«Γινόμαστε μια χώρα της παρ’ ολίγον χρεοκοπίας»
Οι νεραντζιές ευωδιάζουν έξω από το νέο γραφείο του Ευάγγελου Βενιζέλου στο Κολωνάκι. Μέσα, σε ένα αστικό διαμέρισμα μιας πολυκατοικίας του ‘60, η συγκυρία δεν επιτρέπει στην άνοιξη να εισβάλει από τα ανοιχτά παράθυρα. «Η μεγαλύτερη ανησυχία μου» εξομολογείται ο κ. Βενιζέλος «είναι ότι η χώρα διολισθαίνει, σέρνεται, υποβαθμίζεται, αποδυναμώνεται και οικονομικά και διαπραγματευτικά. Το άλλο μεγάλο ζήτημα που θεωρώ ότι δημιουργεί έναν βαθύ ιδεολογικό κίνδυνο για την ελληνική κοινωνία είναι ότι διαμορφώνεται σκόπιμα μια κοινωνία χαμηλών προσδοκιών που πείθεται ότι αρκεί να γλιτώνουμε τη χρεοκοπία, ότι αρκεί να βρίσκουμε κάθε δεκαπενθήμερο τα λεφτά για μισθούς και συντάξεις στο παρ’ ολίγον. Γινόμαστε μια χώρα της παρ’ ολίγον χρεοκοπίας».
Οι πρόσφατες παρεμβάσεις του στη Βουλή συζητούνται πολύ. Μετά την εξαέρωση του ΠαΣοΚ στις εκλογές όποιος συζητούσε μαζί του τον άκουγε να μονολογεί απογοητευμένος: «Και πού μιλάω; Ποιος με ακούει εμένα...». Οταν όμως μπόρεσαν να γίνουν συγκρίσεις με τη νέα κυβέρνηση, για μια μερίδα ψηφοφόρων που είχαν εγκαταλείψει το ΠαΣοΚ τα λόγια του έπαψαν να πέφτουν στις πέτρες και στα αγκάθια. Παράλληλα βουλευτές της ΝΔ και του Ποταμιού άρχισαν να αναπαράγουν επιχειρήματα, ατάκες και ευφυολογήματα. Ο Αλέξης Τσίπρας τον αγνοεί επιδεικτικά στη Βουλή ανοίγοντας διάλογο μόνο με τον Σταύρο Θεοδωράκη, αλλά το ακροατήριό του αυξήθηκε – ασφαλώς η τάση δεν έγινε ξαφνικά πλειοψηφική, τα πρόσωπα του παλαιού συστήματος είναι αφόρητα φθαρμένα. Ο κ. Βενιζέλος, όμως, ηττημένος, σε αποδρομή από την αρχηγία του κόμματός του, δεν τριγυρνάει στα ερείπια του ΠαΣοΚ, χτίζει αναδρομικά και σε έναν βαθμό ακούσια νέο πολιτικό κεφάλαιο. Τα σενάρια έχουν φουντώσει για ενδεχόμενη παραμονή του στην αρχηγία του ΠαΣοΚ ή για έναν ευρύτερο ρόλο εντός ή εκτός Ελλάδας. Ο ίδιος αποκλείει να συνεχίσει να ηγείται του ΠαΣοΚ. «Τι να κάνω, δηλαδή; Να γίνω κοινοβουλευτικός βιρτουόζος;» διερωτάται.
«Λάθος ότι δεν υπάρχει κίνδυνος»
Ο κ. Βενιζέλος βλέπει μέσα από ένα πρίσμα απαισιοδοξίας την πολιτική κατάσταση και δεν πιστεύει ότι το κυβερνητικό κομφούζιο και η απειλή της χρεοκοπίας θα συμβάλουν στο να συνειδητοποιήσει η κοινωνία το βαθύτερο πρόβλημα της χώρας. «Αν λάβουμε σοβαρά υπόψη τις έρευνες της κοινής γνώμης, εξακολουθεί να υπάρχει μια μειούμενη αλλά πάντως πολύ υψηλή αποδοχή και σίγουρα ανοχή της κυβέρνησης, που πάει να πει ότι η κοινωνία εξακολουθεί να πιστεύει πως δεν υπάρχει πραγματικός κίνδυνος. Είναι μια εσφαλμένη προσέγγιση, γιατί δυστυχώς είναι πολύ εύκολη η διολίσθηση από το 2015 στο 2009. Η εντύπωση ότι τώρα θα ήμασταν πιο ισχυροί διαπραγματευτικά είναι λογική, διότι είναι άλλο να έχεις μια χώρα με τεράστιο έλλειμμα και άλλο μια χώρα με έστω μικρό πρωτογενές πλεόνασμα. Μπορείς όμως να πνιγείς και στα ρηχά» επισημαίνει.
Από τον Ιούνιο του 2011 που χειρίστηκε κρίσιμα θέματα για τη χώρα επέλεξε τη γλώσσα της αλήθειας αλλά ρίχνει τις ευθύνες στον κόσμο που δεν άκουγε γιατί «δεν θέλει την αλήθεια». «Η σχέση δημοκρατίας και αλήθειας είναι δυσανάλογη και άδικη» προσθέτει. «Εχει αποδειχθεί πολλές φορές ότι ο κόσμος λέει “θέλω την αλήθεια, θέλω την ανατροπή” και τελικά ψηφίζει το ψέμα και την επιστροφή στο παρελθόν. Στις εκλογές ψήφισε κατά όλου του παλαιού πολιτικού συστήματος επιλέγοντας τον ΣΥΡΙΖΑ που επαγγελλόταν την επιστροφή στις παλιές πολιτικές πρακτικές. Δεν ήταν μια ψήφος νεωτεριστική και ριζοσπαστική, ήταν ψήφος βαθιά συντηρητική και οπισθοδρομική, μια ψήφος αγωνίας, ανασφάλειας, κόπωσης. Εν πάση περιπτώσει, ο λαός αποφασίζει κυρίαρχα για τη μοίρα του και μπορεί να αποφασίσει και καταστροφικά» λέει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου