κ. ΑΝΤΩΝΗ ΣΑΜΑΡΑ, ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΥ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ομιλία στο Συνέδριο του Ελληνοαμερικανικού Εμπορικού Επιμελητηρίου

ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΥΠΟΥ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΥ

 Τρίτη, 2 Δεκεμβρίου 2014

            

Φίλε κ. Πρόεδρε,

Ευχαριστώ πάρα πολύ για τα θερμά σας λόγια, για την ανάλυση, τη σύντομη αλλά περιεκτική, που κάνατε και για την ζεστή φιλοξενία σας.

                Η Ελληνική Οικονομία, όπως όλοι γνωρίζετε, φίλες και φίλοι, κυρίες και κύριοι, βρίσκεται εδώ και πέντε χρόνια σε μια πρωτοφανή δοκιμασία. Ολόκληρη άλλωστε η Ελληνική κοινωνία βρέθηκε σε δοκιμασία. Και μαζί τους δοκιμάστηκαν οι θεσμοί, το πολιτικό σύστημα, η Δημοκρατία μας, τα πάντα!

                Όλες οι «σταθερές» του Εθνικού μας βίου κλονίστηκαν προς στιγμήν αλλά αμφισβητήθηκαν από κάποιους: Η θέση μας στο ευρώ, η σταθερότητα του δημοκρατικού μας συστήματος, η ευημερία που είχαμε επί χρόνια κερδίσει, οι προοπτικές της χώρας, το ίδιο το οικονομικό μας μοντέλο. Κυριολεκτικά, τα πάντα…

                Φυσικά δεν φτάσαμε τυχαία σε αυτό το σημείο:

Επί δεκαετίες είχαμε μάθει να ζούμε με δανεικά, και να ευημερούμε υποθηκεύοντας το μέλλον των παιδιών μας.

Κάποιοι νόμιζαν ότι αυτό θα μπορούσε επ’ άπειρον να συνεχίζεται.

Κάποιοι ακόμα το νομίζουν, ότι θα μπορούσαμε να γυρίσουμε εκεί. Κάνουν λάθος!

                Επί δεκαετίες βλέπαμε το επίπεδό μας το καταναλωτικό να αυξάνεται, την ίδια στιγμή που η ανταγωνιστικότητα της οικονομίας μας υποχωρούσε συνεχώς.

                Κι όταν μιλάω για “ανταγωνιστικότητα” δεν μιλάω αφηρημένα. Εννοώ πολύ συγκεκριμένα πράγματα.

                Εννοώ ένα καθεστώς, όπου η γραφειοκρατία δεν άφηνε τότε τίποτε να προχωρήσει. Καμιά επένδυση, καμιά παραγωγική πρωτοβουλία. Καμιά καινοτόμα ιδέα.

                Εννοώ ένα καθεστώς όπου οι ασύδοτες συντεχνίες δεν επέτρεπαν στην επιχειρηματικότητα να προχωρήσει, να δημιουργήσει θέσεις εργασίας, ενώ κατά βούλησιν ανεβοκατέβαζαν τους διακόπτες, εκβιάζοντας την Πολιτεία και απειλώντας τους πάντες.  

                Όπου ασύλληπτα προνόμια για λίγους ήταν διάσπαρτα παντού και καλά “κλειδωμένα”, ώστε να μην είναι εύκολη η κατάργησή τους.

                Όπου δεν υπήρχε ούτε έλεγχος ούτε καταγραφή, ούτε της περιουσίας ούτε του εισοδήματος. Με αποτέλεσμα η φοροδιαφυγή να είναι διάχυτη.

                Με δυο λόγια αυτή ήταν η κατάσταση. Κι όλα αυτά μας οδήγησαν στην κρίση. Κι είναι εκείνα τα οποία σήμερα αλλάζουμε. Και στην αλλαγή αυτών αντιστέκονται εκείνοι που δεν θέλουν τη στροφή της Ελλάδας στην Ανταγωνιστικότητα, στην Ανάπτυξη, στην ευημερία.

                Κάποιοι νόμιζαν ότι αυτό μπορούσε να συνεχιστεί επ’ άπειρον. Κάποιοι ακόμα πιστεύουν ότι μπορούμε να επιστρέψουμε εκεί.

Στο μεταξύ όμως, η Ελληνική κοινωνία ανακάλυψε, στη διάρκεια της κρίσης και μέσα από την κρίση, με τον πιο οδυνηρό τρόπο, ότι χωρίς ανταγωνιστικότητα δεν υπάρχει οικονομία, δεν υπάρχει ευημερία, δεν υπάρχει ούτε καν Εθνική αξιοπρέπεια.

Επί χρόνια ήμασταν σε διαρκή ελλείμματα. Το κράτος ξόδευε περισσότερα από εκείνα που μπορούσε να μαζέψει. Η κοινωνία παρήγαγε λιγότερα από εκείνα που ήθελε να καταναλώσει. Και αυτό όλο εκπροσωπούσε ένα χθες που έχει χρεοκοπήσει. Κι εκείνοι που αγωνίζονται να κρατηθούμε με νύχια και με δόντια στο χθες είναι εκείνοι που πολεμούν εμείς να μη μπορέσουμε να θεμελιώσουμε σε νέες υγιείς βάσεις το αύριο.

Είναι αυτούς που τους αφήνουμε πίσω. Οριστικά!

Γιατί το μόνο που έχουν να πουν, το μόνο για το οποίο μπορούν να μιλήσουν, είναι για τη μιζέρια της κρίσης.

Τόσο ανέβηκε η ανεργία, που πραγματικά ανέβηκε πολύ…

Τόσο έπεσε το ΑΕΠ, που πραγματικά έπεσε πολύ…

Τόσο έφτασε το χρέος, ως προς το ΑΕΠ, που όντως ανέβηκε πολύ υψηλά.

Τόσο μειώθηκαν οι μισθοί, οι συντάξεις, τόσο αυξήθηκαν τα «κόκκινα δάνεια». Μέχρι εκεί, όμως, πηγαίνει η ανάλυσή τους. Τίποτε παραπάνω…

Περιγράφουν εκείνα που ξέρουμε, αυτά που νιώθουμε, αυτά που όλοι βιώνουμε. Αλλά δεν μας λένε τίποτε για το πως θα βγούμε από αυτά…

Λες και είναι δυνατό να βγει κανείς από μια κρίση χωρίς δοκιμασία…

Μας περιγράφουν, λοιπόν, την κρίση που περάσαμε, αλλά δεν μας λένε τίποτε για το πώς θα βγούμε από αυτήν. Και το χειρότερο: δεν λένε τίποτε, δεν αναγνωρίζουν καν όλα αυτά που πετύχαμε στη διάρκεια της κρίσης και που οδηγούν στην έξοδο από την κρίση.

Λένε ότι περάσαμε έξι χρόνια ύφεσης. Αλλά παραλείπουν τώρα να πουν ότι η Ελλάδα ήδη μπήκε στην Ανάκαμψη. Ότι το τρίτο δίμηνο της φετινής χρονιάς του 2014 η Ελλάδα είχε την ταχύτερη Ανάπτυξη στην Ευρωζώνη. Παραλείπουν να πουν πως, όπως πια προβλέπεται απ’ όλους, την επόμενη χρονιά θα έχουμε τον ταχύτερο ρυθμό Ανάπτυξης στην Ευρωζώνη! Αυτή τη… “μικρή λεπτομέρεια” την ξεχνούν.

Λένε ότι η ανεργία ανέβηκε στο 28% στη διάρκεια της κρίσης. Μας πόνεσε όλους αυτό. Και πιστεύω καμιά φορά λιγότερο εκείνους που το φωνάζουν. Αλλά ξεχνάνε ότι ήδη από τα μέσα τη φετινής χρονιάς έχει υποχωρήσει στο 25,5% και συνεχίζει να πέφτει. Ασφαλώς είναι μικρή, πολύ μικρή η μείωση ακόμα. Αλλά έχει αρχίσει και πέφτει η ανεργία σταθερά…

Λένε ότι το χρέος ως προς το εισόδημά μας (προς το ΑΕΠ) εκτοξεύθηκε στο 176% τα τελευταία χρόνια. Αλλά ξεχνούν, ότι το χρέος ως απόλυτο μέγεθος ήδη υποχωρεί για δεύτερη κατά σειρά χρονιά! Κι αυτό γίνεται για πρώτη φορά εδώ και δεκαετίες! Ενώ με το που αρχίζει η Ανάκαμψη θα αρχίσει να υποχωρεί, να πέφτει  και ως ποσοστό του ΑΕΠ. Αλλά όλα αυτά τα ξεχνούν.

Ξεχνούν ακόμα κι άλλα πολύ σημαντικά πράγματα που συμβαίνουν το τελευταίο διάστημα:

Ξεχνούν  ότι η Χώρα ζει για δεύτερη φορά με πρωτογενή πλεονάσματα. Δηλαδή καλύπτει πλήρως τα τρέχοντα έξοδά της, το “νοικοκυριό” καλύπτει τα έσοδα της χρονιάς πλήρως:

Πέρσι είχαμε πρωτογενές πλεόνασμα 1,2% του ΑΕΠ, πάνω από τον στόχο του Προγράμματος.

Φέτος κλείνουμε τη χρονιά με πρωτογενές πλεόνασμα πάνω από 1,86% του ΑΕΠ, για δεύτερη φορά πάνω από το στόχο του Προγράμματος, που ήταν 1,5%.

Και του χρόνου, το 2015, θα βγάλουμε πλεόνασμα 3% του ΑΕΠ, όσο και ο στόχος, καλύπτοντας  πλέον- προσέξτε- όχι μόνο τα έξοδα της χρονιάς του “νοικοκυριού”, αλλά και τις πληρωμές σε τόκους του “νοικοκυριού” που χρωστούσε από το παρελθόν. Θα έχουμε αυτό που λέμε “δημοσιονομική ισορροπία”. Δηλαδή θα έχουμε το 2014 μηδενίσει το έλλειμμα συνολικά το 2015, του χρόνου! Πράγμα που έχει να συμβεί, φίλες και φίλοι, στην Ελλάδα πάνω από σαράντα χρόνια. Κι έχει συμβεί ελάχιστες φορές στα 183 χρόνια του Ελεύθερου βίου της Χώρας.

Ξεχνούν ακόμα ότι η Ελλάδα, επίσης για πρώτη φορά εδώ και δεκαετίες, κατάφερε πέρσι να μηδενίσει το έλλειμμα στο ισοζύγιο των πληρωμών.

Ξεχνούν ότι πριν από την κρίση, η Χώρα μας από πλευράς ανταγωνιστικότητας βρισκόταν σε θέση άθλια: Στις 200 περίπου χώρες διεθνώς, ήμασταν χαμηλότερα από την 90^η θέση! Μέσα στα δύο –τρία τελευταία χρόνια, εκτοξευθήκαμε κυριολεκτικά, και τώρα βρισκόμαστε υψηλότερα από την 50^η θέση.

Φανταστείτε: βρισκόμασταν κάτω απ’ όλες τις Ευρωπαϊκές χώρες και κάτω από πολλές τριτοκοσμικές ακόμα. Και τώρα μέσα σε ελάχιστο χρόνο ξεπεράσαμε 45 χώρες, βρισκόμαστε πολύ υψηλότερα, ανεβαίνουμε συνεχώς και θα ανεβαίνουμε σταθερά πολύ περισσότερο.

Πώς έγιναν όλα αυτά; Με τις μεταρρυθμίσεις που τολμήσαμε! Και τις οποίες μεταρρυθμίσεις αγνοούν συστηματικά όσοι μιλούν μόνο για τα δεινά της κρίσης, κι όχι για αυτά τα επιτεύγματα που τώρα πια μας επιτρέπουν να χαράξουμε την πορεία για την επόμενη μέρα. Και να βγούμε, επιτέλους, από την κρίση!

Δεν τα αγνοούν μόνον, όλα αυτά τα θετικά. Δεν τα παραβλέπουν, απλώς. Το κακό είναι ότι τα πολεμούν με κάθε τρόπο! Και θέλουν- το λέω ωμά- να κατρακυλήσουμε εκεί που ήμασταν μέχρι πριν λίγο, στις τελευταίες θέσεις της διεθνούς ανταγωνιστικότητας! 

  

Φίλες και φίλοι,

Τρείς είναι οι προτεραιότητές μου από την ώρα που ανέλαβα την Πρωθυπουργία, εδώ και δυόμιση χρόνια:

Πρώτον, να αναχαιτιστεί η άνοδος της ανεργίας και η ύφεση. Αυτό ήδη συμβαίνει. Η ανεργία εξακολουθεί να βρίσκεται, όπως είπαμε, ψηλά, αλλά έχει αρχίσει να υποχωρεί.

Αλλά τι σημαίνει “πολεμάμε την ανεργία”; Σημαίνει κάνουμε μεταρρυθμίσεις που αυξάνουν την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας μας. Σημαίνει προσελκύουμε επενδύσεις. Σημαίνει αξιοποιούμε τον ανενεργό πλούτο της Χώρας. Κάνουμε ιδιωτικοποιήσεις, που παντού αλλού στον κόσμο είχαν γίνει δεκαετίες νωρίτερα. Δημιουργούμε υποδομές, που παντού αλλού στον κόσμο υπάρχουν εδώ και πολλά χρόνια, κι εδώ πέρα ήταν “ταμπού”, “αδιανόητες”. Και στο μεταξύ, κάνουμε ό,τι μπορούμε να ανακουφίσουμε τους ανέργους, ιδιαίτερα του χρόνια ανέργους και τους νέους, που δεν είχαν ακόμα την ευκαιρία να μπουν στην αγορά εργασίας. Κι αυτά όλα γίνονται τώρα! 

Κι αυτό σημαίνει χτύπημα της ανεργίας! Όχι να μοιράζω λεφτά που δεν έχω, προσλαμβάνοντας κόσμο στο δημόσιο.

Αυτό το μοντέλο δεν υπάρχει πια πουθενά στον κόσμο. Παντού χρεοκόπησε! Παντού τελείωσε! Και παντού το έμαθαν με τον πιο άσχημο τρόπο, ο κόσμος, ότι ήταν ο λόγος, το αίτιο, που τους οδήγησε στη χρεοκοπία. Γιατί όσο περισσότερους προσλαμβάνουμε στο δημόσιο, τόσο περισσότερο πρέπει να φορολογούμε τον ιδιωτικό τομέα, που θα πρέπει να το αντέξει. Ή τόσο περισσότερο θα πρέπει να δανειζόμαστε απ’ έξω, όταν πια δεν μπορείς να δανείζεσαι με τους παλιούς ρυθμούς…

Οι ιδιωτικοποιήσεις, παρά τις δυσκολίες, παρά τα εμπόδια, εσωτερικά και εξωτερικά, προχωρούν. Ήδη μόλις προχθές, θα μάθατε ότι ανοίχθηκαν οι προσφορές για την παραχώρηση 14 περιφερειακών αεροδρομίων, γύρω-γύρω από τη χώρα τα αεροδρόμια αυτά. Σκεφτείτε μια παρένθεση γύρω από την Ελλάδα, 14 αεροδρόμια. Θα φέρουν επενδύσεις, Ανάπτυξη στην περιφέρεια, σε όλες αυτές τις περιοχές της Χώρας, θέσεις εργασίας, χρήματα στο δημόσιο, 1,2 δις άμεσα. Πολλαπλάσια απ’ όσα υπολογίζαμε…

Και μακροχρόνια ακόμα περισσότερα, με την Ανάπτυξη και τις θέσεις εργασίας, τις επενδύσεις που θα δημιουργήσουν.

Ήδη ολοκληρώνονται οι αυτοκινητόδρομοι που είχαν «στοιχειώσει». Ήδη ξεκινούν έργα πρωτοποριακά, όπως η ηλεκτρική σύνδεση των νησιών με την ενδοχώρα, που θα μειώσει συνολικά το κόστος της ενέργειας και θα ενισχύσει στις ευαίσθητες περιοχές και την προστασία την περιβαλλοντική.

Ήδη το 95% των φορολογικών δηλώσεων γίνονται ηλεκτρονικά. Πράγμα που σημαίνει ότι οι αυτόματες διασταυρώσεις είναι πια εύκολες.

Ήδη το σύνολο της ακίνητης περιουσίας των Ελλήνων έχει πλήρως καταγραφεί. Πράγμα που σημαίνει πως όσοι επί δεκαετίες δήλωναν “μηδενικό” φορολογητέο εισόδημα και τώρα βρίσκονται με πολλαπλά ακίνητα, πρέπει κάποιες εξηγήσεις να τις δώσουν...

Ήδη η συνταγογράφηση γίνεται ηλεκτρονικά. Πράγμα που σημαίνει ότι ελέγχεται πλήρως η σπατάλη και το “πάρτι” που γινόταν σε βάρος και της δημόσιας υγείας αλλά και των ασφαλιστικών μας ταμείων.

Αυτά όλα- το γνωρίζετε καλά- μέχρι πριν λίγα χρόνια ήταν αδιανόητα. Και τώρα είναι η καινούργια πραγματικότητα.

Και αλλάξαμε τα πάντα και στην αγορά εργασίας! Γιατί δεν μας απασχολεί μόνον ο κατώτατος μισθός. Μας ενδιαφέρει το σύνολο των μισθών. Μας ενδιαφέρει η Ανάπτυξη που θα δημιουργήσει θέσεις εργασίας και προϋποθέσεις αύξησης των αποδοχών σε όλους.

Οι μισθοί δεν ορίζονται διοικητικά από την Κυβέρνηση. Προσδιορίζονται από την ανταγωνιστικότητα της Χώρας και από την Ανάπτυξη της οικονομίας.

Η απασχόληση δεν αποφασίζεται… με “διατάγματα” από την Κυβέρνηση. Καθορίζεται από το αν γίνονται επενδύσεις και που γίνονται επενδύσεις…

Σε κανένα μέρος του κόσμου, σήμερα, δεν μπορεί μια κυβέρνηση να αποφασίζει πόσοι θα προσληφθούν και πόσα θα παίρνουν στον ιδιωτικό τομέα.

Εκείνο που μπορούν να κάνουν οι σύγχρονες κυβερνήσεις είναι να ενθαρρύνουν συστηματικά, αποφασιστικά, υπέρ της χώρας τους τις επενδύσεις και να δημιουργούνται ευκαιρίες για όλους, να ανεβάζουν συνεχώς την ανταγωνιστικότητα της χώρας, να προσέχουν την διάχυση ευκαιριών και εισοδήματος σε όλη την κοινωνία, σε όλους δηλαδή τους τομείς με ανταγωνιστικά πλεονεκτήματα και σε όλες τις περιφέρειες της χώρας! Να προσφέρουν τη δυνατότητα δηλαδή σε όλους να φτάσουν όσο υψηλότερα γίνεται. Είτε είναι επενδυτές με σύγχρονες καινοτόμες ιδέες, είτε είναι μισθωτοί με εργατικότητα, είτε είναι έμποροι, είτε είναι επαγγελματίες.

Δεν είναι “Ανάπτυξη” το να διώχνεις τους επιχειρηματίες. Δεν είναι “Ανάπτυξη” το να ματαιώνεις τις ιδιωτικοποιήσεις. Δεν είναι “Ανάπτυξη” το να νεκρώνεις κάθε μέρα το κέντρο της πόλης, με “κινητοποιήσεις” μικρών ομάδων, που παραλύουν τα πάντα.

Η δεύτερη μεγάλη προτεραιότητά μου ως Πρωθυπουργού, είναι να μειώσουμε το χρέος και να αποκαταστήσουμε τη βιωσιμότητά του. Γιατί όσο το χρέος μας δεν ήταν βιώσιμο ήμασταν αποκλεισμένοι από τις αγορές. Και απολύτως εξαρτημένοι από τους δανειστές μας!

Στο θέμα του χρέους, έγινε κάτι χωρίς προηγούμενο διεθνώς, παγκοσμίως: Κουρέψαμε 105 δισεκατομμύρια χρέους το 2012! Κάτι τέτοιο δεν έχει γίνει ποτέ και πουθενά! Κουρέψαμε περισσότερο ποσό και περισσότερο ποσοστό χρέους που έχει ποτέ καταφέρει οποιαδήποτε χώρα στον κόσμο! Και χωρίς να ακολουθήσουν στη δική μας Πατρίδα τραγικά γεγονότα που συνέβησαν, για παράδειγμα, στην Αργεντινή. Που “κούρεψε” τελικά πολύ λιγότερο, και 12 χρόνια μετά ακόμα συγκλονίζεται από τις εσωτερικές και εξωτερικές συνέπειες.

Εμείς εδώ σχεδόν έχουμε ξεχάσει το PSI του 2012. Και η Αργεντινή υποφέρει ακόμα από τη χρεοκοπία του 2002! Αυτό δεν το επιτρέψαμε να συμβεί στην Ελλάδα!

Κι ακόμα κόψαμε άλλα 20 δισεκατομμύρια παλαιότερου χρέους, με την επαναγορά ομολόγων σε πολύ μειωμένες τιμές, το Δεκέμβριο του 2012. Τέτοιας κλίμακας μείωση χρέους με επαναγορά σε μειωμένη τιμή, δεν έχει γίνει πουθενά στον σύγχρονο κόσμο!

Κι ακόμα, περιορίσαμε τα κόστος δανεισμού, δηλαδή τα επιτόκια που πληρώνουμε για το χρέος μας. Ακούστε: το 2009 πληρώναμε 13,5 δισεκατομμύρια ευρώ σε τόκους. Το 2011 είχαμε φτάσει να πληρώνουμε 16 δισεκατομμύρια σε τόκους. Ξέρετε πόσο πληρώνουμε σήμερα; Πληρώνουμε μόλις 5,5 δισεκατομμύρια σε τόκους!

Κι αυτό δεν έχει ξαναγίνει ποτέ! Με μεγαλύτερο χρέος κιόλας…

Τον Απρίλιο που μας πέρασε βγήκαμε για πρώτη φορά στις αγορές, δύο χρόνια νωρίτερα από τις προβλέψεις όλων! Και οι αγορές τα υποδέχθηκαν θετικά τα Ελληνικά ομόλογα. Γιατί θεωρούσαν ακριβώς βιώσιμο το Ελληνικό χρέος.

Και οι διεθνείς οίκοι αξιολόγησης συνέχισαν να αναβαθμίζουν την πιστοληπτική μας ικανότητα. Γιατί κι αυτοί αναγνωρίζουν ότι η οικονομία της έχει μπει σε μια τροχιά σταθεροποίησης και Ανάπτυξης με βιώσιμο χρέος.

Βεβαίως, σήμερα η κατάσταση στις αγορές είναι διαφορετική. Τα spreads των Ελληνικών ομολόγων μπορεί ξανά να έπεσαν τις τελευταίες μέρες αλλά ανέβηκαν πολύ τους τελευταίους μήνες. Εξακολουθούν να είναι χαμηλότερα απ’ ό,τι πέρσι τέτοιον καιρό. Χαμηλότερα κι απ’ ό,τι ήταν στις αρχές της φετινής χρονιάς. Σαφώς υψηλότερα από τον περασμένο Αύγουστο…

Γιατί συνέβη αυτό; Αν διαβάσετε οποιαδήποτε έκθεση, οποιουδήποτε οίκου αξιολόγησης θα δείτε ότι όλοι επικαλούνται την ίδια αιτία: την πολιτική αβεβαιότητα.

Όλοι παραδέχονται πως η Ελλάδα πήγε πολύ καλύτερα από κάθε άποψη. Όλοι επιβεβαιώνουν τις μεγάλες αλλαγές. Όλοι μιλάνε για μεγάλες ανατροπές  που έγιναν στην Ελλάδα μας. Όλοι μιλάνε για μεγάλες επιτυχίες στα δημοσιονομικά, στις μεταρρυθμίσεις τις διαρθρωτικές. Αλλά και όλοι αναρωτιούνται: θα συνεχίσει η Ελλάδα το δρόμο της σταθεροποίησης; Ή θα κατρακυλήσουμε πίσω στα ελλείμματα;

Όλοι αγωνιούν αν θα καταφέρουμε να εκλέξουμε Πρόεδρο της Δημοκρατίας τους επόμενους μήνες. Αν τα καταφέρουμε, αυτό θα σημάνει πως θα συνεχιστεί η πορεία των μεταρρυθμίσεων. Αν δεν το καταφέρουμε, αυτό θα οδηγήσει σε εκλογές και θα αυξήσει τις πιθανότητες εκτροχιασμού της Ελλάδας. Ξανά!

Αυτό είναι που ανησυχεί τους πάντες πλέον. Γι’ αυτό και ανέβηκαν προσωρινά τα επιτόκια δανεισμού της Ελλάδας τους τελευταίους δύο μήνες.

Αλλά μόλις εκλέξουμε Πρόεδρο της Δημοκρατίας και απομακρυνθεί η πολιτική αβεβαιότητα, οι προοπτικές της Ελλάδας θα βελτιωθούν και η πιστοληπτική της ικανότητα και πάλι θα αναβαθμιστεί.

Κάποιοι αναρωτιούνται; Είναι το χρέος μας βιώσιμο πια; Στο ερώτημα αυτό η απάντηση έρχεται από τις ίδιες τις αγορές! Και οι αγορές, μέχρι να εμφανιστούν τα “σύννεφα” πολιτικής αβεβαιότητας. το είχαν απαντήσει με σαφήνεια. Ναι, είναι βιώσιμο το χρέος μας!

Και ασφαλώς διεκδικούμε την περαιτέρω βελτίωσή του.

Αλλά όταν κάποιοι επιμένουν να ισχυρίζονται ότι δήθεν το χρέος μας δεν είναι βιώσιμο,  στέλνουν στις αγορές το μήνυμα- Οι Έλληνες επιμένουν- στέλνουν το μήνυμα στις αγορές: Μη δανείζετε την Ελλάδα! Κι αν δεν μας δανείζουν οι αγορές, τότε τι είσαι υποχρεωμένος να κάνεις; Να γυρίσεις πίσω να υπογράψεις νέο Μνημόνιο αναγκαστικού δανεισμού με τους εταίρους σου.

Αυτό θέλουν! Εκεί οδηγούν! Για ένα μόνο λόγο: γιατί πολιτικά δεν μπορούν να ζήσουν χωρίς Μνημόνια.

Δεν υπάρχουν πολιτικά χωρίς Μνημόνια.

Αυτή εδώ η κυβέρνηση επιδιώκει ακριβώς το αντίθετο. φίλες και φίλοι: να ολοκληρώσουμε το Πρόγραμμα όσο γίνεται γρηγορότερα και να περάσουμε στην επόμενη μέρα.

Γιατί βιαζόμαστε να προχωρήσουμε στην επόμενη μέρα.  Γιατί οι μεταρρυθμίσεις είναι σαν το… «ποδήλατο». Αν δεν προχωράνε πέφτουν.

Και για να προχωρήσουμε τις μεταρρυθμίσεις χρειαζόμαστε ένα περιβάλλον Ανάπτυξης. Αυτή η Ανάπτυξη ξεκίνησε ήδη στην Ελλάδα. Και μάλιστα ξεκίνησε στην Ελλάδα, ενώ στην Ευρώπη συνολικά επιβραδύνεται!

Ξεκίνησε μέσα σε αντίξοες συνθήκες διεθνώς και παρά τις αντίξοες συνθήκες!

Μέχρι τώρα κάναμε τεράστια πρόοδο σε μεταρρυθμίσεις, αλλά την πρόοδο αυτή την πετύχαμε σε συνθήκες παρατεταμένης ύφεσης. Για να προχωρήσουμε στο επόμενο στάδιο των μεταρρυθμίσεων χρειαζόμαστε περιβάλλον Ανάπτυξης. Και γι’ αυτό επιμένουμε…

Δεν  μπορείς να κάνεις σημαντική αναδιάρθρωση φορολογίας στο χώρο της φορολογίας, χωρίς Ανάπτυξη, σε συνθήκες ύφεσης. Χρειάζεσαι την Ανάπτυξη.

Δεν μπορείς να κάνεις μεγάλες μεταρρυθμιστικές τομές στο καθεστώς των ιδιωτικοποιήσεων και της δημόσιας διοίκησης σε περιβάλλον ύφεσης.

Χώρια που χρειάζονται, απαιτούνται και οι μεγάλες επαναστατικές συνταγματικές αλλαγές, ώστε να αποκαταστήσουμε πλήρως την πολιτική ομαλότητα, πράγμα που έχουμε ήδη ξεκινήσει…

Και θα το δούμε σε λίγες μέρες πολύ πιο συγκεκριμένα, το θέμα αυτό. Όλα αυτά, όμως, μαζί με την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση και μαζί με την μεταρρύθμιση στην τοπική αυτοδιοίκηση, στην απονομή δικαιοσύνης και στο πολιτικό σύστημα γενικότερα, απαιτούν πλέον να υπάρχει περιβάλλον Ανάπτυξης.

Αυτή είναι η ατζέντα μας από δω και στο εξής. Απαιτείται Ανάπτυξη και εξομάλυνση των σχέσεων μας με τον έξω κόσμο. Δεν μπορεί να αναπτύσσεται μια χώρα που την βλέπουν όλοι οι άλλοι σαν να βρίσκεται στη “θερμοκοιτίδα” του Μνημονίου.

Όλοι γνωρίζουν ότι η Ελλάδα μπορεί να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις της ήδη από την επόμενη χρονιά. Γι’ αυτό και όλοι μιλούν πια “για την επόμενη μέρα” της Ελλάδας.

Εφ’ όσον ξεπερνούμε την πολιτική αβεβαιότητα - πράγμα που είναι στο χέρι μας αποκλειστικά να το επιτύχουμε - μπορούμε κάλλιστα να δανειζόμαστε πια από τις αγορές κι όχι από τους δανειστές μας. Πολύ περισσότερο, αν μας δώσουν και την πιστοληπτική γραμμή στήριξης, πράγμα που θα μας θωρακίσει από αναταράξεις στο διεθνές περιβάλλον, ιδιαίτερα στις χρηματαγορές και θα μειώσει ακόμα περισσότερο το κόστος του φυσιολογικού δανεισμού μας.

Ασφαλώς και η Ελλάδα θα τηρεί τους στόχους της. Κανείς δεν θέλει - και πρώτος εγώ δεν θέλω - να επιστρέψει η Χώρα στα ελλείμματα.

Και οι μεταρρυθμίσεις θα συνεχιστούν, θα επεκταθούν και θα επιταχυνθούν. Γιατί; Μα γιατί, απλούστατα, θα βοηθήσει αυτό το καθεστώς υγιούς Ανάπτυξης που χρειαζόμαστε.

Αυτή την Ανάπτυξη που θέλουμε να διασφαλίσουμε και να επιταχύνουμε. Γι’ αυτό και βιαζόμαστε να ολοκληρώσουμε την νέα συμφωνία για την “επόμενη μέρα”. Μια νέα συμφωνία που θα μας επιτρέψει, εφ’ όσον υπάρξουν και κάποιες καινούργιες παραμετρικές αλλαγές στο χρέος μας, όπως προβλέπει η συμφωνία του 2012, να προγραμματίσουμε μελλοντικά τη συστηματική μείωση φορολογικών συντελεστών σε όλη την κλίμακα και σε όλη την έκταση.

Αυτή είναι η τελευταία μεγάλη μου προτεραιότητα από δω και στο εξής. Η σταδιακή μείωση των φόρων, ώστε να ενισχυθεί και η δυναμική της Ανάπτυξης. Και πάντα, το επαναλαμβάνω για να είναι καθαρό, χωρίς να διακινδυνεύσουμε ποτέ τους δημοσιονομικούς μας στόχους στο παραμικρό. 

Είναι δυνατό αυτό; Είναι, σε συνθήκες βιώσιμης και συνεχούς Ανάπτυξης, την οποία ήδη θεμελιώσαμε και η οποία ήδη ξεκίνησε. Αντίθετα, αν επιστρέψουμε σε ύφεση, θα είναι αδύνατο να μειωθούν οι φόροι!

Κι εδώ θέλω να πω, πως τώρα που διαπραγματευόμαστε την τελευταία αξιολόγηση πριν την ολοκλήρωση του Προγράμματός μας, έχουν τεθεί διάφοροι όροι που περιλαμβάνουν και αύξηση των φόρων και μείωση των εισοδημάτων.

Αυτές τις απαιτήσεις τις απορρίψαμε! Και σας το λέω ευθέως…

Για τρίτη χρονιά, οι δανειστές μας προβλέπουν “δημοσιονομικό κενό” που δεν επαληθεύεται. Για τρίτη χρονιά, εμείς επιμένουμε ότι ο Προϋπολογισμός μας θα φέρει αποτελέσματα μέσα στους δημοσιονομικούς στόχους ή και καλύτερα από τους δημοσιονομικούς στόχους: Αυτό έγινε το 2013. Αποδείχθηκε ότι είχαμε δίκιο. Έγινε και το 2014. Αποδείχθηκε και πάλι ότι είχαμε δίκιο. Και σας μιλάω για το 2013 και το 2014, για δύο χρονιές συνεχιζόμενες, που μας ζητούσαν νέα επί πλέον περιοριστικά μέτρα που αρνηθήκαμε να πάρουμε…

Απ’ ό,τι φάνηκε εκ των υστέρων, πράγματι δεν χρειαζόταν να τα πάρουμε.

Κι αν τα είχαμε πάρει τότε, αυτά που τότε μας ζητούσαν, σήμερα δεν θα βρισκόμασταν στο στάδιο της ανάκαμψης. Αυτή είναι η ωμή, αριθμητική πραγματικότητα.

Για τρίτη χρονιά μας ζητούν και πάλι να πάρουμε περιοριστικά μέτρα που κατά την άποψή μου, θα αναχαιτίσουν την ανάπτυξη. Και που δεν τα χρειαζόμαστε. Μόνο που τώρα η πίεση είναι πολύ μεγαλύτερη, γιατί αυτή είναι, έτσι κι αλλιώς, η τελευταία αξιολόγηση.

Ξεκαθαρίσαμε στους πάντες, ότι αυτά δεν μπορούμε και δεν πρέπει για την οικονομία να τα κάνουμε. Κι ότι, αν εμείς κάνουμε λάθος, τότε μέσα στη χρονιά θα πάρουμε έκτακτα μέτρα διόρθωσης του δημοσιονομικού κενού, το οποίο άλλωστε είναι και συμβατική μας υποχρέωση.  Και το οποίο το κάνουνε όλες οι χώρες της Ευρωζώνης. Αλλά ούτε πέρσι ούτε πρόπερσι είχαμε κάνει λάθος…

Ορισμένες απαιτήσεις τις δεχθήκαμε. Άλλες γιατί είναι λογικές και άλλες γιατί τις αντέχει η οικονομία μας. Αλλά το να αναθεωρήσεις, για παράδειγμα το πρόγραμμα των 100 δόσεων, ή να αυξήσεις τον ΦΠΑ στα φάρμακα, ή να μειώσεις τις συντάξεις, όλα αυτά θα ήταν μήνυμα καταστροφής για την Ελληνική κοινωνία και οικονομία!

Εκεί βρισκόμαστε σήμερα. Ένα βήμα πριν από το τέλος του Μνημονίου. Στο “κατώφλι” της επόμενης μέρας.

Τώρα ασκούνται οι μεγάλες πιέσεις, ακριβώς γιατί προετοιμαζόμαστε για το μεγάλο άλμα μπροστά. Πρέπει να το αποδείξουμε ότι και το θέλουμε το άλμα αυτό και το μπορούμε.

Εν πάση περιπτώσει, και στο μεγάλο θέμα της δημοσιονομικής προσαρμογής, και στο ακόμα μεγαλύτερο των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων η Ελλάδα έκανε ήδη πολλά. Απίστευτα πολλά. “Απίστευτα”, ακόμα και από πολλούς παλαιότερους επικριτές της. Που σήμερα τα παραδέχονται!

Δεν δέχομαι λοιπόν, να μου λένε ότι “δεν κάναμε αρκετά”. Δεν είναι δίκαιο, δεν είναι σωστό, και πάντως δεν το δέχομαι!

Αυτές τις επιτυχίες που στηρίχθηκαν αποκλειστικά στο μόχθο και στις θυσίες του Ελληνικού λαού, κανένας δεν δικαιούται να τις υποβαθμίζει και κανένας δεν δικαιούται να τις τορπιλίζει.

Ούτε στο εσωτερικό...

Ούτε στο εξωτερικό!

Είναι φανερό πως, σε αυτή την κρίσιμη φάση των διαπραγματεύσεων, ο αποφασιστικός παράγοντας που θα κρίνει σε  μεγάλο βαθμό την έκβαση αυτής της τιτάνιας Εθνικής προσπάθειας είναι, φίλες και φίλοι, η πολιτική σταθερότητα.

Αυτό το βλέπουμε εξ’ άλλου τον τελευταίο καιρό, όπως σας είπα, και στη συμπεριφορά των αγορών και των επενδυτών που έχουν αποφασίσει να επενδύσουν σε μια Χώρα που έχει πλέον όλα τα προσόντα για να κάνει την μεγάλη άνοδο σε Ανάπτυξη, που θα φωτογραφηθεί και πάνω στις προσδοκίες των αγορών.

Αυτή την πολιτική σταθερότητα κανένας δεν νομιμοποιείται στο εσωτερικό να την υπονομεύσει.

Αλλά και κανένας δεν δικαιούται στο εξωτερικό, επικαλούμενος την έλλειψη σταθερότητας να φέρνει πιο κοντά την αστάθεια. Γιατί οι αυτοεπιβεβαιούμενες προσδοκίες γίνονται συχνά πολύ επικίνδυνες. Και στη δική μας περίπτωση, κάτι τέτοιο θα ήταν πέρα για πέρα άδικο.

Κάποιοι στην αντιπολίτευση δείχνουν μεγάλο άγχος.

Άγχος και αληθινή αγωνία, γιατί καταλαβαίνουν πως, αν η Ελλάδα περάσει στην επόμενη μέρα, οι ίδιοι δεν θα έχουν πια λόγο ύπαρξης. Τώρα που ξεπερνιέται η ύφεση, για ποιο πράγμα θα γκρινιάζουν καθημερινά; Τώρα που άρχισε να μειώνεται η ανεργία, πως θα κερδοσκοπούν με την απελπισία του κόσμου; Τώρα που με το σύστημα των πολλαπλών δόσεων οι πολίτες θα ξεπληρώνουν ομαλά τις υποχρεώσεις τους, πώς θα καλλιεργούν καθημερινά τον πανικό;

Φοβούνται λοιπόν, την επόμενη μέρα και προσπαθούν να την ανακόψουν. Γι’ αυτό και μετατρέπουν την εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας σε εκβιασμό πρόωρων εκλογών. Ξεχνούν ότι το Σύνταγμα προβλέπει αυξημένες πλειοψηφίες για να επιτύχει ακριβώς τη μεγαλύτερη δυνατή συναίνεση στην εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας. Όχι για να δίνει πρόσχημα πρόωρων εκλογών!

Στιγματίζουν προκαταβολικά με αθλιότητες και εκβιάζουν τους βουλευτές για να ματαιώσουν την εκλογή του Προέδρου. Και υπονομεύουν τη συνταγματική τάξη και τους ίδιους τους θεσμούς. Αλλά αυτό δεν πρόκειται να τους περάσει!

Δεν φοβούνται μόνο μήπως η Χώρα τα καταφέρει να περάσει στην επόμενη μέρα. Εκβιάζουν και από πάνω. Και φοβίζουν τους πάντες: Τους ξένους επενδυτές, όταν πάνε να τους συναντήσουν στο εξωτερικό. Τους Έλληνες βουλευτές να μην ψηφίσουν Πρόεδρο. Τον ίδιο τον Ελληνικό λαό, με τις αλλοπρόσαλλες δηλώσεις τους. Όταν  λένε ότι σχεδιάζουν να φορολογήσουν “τον πλούτο”, αλλά δεν μας αποκαλύπτουν ποιους θεωρούν “πλούσιους”. Όταν λένε ότι θα επαναφέρουν όλες τις στρεβλώσεις που εμείς καταργήσαμε. Όταν λένε ότι θα μοιράσουν χρήματα. Ποια χρήματα; Τα πλεονάσματα που δημιουργήσαμε για να βγούμε μιαν ώρα αρχύτερα από το Μνημόνιο, αυτά θα μοιράσουν μέσα σε λίγους μήνες; Όπως μας λένε άλλωστε..

Και μετά από αυτό θα πάνε να δανειστούν!

Από πού; Από ποιές αγορές; Μάλλον δύσκολο…

Από τους δανειστές μας; Μα αυτούς τους καταγγέλλουν, από αυτούς που απορρίπτουν, από αυτούς με τους οποίους προετοιμάζονται για “σύγκρουση”;

Αλλοπρόσαλλες θέσεις, ένα διαρκές παραλήρημα, ανθρώπων που δεν ξέρουν που βρίσκονται, δεν ξέρουν που θέλουν να πάνε, δεν μπορούν ούτε μια θέση να βγάλουν χωρίς να τη διαψεύσουν οι ίδιοι την επόμενη μέρα.

Εγώ ξέρετε, δεν έχω κανένα πρόβλημα με τις ασυνάρτητες απόψεις τους. Με την ανευθυνότητά τους έχω πρόβλημα. Και την αποσταθεροποίηση στην οποία οδηγούν τη χώρα δεν την ανέχομαι και δεν θα την επιτρέψω!

Προσέξτε: σε ώρες κρίσεως για ένα λαό, υπέρτατη αρχή δεν μπορεί να είναι το κόμμα. Υπέρτατη αρχή και ηθική αρχή είναι η υπευθυνότητα απέναντι στο λαό.

Είναι δυστύχημα για μια χώρα η Αξιωματική Αντιπολίτευσή της, να εύχεται και να επενδύει στην πολιτική αποσταθεροποίηση, δηλαδή στην ανωμαλία.

Είναι πρωτοφανές σε μια χώρα η Αξιωματική Αντιπολίτευση να κάνει ό,τι μπορεί για να μεγιστοποιεί στο εσωτερικό και στο εξωτερικό την εικόνα της πολιτικής αστάθειας, προκειμένου να τορπιλίσει την έκβαση μιας πανεθνικής προσπάθειας.

Αλλά, κυρίως, είναι πολιτικά άηθες και συνταγματικά άτοπο να χρησιμοποιεί κάθε αθέμιτο μέσο για να αποτρέψει την εκλογή του νέου Προέδρου της Δημοκρατίας από την παρούσα Βουλή. Ξεκίνησε το χορό με τις υποτιθέμενες “αποκαλύψεις” περί δήθεν εξαγοράς βουλευτών. Και όταν συνειδητοποίησε ότι αυτές προκαλούν τον κόσμο, σε κάθε λογικό άνθρωπο, θυμηδία, προχθές συνέχισε με καταγγελίες περί αποστασίας.

Ο σκοπός είναι φανερός: Θέλουν να εμποδίσουν τους βουλευτές να ψηφίσουν κατά συνείδηση και σύμφωνα με τη βούληση των Ελλήνων πολιτών, οι οποίοι- από παντού εκφράζεται αυτό- ζητούν ο νέος Πρόεδρος να εκλεγεί από την παρούσα Βουλή.

Θέλουν να κάνουν τους βουλευτές νεροκουβαλητές στο μύλο μιας πολιτικής ανωμαλίας του κόμματος.

Είμαι βέβαιος ότι οι βουλευτές δεν πρόκειται να υποκύψουν στη λάσπη και στον εκβιασμό και δεν θα γίνουν συνεργοί και νεροκουβαλητές τους.

Η παρούσα Βουλή θα εκλέξει το νέο Πρόεδρο και θα βάλει τέλος σε αυτά τα σενάρια περί πολιτικής ανωμαλίας. Γιατί αυτό υπαγορεύει το Εθνικό μας καθήκον.

Η πολιτική αβεβαιότητα είναι το μεγάλο μας πρόβλημα αυτή τη στιγμή, φίλες και φίλοι. Και την  πολιτική αβεβαιότητα ο ΣΥΡΙΖΑ τη δημιουργεί και με αυτά που λέει και με εκείνα που κάνει, με την επιμονή του να μην εκλεγεί δηλαδή Πρόεδρος της Δημοκρατίας.

Και να θυμάστε: δεν ζούμε σε “απομονωμένο Πλανήτη”. Είμαστε στο κέντρο μιας περιοχής. Και η περιοχή αυτή όλο και αποσταθεροποιείται.

Όλο και περισσότεροι κατανοούν πλήρως τη σημασία της σταθερής Ελλάδας, που ξεπερνά τα προβλήματα και που μπορεί να μπει στην επόμενη μέρα το ταχύτερο...

Όλοι καταλαβαίνουν πια, ότι η Ελλάδα από “αδύναμος κρίκος” της Ευρώπης που ήταν πριν δυόμιση χρόνια, γίνεται πια κέντρο νέων ισορροπιών σταθερότητας και ασφάλειας σε μια Μεσόγειο ταραγμένη. Και είδατε τις τελευταίες πρωτοβουλίες που πήρε αυτή η Κυβέρνηση προς την κατεύθυνση αυτή.

Η Αμερική βλέπει με ενδιαφέρον τις νέες ισορροπίες που δημιουργούνται στην περιοχή μας, με επίκεντρο την Ελλάδα και την Κύπρο.

Και οι περισσότεροι Ευρωπαίοι εταίροι μας παρακολουθούν και στηρίζουν πλέον τον καινούργιο ρόλο που παίζει η Ελλάδα στην περιοχή της. Πράγμα πολύ σημαντικό για τα ευρύτερα, μακροχρόνια Εθνικά μας συμφέροντα.

Αυτό κανείς δεν έχει δικαίωμα να το αποδυναμώσει.

Και δεν πρόκειται να το επιτρέψουμε.

Σε ό,τι αφορά την Τρόικα, εδώ είμαστε, έτοιμοι για την τελική συμφωνία. Η οποία μπορεί να υπάρξει, αν πράγματι θέλουμε όλοι την “επόμενη μέρα” στην Ελλάδα. Αλλά παράλογες και αδικαιολόγητες πιέσεις κανείς δεν μπορεί να δεχθεί. Εγώ δεν μπορώ να τις δεχθώ. Είμαστε στο τέλος του 2014, κι ενώ η Ελλάδα απέδειξε και την αξιοπιστία της και τη θέλησή της να σταθεροποιηθεί και να μπει στο δρόμο της εξυγίανσης και της Ανάπτυξης. Δεν έχει κανείς το δικαίωμα να μας φέρεται όπως φερόταν δυόμιση χρόνια πριν ή όπως φερόταν τέσσερα χρόνια πριν, όταν τα πάντα κατέρρεαν.

Όμως, ας κλείσω, κυρίες και κύριοι, με ένα μήνυμα θετικό.

Τώρα η Ελλάδα έχει γυρίσει σελίδα. Τα δημοσιονομικά της έχουν σταθεροποιηθεί, τα ελλείμματά της έχουν εξαλειφθεί, οι μεταρρυθμίσεις έχουν προχωρήσει, η Ανάκαμψη έχει ξεκινήσει και άρχισαν να έρχονται σημαντικές επενδύσεις. Η Ελλάδα βρίσκει το δρόμο της.

Και ακόμα περισσότερο βρίσκουμε τον εαυτό μας. Με σταθερή Ευρωπαϊκή πορεία, με αναγέννηση των θεσμών της και με ένα σύγχρονο Σύνταγμα που με επαναστατικές τομές εκεί που χρειάζεται, θα θωρακίσει το αύριο για τα παιδιά μας…

Γιατί η Δημοκρατία πάει μαζί με τρία πράγματα: την αξιοπιστία, την υπευθυνότητα και την αξιοπρέπεια.

Την αξιοπιστία μας την αποδείξαμε…

Την υπευθυνότητά μας την αποδείξαμε επίσης.

Και την αξιοπρέπεια αυτής της Χώρας,

εμείς οφείλουμε να την υπερασπιζόμαστε με σοβαρότητα.

Και οι πάντες να την σεβαστούν, εμπράκτως και με ειλικρίνεια.                                                                            

 Σας ευχαριστώ πολύ.