27/07/2011
Επισυνάπτονται: α. Απόσπασμα από άρθρο του Gideon Rachman με τίτλο: «Η Ελλάδα χρειάζεται νέα πολιτική κουλτούρα», που δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Financial Times, στο οποίο τονίζεται η αναγκαιότητα για μειώσεις φόρων στην Ελλάδα, θέση την οποία επισημαίνει και η Νέα Δημοκρατία.
β. Άρθρο του Paul Hannon με τίτλο: «Το νέο σχέδιο σωτηρίας της Ελλάδας δεν θα πετύχει», που δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Wall Street Journal, στο οποίο γίνονται αναφορές για τις γκρίζες ζώνες, που έχει η πρόσφατη συμφωνία της Συνόδου Κορυφής.
A. Απόσπασμα από το άρθρο του Gideon Rachman, στην εφημερίδα Financial Times, στο οποίο, ανάμεσα στα άλλα, τονίζει:
«Και έχω τέσσερις ιδέες πάνω σε αυτό:
Πρώτον, πάταξη της διαφθοράς, κάνοντας κάποιες συλλήψεις υψηλόβαθμων αξιωματούχων και επιχειρηματιών.
Δεύτερον, λουκέτο στην απίστευτα μη αποδοτική και διεφθαρμένη υπηρεσία φοροείσπραξης και αντικατάστασή της με ξένη, ιδιωτική εταιρία.
Τρίτον, απόλυτη αλλαγή του τρόπου με τον οποίο δαπανώνται τα ευρωπαϊκά κεφάλαια. Η διανομή των δισεκατομμυρίων ευρώ που έρχονται, μέσα από τα συνήθη κανάλια, θα τονώσει τη διαφθορά και την κατασπατάληση. Τα κεφάλαια θα πρέπει να δαπανηθούν μέσω μιας ανεξάρτητης αρχής -την οποία θα εποπτεύουν Ευρωπαίοι αξιωματούχοι- και θα δανείζει απευθείας στις μικρές επιχειρήσεις. Και τέλος, μειώσεις φόρων.
Βέβαια, η Ελλάδα θα είναι πολύ δύσκολο να πουλήσει τις μειώσεις φόρων στους Ευρωπαίους εταίρους της. Όμως, οι χαμηλότεροι φόροι που θα είναι πλέον εφικτό να πληρωθούν και να συγκεντρωθούν θα βοηθούσαν πολύ περισσότερο τα οικονομικά των επιχειρήσεων και της κυβέρνησης απ’ όσο το σημερινό δυσλειτουργικό σύστημα.
Αν η Ελλάδα επιτύχει τις μεταρρυθμίσεις, μπορεί να γίνει ακόμη και παράδειγμα για την υπόλοιπη Ευρώπη, αντί για το βάρος που είναι σήμερα. Γιατί, όπως έχουν δείξει οι νευρικοί επενδυτές ομολόγων, αν και τα προβλήματά της είναι ακραία, δεν είναι μοναδικά. Ανάλογα προβλήματα υψηλού χρέους, διαφθοράς και πελατειακών σχέσεων βασανίζουν και μεγαλύτερα και σημαντικότερα για το σύστημα ευρωπαϊκά κράτη, όπως η Ιταλία.
Η Ελλάδα έχει πάρει την υπόσχεση για νέο χρήμα. Τώρα χρειάζεται αλλαγή κουλτούρας. Αλλιώς, πραγματικά, θα καταλήξει στα σκυλιά».
“Here are four ideas. First: crack down on corruption by making some high-profile arrests of senior officials and businessmen. Second: close down the notoriously inefficient and corrupt government tax collection agency and replace it with a foreign, private contractor. Third: completely change the way in which European funds are spent. Disbursing the coming euro-billions through the usual channels will perpetuate corruption and waste. The money should be spent via an independent agency – supervised by EU officials – that lends directly to small businesses. Finally: cut taxes. Cutting taxes would, of course, be a very tough sell to Greece’s European partners, since it hardly seems consistent with an effort to close the budget deficit. But lower taxes that were actually paid and collected would do more for business and government finances than the current dysfunctional system. If Greece can successfully reform, it might even become an example to the rest of Europe – rather than a burden. For, as nervous bond-investors have noticed, while Greece’s problems are extreme, they are not unique. Similar problems of high debt, corruption and clientelism beset bigger and more systemically-important EU nations, such as Italy. Greece has been promised new money. Now it needs a cultural change. Otherwise the country really is going to the dogs”. Β. Το άρθρο του Paul Hannon στην εφημερίδα Wall Street Journal, που αναφέρει τα εξής: Το νέο σχέδιο σωτηρίας της Ελλάδας δεν θα πετύχει Άλλη μια σύνοδος, άλλη μια συμφωνία, άλλη μια απογοήτευση. Η προσπάθεια της ευρωζώνης να αντιμετωπίσει τη δημοσιονομική της κρίση, συνεχίζεται, με κάθε διαδοχική αποτυχία να οδηγεί και άλλα κράτη εκεί που ήδη βρίσκονται τρεις από τις χώρες μέλη της. Η αρχική αντίδραση στο νέο πακέτο χρηματοδότησης για την Ελλάδα που συμφωνήθηκε την περασμένη εβδομάδα, ήταν ανακούφιση αφού οποιαδήποτε εξέλιξη, θεωρούνταν καλύτερη από το τίποτα. Όσο όμως περνούν οι μέρες, οι επενδυτές γίνονται όλο και πιο επιφυλακτικοί, με αποτέλεσμα ακόμη και η Ισπανία να φτάσει σε σημείο να δανείζεται με περισσότερο από 6% για δέκα χρόνια, λίγο πιο κάτω δηλαδή από τα επιτόκια που πληρώνουν οι: Ελλάδα, Ιρλανδία, και Πορτογαλία, που ήδη έχουν ζητήσει και λάβει βοήθεια. Έτσι αν δεν υπάρξει μια μεγάλη αλλαγή στις διαθέσεις των αγορών, εξαιτίας των εξελίξεων πέρα από τον Ατλαντικό για παράδειγμα, οι Ευρωπαίοι ηγέτες θα πρέπει να διακόψουν τις διακοπές τους και να επανέλθουν με ένα κατάλληλο σχέδιο. Η τελευταία συμφωνία έχει τρία βασικά ελαττώματα. Πρώτον, δεν αυξήθηκε το μέγεθος του ταμείου διάσωσης της ευρωζώνης, και συνεπώς δεν αρκεί για να χρηματοδοτηθεί η Ισπανική ή η Ιταλική κυβέρνηση, πόσο δε μάλλον και οι δυο μαζί. Το βασικό για να θυμάται κανείς εδώ, είναι ότι η ενίσχυση του ταμείου διάσωσης, θα κόστιζε στις άλλες κυβερνήσεις της ευρωζώνης, πολύ λίγα, εκ των προτέρων. Η διστακτικότητα των χωρών μελών να αυξήσουν τα ποσά του ταμείου στέλνει δυο βλαβερά μηνύματα: Ότι θεωρούν πιθανό πως κάποιο μέλος της ευρωζώνης δεν θα μπορέσει να αποπληρώσει τα δανεικά. Και ότι οι χώρες μέλη δεν είναι ακόμη έτοιμες να σταθούν μαζί και ενωμένες, για να παλέψουν με τη κρίση, ό,τι και να γίνει. Και αυτό ήταν το πρόβλημα εξ αρχής. Η ευρωζώνη δεν έχει την απαραίτητη δύναμη να φέρει τέλος στην κρίση. Δεν διαθέτει την πολιτική βούληση. Οι πολιτικοί δεν πιστεύουν ότι οι ψηφοφόροι τους θέλουν το ευρώ τόσο πολύ, ώστε να κάνουν θυσίες για τη σωτηρία του. Η πρόσφατη συμφωνία αποδεικνύει τα παραπάνω. Ο χρόνος κυλάει για την ευρωζώνη και η οποιαδήποτε αποτυχία μπορεί να αποδειχτεί μοιραία. Το δεύτερο βασικό ελάττωμα της συμφωνίας είναι πως το ταμείο διάσωσης δεν μπορεί να δράσει μέσα σε λογικά χρονικά πλαίσια. Οι ηγέτες της ευρωζώνης συμφώνησαν πως ο μηχανισμός στήριξης (EFSF) και ο διάδοχός του θα μπορούσαν να καθορίσουν εκ των προτέρων το πόσα ακριβώς χρήματα θα χρειαστεί μια χώρα. Μιας, όπως λέγεται, διευθέτηση προφύλαξης. Επίσης, συμφώνησαν πως το EFSF θα μπορούσε να ενισχύσει κεφαλαιακά τις τράπεζες, και να αγοράζει κρατικά ομόλογα στις δευτερογενείς αγορές. Αν μπορούσε να τα κάνει αυτά σήμερα, ίσως και να αποδεικνύονταν χρήσιμο για την Ισπανία και την Ιταλία. Όμως δεν μπορεί, και άρα δεν είναι. Εξάλλου, χρειάζεται η έγκριση των κοινοβουλίων των 17 χωρών μελών, μερικές από τις οποίες έχουν ήδη δηλώσει πως δυσανασχετούν με τα συμφωνηθέντα. Ακόμη και αν όλες οι χώρες συμφωνήσουν και επικυρώσουν τα συμφωνηθέντα, το ταμείο θα πρέπει να βρει τα απαραίτητα ποσά στις διεθνείς αγορές, μια διαδικασία που από μόνη της χρειάζεται πολύ χρόνο. Συνεπώς, μπορεί να χρειαστεί να περάσουν αρκετοί μήνες μέχρι να δούμε το ταμείο σε δράση. Εν τω μεταξύ, θα μπορούσε η ΕΚΤ να παρέμβει και να αγοράσει Ισπανικά και Ιταλικά κρατικά ομόλογα. Έχοντας όμως χάσει τη μάχη αναφορικά με τη συμμετοχή των ιδιωτών στην Ελληνική διάσωση, τώρα περιμένει στην άκρη. Το τρίτο βασικό ελάττωμα έχει να κάνει με το ότι το νέο πρόγραμμα για την Ελλάδα δεν θα “δουλέψει”, καθώς βασίζεται σε γελοιωδώς αισιόδοξους στόχους για έσοδα που θα προέλθουν από ιδιωτικοποιήσεις, και μια ελπίδα για τη μείωση του συνολικού ελληνικού χρέους που όμως δεν επαρκεί. Τα μισά από τα προβλεπόμενα έσοδα από ιδιωτικοποιήσεις, υποτίθεται πως θα προέλθουν από την πώληση ακίνητης δημόσιας περιουσίας. Όμως η ελληνική κυβέρνηση δεν γνωρίζει καν πόση γη κατέχει, και δεν μπορεί να εκτιμήσει την αξία της, ακόμη και σε φυσιολογικές εποχές, πόσο δε μάλλον σήμερα, σε μια κατάσταση έκτακτης εκποίησης. Στα παραπάνω έρχεται να προστεθεί και το εξής : Η προβλεπόμενη μείωση του χρέους με την προτεινόμενη επαναγορά και ανταλλαγή ομολόγων, θα αφήσει και πάλι αρκετά μεγάλο υπόλοιπο χρέους σε σχέση με την πιο συρρικνούμενη οικονομία από οποιοδήποτε άλλη οικονομία μέλους της ευρωζώνης. Φυσικά οι ηγέτες της ευρωζώνης, δεν είναι οι μόνοι που έχασαν το κουράγιο να διαπραγματευτούν με τα ουσιαστικά προβλήματα χρέους που έχουν μια μακρά κυοφορία. Οι 17 ηγέτες που συναντήθηκαν στις Βρυξέλλες αξίζουν της συμπάθειάς μας . Δεν είναι όλοι τους υπεύθυνοι για τα χάλια της ευρωζώνης. Αν όμως θέλουν να βρουν μια λύση, θα πρέπει να είναι πιο τολμηροί, και να πάρουν ακόμη μεγαλύτερα ρίσκα σε σχέση με τις πολιτικές τους καριέρες.
Time for the Greece Rescuers to Dig Deeper—for Courage By PAUL HANNON
Another summit, another deal, another disappointment.
The euro zone's struggle to get to grips with its fiscal crisis grinds on, each failure edging more of its members toward the threshold three have already crossed. The initial reaction to the new funding package for Greece agreed by the 17 euro-zone leaders last week was one of relief, since any deal was considered to be better than no deal, and expectations of its substance hadn't been high. But as the days have passed, investors have taken an increasingly jaundiced view of the agreement, so much so that the Spanish government is once again paying more than 6% to borrow for 10 years, or just below the level at which the governments of Greece, Ireland and Portugal were forced to seek help. So, unless there is a major change in sentiment because of developments elsewhere—across the Atlantic, for example—Europe's leaders will have to interrupt their August vacations and come up with a proper plan. The major flaws The deal thrashed out last week has three major flaws. First and foremost, the size of the euro zone's bailout fund hasn't been increased, and is therefore nowhere near large enough to provide funding for either the Spanish or the Italian governments, let alone both. The main thing to remember here is that boosting the bailout fund would cost the other euro-zone governments very little up front—they are offering guarantees against which the fund can borrow. It would cost them a great deal only if a country that had been forced to borrow from the fund were unable to pay it back. The reluctance of member governments to increase the size of the fund therefore sends two pretty damaging messages: • first, that they think it is reasonably likely a member of the bloc won't be able to repay them; and • second, that they aren't prepared to stand together to get through the fiscal emergency, come what may. This has been the core problem throughout. The euro zone has had the financial muscle to bring the crisis to an end; what it has lacked has been the political will to do so; or rather, politicians haven't believed their voters want the euro enough to be prepared to sacrifice anything for it. Last week's agreement proves this is still the case. But the euro zone is running out of time, and the latest failure may prove fatal. The second major flaw is that the bailout fund won't be able to exercise its new flexibility anytime soon. Euro-zone leaders agreed that the European Financial Stability Facility and its successor should be able to agree in advance that a specific level of funding would be available to a government if it were needed; a so-called precautionary arrangement. They also agreed that the EFSF will be able to recapitalize banks, and buy government bonds in the secondary market. It would probably help Spain and Italy if the EFSF were able to do all of this right now. But it isn't. Getting to the point where it requires the approval of euro-zone lawmakers, some of whom have already made it clear that they aren't happy. And even once the politicians have agreed, the EFSF will have to raise the necessary funds on the international bond markets, a process that in itself will take many weeks. So it may be months before the EFSF is actually able to exercise its newfound flexibility. In the meantime, the European Central Bank could jump in to buy Spanish and Italian government bonds. But, after losing the battle over private-sector involvement in the Greek bailout, it seems to be in a sulk. The third major flaw is that the new funding program for Greece isn't going to work, largely because it is based on ludicrously optimistic targets for revenue raised through privatization, and a hoped-for reduction in the stock of debt that is nowhere near large enough. Half of the projected privatization revenue is supposed to come from sales of real estate. But the government doesn't even know how much land it owns, and has only the vaguest idea how much that would be worth under normal circumstances, let alone during a fire sale. Adding to its problems, the projected reduction in the amount owed by the government as a result of the proposed bond exchange and buyback will still leave it with much more debt relative to the size of its shrinking economy than any other euro-zone member. Of course, euro-zone leaders aren't alone in lacking the courage to deal with substantial debt problems that have had a very lengthy gestation. And one has to have some sympathy for the 17 who gathered in Brussels last week—they are by no means chiefly responsible for the mess they have to clear up. But if they want to pass something a little less tarnished on to their successors, they are going to have to be a lot more adventurous, and take bigger risks with their own careers.
Επισυνάπτονται: α. Απόσπασμα από άρθρο του Gideon Rachman με τίτλο: «Η Ελλάδα χρειάζεται νέα πολιτική κουλτούρα», που δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Financial Times, στο οποίο τονίζεται η αναγκαιότητα για μειώσεις φόρων στην Ελλάδα, θέση την οποία επισημαίνει και η Νέα Δημοκρατία.
β. Άρθρο του Paul Hannon με τίτλο: «Το νέο σχέδιο σωτηρίας της Ελλάδας δεν θα πετύχει», που δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Wall Street Journal, στο οποίο γίνονται αναφορές για τις γκρίζες ζώνες, που έχει η πρόσφατη συμφωνία της Συνόδου Κορυφής.
A. Απόσπασμα από το άρθρο του Gideon Rachman, στην εφημερίδα Financial Times, στο οποίο, ανάμεσα στα άλλα, τονίζει:
«Και έχω τέσσερις ιδέες πάνω σε αυτό:
Πρώτον, πάταξη της διαφθοράς, κάνοντας κάποιες συλλήψεις υψηλόβαθμων αξιωματούχων και επιχειρηματιών.
Δεύτερον, λουκέτο στην απίστευτα μη αποδοτική και διεφθαρμένη υπηρεσία φοροείσπραξης και αντικατάστασή της με ξένη, ιδιωτική εταιρία.
Τρίτον, απόλυτη αλλαγή του τρόπου με τον οποίο δαπανώνται τα ευρωπαϊκά κεφάλαια. Η διανομή των δισεκατομμυρίων ευρώ που έρχονται, μέσα από τα συνήθη κανάλια, θα τονώσει τη διαφθορά και την κατασπατάληση. Τα κεφάλαια θα πρέπει να δαπανηθούν μέσω μιας ανεξάρτητης αρχής -την οποία θα εποπτεύουν Ευρωπαίοι αξιωματούχοι- και θα δανείζει απευθείας στις μικρές επιχειρήσεις. Και τέλος, μειώσεις φόρων.
Βέβαια, η Ελλάδα θα είναι πολύ δύσκολο να πουλήσει τις μειώσεις φόρων στους Ευρωπαίους εταίρους της. Όμως, οι χαμηλότεροι φόροι που θα είναι πλέον εφικτό να πληρωθούν και να συγκεντρωθούν θα βοηθούσαν πολύ περισσότερο τα οικονομικά των επιχειρήσεων και της κυβέρνησης απ’ όσο το σημερινό δυσλειτουργικό σύστημα.
Αν η Ελλάδα επιτύχει τις μεταρρυθμίσεις, μπορεί να γίνει ακόμη και παράδειγμα για την υπόλοιπη Ευρώπη, αντί για το βάρος που είναι σήμερα. Γιατί, όπως έχουν δείξει οι νευρικοί επενδυτές ομολόγων, αν και τα προβλήματά της είναι ακραία, δεν είναι μοναδικά. Ανάλογα προβλήματα υψηλού χρέους, διαφθοράς και πελατειακών σχέσεων βασανίζουν και μεγαλύτερα και σημαντικότερα για το σύστημα ευρωπαϊκά κράτη, όπως η Ιταλία.
Η Ελλάδα έχει πάρει την υπόσχεση για νέο χρήμα. Τώρα χρειάζεται αλλαγή κουλτούρας. Αλλιώς, πραγματικά, θα καταλήξει στα σκυλιά».
“Here are four ideas. First: crack down on corruption by making some high-profile arrests of senior officials and businessmen. Second: close down the notoriously inefficient and corrupt government tax collection agency and replace it with a foreign, private contractor. Third: completely change the way in which European funds are spent. Disbursing the coming euro-billions through the usual channels will perpetuate corruption and waste. The money should be spent via an independent agency – supervised by EU officials – that lends directly to small businesses. Finally: cut taxes. Cutting taxes would, of course, be a very tough sell to Greece’s European partners, since it hardly seems consistent with an effort to close the budget deficit. But lower taxes that were actually paid and collected would do more for business and government finances than the current dysfunctional system. If Greece can successfully reform, it might even become an example to the rest of Europe – rather than a burden. For, as nervous bond-investors have noticed, while Greece’s problems are extreme, they are not unique. Similar problems of high debt, corruption and clientelism beset bigger and more systemically-important EU nations, such as Italy. Greece has been promised new money. Now it needs a cultural change. Otherwise the country really is going to the dogs”. Β. Το άρθρο του Paul Hannon στην εφημερίδα Wall Street Journal, που αναφέρει τα εξής: Το νέο σχέδιο σωτηρίας της Ελλάδας δεν θα πετύχει Άλλη μια σύνοδος, άλλη μια συμφωνία, άλλη μια απογοήτευση. Η προσπάθεια της ευρωζώνης να αντιμετωπίσει τη δημοσιονομική της κρίση, συνεχίζεται, με κάθε διαδοχική αποτυχία να οδηγεί και άλλα κράτη εκεί που ήδη βρίσκονται τρεις από τις χώρες μέλη της. Η αρχική αντίδραση στο νέο πακέτο χρηματοδότησης για την Ελλάδα που συμφωνήθηκε την περασμένη εβδομάδα, ήταν ανακούφιση αφού οποιαδήποτε εξέλιξη, θεωρούνταν καλύτερη από το τίποτα. Όσο όμως περνούν οι μέρες, οι επενδυτές γίνονται όλο και πιο επιφυλακτικοί, με αποτέλεσμα ακόμη και η Ισπανία να φτάσει σε σημείο να δανείζεται με περισσότερο από 6% για δέκα χρόνια, λίγο πιο κάτω δηλαδή από τα επιτόκια που πληρώνουν οι: Ελλάδα, Ιρλανδία, και Πορτογαλία, που ήδη έχουν ζητήσει και λάβει βοήθεια. Έτσι αν δεν υπάρξει μια μεγάλη αλλαγή στις διαθέσεις των αγορών, εξαιτίας των εξελίξεων πέρα από τον Ατλαντικό για παράδειγμα, οι Ευρωπαίοι ηγέτες θα πρέπει να διακόψουν τις διακοπές τους και να επανέλθουν με ένα κατάλληλο σχέδιο. Η τελευταία συμφωνία έχει τρία βασικά ελαττώματα. Πρώτον, δεν αυξήθηκε το μέγεθος του ταμείου διάσωσης της ευρωζώνης, και συνεπώς δεν αρκεί για να χρηματοδοτηθεί η Ισπανική ή η Ιταλική κυβέρνηση, πόσο δε μάλλον και οι δυο μαζί. Το βασικό για να θυμάται κανείς εδώ, είναι ότι η ενίσχυση του ταμείου διάσωσης, θα κόστιζε στις άλλες κυβερνήσεις της ευρωζώνης, πολύ λίγα, εκ των προτέρων. Η διστακτικότητα των χωρών μελών να αυξήσουν τα ποσά του ταμείου στέλνει δυο βλαβερά μηνύματα: Ότι θεωρούν πιθανό πως κάποιο μέλος της ευρωζώνης δεν θα μπορέσει να αποπληρώσει τα δανεικά. Και ότι οι χώρες μέλη δεν είναι ακόμη έτοιμες να σταθούν μαζί και ενωμένες, για να παλέψουν με τη κρίση, ό,τι και να γίνει. Και αυτό ήταν το πρόβλημα εξ αρχής. Η ευρωζώνη δεν έχει την απαραίτητη δύναμη να φέρει τέλος στην κρίση. Δεν διαθέτει την πολιτική βούληση. Οι πολιτικοί δεν πιστεύουν ότι οι ψηφοφόροι τους θέλουν το ευρώ τόσο πολύ, ώστε να κάνουν θυσίες για τη σωτηρία του. Η πρόσφατη συμφωνία αποδεικνύει τα παραπάνω. Ο χρόνος κυλάει για την ευρωζώνη και η οποιαδήποτε αποτυχία μπορεί να αποδειχτεί μοιραία. Το δεύτερο βασικό ελάττωμα της συμφωνίας είναι πως το ταμείο διάσωσης δεν μπορεί να δράσει μέσα σε λογικά χρονικά πλαίσια. Οι ηγέτες της ευρωζώνης συμφώνησαν πως ο μηχανισμός στήριξης (EFSF) και ο διάδοχός του θα μπορούσαν να καθορίσουν εκ των προτέρων το πόσα ακριβώς χρήματα θα χρειαστεί μια χώρα. Μιας, όπως λέγεται, διευθέτηση προφύλαξης. Επίσης, συμφώνησαν πως το EFSF θα μπορούσε να ενισχύσει κεφαλαιακά τις τράπεζες, και να αγοράζει κρατικά ομόλογα στις δευτερογενείς αγορές. Αν μπορούσε να τα κάνει αυτά σήμερα, ίσως και να αποδεικνύονταν χρήσιμο για την Ισπανία και την Ιταλία. Όμως δεν μπορεί, και άρα δεν είναι. Εξάλλου, χρειάζεται η έγκριση των κοινοβουλίων των 17 χωρών μελών, μερικές από τις οποίες έχουν ήδη δηλώσει πως δυσανασχετούν με τα συμφωνηθέντα. Ακόμη και αν όλες οι χώρες συμφωνήσουν και επικυρώσουν τα συμφωνηθέντα, το ταμείο θα πρέπει να βρει τα απαραίτητα ποσά στις διεθνείς αγορές, μια διαδικασία που από μόνη της χρειάζεται πολύ χρόνο. Συνεπώς, μπορεί να χρειαστεί να περάσουν αρκετοί μήνες μέχρι να δούμε το ταμείο σε δράση. Εν τω μεταξύ, θα μπορούσε η ΕΚΤ να παρέμβει και να αγοράσει Ισπανικά και Ιταλικά κρατικά ομόλογα. Έχοντας όμως χάσει τη μάχη αναφορικά με τη συμμετοχή των ιδιωτών στην Ελληνική διάσωση, τώρα περιμένει στην άκρη. Το τρίτο βασικό ελάττωμα έχει να κάνει με το ότι το νέο πρόγραμμα για την Ελλάδα δεν θα “δουλέψει”, καθώς βασίζεται σε γελοιωδώς αισιόδοξους στόχους για έσοδα που θα προέλθουν από ιδιωτικοποιήσεις, και μια ελπίδα για τη μείωση του συνολικού ελληνικού χρέους που όμως δεν επαρκεί. Τα μισά από τα προβλεπόμενα έσοδα από ιδιωτικοποιήσεις, υποτίθεται πως θα προέλθουν από την πώληση ακίνητης δημόσιας περιουσίας. Όμως η ελληνική κυβέρνηση δεν γνωρίζει καν πόση γη κατέχει, και δεν μπορεί να εκτιμήσει την αξία της, ακόμη και σε φυσιολογικές εποχές, πόσο δε μάλλον σήμερα, σε μια κατάσταση έκτακτης εκποίησης. Στα παραπάνω έρχεται να προστεθεί και το εξής : Η προβλεπόμενη μείωση του χρέους με την προτεινόμενη επαναγορά και ανταλλαγή ομολόγων, θα αφήσει και πάλι αρκετά μεγάλο υπόλοιπο χρέους σε σχέση με την πιο συρρικνούμενη οικονομία από οποιοδήποτε άλλη οικονομία μέλους της ευρωζώνης. Φυσικά οι ηγέτες της ευρωζώνης, δεν είναι οι μόνοι που έχασαν το κουράγιο να διαπραγματευτούν με τα ουσιαστικά προβλήματα χρέους που έχουν μια μακρά κυοφορία. Οι 17 ηγέτες που συναντήθηκαν στις Βρυξέλλες αξίζουν της συμπάθειάς μας . Δεν είναι όλοι τους υπεύθυνοι για τα χάλια της ευρωζώνης. Αν όμως θέλουν να βρουν μια λύση, θα πρέπει να είναι πιο τολμηροί, και να πάρουν ακόμη μεγαλύτερα ρίσκα σε σχέση με τις πολιτικές τους καριέρες.
Time for the Greece Rescuers to Dig Deeper—for Courage By PAUL HANNON
Another summit, another deal, another disappointment.
The euro zone's struggle to get to grips with its fiscal crisis grinds on, each failure edging more of its members toward the threshold three have already crossed. The initial reaction to the new funding package for Greece agreed by the 17 euro-zone leaders last week was one of relief, since any deal was considered to be better than no deal, and expectations of its substance hadn't been high. But as the days have passed, investors have taken an increasingly jaundiced view of the agreement, so much so that the Spanish government is once again paying more than 6% to borrow for 10 years, or just below the level at which the governments of Greece, Ireland and Portugal were forced to seek help. So, unless there is a major change in sentiment because of developments elsewhere—across the Atlantic, for example—Europe's leaders will have to interrupt their August vacations and come up with a proper plan. The major flaws The deal thrashed out last week has three major flaws. First and foremost, the size of the euro zone's bailout fund hasn't been increased, and is therefore nowhere near large enough to provide funding for either the Spanish or the Italian governments, let alone both. The main thing to remember here is that boosting the bailout fund would cost the other euro-zone governments very little up front—they are offering guarantees against which the fund can borrow. It would cost them a great deal only if a country that had been forced to borrow from the fund were unable to pay it back. The reluctance of member governments to increase the size of the fund therefore sends two pretty damaging messages: • first, that they think it is reasonably likely a member of the bloc won't be able to repay them; and • second, that they aren't prepared to stand together to get through the fiscal emergency, come what may. This has been the core problem throughout. The euro zone has had the financial muscle to bring the crisis to an end; what it has lacked has been the political will to do so; or rather, politicians haven't believed their voters want the euro enough to be prepared to sacrifice anything for it. Last week's agreement proves this is still the case. But the euro zone is running out of time, and the latest failure may prove fatal. The second major flaw is that the bailout fund won't be able to exercise its new flexibility anytime soon. Euro-zone leaders agreed that the European Financial Stability Facility and its successor should be able to agree in advance that a specific level of funding would be available to a government if it were needed; a so-called precautionary arrangement. They also agreed that the EFSF will be able to recapitalize banks, and buy government bonds in the secondary market. It would probably help Spain and Italy if the EFSF were able to do all of this right now. But it isn't. Getting to the point where it requires the approval of euro-zone lawmakers, some of whom have already made it clear that they aren't happy. And even once the politicians have agreed, the EFSF will have to raise the necessary funds on the international bond markets, a process that in itself will take many weeks. So it may be months before the EFSF is actually able to exercise its newfound flexibility. In the meantime, the European Central Bank could jump in to buy Spanish and Italian government bonds. But, after losing the battle over private-sector involvement in the Greek bailout, it seems to be in a sulk. The third major flaw is that the new funding program for Greece isn't going to work, largely because it is based on ludicrously optimistic targets for revenue raised through privatization, and a hoped-for reduction in the stock of debt that is nowhere near large enough. Half of the projected privatization revenue is supposed to come from sales of real estate. But the government doesn't even know how much land it owns, and has only the vaguest idea how much that would be worth under normal circumstances, let alone during a fire sale. Adding to its problems, the projected reduction in the amount owed by the government as a result of the proposed bond exchange and buyback will still leave it with much more debt relative to the size of its shrinking economy than any other euro-zone member. Of course, euro-zone leaders aren't alone in lacking the courage to deal with substantial debt problems that have had a very lengthy gestation. And one has to have some sympathy for the 17 who gathered in Brussels last week—they are by no means chiefly responsible for the mess they have to clear up. But if they want to pass something a little less tarnished on to their successors, they are going to have to be a lot more adventurous, and take bigger risks with their own careers.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου