Απάντηση του Υπουργού Οικονομικών σε επίκαιρη ερώτηση του Βουλευτή των Ανεξαρτήτων Ελλήνων, Δημήτρη Καμμένου
«Δεν υπήρχε καμία νομική δυνατότητα, μετά την 20η Φεβρουαρίου, εμείς ή το ΤΧΣ να αρνηθεί την επιστροφή των ομολόγων των 10,9 δισεκατομμυρίων». Αυτό απάντησε- μεταξύ άλλων- ο Υπουργός Οικονομικών, κ.Γιάνης Βαρουφάκης, στη Βουλή, απαντώντας σε επίκαιρη ερώτηση του Βουλευτή των Ανεξαρτήτων Ελλήνων, κ. Δημητρίου Καμμένου, σχετικά με τον τρόπο και τη λογική με την οποία επιστράφηκαν τα 10,9 δισεκατομμύρια ομόλογα προς τον EFSF από το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας.
Ακολουθεί το πλήρες κείμενο της απάντησης του Υπουργού:
Όπως γνωρίζετε, είναι ένα ερώτημα, το οποίο με έχει απασχολήσει, έχει απασχολήσει την κοινή γνώμη. Η αντιπολίτευση και ως κυβέρνηση είχε το θράσος να μας κατηγορήσει ότι κάναμε λάθος που επεστράφησαν αυτά τα χρήματα, το 1,2 δισεκατομμύρια και να μας εγκαλέσει για απειρία.
Η ανακοίνωση του Υπουργείου Οικονομικών είναι λεπτομερέστατη. Σας διαβεβαιώνω ότι την έχω γράψει εγώ ο ίδιος, ακριβώς επειδή κρίνω ότι είναι πολύ σημαντικό. Είναι τρεισήμισι σελίδες, την έχετε διαβάσει. Μπορώ να την καταθέσω και στα πρακτικά, κύριε Πρόεδρε, σε περίπτωση που δεν υπάρχει, αλλά για να μην χρονοτριβήσω να απαντήσω συγκεκριμένα: Είναι πράγματι αλήθεια, σύμφωνα με τον ΟΔΔΗΧ, ότι μετά την επιστροφή των ομολόγων των 10,9 το χρέος μειώθηκε και διαμορφώθηκε στα 312,7 δισεκατομμύρια. Αυτό είναι στοιχείο της 20ης Απριλίου.
Τώρα, όσον αφορά τα πολύ σημαντικά ερωτήματά σας, με ρωτάτε για ποιο λόγο δεν έγινε η χρήση των ομολόγων, γιατί ουσιαστικά χρησιμοποιήθηκαν αυτά τα μετρητά και δεν χρησιμοποιήθηκαν τα ομόλογα.
Κατ’ αρχάς, να ξεκαθαρίσουμε ότι η απόφαση εκείνη, για να χρησιμοποιηθούν τα μετρητά, ελήφθη από την προηγούμενη κυβέρνηση, μετά από εισήγηση του Διοικητικού Συμβουλίου του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας, με πλήρη συμφωνία της Τράπεζας της Ελλάδος και βεβαίως της προηγούμενης κυβέρνησης.
Ο λόγος για τον οποίο έγινε χρήση των μετρητών αυτών –και αυτό είναι εύλογο κατ’ εμέ, όσον αφορά τη διαχειριστική διαδικασία- είναι ότι τα ομόλογα αυτά είχαν ένα επιτόκιο, το οποίο είναι πολύ μεγαλύτερο από τον τόκο, τον οποίο θα λάμβανε το ΤΧΣ από το 1,2 αν τα κρατούσε σε μετρητά. Οπότε το Διοικητικό Συμβούλιο του Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας θα το ελέγχαμε, αν δεν το είχε κάνει αυτό.
Να απαντήσω και στο ερώτημά σας, όσον αφορά εκείνες τις ανακεφαλαιοποιήσεις, ποια ποσά και σε ποιες τράπεζες πήγαν: New Proton Bank 450 εκατομμύρια, σε δύο δόσεις, στη διαδικασία πώλησής της στη Eurobank. Probank, 563 εκατομμύρια και αυτό δύο δόσεις, διαδικασία απορρόφησης της από την Εθνική Τράπεζα. Τρεις συνεταιριστικές τράπεζες που απορροφήθηκαν από την Alpha, στην οποία καταβλήθηκαν από το ΤΧΣ 174 εκατομμύρια τον Ιούνιο του 2014.
Αυτή είναι η συγκεκριμένη απάντηση για το πώς χρησιμοποιήθηκε αυτό το ποσό των περίπου 1,2 δισεκατομμυρίων.
Είναι ξεκάθαρο, κύριε συνάδελφε, κύριε Πρόεδρε, ότι χρησιμοποιήθηκε, όπως είπα, αυτό το ποσό για να είναι εντάξει το ΔΣ του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας απέναντι στο ίδιο το καταστατικό που λέει πως όταν έχεις να επιλέξεις είτε τον α’ είτε το β’ τρόπο, θα πρέπει να επιλέξεις αυτόν που έχει μεγαλύτερο όφελος για το Δημόσιο.
Τώρα σας φέρνω στη συμφωνία της 20ης Φεβρουαρίου στο Eurogroup που ήταν, ουσιαστικά, η συμφωνία επέκτασης της δανειακής σύμβασης, ώστε να υπάρχει αυτή η περίοδος διαπραγματεύσεων, αυτή η περίοδος-γέφυρα, που θα μας οδηγήσει, ευελπιστούμε, στη συμφωνία του Ιουνίου. Στο πλαίσιο αυτής της συμφωνίας η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα απαίτησε μέσω του κ. Ντράγκι την επιστροφή αυτών των ομολόγων από το ΤΧΣ στο EFSF, όσο διαρκεί η διαπραγμάτευση με στόχο να επιστρέψουν για τη χρήση που ήταν αρχικά προδιαγεγραμμένη για τις ανακεφαλαιοποιήσεις και το resolution των τραπεζών.
Με άλλα λόγια, δεν έχει καμία απολύτως σημασία αν είναι στο ΤΧΣ ή στο EFSF, όσον αφορά τη χρήση τους. Η ελληνική κυβέρνηση δεν μπορούσε να τα χρησιμοποιήσει αυτά τα χρήματα έτσι κι αλλιώς. Μόνο με σύμφωνη γνώμη του Eurogroup μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν, ακόμα και να είχαν μείνει.
Όμως, το θέμα είναι ότι αυτό το 1,2 δισ., ουσιαστικά, χρησιμοποιήθηκε επί ημερών της προηγούμενης κυβέρνησης και δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί σήμερα επειδή ακριβώς χρησιμοποιήθηκε τότε για repos. Αυτή είναι η ουσία.
Δεν υπήρχε καμία νομική δυνατότητα, μετά την 20η Φεβρουαρίου, εμείς ή το ΤΧΣ να αρνηθεί την επιστροφή των ομολόγων των 10,9 δισεκατομμυρίων. Καμία! Η απόφαση ήταν αυτή και έπρεπε άμεσα να επιστραφούν τα 10,9 δισεκατομμύρια. Δεν υπήρχε, δηλαδή, κάποιο λάθος.
Πού βρίσκεται το λάθος; Το λάθος βρίσκεται στο ότι οι προηγούμενες κυβερνήσεις αποδέχθηκαν όρους λειτουργίας του ΤΧΣ, που ουσιαστικά στερούν την κυριαρχία του ελληνικού Δημοσίου επί των χρημάτων του. Αυτά συνέβησαν το 2012, ξανά μετά το 2013 και ξανά μετά το 2014, με τις αναθεωρήσεις αυτής της δανειακής συμφωνίας.
Εμείς, μαζί με το Διοικητικό Συμβούλιο του ΤΧΣ, προσπαθήσαμε να σώσουμε ό,τι μπορούσαμε και χρησιμοποιήσαμε έναν τεχνικό όρο. Είπαμε ότι από τη στιγμή που δεν μπορούσαμε νομικά να αρνηθούμε το δικαίωμα του EFSF να ζητήσει αυτά τα ομόλογα πίσω, χρησιμοποιήσαμε τον τεχνικό όρο του «unintended consequence». Με άλλα λόγια, υπήρξε μία επίπτωση στα αποθεματικά του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας που δεν ήταν αυτή που είχε στόχο η χρήση των 1,2 δισεκατομμυρίων το 2014.
Διεκδικητικά γράψαμε την επιστολή στο ΤΧΣ. Και θέλω να σας πω ότι αν το EFSF-ESM, αποφαινόταν καλή τη πίστει, θα επέστρεφε αυτό το ποσόν, θα είχε ήδη επιστραφεί.
Πιστεύουμε ακράδαντα ότι αυτή η επιστροφή δεν έγινε -νόμιμα, είναι καλυμμένοι που δεν έγινε- αλλά θεωρώ ότι η ουσία έγκειται στην προσπάθεια μεγιστοποίησης της πίεσης σε αυτήν την κυβέρνηση, για να υποχωρήσει όπως υποχωρούσαν οι προηγούμενες, κάτι το οποίο, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, σας διαβεβαιώ ότι δεν θα συμβεί.
Κλείνω, λοιπόν, λέγοντας συμπερασματικά ότι το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας και το Υπουργείο Οικονομικών, στο πλαίσιο των ισχυόντων νόμων και της απόφασης του Eurogroup της 20ης Φεβρουαρίου, έδρασαν άμεσα και διεκδικητικά, με σκοπό τη βελτιστοποίηση του δημοσίου συμφέροντος, το οποίο υπέσκαψαν οι συμφωνίες των προηγούμενων κυβερνήσεων με τους δανειστές και πάνω στις οποίες στηρίχθηκε η απαίτηση για επιστροφή του συνόλου των ομολόγων του EFSF.
Απάντηση του Υπουργού Οικονομικών σε επίκαιρη ερώτηση του Βουλευτή των Ανεξαρτήτων Ελλήνων, Νικόλαου Μαυραγάνη
«Η αγορά των CDSs δεν βρίσκεται στην Ελλάδα. Δεν μπορεί η ελληνική πολιτεία να απαγορεύσει την αγοραπωλησία CDSs για το οτιδήποτε… Είναι προφανές ότι απαιτείται παγκόσμια συμφωνία, τουλάχιστον ευρωπαϊκή συμφωνία, που να ρυθμίζει και ουσιαστικά να απαγορεύει τα γυμνά CDSs», τόνισε –μεταξύ άλλων – ο Υπουργός Οικονομικών, κ. Γιάνης Βαρουφάκης, απαντώντας στη Βουλή σε επίκαιρη ερώτηση του Βουλευτή των Ανεξαρτήτων Ελλήνων, κ. Νικόλαου Μαυραγάνη, σχετικά με την ύπαρξη ή μη κατάλληλου πλαισίου από τις ελληνικές και ευρωπαϊκές αρχές όσον αφορά τις Συμβάσεις Ανταλλαγής Κινδύνου Αθέτησης δίχως την αντίστοιχη κατοχή τίτλων-κρατικών ομολόγων.
Ακολουθεί το πλήρες κείμενο της απάντησης του Υπουργου:
Κύριε Πρόεδρε, κύριε συνάδελφε, κατ’ αρχάς ευχαριστώ για τα λόγια συμπαράστασης. Νομίζω ότι όλοι είμαστε ταγμένοι στο δύσκολο αγώνα, αλλά ταυτόχρονα και στην τεράστια ανάγκη που υπάρχει να μην ψάχνουμε εύκολες λύσεις για τα θέματα της βίας. Κατέληξα να λέω για το συγκεκριμένο περιστατικό ότι η λύση δεν είναι ούτε η άτακτη φυγή, ούτε το άβατο, αλλά ούτε και η βίαιη καταστολή της βίας.
Θα έλθω στο ερώτημά σας, όμως, γιατί όπως είπατε πάρα πολύ σωστά πρόκειται για άλλη μία μορφή βίας, η οποία έχει μια πολύ πολιτισμένη μορφή, αλλά δεν παύει να είναι βίαιη και καταστροφική.
Από όλα τα τοξικά παράγωγα, τα γυμνά ασφάλιστρα κινδύνου, τα naked CDSs, μπορεί να μην είναι τα πιο τοξικά. Υπάρχουν κι άλλα που είναι χειρότερα. Είναι όμως σίγουρα αυτά που καταδεικνύουν το ηθικό κενό που γέννησε ο θρίαμβος του χρηματοπιστωτικού συστήματος επί των κοινωνιών, επί της Δημοκρατίας, επί της πραγματικής οικονομίας, επί της υγιούς επιχειρηματικότητας.
Ξέρετε, στη διάρκεια και των σημερινών διαπραγματεύσεων κάποιοι από τους θεσμούς συνεχώς μιλούν, εγείρουν το θέμα του ηθικού κινδύνου. Με άλλα λόγια, αν για παράδειγμα αυτήν τη στιγμή εμείς επιμείνουμε στην απαγόρευση των πλειστηριασμών εν μέσω κρίσης, στο ξεσπίτωμα ανθρώπων που δεν μπορούν να αποπληρώνουν το στεγαστικό τους δάνειο, σου απαντούν –και υπάρχει μια λογική σε αυτό, δεν είναι ότι δεν υπάρχει λογική- «αν ισχύσει αυτό, μετά γιατί άλλοι να πληρώνουν το στεγαστικό τους δάνειο, υπάρχει ηθικός κίνδυνος, δημιουργείς μια κατάσταση, μια διαδικασία που κάνει κάποιους να λειτουργούν ανήθικα, δηλαδή να έχουν να πληρώσουν και να μην πληρώνουν».
Υπάρχει η άποψη ότι για να αποτραπεί αυτός ο ηθικός κίνδυνος και για να μην υπάρχουν τέτοιου είδους συμπεριφορές, ας πεταχτούν αυτοί οι άνθρωποι στο πεζοδρόμιο, ώστε να γλιτώσει η κεφαλαιοποίηση των τραπεζών. Είναι ένα επιχείρημα, το οποίο το βλέπουμε μπροστά μας, το διαβάζουμε και εμείς που διαπραγματευόμαστε το ακούμε.
Όμως, όταν σκέφτεσαι ότι το ίδιο το χρηματοπιστωτικό σύστημα, μέρος του οποίου είναι και αυτοί οι θεσμοί και το ρυθμίζουν, αποδέχεται τα γυμνά CDSs, ξαφνικά αρχίζεις να αναρωτιέσαι πού ξεκινούν και πού τελειώνουν τα όρια της λογικής και ηθικής. Διότι, κακά τα ψέματα, είναι το αντίστοιχο του να έχω εγώ δικαίωμα να συνάψω ένα ασφαλιστήριο του εαυτού μου, στην περίπτωση που το δικό σας σπίτι καεί, χωρίς να έχω κανένα έννομο συμφέρον στο να μην καεί το δικό σας σπίτι. Ξαφνικά, έχω έννομο συμφέρον –τουλάχιστον χρηματικό συμφέρον- να καεί το σπίτι σας. Αυτή η δημιουργία τέτοιων κινήτρων δεν αποτελεί ηθικό κίνδυνο;
Κοιτάξτε, στην κρίση του 2008, όλα αυτά τα προϊόντα, όλα αυτά τα τοξικά παράγωγα δημιουργήθηκαν ως παράγωγα που δεν ήταν προβληματικά. Δηλαδή η ιδέα ότι αγοράζεις ένα περιουσιακό στοιχείο και ταυτόχρονα αγοράζεις κι ένα ασφάλιστρο σε περίπτωση που πάθει κάτι, δεν είναι καθόλου κακή. Όταν όμως αυτό αρχίζει και αποδομείται, εμπορευματοποιείται και χάνεται ο λογικός ειρμός που δένει αυτά τα δύο και μπορείς να αγοράζεις ασφάλιστρο στο περιουσιακό στοιχείο ενός άλλου ή μπορείς να αγοράζεις το δικαίωμα να αγοράζεις μετοχές- όχι να αγοράζεις τις μετοχές, αλλά να αγοράζεις το δικαίωμα να αγοράζεις τις μετοχές- και ξαφνικά έχεις χιλιάδες χρηματιστές οι οποίοι δεν αγοράζουν μετοχές, αλλά αγοράζουν το δικαίωμα να αγοράζουν τις μετοχές, ξαφνικά το χρηματοπιστωτικό σύστημα δεν γίνεται μόνο παράλογο αλλά γίνεται κι επικίνδυνο.
Γιατί η μόχλευση αυτή σημαίνει, ότι φτάνει σε ένα σημείο όπου η κατάρρευση ενός τίτλου περιουσιακού στοιχείου ξεκινάει μια διαδικασία σαν αυτήν που είδαμε το 2008. Και ποιοι την πληρώνουν; Οι άνθρωποι που πετιούνται στους δρόμους και βλέπουν κάποιους να τους δείχνουν με το δάχτυλο και να τους μιλάνε για τον ηθικό κίνδυνο που πρέπει να αποσοβηθεί.
Θα κλείσω, λέγοντας το εξής, κύριε συνάδελφε: Γνωρίζετε πάρα πολύ καλά ότι η λύση δεν μπορεί να δοθεί σε εθνικό πλαίσιο. Η αγορά των CDSs δεν βρίσκεται στην Ελλάδα. Δεν μπορεί η ελληνική πολιτεία να απαγορεύσει την αγοραπωλησία CDSs για το οτιδήποτε, για ελληνικά ομόλογα, για στεγαστικά δάνεια του γείτονά σας ή για οποιονδήποτε στην αγορά της Wall Street, του City του Λονδίνου και στη Φρανκφούρτη.
Είναι προφανές ότι απαιτείται παγκόσμια συμφωνία, τουλάχιστον ευρωπαϊκή συμφωνία, που να ρυθμίζει και ουσιαστικά να απαγορεύει τα γυμνά CDSs. Να μπορείς αν αγοράζεις CDSs, αλλά όχι γυμνά CDSs. Να μπορείς να ασφαλίζεις τίτλους που έχεις.
Αυτό είναι κάτι το οποίο το προωθούμε στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Δεν είμαστε οι μόνοι, καθώς κι άλλες ευρωπαϊκές χώρες το προωθούν. Το μόνο που θα μπορούσαμε να κάνουμε είναι συμβολικά να το απαγορεύσουμε στην Ελλάδα, για να δείξουμε μια κίνηση προς αυτό. Θα το σκεφτούμε αυτό και θα σκεφτούμε στη βάση του αν αυτό μας βοηθάει στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης- του ECOFIN συγκεκριμένα- για να πείσουμε τους εταίρους μας ότι πρέπει να προχωρήσουμε σε αυτό. Και –ξέρετε- υπάρχει μια μεγάλη αντίσταση από κάποιους από τους εταίρους μας –δεν θα αναφερθώ σε ποιους-, η οποία δεν θα βοηθήσει.
Ευχαριστώ πολύ.
Δευτερολογία του Υπουργού Οικονομικών:
Θα το εξετάσουμε. Έχουμε να εξετάσουμε και άλλα, για παράδειγμα, το short selling, τον δανεισμό ομολόγων για την πώληση τους. Θεωρώ ότι αυτό είναι πιο καίριο.
Θα καταλήξω με ένα πικρό σχόλιο. Να σας θυμίσω, βεβαίως, ότι στην Ελλάδα της κρίσης η Ελληνική Δημοκρατία δεν εκδίδει ομόλογα, παρά μόνο με μια μικρή εξαίρεση τον περασμένο Απρίλιο –προσχηματική, κατά τη γνώμη μου. Ευελπιστούμε ότι η διαπραγμάτευση θα εξομαλύνει την κατάσταση και θα μας δώσει τη δυνατότητα να μιλάμε για την μετά τον Ιούνιο περίοδο της ελληνικής ανάκαμψης, όπου κάποια στιγμή θα εισέλθουμε πάλι στις αγορές, θα εκδίδουμε ομόλογα, αλλά αυτήν τη φορά στο πλαίσιο ενός βιώσιμου χρέους και μιας αναπτυξιακής πορείας της ελληνικής οικονομίας.
Να είστε σίγουρος -και θα είστε και εσείς μαζί μας, αυτό είναι σίγουρο- ότι σε αυτή τη διαδικασία η ελληνική κυβέρνηση θα κάνει ό,τι μπορεί για να τραβήξει το χαλί κάτω από τα πόδια εκείνων που εις βάρος της πραγματικής οικονομίας κερδοσκοπούν.
Ευχαριστώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου