ΓΙΑΝΝΗ ΡΑΓΚΟΥΣΗ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΥΣΑ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ

"Σχεδόν όλοι εκτιμούν ότι είτε εφαρμοστεί η απόφαση της 21ης Ιουλίου είτε γίνει τελικά το μεγάλο «κούρεμα», τα βάρη που θα επωμιστεί ο ελληνικός λαός θα είναι δυσβάστακτα και μακροχρόνια. Μήπως έτσι κι αλλιώς η ελληνική κοινωνία έχει χρεοκοπήσει; 

Από τη στιγμή που η φούσκα της Μεταπολίτευσης έσκασε στα χέρια μας, από τη στιγμή που η φούσκα του πελατειακού κράτους, της σπατάλης και του αλόγιστου δανεισμού της καταστροφικής πενταετίας 2004-2009 εξερράγη, οφείλαμε και οφείλουμε να αναλάβουμε ευθύνες, έστω και αν δεν μας ανήκουν. Οφείλουμε να είμαστε, και είμαστε, η πρώτη γενιά που δεν θα αφήσει απλήρωτο τον λογαριασμό. Δεν θα μετακυλίσει τα βάρη στις επόμενες γενιές. Δεν θα επιτρέψει να χαθούν δύο γενιές Ελλήνων μέσα στη μιζέρια και την ανέχεια. Η δική μας κυβέρνηση είναι η πρώτη που διαχειρίζεται τα δημοσιονομικά απορρίμματα της Μεταπολίτευσης, είναι η πρώτη που δεν θα παράξει άλλα χρέη και εργάζεται σκληρά προκειμένου η Ελλάδα να ξανασταθεί στα πόδια της.

Όσον αφορά στη συμφωνία της 21ης Ιουλίου, αποτελεί τη βάση για κάθε περαιτέρω συζήτηση και πρωτοβουλία. Η κυβέρνηση, με αίσθηση εθνικού καθήκοντος, θα λάβει τις αποφάσεις όταν ο Πρωθυπουργός, τον οποίο περιβάλλουμε με απόλυτη εμπιστοσύνη, κρίνει ότι είναι η ώρα.

Πώς όμως χάθηκαν σχεδόν δύο ολόκληρα χρόνια; Η συνταγή του μνημονίου ήταν λάθος -με την ύφεση, που έφερε στην ελληνική οικονομία- ή η εφαρμογή του από την κυβέρνηση; Αν δεν ήταν η τρόικα, θα είχατε κάνει κάτι;

Είμαι ο τελευταίος που θα αρνηθεί καθυστερήσεις, λάθη και παλινωδίες. Όπως επίσης η αντιμετώπιση της ύφεσης είναι η μεγάλη προτεραιότητα για την ελληνική οικονομία. Όμως η κυβέρνηση αυτή έχει μέσα σε δύο χρόνια πραγματοποιήσει τόσες αλλαγές όσες καμία άλλη κυβέρνηση τα τελευταία χρόνια. Είναι σημαντικό ότι οι προοδευτικές μεταρρυθμίσεις π.χ. για την αναμόρφωση του κράτους, άρχισαν όχι στα λόγια αλλά στην πράξη πολύ πριν από την έλευση της τρόικας.

Δεν αποφάσισε η τρόικα, εμείς αποφασίσαμε την κατοχύρωση της αξιοκρατίας στις προσλήψεις με την καθολική υπαγωγή τους στο ΑΣΕΠ, τον Δεκέμβριο του 2009, την καθιέρωση πρώτη φορά στο ελληνικό κράτος αντικειμενικών και αμερόληπτων κανόνων για την επιλογή διευθυντικών στελεχών, το μοναδικό παγκοσμίως πρόγραμμα «Δι@ύγεια» με το οποίο αναρτώνται υποχρεωτικά στο Διαδίκτυο όλες οι αποφάσεις του κράτους, τη μείωση των δημοσίων υπαλλήλων κατά 100.000 μέσα σε 20 μήνες μέσα από τις αποφάσεις για τα stage και τους συμβασιούχους, την αλλαγή του 5 προς 1 σε 10 προς 1 στις προσλήψεις, το πρόγραμμα «Καλλικράτης», με το οποίο συγχωνεύθηκαν 700 Δήμοι, 50 νομαρχίες και 4.000 δημοτικές επιχειρήσεις, την αύξηση των ωρών εργασίας στο Δημόσιο σε 40, καθώς και το άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων. Πρόκειται για αλλαγές που συμβάλλουν αποφασιστικά στην αναμόρφωση του κράτους και της οικονομίας και, το κυριότερο, όσες έχουν νομοθετηθεί εφαρμόζονται ήδη. Όπως και τόσες αλλαγές στην υγεία, στα ΑΕΙ, στην κοινωνική ασφάλιση.

 Αρκούν αυτές οι μεταρρυθμίσεις ή μήπως απαιτούνται και πιο τολμηρές πρωτοβουλίες όπως η άρση της μονιμότητας;

Όπως είναι γνωστό, η μονιμότητα είναι συνταγματικά κατοχυρωμένη. Άρα, η όποια συζήτηση οφείλει να διεξαχθεί στο πλαίσιο της αναθεωρητικής διαδικασίας που παραπέμπει στη μετά το 2014 περίοδο. Στη συζήτηση αυτή για να έχει κανείς το ηθικό και ιστορικό δικαίωμα να θέσει το συγκεκριμένο ζήτημα οφείλει να εκκινήσει από τους πραγματικούς λόγους που κατέστησαν αναγκαία την κατοχύρωση της μονιμότητας: την πελατειακή ευνοιοκρατία, την κομματική αυθαιρεσία στο Δημόσιο.

Τα πράγματα άλλαξαν. Σήμερα έχουμε εγκαθιδρύσει ένα καθεστώς αξιοκρατίας στις προσλήψεις, αντικειμενικής αξιολόγησης στις προαγωγές, με πλήρη εχέγγυα διαφάνειας και αμεροληψίας, χωρίς κανένα περιθώριο αυθαιρεσιών, ούτε εκ μέρους των πολιτικών ηγεσιών, ούτε συνδικαλιστικών εκπροσωπήσεων που πλέον δεν έχουν συμμετοχή, άρα και επιρροή στις σχετικές διαδικασίες. Αναδεικνύεται μια νέα γενιά δημοσίων υπαλλήλων με μια ιεραρχία που έχει αναδειχτεί αξιοκρατικά, δεν χρωστάει σε κανέναν τίποτε, έχει όλα τα εχέγγυα της ποιότητας και της αξιοσύνης. Όταν αυτό το θεσμικό πλαίσιο κατοχυρωθεί συνταγματικά τότε θα έχουμε άρει τους λόγους που μας οδήγησαν στην κατοχύρωση της μονιμότητας και τότε θα έχουμε δημιουργήσει τις προϋποθέσεις της σύνδεσης της μονιμότητας με την αξιολόγηση.

Συνεπώς μονιμότητα κατοχυρωμένη για τους άξιους. Όχι όμως για όσους αποδεικνύεται μέσα από αδιάβλητες διαδικασίες ότι δεν τη δικαιούνται, ότι δεν την αξίζουν. Αυτή είναι η προσωπική μου θέση, και το υπογραμμίζω αυτό, στο πλαίσιο μιας συνταγματικής αναθεώρησης που θα κατοχυρώσει την αντικειμενική αξιολόγηση και θα συνδέσει τη μονιμότητα με την αξία. 

Η κυβέρνηση υποσχέθηκε και δεσμεύτηκε για μεταρρυθμίσεις. Μήπως έχει χάσει το μεταρρυθμιστικό της στίγμα;

Σε κάθε περίπτωση, πρέπει επιτέλους να γίνει σε όλους σαφές ότι οι προοδευτικές μεταρρυθμίσεις είναι όχι το αναγκαίο κακό αλλά το αναγκαίο καλό για το μέλλον της Ελλάδας μας. Χωρίς μεταρρυθμίσεις η χώρα δεν πρόκειται να επιβιώσει, δεν πρόκειται να ανακτήσει τη χαμένη αίγλη.   Όχι μόνο διότι δεν θα καταφέρνει να εκταμιεύει τις δόσεις του δανείου, όσο κυρίως γιατί δεν θα καταφέρει να ξεφύγει από την ύφεση. Επομένως το ερώτημα είναι πόσο σύντομα θα γίνουν και ποιοι θα είναι εκείνοι που θα τις κάνουν πράξη. Αν γίνουν σύντομα, τότε θα πραγματοποιηθούν από εμάς. Αν καθυστερήσουμε, αν ολιγωρήσουμε ως κυβέρνηση, τότε το μόνο που θα πετύχουμε θα είναι οι μεταρρυθμίσεις απλώς να πραγματοποιηθούν αργότερα από άλλους -και με μεγάλη ζημιά για τους πολίτες και ιδίως τη νέα γενιά λόγω της καθυστέρησης.

Πιστεύετε κι εσείς ότι είναι ευτύχημα που βρίσκεται η τρόικα στη χώρα μας;

Δυστύχημα είναι, και για μας και για αυτούς.  Το ζήτημα είναι να παραδεχτούμε επιτέλους τους λόγους και τις αιτίες για τις οποίες βρίσκεται εδώ. Και ο λόγος που η χώρα βρέθηκε στην ανάγκη δάνειων δυνάμεων είναι συνολικά η σκοτεινή πλευρά της Μεταπολίτευσης και η νοοτροπία της. Το πάρτι των πελατειακών σχέσεων, η διαφθορά, η αδιαφάνεια και η φοροδιαφυγή. Η λογική του ρουσφετιού και των εξαιρέσεων. Η πολιτική αντίληψη που άλλα λέει, άλλα εννοεί και άλλα πράττει.

Αν θέλουμε όλοι μας να βγει η Ελλάδα από τη σημερινή δυσχερή θέση και να είμαστε σε θέση σύντομα να σταθούμε στα πόδια μας  με αξιοπρέπεια, χωρίς δάνειες δυνάμεις, θα πρέπει όσα λέμε να τα εννοούμε και όσα δεσμευόμαστε να τα εφαρμόζουμε. Δεν μπορούμε να επικαλούμαστε την τρόικα για να κάνουμε το καθήκον μας. Οφείλουμε να κάνουμε το καθήκον μας με κάθε πολιτικό ή προσωπικό κόστος γιατί, πολύ απλά, αυτό πιστεύουμε ότι ωφελεί τη χώρα και τις επόμενες γενιές.

Είναι μια υποχρέωση που έχουμε στα παιδιά μας και στη δική μου την περίπτωση τα τρία μου παιδιά είναι η τρόικα που λογοδοτώ και έχω στο μυαλό μου συνέχεια, αυτή είναι η τρόικα που στην πραγματικότητα καθοδηγεί τις αποφάσεις μου.

Λένε ότι με την πολιτική, που εφαρμόζει η κυβέρνηση, διαλύεται το ΠΑΣΟΚ, κατακερματίζεται η εκλογική του βάση λόγω ασυνέπειας και ότι μπορεί τα σημερινά ηγετικά στελέχη να «τελειώσουν» πολιτικά. Νιώθετε ότι είστε σε αποστολή θυσίας;

Πρέπει επιτέλους να αναρωτηθούμε πότε είναι κανείς κοινωνικά δίκαιος. Για παράδειγμα, όταν παύει, καταργεί τα ρουσφετολογικά προνόμια μερικών δεκάδων χιλιάδων stagiaires ή συμβασιούχων ή όταν, επειδή έπαυσε τα άδικα προνόμια κάποιων χιλιάδων, καταφέρνει να δώσει ευκαιρίες σε εκατομμύρια πολίτες μέσα από διαδικασίες αντικειμενικής και αξιοκρατικής αξιολόγησης;

Πότε υπηρετεί κανείς το δημόσιο συμφέρον; Όταν «προστατεύει» τα αθέμιτα προνόμια του επαγγέλματος λίγων χιλιάδων ή όταν καταργεί τα προνόμια δίνοντας την ευκαιρία σε χιλιάδες ανέργους να κριθούν στον πραγματικό στίβο της ζωής και τερματίζοντας την παραοικονομία και τη φοροδιαφυγή δισεκατομμυρίων ευρώ;

Είναι πραγματικά εξοργιστικό να θεωρούνται κοινωνικά ανάλγητοι όσοι υποστηρίζουν τις μεταρρυθμίσεις και κοινωνικά ευαίσθητοι όσοι τις εμποδίζουν βαφτίζοντας «κοινωνία» την κάθε συντεχνία και «δημόσιο συμφέρον» την ατομική εξυπηρέτηση που παραβιάζει τον κανόνα. Πρέπει να καταλάβουμε ότι αυτή η Ελλάδα τελείωσε. Αυτή η Ελλάδα χρεοκόπησε.

Έχει πολιτική νομιμοποίηση η κυβέρνηση για να εφαρμόζει αυτή την πολιτική; Ακόμη και υπουργοί προτείνουν εκλογές. Μήπως είναι τελικά μία λύση;

Η κυβέρνηση έχει εκλεγεί από τον ελληνικό λαό και διατηρεί την εμπιστοσύνη της πλειοψηφίας της Βουλής. Επομένως, ζήτημα πολιτικής νομιμοποίησής της δεν τίθεται. Σε κάθε περίπτωση, το τελευταίο πράγμα που χρειάζεται σήμερα η χώρα είναι πρόωρες εκλογές. Κι αυτό διότι οι πρόωρες εκλογές θα επιφέρουν πολιτική αστάθεια. Θα είναι πράξη πολιτικής ανευθυνότητας. Όποιος σήμερα μιλά ή ωθεί τον τόπο έμμεσα ή άμεσα σε πρόωρες εκλογές, διαπράττει ιστορικό έγκλημα εις βάρος της Ελλάδας.

Οι θεσμικές αλλαγές μπορεί να είναι αναγκαίες, την ίδια στιγμή όμως η κοινωνία επιβαρύνεται συνεχώς με νέους φόρους.

Πρέπει να εφαρμόσουμε όλα τα μέτρα δημοσιονομικής πολιτικής τα οποία αποφασίσαμε με τρόπο αποτελεσματικό και δίκαιο. Καθιστώντας ταυτόχρονα σαφές ότι δεν πρόκειται να προβούμε σε νέα φορολόγηση των Ελλήνων πολιτών με εξαίρεση, κατά τη γνώμη μου, όσους διετέλεσαν από το ’74 και μετά υπουργοί, βουλευτές, κρατικοί αξιωματούχοι, διορισμένοι ή αιρετοί, είτε στο κεντρικό κράτος είτε στην αυτοδιοίκηση και οι οποίοι αποδεδειγμένα, από ένα σημείο και μετά που απέκτησαν τις θέσεις αυτές ευθύνης, βρέθηκαν, με όχι παράνομους τρόπους, με μια σημαντική υπεραξία είτε στις καταθέσεις είτε στα ακίνητα. Σε αυτούς πρέπει να επιβληθεί ένα είδος έκτακτης φορολόγησης.

Σας αμφισβήτησαν για την πολιτική σας σχετικά με το άνοιγμα του επαγγέλματος των ταξί. Ακόμη και τώρα βουλευτές του ΠΑΣΟΚ λένε ότι δεν θα ψηφίσουν τις αλλαγές. Θα υπαναχωρήσετε;

Στο άνοιγμα του επαγγέλματος των ταξί δεν υπάρχει θέμα προσωπικό, ούτε και κυβερνητικό πια. Υπάρχει θέμα για τη χώρα . Αν δεν ανοίξει το επάγγελμα των ταξί, αν δεν ολοκληρωθεί το άνοιγμα άλλων επαγγελμάτων όπως τα φορτηγά, αν δεν ανοίξουν όλα τα κλειστά επαγγέλματα, αν δεν απελευθερωθούν όλες οι δυνάμεις της οικονομίας, τότε η χώρα θα βγει χαμένη, όχι εμείς. Η χώρα θα παραμείνει εγκλωβισμένη στην ύφεση στερούμενη κάθε αναπτυξιακής προοπτικής.

Επίσης, από τη στιγμή που αναλάβαμε την πολιτική υποχρέωση να βγάλουμε τη χώρα από την κρίση περιορίζοντας το εισόδημα εκατομμυρίων Ελλήνων, αποτελεί χρέος ηθικό να μην υποκύψουμε στις συντεχνιακές απαιτήσεις για διατήρηση προνομίων άλλης εποχής."