IΩΑΝΝΗΣ ΛΕΟΝΤΑΚΙΑΝΑΚΟΣ, κάτοικος Αχαρνών γράφει:...ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΛΑΘΡΟΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ ΣΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΚΡΑΤΗΣΗΣ ΑΜΥΓΔΑΛΕΖΑΣ

"ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΛΑΘΡΟΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ ΣΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΚΡΑΤΗΣΗΣ ΑΜΥΓΔΑΛΕΖΑΣ

       Κανείς, εκτιμώ, δεν επιθυμεί να είναι μάντης δυσάρεστων καταστάσεων. Όμως, δυστυχώς, η πραγματοποίηση γεγονότων, που είχα προβλέψει, επιβεβαιώνεται.

     Όταν ο κος Χρυσοχοϊδης ανακοίνωσε την ίδρυση του πρώτου κέντρου «προσωρινής κλειστής φιλοξενείας» στην Αμυγδαλέζα, ήμουν από τους πρώτους, που έκρουσε τον κώδωνα του κινδύνου. Τόσο με την παρέμβασή μου στην συνεδρίαση του δημοτικού συμβουλίου Αχαρνών, όσο και με άρθρα μου στις τοπικές εφημερίδες είχα τονίσει ότι η απόφαση για τη δημιουργία τέτοιου κέντρου εντός του αστικού κορμού της πόλης των Αχαρνών είναι μια βραδυφλεγής βόμβα στα θεμέλια του δήμου μας.

     Και πως να μην είναι;

     - Όταν για τελείως επικοινωνικής φύσεως μικροπολιτική ανακοινώθηκε η δημιουργία του κέντρου εντός του στρατοπέδου στην Αμυγδαλέζα, όπου βρίσκονται οι εγκαταστάσεις των σχολών και κάποιες βοηθητικές υπηρεσίες της ελληνικής αστυνομίας. Δηλαδή, σε περίπτωση εξέγερσης να υπάρχει ένας ικανός αριθμός πιθανών ομήρων, και να υπάρχουν όπλα και πυρομαχικά τα οποία θα μπορούσαν να πέσουν στα χέρια των εξεγερμένων.

     - Όταν για τη στέγαση των «φιλοξενουμένων» χρησιμοποιήθηκαν κοντέινερ (απόθεμα από τους Ολυμπιακούς Αγώνες) και με χρηματοδότηση για τη λοιπη υποδομή και τη λειτουργία του κέντρου από τους «κουτόφραγκους». Με αρχή 150 μετανάστες και στόχο τους 800 αλλά με τις «ευχές» του σημερινού υπουργού δημόσιας τάξης κ. Δένδια να έχουν φτάσει τους 1650 και να ελπίζουν να στεγάσουν πολύ περισσότερους. Δηλαδή, ένα κολαστήριο ψυχών με θερμοκρασίες εντός κοντέινερ που πιθανότατα ξεπερνούν και τους 50^ο Κ. το καλοκαίρι, με πολλούς από τους κρατουμένους να είναι φορείς μολυσματικών ασθενειών, που με αγώνες ο δυτικός κόσμος είχε κατορθώσει να δαμάσει, με κουλτούρα κοινωνίας τους στην οποία η ανθρώπινη ζωή (άνδρες) αξίζει λιγότερο και από την κατσίκα στην αυλή τους (για τις γυναίκες δε ακόμη λιγότερο), και τους οποίους τους φέρνουμε στα όριά τους, ώστε να υπάρχει ο κίνδυνος μιας ανεξέλεγκτης έκρηξης βίας.

     - Όταν οι εγκαταστάσεις αυτές βρίσκονται εντός του αστικού κορμού των Αχαρνών με γειτονιές κυρίως της εργατικής και μικροαστικής τάξης στις τρεις πλευρές του στρατοπέδου (ανατολικά, δυτικά και νότια), όπου σε πολλά σπίτια οι γονείς λείπουν στις εργασίες τους και ηλικιωμένοι παπούδες προσέχουν τα ανήλικα εγγόνια. Δηλαδή, απροστάτευτοι πολίτες στο έλεος κάποιων πιθανών δραπετών από το κέντρο.

     - Όταν οι εγκαταστάσεις αυτές βόρεια συνορεύουν με το υπόλοιπο κτήμα της Αμυγδαλέζας και μέσω αυτού με το βουνό της Πάρνηθας. Δηλαδή τον μοναδικό δρυμό της Αττικής να αποτελεί  ένα καταφύγιο, αλλά και πιθανο θύμα μιας τυχαίας ή και εσκεμμένης πυρκαϊας για κάθε δραπέτη του κέντρου.

       «ΠΡΟΣΟΧΗ Η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΧΩΡΟΥ ΦΥΛΑΞΗΣ ΛΑΘΡΟΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ ΣΤΗΝ ΑΜΥΓΔΑΛΕΖΑ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΒΡΑΔΥΦΛΕΓΗΣ ΒΟΜΒΑ ΣΤΑ ΘΕΜΕΛΙΑ ΤΟΥ ΔΗΜΟΥ ΑΧΑΡΝΩΝ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΕΙΑΣ. Ο ΔΗΜΟΣ ΜΑΣ ΚΙΝΔΥΝΕΥΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ Ο ΠΡΩΤΟΣ ΧΩΡΟΣ ΔΙΑΡΡΥΞΗΣ ΤΟΥ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ ΙΣΤΟΥ ΜΕ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΚΡΗΞΗ ΑΠΡΟΒΛΕΠΤΩΝ ΣΥΝΕΠΕΙΩΝ.» Με τα λόγια αυτά είχα τερματίσει την πρώτη ανοιχτή επιστολή μου για το θέμα. Μια κραυγή αγωνίας, αλλά και προειδοποίηση.

     Χθες το βράδυ σημειώθηκαν οι πρώτες εκρήξεις: εξέγερση των κρατουμένων, φωτιές, καταστροφές, τραυματισμοί αστυνομικών, αποδράσεις μεταναστών. Ευτυχώς, έλειπαν και οι μαθητές των σχολών, λόγω καλοκαιρινών αδειών. Τι θα γίνει όμως σε μια μελλοντική εξέγερση, πιο καλά σχεδιασμένη, οργανωμένη και εκτελεσμένη, μαθημένη από τα θετικά αλλά και λάθη της πρώτης. Θα θρηνήσουμε θύματα;  Θα κάψουν το δάσος και τη πόλη;

     Η πολιτεία πρέπει να ξανασκεφτεί και να ανασχεδιάσει τους χώρους εγκατάστασης, αλλά και τη λειτουργία των κέντρων «προσωρινής κλειστής φιλοξενείας» λαθρομεταναστών. Υπάρχουν πολλοί ικανοί και άξιοι εμπειρογνώμονες, που μπορούν να προσφέρουν τις γνώσεις και την εμπειρία τους πάνω σε αυτό το θέμα. Επιπρόσθετα, οι δημοτικοί άρχοντες με ομοψυχία να ενσκύψουν στο πρόβλημα και να θέσουν τον κάθε υπεύθυνο (υπουργούς, αρχηγό της αστυνομίας, διοικητή στρατοπέδου Αμυγδαλέζας, κλπ) απέναντι στις ευθύνες του για οποιαδήποτε επίπτωση τόσο στην υγεία, στην ζωή, αλλά και στην περιουσία των κατοίκων της πόλης μας.

                                                                                                                                                                                                                                                            Ιωάννης Λεοντακιανάκος

                                                                                       Κάτοικος Αχαρνών"