 |
| www.andrianopoulos.gr |
ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΗ ΠΕΙΡΑΤΕΙΑ / ΑΝΤΙΠΟΛΙΤΕΥΤΙΚΗ ΠΑΡΑΖΑΛΗ
Έχω πολλές αμφιβολίες πλέον, με βάση την
νοοτροπία που κυριαρχεί, για την δυνατότητα της χώρας να ξεπεράσει την
κρίση δίχως τραγικά συνεπακόλουθα. Η εκτίμησή μου είναι πως στις
επόμενες εκλογές θα έρθει πρώτο κόμμα ο ΣΥΡΙΖΑ, με ελάχιστες όμως
δυνατότητες σχηματισμού αποτελεσματικής κυβέρνησης και προοπτικών
επιτυχίας. Μοιραία, το επόμενο βήμα για την χώρα θα είναι η έξαλλη
ακροδεξιά. Και η κρίση θα τελειώσει αφού βιώσουμε κάποια σοβαρή εθνική
τραγωδία. Μακάρι οι προβλέψεις μου να βγουν λαθεμένες. Η λογική όμως που
κυριαρχεί δυστυχώς μοναχά προς τα εκεί οδηγεί…
Η κυβερνητική πλειοψηφία αντιμετωπίζει την χώρα σαν προσωπική της ιδιοκτησία και πορεύεται δίχως αρχές και σεβασμό σε θεσμούς και ατομικά δικαιώματα. Προβάλλονται επιχειρήματα εξωπραγματικά και υιοθετούνται πολιτικές εξοντωτικές – για την χώρα και την κοινωνία. Η φορολογική επίθεση κατά των πάντων, υποδηλώνει πανικό και ασχετοσύνη. Και ο μεν νέος Υπουργός των Οικονομικών δείχνει να καταλαβαίνει το πρόβλημα αλλά, ερχόμενος αργά στο προσκήνιο, δείχνει παγιδευμένος από σκοπιμότητες και δρομολογημένες εξελίξεις. Τούτο όμως δεν συσκοτίζει την πραγματικότητα. Που δείχνει μια κοινωνία εκτός τροχιάς και σωφροσύνης.
Για να σωθεί ένα κράτος τεράστιο, διεφθαρμένο και αναποτελεσματικό παίρνονται μέτρα εξόντωσης της ιδιωτικής οικονομίας ωσάν στην κυβέρνηση να βρίσκεται κάποιο επαναστατικό σοσιαλιστικό κόμμα! Παραγνωρίζοντας τις ευθύνες του δημόσιου τομέα για τα αδιέξοδα, αυτός δανείσθηκε για παροχές και αυτός χρεοκόπησε, παίρνονται μέτρα σύνθλιψης της ιδιωτικής οικονομίας στο όνομα κάποιων ‘γενικών θυσιών’. Ποιες θυσίες όμως όταν έχουμε 1 εκ. 300 χιλ ανέργους στον ιδιωτικό τομέα και σχεδόν κανένα στο δημόσιο; Όταν ξοδεύονται μεγάλα ποσά για πρόωρες συνταξιοδοτήσεις και σημαντικές παροχές στις ακόμα δημόσιες επιχειρήσεις; Όταν η κυβέρνηση επιμένει σε μέτρα εναντίον των υποτιθέμενα ακόμη ισχυρών για προστασία των αδυνάτων. Με αποτέλεσμα δηλ να γίνουν σύντομα όλοι αδύνατοι. Για να τους στηρίξει αυτούς ποιος;
Ολοκληρωτικός παραλογισμός είναι βέβαια η φορολογική πολιτική και κυρίως η επίθεση κατά της ιδιοκτησίας. Εχουμε ξεπεράσει πλέον κατά πολύ το καθεστώς φορολογίας του εισοδήματος. Οι περισσότεροι φόροι είναι δήθεν έκτακτοι, αλλά μόνιμοι. Αλληλεγγύης, επιτηδεύματος, για την εκπαίδευση, και πάει λέγοντας. Ο ΕΝΦΙΑ όμως βγάζει μάτια. Ένα περιουσιακό στοιχείο φορολογείται επανειλημμένα μέχρι τελικής του εξόντωσης. Επειδή, λένε, στην Ελλάδα υπάρχει μεγάλο ποσοστό ιδιοκατοίκησης. Από πότε αυτό είναι καταδικαστικό σε μια χώρα δυτική; Από εκεί και πέρα δεν πρέπει να λησμονείται πως τα ακίνητα είναι αγορασμένα και χτισμένα με χρήματα φορολογημένα, φορολογείται η αγορά και η οικοδόμησή τους καθώς και οι συνακόλουθες επιπτώσεις σε άλλους τομείς της οικονομίας. Οι ιδιοκτήτες δεν είναι ληστές στους οποίους το κράτος θα επιβάλει κυρώσεις εν ήδη ποινής. Ούτε και κανείς διόρισε το δημόσιο συνεταίρο κάθε οικονομικής κίνησης των πολιτών. Αυτές είναι κινήσεις πειρατείας που η δημόσια εξουσία ‘νομιμοποιεί’.
Αυτή όμως είναι νομιμοποίηση εκτός δημοκρατικών θεσμών. Αν είχε ανατραπεί το αστικό σύστημα από κάποια επαναστατική εξουσία κάτι τέτοιο θα μπορούσε να συμβεί. Τώρα έχουμε το τραγελαφικό φαινόμενο η λεγόμενη ‘Δεξιά’ να εξοντώνει την ατομική ιδιοκτησία επιβάλλοντας βαρύτατους κι’ αυθαίρετους φόρους και η Αριστερά να διαμαρτύρεται καταδικάζοντας την επιβολή φόρων και υπεραμυνόμενη των δικαιωμάτων ιδιοκτησίας. Κάποτε έλεγαν πως θάρθει ο κομμουνισμός να σας πάρει τα σπίτια. Τώρα, αν έρθει, θα βρει ελάχιστα. Θα τα έχει ήδη κατασπαράξει η λεγόμενη ‘Δεξιά’…
Η περιφρόνηση όμως θεσμών και δημοκρατικών διαδικασιών δεν έχει τελειωμό. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η παραβίαση του νόμου από το κράτος ακόμη και στο ζήτημα του υπολογισμού των αντικειμενικών αξιών για τον υπολογισμό του φόρου ακινήτων. Ο νόμος ισχύει (κάθε 2 χρόνια προσαρμογή των αξιών στην πραγματικότητα) αλλά ανοιχτά παραβιάζεται. Ώστε να μην αυξηθούν, λέγεται, οι αξίες ορισμένων ‘λαϊκών’ περιοχών. Κι ας αυξάνεται υπερβολικά κι εξωπραγματικά η αξία ακινήτων σε άλλες περιοχές. Ο μύθος περί ‘τυφλής δικαιοσύνης’ πάει περίπατο. Όπως και η περίφημη ισότητα απέναντι στον νόμο. Αλλά και το περίφημο κράτος δικαίου. Ποιος μπορεί να κρίνει λοιπόν αντικειμενικά πως κάποιοι παραβιάζουν τον νόμο; Όταν ο πρώτος παραβάτης είναι το ίδιο το κράτος…
Από την άλλη μεριά όμως και οι αντιπολιτευόμενες δυνάμεις έχουν χάσει τον προσανατολισμό ενός ορθολογικού οδικού χάρτη. Προκειμένου να εξυπηρετηθούν κομματικά συμφέροντα και επικοινωνιακές ανάγκες οι πάντες εθελοτυφλούν στο γεγονός πως με το σημερινό διογκωμένο δημόσιο τομέα σωτηρία δεν πρόκειται να υπάρξει. Για να καθησυχάσουν εκλογείς που εξαρτώνται από το μεγάλο δημόσιο η αντιπολίτευση ανακαλύπτει στον ‘ελληνικό καπιταλισμό’ τον μεγάλο υπεύθυνο της κρίσης. Και βρίσκει στην ΕΕ, το ΔΝΤ και την ΚΕΤ καθώς και στο συνακόλουθο Μνημόνιο ‘νεοφιλελεύθερες’ συνωμοσίες που προκαλούν τα προβλήματα…
Τώρα πως γίνεται ο νεοφιλελευθερισμός, που κατά κύριο λόγο υποστηρίζει μείωση φόρων, απελευθέρωση αγορών, εκτεταμένες ιδιωτικοποιήσεις και λιγότερες κρατικές παρεμβάσεις, να ευθύνεται για τις σοσιαλδημοκρατικές επιλογές των τεράστιων φορολογικών επιβαρύνσεων, της τοποθέτησης στο ντουλάπι των σημαντικότερων δομικών μεταρρυθμίσεων, των κατάργησης των ελεύθερων οικονομικών συναλλαγών (μισθοί, συντάξεις, εργασιακές διαπραγματεύσεις κλπ), των μηδενικών ιδιωτικοποιήσεων και της απίστευτης κρατικής αυθαιρεσίας μόνο εγκέφαλοι με αριστερές ιδεοληψίες μπορούν να το καταλάβουν.
Με τον τρόπο αυτό όμως ο τόπος βαδίζει σε καινούργια αδιέξοδα και σε νέα μεγάλα προβλήματα. Ακόμα έχω κάποιες λιγοστές ελπίδες πως θα έλθει η στιγμή που ο κόσμος θα αντιληφθεί την πραγματικότητα. Και θα απαιτήσει λογικές επιλογές και σωστές, αν και δυσάρεστες για κάποιους, κινήσεις. Διαφορετικά, η τραγωδία παραμονεύει απειλητικά στην γωνία…
Η κυβερνητική πλειοψηφία αντιμετωπίζει την χώρα σαν προσωπική της ιδιοκτησία και πορεύεται δίχως αρχές και σεβασμό σε θεσμούς και ατομικά δικαιώματα. Προβάλλονται επιχειρήματα εξωπραγματικά και υιοθετούνται πολιτικές εξοντωτικές – για την χώρα και την κοινωνία. Η φορολογική επίθεση κατά των πάντων, υποδηλώνει πανικό και ασχετοσύνη. Και ο μεν νέος Υπουργός των Οικονομικών δείχνει να καταλαβαίνει το πρόβλημα αλλά, ερχόμενος αργά στο προσκήνιο, δείχνει παγιδευμένος από σκοπιμότητες και δρομολογημένες εξελίξεις. Τούτο όμως δεν συσκοτίζει την πραγματικότητα. Που δείχνει μια κοινωνία εκτός τροχιάς και σωφροσύνης.
Για να σωθεί ένα κράτος τεράστιο, διεφθαρμένο και αναποτελεσματικό παίρνονται μέτρα εξόντωσης της ιδιωτικής οικονομίας ωσάν στην κυβέρνηση να βρίσκεται κάποιο επαναστατικό σοσιαλιστικό κόμμα! Παραγνωρίζοντας τις ευθύνες του δημόσιου τομέα για τα αδιέξοδα, αυτός δανείσθηκε για παροχές και αυτός χρεοκόπησε, παίρνονται μέτρα σύνθλιψης της ιδιωτικής οικονομίας στο όνομα κάποιων ‘γενικών θυσιών’. Ποιες θυσίες όμως όταν έχουμε 1 εκ. 300 χιλ ανέργους στον ιδιωτικό τομέα και σχεδόν κανένα στο δημόσιο; Όταν ξοδεύονται μεγάλα ποσά για πρόωρες συνταξιοδοτήσεις και σημαντικές παροχές στις ακόμα δημόσιες επιχειρήσεις; Όταν η κυβέρνηση επιμένει σε μέτρα εναντίον των υποτιθέμενα ακόμη ισχυρών για προστασία των αδυνάτων. Με αποτέλεσμα δηλ να γίνουν σύντομα όλοι αδύνατοι. Για να τους στηρίξει αυτούς ποιος;
Ολοκληρωτικός παραλογισμός είναι βέβαια η φορολογική πολιτική και κυρίως η επίθεση κατά της ιδιοκτησίας. Εχουμε ξεπεράσει πλέον κατά πολύ το καθεστώς φορολογίας του εισοδήματος. Οι περισσότεροι φόροι είναι δήθεν έκτακτοι, αλλά μόνιμοι. Αλληλεγγύης, επιτηδεύματος, για την εκπαίδευση, και πάει λέγοντας. Ο ΕΝΦΙΑ όμως βγάζει μάτια. Ένα περιουσιακό στοιχείο φορολογείται επανειλημμένα μέχρι τελικής του εξόντωσης. Επειδή, λένε, στην Ελλάδα υπάρχει μεγάλο ποσοστό ιδιοκατοίκησης. Από πότε αυτό είναι καταδικαστικό σε μια χώρα δυτική; Από εκεί και πέρα δεν πρέπει να λησμονείται πως τα ακίνητα είναι αγορασμένα και χτισμένα με χρήματα φορολογημένα, φορολογείται η αγορά και η οικοδόμησή τους καθώς και οι συνακόλουθες επιπτώσεις σε άλλους τομείς της οικονομίας. Οι ιδιοκτήτες δεν είναι ληστές στους οποίους το κράτος θα επιβάλει κυρώσεις εν ήδη ποινής. Ούτε και κανείς διόρισε το δημόσιο συνεταίρο κάθε οικονομικής κίνησης των πολιτών. Αυτές είναι κινήσεις πειρατείας που η δημόσια εξουσία ‘νομιμοποιεί’.
Αυτή όμως είναι νομιμοποίηση εκτός δημοκρατικών θεσμών. Αν είχε ανατραπεί το αστικό σύστημα από κάποια επαναστατική εξουσία κάτι τέτοιο θα μπορούσε να συμβεί. Τώρα έχουμε το τραγελαφικό φαινόμενο η λεγόμενη ‘Δεξιά’ να εξοντώνει την ατομική ιδιοκτησία επιβάλλοντας βαρύτατους κι’ αυθαίρετους φόρους και η Αριστερά να διαμαρτύρεται καταδικάζοντας την επιβολή φόρων και υπεραμυνόμενη των δικαιωμάτων ιδιοκτησίας. Κάποτε έλεγαν πως θάρθει ο κομμουνισμός να σας πάρει τα σπίτια. Τώρα, αν έρθει, θα βρει ελάχιστα. Θα τα έχει ήδη κατασπαράξει η λεγόμενη ‘Δεξιά’…
Η περιφρόνηση όμως θεσμών και δημοκρατικών διαδικασιών δεν έχει τελειωμό. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η παραβίαση του νόμου από το κράτος ακόμη και στο ζήτημα του υπολογισμού των αντικειμενικών αξιών για τον υπολογισμό του φόρου ακινήτων. Ο νόμος ισχύει (κάθε 2 χρόνια προσαρμογή των αξιών στην πραγματικότητα) αλλά ανοιχτά παραβιάζεται. Ώστε να μην αυξηθούν, λέγεται, οι αξίες ορισμένων ‘λαϊκών’ περιοχών. Κι ας αυξάνεται υπερβολικά κι εξωπραγματικά η αξία ακινήτων σε άλλες περιοχές. Ο μύθος περί ‘τυφλής δικαιοσύνης’ πάει περίπατο. Όπως και η περίφημη ισότητα απέναντι στον νόμο. Αλλά και το περίφημο κράτος δικαίου. Ποιος μπορεί να κρίνει λοιπόν αντικειμενικά πως κάποιοι παραβιάζουν τον νόμο; Όταν ο πρώτος παραβάτης είναι το ίδιο το κράτος…
Από την άλλη μεριά όμως και οι αντιπολιτευόμενες δυνάμεις έχουν χάσει τον προσανατολισμό ενός ορθολογικού οδικού χάρτη. Προκειμένου να εξυπηρετηθούν κομματικά συμφέροντα και επικοινωνιακές ανάγκες οι πάντες εθελοτυφλούν στο γεγονός πως με το σημερινό διογκωμένο δημόσιο τομέα σωτηρία δεν πρόκειται να υπάρξει. Για να καθησυχάσουν εκλογείς που εξαρτώνται από το μεγάλο δημόσιο η αντιπολίτευση ανακαλύπτει στον ‘ελληνικό καπιταλισμό’ τον μεγάλο υπεύθυνο της κρίσης. Και βρίσκει στην ΕΕ, το ΔΝΤ και την ΚΕΤ καθώς και στο συνακόλουθο Μνημόνιο ‘νεοφιλελεύθερες’ συνωμοσίες που προκαλούν τα προβλήματα…
Τώρα πως γίνεται ο νεοφιλελευθερισμός, που κατά κύριο λόγο υποστηρίζει μείωση φόρων, απελευθέρωση αγορών, εκτεταμένες ιδιωτικοποιήσεις και λιγότερες κρατικές παρεμβάσεις, να ευθύνεται για τις σοσιαλδημοκρατικές επιλογές των τεράστιων φορολογικών επιβαρύνσεων, της τοποθέτησης στο ντουλάπι των σημαντικότερων δομικών μεταρρυθμίσεων, των κατάργησης των ελεύθερων οικονομικών συναλλαγών (μισθοί, συντάξεις, εργασιακές διαπραγματεύσεις κλπ), των μηδενικών ιδιωτικοποιήσεων και της απίστευτης κρατικής αυθαιρεσίας μόνο εγκέφαλοι με αριστερές ιδεοληψίες μπορούν να το καταλάβουν.
Με τον τρόπο αυτό όμως ο τόπος βαδίζει σε καινούργια αδιέξοδα και σε νέα μεγάλα προβλήματα. Ακόμα έχω κάποιες λιγοστές ελπίδες πως θα έλθει η στιγμή που ο κόσμος θα αντιληφθεί την πραγματικότητα. Και θα απαιτήσει λογικές επιλογές και σωστές, αν και δυσάρεστες για κάποιους, κινήσεις. Διαφορετικά, η τραγωδία παραμονεύει απειλητικά στην γωνία…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου