαξ ή ποσοστιαία φορολόγηση των καταθέσεων εξωτερικού. Δεν υπάρχουν άλλα χρόνια για χάσιμο.
Σε μια τέτοια περίπτωση -την οποία προφανώς δεν έχουν συζητήσει με τους θεσμούς οι εγχώριοι άρχοντες – θα μπορούσε με την επιβολή μιας ήπιας προσφοράς, οριζόντιας, να εισπραχθεί ένα ποσό που θα έφτανε ίσως τα 100 δις. Επειδή ακολούθως η θυσία αυτή θα ήταν εξαιρετικά γενναία, είναι σχεδόν βέβαιο ότι οι ξένοι θα δέχονταν να περικόψουν κι αυτοί με την σειρά τους ένα ισόποσο μέγεθος.
Άλλωστε το ίδιο πράγμα έγινε και με το PSI και ήδη οι ξένοι μας κούρεψαν τότε ένα σημαντικό μέρος του χρέους αλλά όχι αρκετό εις βάρος των ομολογιούχων και των ταμείων.
Στην περίπτωση λοιπόν αυτή , μπορούμε να μιλάμε ότι το χρέος θα μπορούσε να γίνει το μικρότερο στην Ευρώπη και απολύτως βιώσιμο.
Ως αντάλλαγμα βέβαια θα μπορούσε να δοθεί η δυνατότητα σε όσους υποστούν αυτήν την θυσία, φοροαπαλλαγών ύψους μέχρι και 50% εξ όσων χρημάτων απολέσουν, σε οποιαδήποτε επιχείρηση ιδρύσουν στην Ελλάδα .
Αν θα κλονιστεί η τραπεζική πίστη; Ελάχιστα, δοθέντος ότι ζούμε σε περίοδο τρομακτικών αλλαγών και κρίσης, στην όποια το νέο δεν έχει ακόμα φανεί, ενώ ήδη η τραπεζική ασφάλεια έχει αλλοιωθεί σημαντικά με την άρση απορρήτου και το προηγούμενο της Κύπρου.
Το πιο σημαντικό όμως είναι ότι με την δραστική μείωση του χρέους εξαφανίζεται ταυτόχρονα και η ανάγκη συνέχισης των πανύψηλων φορολογικών και ασφαλιστικών συντελεστών (κοντά στο 40% έκαστος) όπως και της σωρείας εμμέσων φόρων, ΔΕΚΟ, κλπ με τους οποίους μέχρι σήμερα ασκόπως και αυτοκαταστροφικά επιχειρούσαν να εξυπηρετήσουν το χρέος και την εσωτερική καθίζηση των δημοσίων υπηρεσιών.
Η Ελλάδα από ένα τέτοιο φόρο στις καταθέσεις εξωτερικού μπορούσε να διακρατήσει ένα σεβαστό ποσό υπέρ του ΑΚΑΓΕ με το οποίο θα διασφάλιζε το συνταξιοδοτικό σύστημα της χώρας για τα επόμενα 10 χρόνια.
Την αμέσως επόμενη μέρα μπορούσε να θεσπιστεί αφορολόγητο 20.000 ευρώ, φόρος στις επιχειρήσεις 8%, εισφορές εξαιρετικά χαμηλές -από το 40% που έχουμε σήμερα- να μειωθούν έμμεσοι, δημοτικοί και άλλοι φόροι σε τρομακτικό βαθμό. Δεν θα χρειάζονται πλέον.
Τότε και μόνο τότε η χώρα θα μπορέσει να ανακάμψει τότε χωρίς κραυγές και μεγαλοστομίες και ακουσίως θα προσελκύσει το επενδυτικό ενδιαφέρον από κάθε γωνιά του κόσμου.
Αρκεί βέβαια το όφελος από ένα τέτοιο σενάριο να καρπώνονταν η πλειοψηφία των Ελλήνων με την δημιουργία αξιοπρεπών θέσεων εργασίας, την παροχή υπηρεσιών υγείας, την διαγραφή των υπέρβαρων οφειλών στο Δημόσιο κλπ. και όχι το πελατειακό κράτος.
Κατά τούτο λοιπόν βασικά μνημονιακά μέτρα που έως τώρα χαλιναγωγούν την κατασπατάληση και την διαφθορά του Δημοσίου πρέπει να παραμείνουν, ώστε το όφελος από ένα τέτοιο σχεδιασμό να δημιουργούσε μια υγιή Ελλάδα και όχι ένα δεύτερο μεγάλο φαγοπότι που σε 10 χρόνια θα μας έριχνε σε μια νέα χρεοκοπία.
Μια τέτοια λύση επιβάλλεται από το Σύνταγμα, περί συνεισφοράς αναλόγου των δυνάμεων καθενός (αλίμονο 300 δις δυνάμεις αμέτοχες), προστασίας της αξιοπρέπειας των λοιπών Ελλήνων και ασφαλώς της ιδίας ευθύνης κάθε κράτους στο βαθμό που του αναλογεί η ευθύνη του εκτροχιασμού του. Ο βαθμός αυτός ασφαλώς αντανακλάται στο τι εισέπραξε καθένας απ το μεταπολιτευτικό φαγοπότι. Και το σύνολο των περιουσιακών δυνάμεων δεν περιορίζεται στο φόρο εισοδήματος, τα ακίνητα και τα αυτοκίνητα, που ασφαλώς επιβαρυνθήκαν υπέρμετρα και πρέπει να επιτέλους να απαλλαγούν!
Οι δανειστές βεβαία πρέπει να διαγράψουν κι αυτοί το μέρος που τους αναλογεί, καθότι ζημίωσαν τη χωρά περισσότερο πάρα την ωφέλησαν με το «πρόγραμμα». Κανένας δείκτης δεν βελτιώθηκε, επί εξαετίας τους. Είπαμε όμως, γοητευτήκαν τελικά απ τη εγχώρια ελίτ. Αυτό δείχνουν όλα.
Ο χρόνος πια είναι περιορισμένος και πρέπει το σενάριο αυτό να προχωρήσει καθώς σχεδόν όλοι έχουν να κερδίσουν, μεσοπρόθεσμα.
Πρόσφατα η Κύπρος βγήκε απ το μνημόνιο κι όλοι οι Ελλαδίτες παρίσταναν τους τιμητές των μεταρρυθμίσεων που έκανε. Ας αναλογιστούν όμως ποσό καιρό ακόμα θα παρέμενε σε αυτό χωρίς το κούρεμα καταθέσεων, που ήταν και η βάση της επιβίωσης της σα χώρα, όσο άδικο η επώδυνο κι αν ήταν γι αρκετούς.
Αυτό έπρεπε να είχε πράξει και η χώρα μας απ το 2010, όταν το άθροισμα των εσωτερικών και εξωτερικών καταθέσεων υπερέβαινε τα 600 δις και χωρίς κίνδυνο τότε κατάρρευσης του εσωτερικού τραπεζικού συστήματος, κι ακόμα κι αν ο λόγος του προβλήματος είναι διαφορετικός από αυτόν της Κύπρου.
Θα είχαμε αποφύγει όλοι αυτό που περνά η χώρα με μια ελάχιστη θυσία.
Oσο όμως κυβερνώντες μεταξύ των όποιων και δήθεν υπερεπαναστατες ανήκουν σε αυτούς που έχουν μάλλον να χάσουν από μια τέτοια λύση κι έχουν εξάγει τα κεφάλαια τους και τις οικογένειες τους στο εξωτερικό, θα ακούμε κηρύγματα περί εθνικής ενότητας και θα βλέπουμε να συσσωρεύονται ανείσπρακτα τέλη επιτηδεύματος και κυκλοφορίας στις εφορίες, για καιρό ακόμα.
Ο κ. Κωνσταντίνος Παπακασόλας είναι δικηγόρος Αθήνας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου