Κολωνία, 11. 05. 2011
Ανοικτή επιστολή προς τον
Πρωθυπουργό της Ελλάδος
Αξιότιμε κ.
Πρωθυπουργέ,
σας απευθύνω την ανοικτή
επιστολή μου πρώτον σαν έλληνας του εξωτερικού και δεύτερον σαν πανεπιστημιακός
Οικονομολόγος Καθηγητής. Όπως και σεις γνωρίζετε, εμείς οι έλληνες του
εξωτερικού, τουλάχιστον συναισθηματικά, είμαστε περισσότερο συνδεδεμένοι με την
Ελλάδα από ότι οι περισσότεροι συμπατριώτες μας έλληνες του εσωτερικού.
Αυτό ακριβώς είναι
σήμερα και το μεγάλο πρόβλημά μας στο εξωτερικό, όπου διαβάζουμε και ακούμε καθημερινά
τις απαξιώσεις και υποτιμήσεις της Ελλάδος όχι μόνον από τη λεγόμενη κοινή
γνώμη, που εκφράζεται με τα μέσα ενημέρωσης, αλλά και από τους συμπολίτες μας
στις χώρες που ζούμε. Αυτό μας προσβάλει και μας λυπεί τρομερά. Γι αυτή την
εξέλιξη το λιγότερο φταίνε βέβαια οι έλληνες του εξωτερικού. Αλλά σε αυτή τη δεδομένη
στιγμή, δεν είναι αυτό το θέμα μου.
Σας γράφω περισσότερο
σαν Οικονομολόγος και μάλιστα σαν Καθηγητής της Μακροοικονομικής, που θέλω να
πιστεύω, ότι με βάση την ιδιότητα μου αυτή, μπορώ να εκφράσω γνώμη γύρω από τη
σημερινή καταστρεπτική οικονομική κρίση της Ελλάδος.
Συγχρόνως σας παρακαλώ
αυτά που σας γράφω μη βιαστείτε να τα πετάξετε στο καλάθι των αχρήστων, αλλά να
τα συζητήσετε προσεκτικά με τους συμβούλου σας και να βγάλετε όσο το δυνατόν
γρηγορότερα τα ανάλογα συμπεράσματα σας.
Δεν θα αναφερθώ στις
οικονομικοκοινωνικές πολιτικές των Κυβερνήσεων της Ελλάδος στα τελευταία 35
χρόνια που μας οδήγησαν σε αυτή την οικτρά δημοσιονομική κατάσταση. Επί του
θέματος έχουν γραφεί και λεχθεί - από επώνυμους ειδικούς και μη - αρκετά, αλλά
αυτό δεν είναι νομίζω το επείγον θέμα της επικαιρότητας.
Αυτό που επείγει άμεσα
είναι η λύση του προβλήματος του αβάστακτου δημόσιου χρέους της Ελλάδος, του
οποίου η εξυπηρέτηση με τα σημερινά δεδομένα, καταδικάζει την πατρίδα μας να
βρίσκεται επί αόριστον χρόνο στην „εντατική“.
Γι αυτό είμαι της
γνώμης ότι πρέπει να λάβετε στα σοβαρά αυτό που σας λέγει η αξιωματική
αντιπολίτευση, δηλαδή ότι αφορά την επαναδιαπραγμάτευση του μνημονίου, όχι όμως
όπως το εννοεί αυτή. Αν έχω καταλάβει καλά ο κ. Σαμαράς, όταν μιλάει για
επαναδιαπραγμάτευση, εννοεί καλύτερους όρους του δανείου των 110 δις €. Δηλαδή
χαμηλότερα επιτόκια, μεγαλύτερο χρόνο απόσβεσης, ή διαφοροποίηση στη
δημοσιονομική πολιτική. Όλα αυτά μπορεί να περιορίσουν οριακά, αλλά δεν λύνουν μακροπρόθεσμα
το πρόβλημα της αύξησης του δημόσιου χρέους, εκτός βέβαια και προσδοκά ο κ.
Σαμαράς ότι με τα μέτρα αυτά θα αποκτήσει η Οικονομία της Ελλάδος ετήσια
δυναμική της τάξης του 7% ή του 8% σε αύξηση του ΑΕΠ στα επόμενα 15 χρόνια.
Αν δεν έχετε και εσείς
τις ίδιες προσδοκίες, τότε θα πρέπει να σκεφτείτε και να δράσετε και εσείς απόλυτα
συμφεροντολογικά για την πατρίδα μας, όπως κάνουν και οι συνάδελφοί σας ευρωπαίοι
δανειστές μας. Αυτοί γνωρίζουν πολύ καλά, άλλωστε το συζητούν κατά καιρούς
κρυφά ή ανοικτά, ότι η Οικονομία της Ελλάδος, ακόμη και με την απόλυτη εκπλήρωση
των συμφωνιών του μνημονίου και με ακόμη ετήσιες αυξήσεις του ΑΕΠ της τάξης του
4%, δεν θα κατορθώσει στο απώτερο μέλλον να ανταποκριθεί στην εξυπηρέτηση του
αυξανόμενου χρέους της, δηλαδή να αποφύγει την ανοικτή χρεοκοπία. Γι αυτό
δίνουν τις δανειακές ενέσεις, όχι για να αποτρέψουν την άμεση χρεοκοπία της
Ελλάδος και με αυτό να σώσουν το Ευρώ, όπως κάθε φορά ισχυρίζονται, αλλά για να
σώσουν, με τα σχετικά υψηλά επιτόκια που πληρώνει η Ελλάδα και με τις εκάστοτε
αποπληρωμές των ληγόντων κρατικών ομολόγων ένα μεγάλο μέρος του κεφαλαίου, που
έχουν δανείσει οι ιδιωτικές τους τράπεζες με τους καταθέτες τους.
Στον ίδιο σκοπό αποβλέπει
και η επί πλέον „ένεση“ των 65 ή 100 δις € που πάλι σήμερα συζητείται. Με άλλα
λόγια την διαιώνιση της καταδίκης της Ελλάδος, δηλαδή να είναι συνεχόμενα χρεωμένη
ή με άλλα πιο αυστηρά λόγια, να είναι συνεχώς υποδουλωμένη.
Η πρόταση μου είναι
λοιπόν να μπείτε και εσείς στην αντεπίθεση, αφού προηγουμένως το συζητήσετε και
με την αντιπολίτευση, μήπως βρείτε και μία κοινή φόρμουλα στην εξής πρόταση μου:
(1) Να προτείνετε στη
Τρόικα και γενικά σε όλους τους δανειστές της Ελλάδος μία άμεση μερική απόσβεση
του ελληνικού συνολικού δημόσιου χρέους της τάξης του 50% το λιγότερο. Εδώ
μπορείτε ενδεχομένως να προτείνετε και μία ανοικτή πιθανή δυνατότητα (επιλογή)
όχι όμως αναγκαστική υποχρέωση, να επανέλθει η Ελλάδα στην εξυπηρέτηση του μη αποπληρωμένου
χρέους, το γρηγορότερο μετά από 20 χρόνια, με την προϋπόθεση βέβαια, ότι οι
δυνατότητες της ελληνικής Οικονομίας θα επιτρέπουν - με κάποια σχετική άνεση - κάτι
τέτοιο. Εδώ θα μπορούσαν να συζητηθούν και να συμφωνηθούν προς αποφυγή της ασάφειας
συγκεκριμένες προϋποθέσεις αυτής της πιθανής αποπληρωμής. Θα μπορούσε να γίνει
δηλαδή κάτι ανάλογο, που έκανε η Γερμανία χωρίς να ήτανε υποχρεωμένη, με την αποπληρωμή
των αμερικανικών επιδοτήσεων (μετά από περίπου 50 χρόνια), που πήρε στα πλαίσια
του σχεδίου Μάρσαλ μετά το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο.
(2) Η Ελλάδα θα πρέπει
να αναλάβει την αυστηρή υποχρέωση ακόμη και με την επιτήρηση των δανειστών να
μην έχει στα επόμενα χρόνια πρωτογενές έλλειμμα. Το δε συνολικό έλλειμμα να
είναι πάντα κάτω του 3%, που απαιτεί το Σύμφωνο Σταθερότητας της Συνθήκης του Μάαστριχτ.
.
(3) Οι ιδιωτικοποιήσεις (αποκρατικοποιήσεις) δημόσιων
περιουσιακών στοιχείων να μη γίνουν άμεσα τώρα, κάτι που θα οδηγήσει με τη
σημερινή δυσμενή ελληνική οικονομική συγκυρία σε σχετικά πενιχρές κρατικές απολαβές.
Μάλιστα αν οι πωλήσεις γίνουν σήμερα αυτό θα δώσει εν μέρει τη δυνατότητα στους
ιδιώτες αγοραστές να τα εκμεταλλευτούν εν μέρει μονοπωλιακά ή ολιγοπωλιακά τις
επιχειρήσεις αυτές σε βάρος των ελλήνων πολιτών. Προτείνω λοιπόν να σχηματισθεί
ένα ειδικό ταμείο εκμετάλλευσης των κρατικών περιουσιακών στοιχείων, η διοίκηση
του οποίου να αποτελείται από ανεξάρτητους έλληνες και ξένους διαχειριστές, που
θα προτείνονται από κοινού από την ελληνική Κυβέρνηση και τους ξένους
δανειστές. Αυτοί θα αναλάβουν την υποχρέωση να εξυγιάνουν τις επιχειρήσεις
αυτές και να τις κάνουν ανταγωνιστικές, δηλαδή να τις καταστήσουν στο σύνολό
τους κερδοφόρες. Κέρδη και αποδοχές από τυχών μελλοντικές πωλήσεις να
χρησιμοποιούνται αποκλειστικά για την αποπληρωμή του δημόσιου χρέους.
(4) Στο διάστημα αυτό
να αναλάβουν όλες οι μελλοντικές ελληνικές Κυβερνήσεις την νομική υποχρέωση,
που πρέπει να ψηφιστεί τουλάχιστον από 180 Βουλευτές, πρώτον να εξυγιάνουν τη λειτουργία του Κράτους, δηλαδή να
καταπολεμούν συνεχώς τη διαφθορά και διαπλοκή. Αυτή η καταπολέμηση να γίνεται σε
μεγάλο βαθμό αισθητή (αποδεικτή) από τα επί πλέον κρατικά έσοδα που θα
προέρχονται όχι από τις αυξήσεις και την επιβολή νέων φόρων, αλλά αποκλειστικά
από την καταπολέμηση της φοροδιαφυγής.
Δεύτερον ο νόμος αυτός θα
πρέπει να υποχρεώνει τις Κυβερνήσεις ώστε οι απασχολούμενοι στο δημόσιο τομέα,
σε ποσοστό επί του συνόλου των απασχολουμένων, να μη υπερβαίνουν τον μέσον όρο
του ποσοστού των Χωρών της Ευρωζώνης.
Τρίτον τα κρατικά έσοδα στο
σύνολό τους (φόροι, τέλη και ασφαλιστικές εισφορές) σε ποσοστό επί του ΑΕΠ, δεν
θα πρέπει να υπολείπονται του μέσου ποσοστού των Χωρών της Ευρωζώνης.
Αυτές είναι μερικές
σκέψεις με κατά τη γνώμη μου ουσιαστικές προτάσεις, που ίσως εν μέρει σας
βοηθήσουν να βρείτε τις για τους Βουλευτές που θα αποφασίσουν και για την
ελληνική Κοινωνία γενικότερα όσο το δυνατό περισσότερο ανεκτές λύσεις, που θα
έχουν ασφαλώς άμεσες και συνεχείς επώδυνες αλλά κάπως υποφερτές επιδράσεις όχι
μόνον στη παρούσα αλλά και για μερικά χρόνια ακόμη στη μελλοντική οικονομική και κοινωνική ζωή των ελλήνων.
Με εκτίμηση
Σπύρος Παρασκευόπουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου