«ΕΝΔΕΚΑ ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΣΤΙΣ ΑΧΑΡΝΕΣ»...Γράφει η ΜΑΡΙΑ ΧΑΤΖΗΔΑΚΗ ΒΑΒΟΥΡΑΝΑΚΗ

«ΕΝΔΕΚΑ ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΣΤΙΣ ΑΧΑΡΝΕΣ»
ΜΕΡΟΣ 1ο
Γράφει η ΜΑΡΙΑ ΧΑΤΖΗΔΑΚΗ ΒΑΒΟΥΡΑΝΑΚΗ

Γεγονότα, πρόσωπα, αποφάσεις, προσκήνιο, παρασκήνιο και αποτέλεσμα που επέφερε στην πόλη των Αχαρνών η άσκηση της πολιτικής.
Eνα πολύτιμο αρχείο για τον δημότη των Αχαρνών σε πολλές, πολλές συνέχειες.

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Eνα βραδάκι του σωτηρίου έτους.. 2000. Στο σαλόνι του σπιτιού κάνω δουλειές και ακούω τηλεόραση. Κανάλι από τα σημαντικά. Η ξανθιά άνκοργουμαν «φρίττει» -λέει- με το φονικό που έγινε στο Μενίδι –εννοούσε το Ζεφύρι- «πάλι», αφού εκεί με τους τσιγγάνους –λέει- οι φόνοι είναι στην ημερησία διάταξη. Έχει σκοτωθεί ένα νέο παιδί από πυροβολισμό αστυνομικού κατά την διάρκεια συνήθους καταδιώξεως για το εμπόριο ουσιών και έχει ξεσηκωθεί «όλη η Ελλάδα». Επί δεκαπέντε λεπτά περιγράφει μια πόλη που «πουλάει ναρκωτικά, όλο το Μενίδι είναι ένα σουπερ μάρκετ ναρκωτικών, μια απαίσια περιοχή που κάθε ένας πρέπει να αποφεύγει και να μην πηγαίνει εκεί σε καμιά περίπτωση αφού όπως είναι φυσικό γίνονται φόνοι σχεδόν κάθε μέρα.».
Το παραξηλώνει. Με στόχο την τηλεθέαση δεν μιλάει για τις Αχαρνές, περιγράφει μια απαίσια περιοχή, περίπου σαν τα γκέτο της Αμερικής. Ή ακριβέστερα τα καρτέλ της Κολομβίας. Δίνει το μικρόφωνο σε κάθε άσχετο που παραβρίσκεται εκεί και ο καθένας λέει το δικό του, άλλος το κοντό και άλλος το μακρύ του.
Ενώ η εκπομπή κρατάει περισσότερο από τέταρτο και επανέρχεται αργότερα «με περισσότερο ρεπορτάζ» με εντυπωσιάζει δυσάρεστα το γεγονός ότι δεν φαίνεται να παρεμβαίνει ούτε ο δήμαρχος Παπανίκας ούτε κανένας άλλος από τους συμβούλους ή τουλάχιστον κάποιον φορέα (τότε δεν ήξερα ότι ΔΕΝ ΕΙΧΑΜΕ ΦΟΡΕΑ). Η Ελλάδα έχει ξεσηκωθεί, ο δυστυχής αστυνομικός βρίσκει για τα καλά το μπελά του και όλα γίνονται απόντων όλων ανεξαιρέτως των τοπικών αρχόντων.
Εκείνη την νύχτα, αποφασίζουμε με τον Γιάννη να εκδώσουμε το περιοδικό ΑΧΑΡΝΕΩΝ ΕΡΓΑ. Κίνητρο ο δικός μου θυμός.
-«Θα τους μάθω εγώ πως είναι η πόλη! Σιγά που θα τους αφήσω να λένε ό,τι θέλουνε. Ολοι ναρκωτικά πουλάμε; Τι μαλακίες λέει αυτή..»
-«…το έχει παρακάνει αλλά δεν το αφήνουμε καλύτερα; είσαι σίγουρη πως θέλεις να εμπλακούμε σε τέτοια περιπέτεια;» μου απαντάει ο Γιάννης.
Και συνεχίζει:
-«. Δεν τους ξέρεις καλά τους «εδώ» Μαρία. Δεν το ξανασκέφτεσαι;»
Ο Γιάννης ήξερε τι γινόταν στην πόλη . Εγώ όχι. Ήξερε πρόσωπα και πράγματα, αλλά εγώ ήμουν ανένδοτη. Και για μια ακόμα φορά δεν μου είπε όχι. Για να μην μου χαλάσει χατίρι.

Είναι η πρώτη φορά που χωρίς καλά-καλά να το καταλάβω μετατρέπομαι σε επαγγελματία δημοσιογράφο. Το κατάλαβα πολύ καλά αργότερα. Πολύ αργότερα. Και το ότι έγινα δημοσιογράφος και το τι ακριβώς σήμαινε αυτό για την οικογένειά μου.

./
ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΠΡΩΤΟ
ΔΗΜΑΡΧΙΑ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΠΑΠΑΝΙΚΑ
Η ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ ΤΟΥ «ΑΧΑΡΝΕΩΝ ΕΡΓΑ» ΚΑΙ Ο ΤΟΤΕ ΔΗΜΑΡΧΟΣ

Πολύ υπερήφανη για την πρωτοβουλία, ζητάω ραντεβού από τον τότε δήμαρχο κ. Παπανίκα. Τον είχα μάλιστα ψηφίσει γιατί με είχε επηρεάσει το γεγονός ότι ήταν καθηγητής Πανεπιστημίου. Μακριά από την πολιτική και τους χειρισμούς της και μη γνωρίζοντας τότε τον Τάσο Μουστακάτο, ψήφισα τον Παπανίκα «για μια καλύτερη πόλη». Τρομάρα μου!!

Μπήκα για πρώτη φορά στην δημαρχία –μόλις είχε εκλεγεί ο Παπανίκας- και κατευθύνθηκα στο γραφείο του. Μπήκα στην αναμονή, μπροστά μου ένας νεαρός κρατούσε τα ραντεβού. Ήταν μεσημέρι και δεν είχε πολύ κόσμο. Ενώ περίμενα στον προθάλαμο ο νέος μου είπε «να περάσω» χωρίς ακόμα να έχει αποχωρήσει ο προηγούμενος δημότης που ήταν στο γραφείο δημάρχου. Πέρασα.
Ο δήμαρχος δεν μου είπε
-«καθήστε»
Στην αρχή ούτε καν με κοίταξε. Άλλωστε, εκείνη την ώρα ο βοηθός του τον ρωτούσε για «κάποιον που ζητούσε κάτι». Και τότε, άκουσα για πρώτη φορά μια φράση, που την σημασία της θα εξακρίβωνα και αμέσως, αλλά δυστυχώς, και σε βάθος χρόνου. Ο τότε δήμαρχος απάντησε:
-Μα βέβαια! Να το κάνεις!! ΔΙΚΟΣ ΜΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΕΙΝΑΙ!!
Εντυπωσιάστηκα αρνητικά αλλά δεν έδειξα τίποτα. Με ρώτησε
-τι θέλετε;
Και εγώ του απάντησα:
-Κύριε δήμαρχε, θα εκδώσω σε λίγο ένα περιοδικό για το τόπο μας. Θα έχει ιστορικά στοιχεία, ρεπορτάζ, συνεντεύξεις αλλά βασικά θα περιλαμβάνει υλικό που θα αναδείξει την πόλη μας όπως πραγματικά είναι και όχι όπως αρνητικά την περιγράφουν. Θα είναι καλοστημένο και αισθητικά άψογο. Ήρθα λοιπόν να σας ενημερώσω αφ’ ενός και αφ΄ ετέρου να μάθω εάν θα το στηρίξετε.

Χωρίς περιστροφές και πολλά λόγια, απότομα και καθόλου ευγενικά μου έδωσε την εξής απάντηση:

-εάν είναι (το περιοδικό) «100% παπανίκας» και βλέπω τα κείμενα πριν την δημοσίευση, θα στηριχθεί. Εάν δεν είναι να μην περιμένετε τίποτα.

Έχω μάθει από την δουλειά μου να κρατάω την ψυχραιμία μου όταν πρέπει. Αυτομάτως, η εικόνα που είχα γι αυτόν άλλαξε άρδην, ξαφνικά είχα μπροστά μου έναν αλαζόνα της κατηγορίας ακριβώς που σιχαίνομαι. Τον αντιπάθησα και αποφάσισα πως δεν θα του χάριζα ούτε «καλημέρα». Βεβαιώθηκα ότι δεν την άξιζε. Όμως επιπρόσθετα, ήταν η πρώτη στιγμή που κατάλαβα ότι στα δημοτικά μας κάτι δεν πήγαινε καθόλου καλά. Μα καθόλου καλά.
Επαγγελματίας ούσα, είπα δυο-τρεις άσχετες κουβέντες και αποχώρησα. Φυσικά δεν ξαναμιλήσαμε κατ’ ιδίαν.
Ο Γιάννης γελούσε καλόκαρδα με τα σχόλιά μου:
-..βρε μ.....α… δεν τους ξέρεις καλά! Δεν κάθεσαι στ’ αυγά σου; Καλά έχουμε την δουλίτσα μας… ας τους να κόψουνε το λαιμό τους!

Ήταν η δεύτερη φορά που δεν τον άκουσα. Και αυτός όπως πάντα, δεν μου χάλαγε χατήρι.

To ΑΧΑΡΝΕΩΝ ΕΡΓΑ εκδόθηκε και ήταν ένα αξιοσημείωτο περιοδικό. Αγαπήθηκε αμέσως από πολλούς στην πόλη στην οποία καμία έκδοση μέχρι τότε δεν ήταν σαν αυτή. Είχε το «ύφος» και το χρώμα της ΠΟΛΙΤΙΚΗ. Καυτηρίαζε, πρόβαλλε με σωστό τρόπο την Ιστορία της πόλης και της έδινε μια άλλη, ξεχωριστή «ταυτότητα». Όμως ήρθε η ώρα να διαπιστώσω πόσο δίκιο είχε ο Γιάννης:
Ξαφνικά, εκδόθηκε ένα άλλο, απερίγραπτα άσχημο και κακοτυπωμένο περιοδικό που κυριολεκτικά δυσφήμιζε την πόλη. ΟΜΩΣ….. είχε την στήριξη του κ. Δημάρχου αφού εκδόθηκε από την προσφιλή του εφημερίδα!!! Εκδόθηκε –σήμερα το πιστεύω ακράδαντα- για να «φάει» την αναγνωσιμότητα του ΑΧΑΡΝΕΩΝ ΕΡΓΑ.Το απολύτως αναμενόμενο, ήταν ότι …δεν τα κατάφερε. Δεν ξέρω πόσα χρήματα «πληρώθηκε» η θολή αυτή έκδοση, αλλά σταμάτησε αμέσως μετά την μετατροπή του περιοδικού ΑΧΑΡΝΕΩΝ ΕΡΓΑ σε «εφημερίδα ΠΟΛΙΤΙΚΗ». Είχε πληρωθεί ποιος ξέρει πόσα χρήματα, ως ένα αντίπαλο δέος-σε καμία περίπτωση- του ΑΧΑΡΝΕΩΝ ΕΡΓΑ. Σαν να λέμε το διαμάντι και το κάρβουνο...


(Συνέχεια στο επόμενο φύλλο...)