ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΚΟΥΤΣΟΥΜΠΑ, Γ.Γ. Κ.Ε. ΚΚΕ Εισηγητική ομιλία στην Ευρωπαϊκή Κομμουνιστική Συνάντηση στις Βρυξέλλες

Εισηγητική ομιλία του ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Δημήτρη Κουτσούμπα στην Ευρωπαϊκή Κομμουνιστική Συνάντηση στις Βρυξέλλες

30/09/13

Θέμα: «Ο ρόλος των κομμουνιστικών κι εργατικών κομμάτων της Ευρώπης για να δυναμώσει η πάλη της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων ενάντια στην ΕΕ και τη στρατηγική του κεφαλαίου, για την φιλολαϊκή διέξοδο από την καπιταλιστική κρίση, την ανατροπή του καπιταλισμού, το σοσιαλισμό».

Αγαπητοί σύντροφοι,

Ευχαριστούμε τα κομμουνιστικά κι εργατικά κόμματα για την ανταπόκρισή τους στην πρόσκληση του ΚΚΕ. Η Ευρωπαϊκή κομμουνιστική Συνάντηση έχει καθιερωθεί ως χώρος συζήτησης των εξελίξεων στην Ευρώπη, αλλά και των διεθνών εξελίξεων και συμβάλλει στην ανταλλαγή πείρας από την πάλη των κομμουνιστών και του εργατικού -λαϊκού κινήματος με στόχο την ενδυνάμωση της κοινής μας δράσης.

Πιστεύουμε πως τα κομμουνιστικά κι εργατικά κόμματα έχουν υποχρέωση να δυναμώσουν την αυτοτελή ιδεολογικοπολιτική και μαζική δράση τους, να επιμείνουν στο συντονισμό της πάλης τους ενάντια στο εκμεταλλευτικό σύστημα, στην ΕΕ, στο κεφάλαιο και στα κόμματα που υπηρετούν τα συμφέροντα του. Άλλωστε, τα διάφορα αστικά και οπορτουνιστικά κόμματα αξιοποιούν πολλούς τρόπους για να επεξεργάζονται την πολιτική τους παρέμβαση, να συντονίζονται, προωθώντας τη μια ή την άλλη μορφή διαχείρισης προς όφελος του καπιταλισμού.

Το ΚΚΕ θα κάνει ότι περνάει από το χέρι του, με στόχο να δυναμώσει το ευρωπαϊκό κομμουνιστικό και εργατικό κίνημα, να  ενισχύεται η αυτοτελής δράση των κομμάτων μας, στην κατεύθυνση της αναγκαιότητας διαμόρφωσης νικηφόρας επαναστατικής στρατηγικής.

Η σημερινή μας συνάντηση αποτελεί ταυτόχρονα κάλεσμα  προς τους λαούς της Ευρώπης για συμπόρευση και συστράτευση με τα Κομμουνιστικά και Εργατικά Κόμματά μας σε κάθε χώρα, για την αποτελεσματικότερη οργάνωση της πάλης, την προώθηση των κοινωνικών αγώνων και της λαϊκής συμμαχίας. Αποτελεί κάλεσμα προς τους λαούς να κατευθύνουν την πάλη τους στην αναμέτρηση με τον πραγματικό αντίπαλο, την ίδια την εξουσία των μονοπωλίων, τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, την ΕΕ, το ΝΑΤΟ.

Αγαπητοί σύντροφοι,

Η καπιταλιστική κρίση, κρίση υπερπαραγωγής και υπερσυσσώρευσης κεφαλαίου, που συνεχίζεται στην Ελλάδα και σε μια σειρά ακόμη χώρες της ΕΕ, συνοδεύεται με σκληρά αντεργατικά μέτρα. Δεν είναι ιδιομορφία ή φαινόμενο μιας χώρας. Η αντιλαϊκή επίθεση κλιμακώνεται σε όλα τα κράτη- μέλη της ΕΕ, αλλά και σε άλλες χώρες της Ευρωπαϊκής ηπείρου, προκειμένου να θωρακιστεί η ανταγωνιστικότητα των μονοπωλιακών επιχειρήσεων, να διασφαλιστεί φθηνότερη εργατική δύναμη και να βρεθούν νέα πεδία κερδοφορίας του κεφαλαίου.

Στην πραγματικότητα πρόκειται για αντιλαϊκές αναδιαρθρώσεις που συμφωνήθηκαν και δρομολογήθηκαν πολύ πριν την εκδήλωση της κρίσης. Με το ξέσπασμα της κρίσης απλά έγινε δυνατό να επιταχυνθούν και να γενικευτούν. Δεν αφορούν οι κατευθύνσεις αυτές μόνο τα υπερχρεωμένα κράτη της ΕΕ, αλλά όλες τις χώρες.

Συνολικά, σε όλες τις καπιταλιστικές χώρες, με ύφεση ή «ανάπτυξη», του «φτωχού νότου» ή του «πλούσιου βορρά», μέσα στις παλιές καπιταλιστικές διακρατικές ενώσεις, όπως η ΕΕ, ή στις νεότερες, οι εργαζόμενοι έρχονται και θα συνεχίσουν να έρχονται αντιμέτωποι με τις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις, που τις έχει ανάγκη το κεφάλαιο. Στην Ελλάδα π.χ. με γοργούς ρυθμούς προχωρούν στη συρρίκνωση, στο κλείσιμο και στην ιδιωτικοποίηση δημόσιων οργανισμών, όπως τα ΕΑΣ, η ΛΑΡΚΟ, της κρατικής ραδιοτηλεόρασης και σε άλλους τομείς  στρατηγικής σημασίας.

Ταυτόχρονα στα πολιτικά κι οικονομικά επιτελεία της αστικής τάξης συνεχίζεται η διαμάχη για το μείγμα της διαχείρισης της. Διαμάχη, που εκφράζει τη σύγκρουση διαφορετικών συμφερόντων, που έχουν τμήματα των αστικών τάξεων της Ευρώπης, και στην οποία διάφορες δυνάμεις σοσιαλδημοκρατικής, οπορτουνιστικής απόχρωσης επιδιώκουν να εμπλέξουν και τμήματα της εργατικής τάξης, των λαϊκών στρωμάτων, να τα θέσουν κάτω από «ξένη σημαία».

Η διαπάλη για την διαχείριση του χρέους, της κρίσης, οξύνεται, κυρίως ανάμεσα στα υπερχρεωμένα κράτη σχετικά με την αλλαγή του μείγματος δημοσιονομικής πολιτικής. Η διαπάλη αυτή διεξάγεται πάνω και στο έδαφος της αλλαγής συσχετισμών στην Ευρώπη. Δεν πρέπει από το κομμουνιστικό και εργατικό κίνημα να υποτιμηθεί ότι η ανισομετρία στο εσωτερικό της ευρωζώνης, αλλά και συνολικά της ΕΕ και εκτός αυτής, συνεχώς αυξάνει. Μεγαλώνει πχ η διαφορά ισχύος ανάμεσα στη Γερμανία, την Γαλλία, την Ιταλία, την Ισπανία κλπ. Σε σχέση με το 2000 η ψαλίδα έχει ανοίξει προς όφελος της Γερμανίας σε μια σειρά βασικούς δείκτες της οικονομίας. Έτσι εξηγείται ως ένα μεγάλο βαθμό ότι οι κυβερνήσεις της Γαλλίας και Ιταλίας με την στήριξη της κυβέρνησης των ΗΠΑ, πιέζουν την γερμανική κυβέρνηση να επωμιστεί περισσότερα βάρη με διάφορους τρόπους (κουρέματα δανείων, ευρωομόλογα κλπ).

Στην πλαστή και κάλπικη αντιπαράθεση για το μείγμα της διαχείρισης παίρνουν μέρος όλοι: και τμήματα των αστικών τάξεων των χωρών μας, και τα αστικά φιλελεύθερα και νεοφιλελεύθερα κόμματα και τα σοσιαλδημοκρατικά - παραδοσιακά και νέα - και τα «αριστερά» και νεοαριστερά, οπορτουνιστικά μεταλλαγμένα εργατικά, κομμουνιστικά κόμματα. Εδώ εντοπίζονται και οι βασικές διαφορές τους, κινούμενοι όμως πάνω στην ίδια τροχιά του ιμπεριαλιστικού- καπιταλιστικού οικοδομήματος της ΕΕ, δέσμιοι και των αντιλαϊκών πολιτικών επιλογών, οδηγιών και αποφάσεών της.

Τα λέμε αυτά, γιατί στην πραγματικότητα αυτή η ένδο-αστική αντιπαράθεση είναι πολύ μακριά από τα πραγματικά συμφέροντα των εργαζομένων, αφού ο δρόμος ανάπτυξης με γνώμονα το καπιταλιστικό κέρδος, με στόχο τη διευρυμένη αναπαραγωγή του κεφαλαίου, δεν μπορεί να οδηγήσει στη λαϊκή ευημερία. Την αντιστρατεύεται και στη φάση της κρίσης και στη φάση των υψηλών ρυθμών ανάπτυξης. Καμιά εναλλακτική διαχείριση του καπιταλισμού δεν μπορεί να καταργήσει τους παράγοντες που συμβάλλουν στη διόγκωση του χρέους, όπως, η ανισόμετρη ανάπτυξη στην Ευρωζώνη, στην ΕΕ και η περιοδική εκδήλωση κρίσης στο πλαίσιο του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης.

Αγαπητοί σύντροφοι,

Σε αυτές τις συνθήκες της καπιταλιστικής κρίσης οξύνονται και οι αντιθέσεις που επικεντρώνονται στο ποιος, ποιο κράτος, ποιο τμήμα του κεφαλαίου, ποια ιμπεριαλιστική δύναμη και συμμαχία θα βάλουν χέρι στις πλουτοπαραγωγικές πηγές, στους ενεργειακούς δρόμους του πετρελαίου και του φυσικού αερίου, πως θα μοιραστούν τα μερίδια των αγορών.  Αυτές οι αντιθέσεις σε συνθήκες κρίσης, αποδεικνύουν ότι η καπιταλιστική κρίση και ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος είναι δίδυμα αδέρφια. Στις συνθήκες της κρίσης επιταχύνονται ανακατατάξεις στο συσχετισμό δύναμης μεταξύ των καπιταλιστικών κρατών, αναδύονται νέες δυνάμεις που επιδιώκουν το ξαναμοίρασμα των αγορών προς όφελός τους. Οι παλιές δυνάμεις προσπαθούν να κρατήσουν τις θέσεις τους, αν είναι δυνατόν να κερδίσουν και άλλες.  Ισχύει στο ακέραιο αυτό που λέγεται ότι "ο πόλεμος είναι η συνέχιση της πολιτικής με άλλα μέσα". Όταν το σύστημα, οι κυρίαρχες τάξεις δεν μπορούν  με άλλον τρόπο να εξυπηρετήσουν τα ληστρικά τους συμφέροντα, καταφεύγουν στον ανοιχτό πόλεμο. Και αυτό έχει αποδειχθεί ιστορικά πάρα πολλές φορές. Έτσι λειτουργεί ο καπιταλισμός, αυτό είναι το σύστημα της εκμετάλλευσης. Και μάλιστα οι «λύκοι» φροντίζουν να εμφανίζονται με τις πιο «αγνές» προθέσεις. Έτσι βλέπουμε τις ΗΠΑ, που επί δέκα χρόνια έκαναν μαζική χρήση του «πορτοκαλί παράγοντα» στο Βιετνάμ, σκοτώνοντας 400 χιλιάδες ανθρώπους και προκαλώντας έως σήμερα μισό εκατομμύριο ανάπηρους, ανθρώπους με δυσπλασίες, να χρησιμοποιούν για τα σχέδια τους στη Συρία το επιχείρημα της «χρήσης χημικών όπλων».  Είναι η ίδια δύναμη, που πριν 9 χρόνια έκανε χρήση χημικών βομβών «λευκού φώσφορου». Είναι η ίδια δύναμη, που χέρι - χέρι με την ΕΕ, από τα αεροδρόμια των χωρών της οποίας απογειώνονταν τα νατοϊκά αεροπλάνα, έριχναν τις βόμβες απεμπλουτισμένου ουρανίου στη Γιουγκοσλαβία.

Χαιρετίζουμε κι από αυτό το βήμα της συνάντησής μας την πολύ σημαντική κοινή τοποθέτηση των 77 Κομμουνιστικών κι Εργατικών Κομμάτων απ'  όλο τον κόσμο, ενάντια στην ιμπεριαλιστική υποκρισία και στον σχεδιαζόμενο ιμπεριαλιστικό πόλεμο κατά της Συρίας.

Αγαπητοί σύντροφοι,

Οι λαοί σήμερα έχουν συγκεντρώσει πικρή πείρα από τα αδιέξοδα της καπιταλιστικής βαρβαρότητας. Ωστόσο, αστικές κι οπορτουνιστικές δυνάμεις επιδιώκουν να θολώσουν την λαϊκή σκέψη. Κάνουν λόγο για κρίση που δήθεν οφείλεται σε κάποιον «νεοφιλελεύθερο δογματισμό», αθωώνοντας έτσι το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα και προπαγανδίζοντας μέσα στους εργαζόμενους μια άλλη, ονομαζόμενη «υγιή» ανάπτυξη του καπιταλισμού.

Κάποιοι επιδιώκουν να πείσουν πως για την ανεργία, που στην Ελλάδα έχει εκτιναχτεί στο 30%, την εξαθλίωση, τη χειροτέρευση της ζωής «ευθύνονται τα μνημόνια» μόνο, αποσιωπώντας πως πρώτα «χτύπησε» η καπιταλιστική κρίση, αφού είχαν προηγηθεί αποφάσεις αντιλαϊκών αναδιαρθρώσεων και στη συνέχεια ακολούθησαν τα μνημόνια ή η όποια ανάλογη βάρβαρη πολιτική εφαρμόζεται σε χώρες χωρίς μνημόνιο. Στη Γαλλία πχ που δεν έχει μνημόνια και τρόικα ο Ολάντ προχωρά στην μεταρρύθμιση του ασφαλιστικού συστήματος, με δραματικές αυξήσεις ασφαλιστικών εισφορών των εργαζομένων και αύξηση ορίων συνταξιοδότησης. Άλλοι, πάλι, ανακάλυψαν ξαφνικά πως η Ελλάδα «έχει χάσει την κυριαρχία της», πως είναι «υπό κατοχή», προσπαθώντας μ' αυτόν τον τρόπο να αποκρύψουν την σκληρή ταξικότητα των μέτρων που εφαρμόζονται. Μέτρων, που είναι προς το συμφέρον των καπιταλιστών, ντόπιων και ξένων και τα οποία λαμβάνονται, όχι από θέσεις «μειοδοσίας», «προδοσίας», αλλά με την σύμφωνη γνώμη και σε όφελος της ελληνικής αστικής τάξης και των πολιτικών υπηρετών κομμάτων της στο πολιτικό σύστημα που κυβερνούν, μόνο και μόνο για να εξασφαλίσουν την κερδοφορία του κεφαλαίου και την διαιώνιση αυτού του συστήματος. Για τους ίδιους, άλλωστε, λόγους η αστική τάξη κάθε χώρας προχωρά στην εκχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων, μέσα στα πλαίσια τέτοιων ιμπεριαλιστικών ενώσεων, όπως είναι η ΕΕ και το ΝΑΤΟ. Για να δυναμώσει, να ισχυροποιήσει την εξουσία της, καθώς και να εξασφαλίσει ένα μερίδιο από τη «λεία» στη σύγκρουση με τα μονοπώλια άλλων δυνάμεων.

Η λύση, λοιπόν, για τους εργαζόμενους δεν μπορεί να είναι η φρούδα ελπίδα μιας δήθεν άλλης διαχείρισης του καπιταλισμού, όπως ισχυρίζεται το λεγόμενο Κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς (ΚΕΑ). Αυτό αποδείχτηκε μάταιο πολλές φορές και στην πράξη. Είναι για τους εργαζόμενους ένα επώδυνο χάσιμο πολύτιμου χρόνου. Το δείχνουν τα αντιλαϊκά μέτρα και τα τεράστια λαϊκά προβλήματα στις ΗΠΑ του Ομπάμα, ο «νέος άνεμος» Ολάντ στη Γαλλία, που αποδείχτηκε «δηλητηριώδης» για τα εργατικά - λαϊκά συμφέροντα.

Η λύση δεν βρίσκεται ούτε στον λεγόμενο «εκδημοκρατισμό» της ΕΕ, δηλαδή στον «εξανθρωπισμό» του καπιταλισμού, που ευαγγελίζεται στην Ελλάδα το κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ και στην Ευρώπη το «Κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς». Η ΕΕ δεν μπορεί από «λάκκος των λεόντων» για τους λαούς, να γίνει ισότιμη και δημοκρατική, κάτι που απέδειξε ο Λένιν στην εργασία του «Για το σύνθημα των Ενωμένων Πολιτειών της Ευρώπης», που σήμερα έχει δικαιωθεί πλήρως.

Οι εργαζόμενοι, μπορούν και πρέπει να χαράξουν τη δική τους «αντεπίθεση» απέναντι στην αντιδραστικοποίηση και στον μιλιταρισμό της ΕΕ, που δεν μπορεί να είναι η επιστροφή στον καπιταλισμό του 18ου και 19ου αιώνα, που προβάλουν ορισμένες δυνάμεις στο όνομα της αποκατάστασης της «κυριαρχίας» των αστικών κρατών. Όχι μόνον γιατί η ιστορία δεν γυρίζει πίσω, αφού είμαστε πλέον στο ιμπεριαλιστικό στάδιο, στο τελευταίο στάδιο του καπιταλισμού, μέσα στο οποίο τα μονοπώλια επιδιώκουν για την ικανοποίηση των συμφερόντων τους τη συγκρότηση τέτοιων αντιλαϊκών καπιταλιστικών διακρατικών ενώσεων, αλλά και για έναν ακόμη λόγο: Γιατί, ακόμη κι αν υποθέσουμε πως μια χώρα βγαίνει από μια τέτοια διακρατική καπιταλιστική ένωση, θα εξακολουθήσουν να υπάρχουν χιλιάδες, δεκάδες χιλιάδες «αγκίστρια» που θα την κρατούν εγκλωβισμένη μέσα στις σχέσεις της ανισότιμης αλληλεξάρτησης, που διαμορφώνονται στα πλαίσια της ιμπεριαλιστικής «πυραμίδας» του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος.

Έτσι, κατά την εκτίμηση του Κόμματός μας, την εξυπηρέτηση των εργατικών - λαϊκών αναγκών, όπως και τη λαϊκή κυριαρχία, την αποδέσμευση από τα δεσμά των ιμπεριαλιστικών ενώσεων, μπορεί να την εγγυηθεί μονάχα η εργατική λαϊκή εξουσία, η κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, ο κεντρικός επιστημονικός σχεδιασμός της οικονομίας,  ο εργατικός λαϊκός έλεγχος.

Βεβαίως, αγαπητοί σύντροφοι, γνωρίζουμε πως οι δυνάμεις του κεφαλαίου θα επιδιώξουν να χρησιμοποιήσουν κάθε εργαλείο, που διαθέτουν, όχι μόνον για να παραπλανήσουν τους εργαζόμενους, αλλά και για να τους τρομοκρατήσουν. Στην Ελλάδα σ' αυτήν την κατεύθυνση το κεφάλαιο επεδίωξε να χρησιμοποιήσει τη «Χρυσή Αυγή». Μια εγκληματική, ναζιστική οργάνωση δολοφόνων, που εμφανίστηκε ως δήθεν «αντισυστημική», και η οποία πρόσφατα - αφού αρχικά επιτέθηκε μαφιόζικα, χτυπώντας και θέτοντας σε κίνδυνο τη ζωή στελεχών του ΚΚΕ - την επομένη δολοφόνησε έναν νέο άνθρωπο. Είναι η ίδια οργάνωση, που με ρατσιστικό μίσος, έχει δολοφονήσει, ξυλοκοπήσει, βασανίσει, δεκάδες μετανάστες στη χώρα μας. Είναι η ίδια οργάνωση που τα τελευταία χρόνια οργανώνει «δουλεμπορικά» γραφεία ενοικίασης εργατών, πρωτοστατεί στο να πέσουν τα μεροκάματα, οι μισθοί, όπως επιτάσσει η εργοδοσία, προσπαθεί να διαλύσει και να ελέγξει συνδικάτα για να τα κάνει υποταγμένα, όργανα των μεγαλοεργολάβων, των εφοπλιστών, των εκμεταλλευτών του μόχθου των εργατών, αποδεικνύοντας για άλλη μια φορά πως ο φασισμός γεννιέται μέσα από τη μήτρα της σαπίλας του καπιταλισμού.

Η αποτελεσματική δράση για την οριστική  εξαφάνιση  του φασισμού συνδέεται με τη λαϊκή πάλη και συμμαχία με όρους ανατροπής του συστήματος που θρέφει τους ναζί. Αυτός είναι ο δρόμος, αυτή την κατεύθυνση πρέπει να έχει η πάλη κι οι αγώνες του εργατικού λαϊκού κινήματος. Τα  λεγόμενα αντιφασιστικά μέτωπα με πολιτικές δυνάμεις που υπερασπίζονται την καπιταλιστική εκμετάλλευση ή αποκρύπτουν τη σχέση του φασισμού με το σύστημα είναι αποπροσανατολιστικά.

Το καπιταλιστικό εκμεταλλευτικό σύστημα, με τις κρίσεις, τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, την επιδίωξη αναβίωσης του φασισμού, τα τεράστια λαϊκά προβλήματα που αναπαράγει, δείχνει πως έχει ξεπεράσει τα ιστορικά του όρια. Προβάλλει η αναγκαιότητα της πάλης για την ανατροπή του.

Αγαπητοί σύντροφοι,

Σ' αυτές τις συνθήκες είναι αναντικατάστατος ο ρόλος του Κομμουνιστικού Κόμματος, στην οργάνωση της πάλης των εργαζομένων, για την απόκρουση των αντεργατικών - αντιλαϊκών μέτρων, καθώς και με τη διαμόρφωση επαναστατικής στρατηγικής, να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις για ριζική αλλαγή των αρνητικών συσχετισμών, που θα ανοίξουν το δρόμο μέσα από την οργανωμένη κίνηση και δράση των εργατικών λαϊκών μαζών, για να ξεριζωθούν μια για πάντα οι αιτίες που αναπαράγουν τη φτώχεια και τον πόλεμο για τους εργαζόμενους, τα κέρδη και τον πλούτο για τους καπιταλιστές.

Το ΚΚΕ, που πριν μερικούς μήνες πραγματοποίησε το 19ο συνέδριό του, επιβεβαίωσε με την ομόφωνη έγκριση του νέου Προγράμματος, του καταστατικού και της Πολιτικής Απόφασης, πως το Κόμμα μας σε καμία περίπτωση δεν θα δώσει «το φιλί της ζωής» στο σάπιο καπιταλιστικό σύστημα, στο σάπιο αστικό κράτος, συμμετέχοντας στην μια ή την άλλη μορφή διαχείρισης της κρίσης υπέρ του κεφαλαίου από κυβερνήσεις, όπως και αν αυτές εμφανίζονται, όπως και αν ονομάζονται για να ξεγελάσουν τους εργαζόμενους. Το πολιτικό σκηνικό στην Ελλάδα ανασυντίθεται, αναμορφώνεται. Με ραγδαίους ρυθμούς προχωρά η μεταμόρφωση του οπορτουνιστικού κόμματος ΣΥΡΙΖΑ σε σοσιαλδημοκρατικό κόμμα και σε νέο «πυλώνα» του δικομματικού αστικού πολιτικού συστήματος. Σε συνθήκες κυριαρχίας των μονοπωλίων, μέσα στις ιμπεριαλιστικές ενώσεις του ΝΑΤΟ και της ΕΕ μια οποιαδήποτε τέτοια κυβερνητική διαχείριση, σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να δώσει λύσεις, ούτε στο ελάχιστο να ανακουφίσει την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα. Αντίθετα θα γονατίσει, θα τσακίσει το εργατικό λαϊκό κίνημα, θα ενσωματώσει δυνάμεις, θα χαθεί πολύτιμος χρόνος για το λαό.

Το ΚΚΕ δίνει ιδιαίτερη βαρύτητα σήμερα στη συγκρότηση της Λαϊκής Συμμαχίας, που θα εκφράζει τα συμφέροντα της εργατικής τάξης, των αυτοαπασχολούμενων και φτωχών αγροτών, των νέων και των γυναικών των εργατικών, λαϊκών οικογενειών, και θα έχει προσανατολισμό ξεκάθαρο ενάντια στα μονοπώλια και τον καπιταλισμό. Μια τέτοια Λαϊκή Συμμαχία, που θα είναι κοινωνική, θα έχει κινηματικά χαρακτηριστικά, με γραμμή ρήξης και ανατροπής, και δεν έχει σχέση με πολιτικές «συγκολλήσεις κορυφής» και «λύσεις από τα πάνω», στο όνομα μιας θολής «κυβερνώσας αριστεράς».

Σήμερα η Λαϊκή Συμμαχία έχει κάνει τα πρώτα της βήματα, έχει αποκτήσει μια  ορισμένη μορφή με το κοινό πλαίσιο δράσης στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα μέσα από το Πανεργατικό Αγωνιστικό Μέτωπο (ΠΑΜΕ), στη φτωχή αγροτιά της υπαίθρου μέσα από την Παναγροτική Αγωνιστική Συσπείρωση (ΠΑΣΥ), στους αυτοαπασχολούμενους, μέσα από την Πανελλαδική Συσπείρωση Επαγγελματιών Βιοτεχνών και Εμπόρων (ΠΑΣΕΒΕ), στους νέους και τις νέες που συσπειρώνονται στο Μέτωπο Αγώνα Σπουδαστών (ΜΑΣ), στις γυναίκες μέσα από τους συλλόγους και τις ομάδες της Ομοσπονδίας Γυναικών Ελλάδας (ΟΓΕ).

Η Λαϊκή Συμμαχία δίνει απάντηση στο ζήτημα της οργάνωσης της πάλης για την απόκρουση των βάρβαρων αντεργατικών αντιλαϊκών μέτρων, με συγκέντρωση δυνάμεων και αγώνα αντεπίθεσης, ώστε να υπάρξουν κάποιες κατακτήσεις, στο δρόμο πάλης για την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων. Η Λαϊκή Συμμαχία με τον αντιμονοπωλιακό αντικαπιταλιστικό προσανατολισμό της προωθεί τη ρήξη με τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις, αντιστρατεύεται τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και τις επεμβάσεις, την οποιαδήποτε συμμετοχή σε αυτά. Δρα, ώστε να δυναμώνει η συσπείρωση των αντιμονοπωλιακών αντικαπιταλιστικών κοινωνικών δυνάμεων, επιδιώκει ο αγώνας να κατευθύνεται προς την εργατική - λαϊκή εξουσία. Η Λαϊκή Συμμαχία κατευθύνει την πάλη της ενάντια στους κατασταλτικούς μηχανισμούς. Η κάθε κοινωνική δύναμη, εκτός από το κοινό πλαίσιο δράσης, έχει και τα δικά της καθήκοντα.

Επιδιώκουμε η Λαϊκή Συμμαχία να συγκεντρώνει τις δυνάμεις της σε κάθε πόλη, με κέντρο τους μονοπωλιακούς ομίλους, τα εργοστάσια, τα εμπορικά κέντρα, τα νοσοκομεία, τα Κέντρα Υγείας, τις μονάδες ηλεκτρικής ενέργειας, τις τηλεπικοινωνίες, τις υποδομές, τα δίκτυα και τα μέσα μεταφοράς. Να εξασφαλίζει την κοινή δράση αυτών των δυνάμεων με βάση τον κλάδο και γενικότερα με τους ανέργους, τις δυνάμεις των αυτοαπασχολούμενων, των φτωχών αγροτών και άλλων βιοπαλαιστών. Να εξελίσσεται ανοδικά ως διαδικασία ωρίμανσης της πολιτικής συνείδησης, της οργάνωσης και των μορφών πάλης.

Στις δοσμένες συνθήκες οργανώνεται και συντονίζεται για την αντίσταση, την αλληλεγγύη, την επιβίωση. Υπερασπίζεται το εργατικό και λαϊκό εισόδημα: Μισθούς και Συλλογικές Συμβάσεις, συντάξεις, εργατικά και λαϊκά δικαιώματα, τις τιμές πώλησης των αγροτικών προϊόντων από τους παραγωγούς, την προστασία αγροτών - αυτοαπασχολούμενων, τη λαϊκή στέγη από το κυνήγι του κέρδους των  τραπεζών και τη φορολογία. Υπερασπίζεται το δικαίωμα στην αποκλειστικά δημόσια δωρεάν Εκπαίδευση, Υγεία - Πρόνοια, την πάλη για φθηνά και ποιοτικά είδη λαϊκής κατανάλωσης, για δωρεάν πολιτιστικές και αθλητικές υποδομές. Παλεύει ενάντια σε όλα τα ναρκωτικά, για τη χειραφέτηση και ισοτιμία της γυναίκας, για την προστασία των ανέργων, τη μετακίνηση - στέγαση - σίτιση των μαθητών, σπουδαστών, φοιτητών, τις άμεσες ανάγκες των νέων ζευγαριών, για την αντιμετώπιση της ναρκω-εξάρτησης, του αλκοολισμού. Διεκδικεί αντισεισμικά - αντιπλημμυρικά μέτρα, δημόσια έργα υποδομών που βελτιώνουν τις συνθήκες ζωής, την ισόρροπη παρέμβαση του ανθρώπου στο περιβάλλον. Αναδεικνύει τις αναπτυξιακές δυνατότητες της χώρας από την άποψη ύπαρξης πρώτων υλών, συγκέντρωσης μέσων παραγωγής, ικανοτήτων του εργατικού δυναμικού, επιστημονικών - τεχνολογικών κατακτήσεων.

Η Λαϊκή Συμμαχία παλεύει κατά της κρατικής καταστολής, της εργοδοτικής βίας, υπερασπίζεται τις συνδικαλιστικές και πολιτικές ελευθερίες, αναδεικνύει ότι η αστική δημοκρατία είναι μια μορφή της δικτατορίας του κεφαλαίου, των μονοπωλίων. Ο αγώνας για φιλολαϊκή διέξοδο από την κρίση είναι αναπόσπαστα δεμένος με την αποδέσμευση από την ΕΕ, τη μονομερή διαγραφή του δημόσιου χρέους χωρίς επιπτώσεις στα ασφαλιστικά ταμεία, στα δημόσια νοσοκομεία, σε ρήξη με κάθε ιμπεριαλιστική ένωση και συμμαχία.

Η πάλη για την αποδέσμευση από την ΕΕ είναι δεμένη με την πάλη ενάντια στην εξουσία των μονοπωλίων και τον αγώνα της εργατικής τάξης και των συμμάχων της για την εργατική - λαϊκή εξουσία. Οι θέσεις για έξοδο μόνον από το ευρώ και την ΕΕ ορισμένων αστικών και άλλων δυνάμεων, χωρίς να θίγεται η εξουσία των μονοπωλίων, χωρίς κοινωνικοποίησή τους, χωρίς πανεθνικό σχεδιασμό, λαϊκή εξουσία, χωρίς δηλαδή εκείνα τα απαραίτητα εργαλεία για την ανάπτυξη της χώρας σε όφελος του λαού, για την κατανομή του εργατικού δυναμικού, την σταθερή δουλειά για όλους, για εξάλειψη της ανισομετρίας των περιφερειών, για αμοιβαία επωφελή συνεργασία και σχέση με όλες τις χώρες της ηπείρου μας και του κόσμου, δεν συνιστούν φιλολαϊκή προοπτική, αλλά διαιώνιση του καπιταλιστικού συστήματος και της εξουσίας του κεφαλαίου, όλων των στοιχείων εκείνων που μας φέρνουν κρίσεις και πολέμους.

Την ίδια ώρα το 19ο Συνέδριο του ΚΚΕ έθεσε ως πρωταρχική ανάγκη να δυναμώσουν οι δεσμοί των κομματικών οργανώσεων με τις εργατικές - λαϊκές μάζες, να οικοδομήσουμε το Κόμμα πρώτα απ' όλα στους στρατηγικούς κλάδους, σε κάθε τόπο δουλειάς.  Ταυτόχρονα παίρνουμε υπόψη την επιλογή της αστικής τάξης, τόσο στις συνθήκες της καπιταλιστικής κρίσης, όσο κι ενός πιθανού ιμπεριαλιστικού πολέμου με τη συμμετοχή της Ελλάδας, να τσακίσει το εργατικό κίνημα, να παρεμποδίσει και την παραμικρή ριζοσπαστικοποίηση της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων, κάτι που συνδέεται αναπόσπαστα με τον περιορισμό της δράσης του ΚΚΕ και με την ανακήρυξη του αντικομμουνισμού ως και επίσημης κρατικής ιδεολογίας, με αξιοποίηση της γνωστής θεωρίας των «δύο άκρων». Να γιατί προβάλλουμε την ανάγκη μιας ουσιαστικής ιδεολογικό-πολιτικής κι οργανωτικής προετοιμασίας του εργατικού κινήματος, που θα καταστήσει το κόμμα της εργατικής τάξης στη χώρα μας, το ΚΚΕ, «Κόμμα παντός καιρού», ικανό να αντιμετωπίσει κάθε πρόκληση, που μπορεί να δημιουργήσουν απότομες στροφές στην πορεία της ταξικής πάλης, στο δρόμο για την αποτίναξη της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, της αποδέσμευσης από τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις και την οικοδόμηση της σοσιαλιστικής - κομμουνιστικής κοινωνίας.

Αγαπητοί σύντροφοι!

Το ΚΚΕ δεν κρύβει από τους εργαζόμενους πως το κομμουνιστικό κι εργατικό κίνημα, ιδιαίτερα μετά την ανατροπή του σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ και στις άλλες χώρες της Κεντρικής κι Ανατολικής Ευρώπης, περνάει μεγάλες δυσκολίες. Βιώνει μια κατάσταση βαθιάς ιδεολογικό-πολιτικής κι οργανωτικής κρίσης και πιέζεται τόσο, από τις αστικές δυνάμεις, που σε πολλές περιπτώσεις προχωρούν και σε κατασταλτικά μέτρα απαγόρευσης ή περιορισμού της δράσης των κομμουνιστών, αλλά κι από τις οπορτουνιστικές δυνάμεις, που επιδιώκουν τον «ευνουχισμό» του από τα επαναστατικά χαρακτηριστικά και την ενσωμάτωσή του στο καπιταλιστικό σύστημα. Αυτή η κατάσταση του κομμουνιστικού κινήματος, ιδιαίτερα στην Ευρώπη, έρχεται σε μια μεγάλη αντίφαση με την ανάγκη των εργατικών λαϊκών δυνάμεων, που παράγουν τον πλούτο, να τον διεκδικήσουν. Χωρίς ισχυρό Κομμουνιστικό κίνημα σε κάθε χώρα, χωρίς το συντονισμό της δράσης και την επεξεργασία κοινής επαναστατικής στρατηγικής, το Κομμουνιστικό κίνημα δεν μπορεί να ικανοποιήσει τους λόγους της ύπαρξης του. Βεβαίως, καταλαβαίνουμε, πως δεν μπορούμε σήμερα από τη μια στιγμή στην άλλη να ξεπεράσουμε μια κατάσταση που έχει διαμορφωθεί δεκαετίες τώρα.

Ωστόσο, δεν υπάρχει άλλος δρόμος από το να ανασκουμπωθούμε, οργανώνοντας την πάλη μας, μελετώντας από κοινού τις σύνθετες ευρωπαϊκές και παγκόσμιες εξελίξεις, χαράσσοντας και συντονίζοντας την κοινή δράση μας ενάντια στην ΕΕ του κεφαλαίου και του πολέμου.

Σε μερικούς μήνες έχουμε μπροστά μας  μια σημαντική πολιτική μάχη, τις Ευρωεκλογές, στην οποία τα κομμουνιστικά κι εργατικά κόμματα πρέπει να στρέψουν τα πυρά τους ενάντια στην αστική και οπορτουνιστική στρατηγική, ενάντια στην ΕΕ, προτάσσοντας τη δική τους πολιτική πρόταση.

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Πριν 165 χρόνια οι Μαρξ και Ενγκελς δημοσίευαν το μεγαλοφυές έργο τους, «Το Κομμουνιστικό Μανιφέστο», που ξεκινούσε με τη διαπίστωση πως: «Ένα φάντασμα πλανιέται στην Ευρώπη: το φάντασμα του κομμουνισμού. Όλες οι δυνάμεις της γερασμένης Ευρώπης ενώθηκαν σε μια ιερή συμμαχία για να κυνηγήσουν αυτό το φάντασμα».

Η επίθεση που δέχονται και σήμερα οι κομμουνιστικές ιδέες από αστούς κι οπορτουνιστές δείχνει, πως αυτό το «φάντασμα» εξακολουθεί να ενοχλεί την «παλιά Ευρώπη», παρά το αδυνάτισμά του, γιατί αποτελεί τη μοναδική πραγματικά εναλλακτική πρόταση, που δεν είναι άλλη από τη σοσιαλιστική-κομμουνιστική κοινωνία. Όσο η ανάπτυξη της συνεργασίας και της κοινής δράσης των κομμουνιστικών κι εργατικών κομμάτων στην Ευρώπη θα παίρνει «σάρκα και οστά», τόσο ουσιαστικότερα θα στρώνεται το έδαφος για σημαντικές ριζοσπαστικές αλλαγές και στην ευρωπαϊκή ήπειρο. Σ' αυτήν την κατεύθυνση το ΚΚΕ θα συμβάλλει στο μέτρο των δυνάμεών του.