ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΙ στο φύλλο της 23.4.2010 από τον Γ.Β.

ΠΑΛΑΙΑΣ ΚΟΠΗΣ-ΕΠΙΒΕΒΛΗΜΕΝΗ ΑΠΟΣΥΡΣΗ


Μεγάλωσα και με στεναχωρεί το γεγονός, ότι δεν είμαι ο μοναδικός πολίτης , ο οποίος για πολλά χρόνια ταΐστηκε με κομματικό σανό αποχαύνωσης. Χρόνια πολλά πίστευα- πιστεύαμε, όλοι εμείς οι εραστές της σανοφαγίας –πολιτικά θύματα επί της ουσίας- ότι μόνο το δικό μου/μας κόμμα θα βγάλει την πατρίδα από το αδιέξοδο και εμείς θ΄ απολαύσουμε στο ορατό μέλλον τους καρπούς των προσπαθειών τους, όσο και των προσωπικών θυσιών.
Τώρα στα πενήντα και βάλε, δηλαδή λίγο πριν τα εξήντα για ν’ ακριβολογούμε, με ανάγκασε το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο να μουντζώνω τον εαυτό μου και γι’ αυτά που έκανε και γι’ αυτά που πίστεψε και όσους πολιτικούς πίστεψε. Και δεν είναι αρκετό το αυτο-μούντζωμα, πρέπει επιπλέον και να με δείρω. Βίωσα προσωπικά την εποχή του εξήντα τέσσερα, ένοιωσα στο πετσί μου την επταετία και εξαπατήθηκα επανειλημμένα απ’ την μεταπολίτευση και όλους τους αρχηγούς μικρών ή μεγάλων κομμάτων.

 Έκτοτε εγκαταστάθηκε στο μυαλό μου μια πινακίδα, φωτεινή μάλιστα, αναμμένη συνεχώς που γράφει:

 “Η ΔΙΑΦΘΟΡΑ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΜΕΓΕΘΟΣ”.

 Έχω την αίσθηση μάλιστα πως αναβοσβήνει εκνευριστικά κάθε φορά που συναντώ πολιτικό πρόσωπο. Το επί πλέον της ταμπέλας αυτής είναι ότι έχει και υπότιτλο επεξηγηματικού χαρακτήρα για να μου ξύνει με μανία το «μαχαίρι» στην πληγή: «Το 8% του ΑΕΠ πηγαίνει στις μίζες-διαφθορά. Ταυτόχρονα το έλλειμμα πλησιάζει το 12%.» Ζώ δηλαδή στην χώρα της ΜΙΖΑΣ και δεν είμαι απόγονος “αυτών για τους οποίους είμαι υπερήφανος” και οι οποίοι με τα έργα και πράξεις διαφώτισαν την οικουμένη ή άνοιξαν όλους σχεδόν τους ορίζοντες σε επιστήμη, πολιτισμό, αθλητισμό και πολιτικά συστήματα και τόσα άλλα.

Ενώ βιώνω το προσωπικό μου δράμα διαπιστώνω ότι το σύστημα συμπεριφέρεται λες και δεν τρέχει τίποτα. Δεν έχουν καταλάβει ακόμη ότι είναι πεπερασμένες πολιτικές δυνάμεις στις οποίες δεν έχει απομείνει ακροατήριο και συνεχίζουν να μας αραδιάζουν το ένα ψέμα μετά το άλλο. Είναι βέβαιο ότι εάν -στη μοναδική ευκαιρία που του δόθηκε- ο Γεώργιος Α. Παπανδρέου δεν αλλάξει απαρχαιωμένες πολιτικές, ώστε η χώρα να βρει το «δρόμο» της θα έχει συντελέσει, παρά τις προσπάθειες του, στην πραγματική πτώχευση της.
Μια πτώχευση η οποία ξεκινά από το πολιτικό σύστημα και φτάνει στην πτώχευση αξιών. Θα ισχυριστείτε -και δικαίως- ότι θα δημιουργηθεί νέος πολιτικός χώρος, τον οποίον ήδη προετοιμάζουν στελέχη παλαιάς κοπής, τόσο από τα δυο κόμματα εξουσίας όσο και από τα μικρότερα εφορμούντες και θα καταλήξει σε ομηρία και της χώρας και των πολιτών της.

Αυτοί λοιπόν που έχουν συντελέσει χρόνια τώρα στο αδιέξοδο έρχονται να «πλασαριστούν», βαφτίζοντας εαυτούς «ΣΩΤΗΡΕΣ» και «μοναδικές λύσεις»!
Όμοιοι και απαράλλακτοι, χαμηλότερου επιπέδου και δυνατοτήτων, παλαιάς κοπής δηλαδή πολιτικής φιλοσοφίας και πρακτικών, φιλοδοξούν ξιφουλκούντες να προλάβουν την οικειοποίηση δημαρχιακού θώκου.
Η αντιστοιχία είναι ευθέως ανάλογη και το μόνο παρήγορο είναι πως ο λαός τους έχει πάρει πρέφα.

Στην πόλη μας, ακόμη και στην περιοχή είναι δύσκολο να μείνεις άγνωστος και να είσαι στα κοινά, έστω και ως διάττοντας αστέρας. Σ’ έχουν περάσει από «κόσκινο», επομένως γνωρίζουν ακόμη και όσα προσπαθείς να κρύψεις απ’ τον εαυτό σου ή αρνείσαι να παραδεχθείς.
Δεν έχω προσωπική κόντρα με κανέναν- εκτός και έχει κάποιος με μένα ή πάει ο νους σας πουθενά-αλλά απαιτήσεις έχω και πολλές, δίχως διάθεση καμίας έκπτωσης.
 Έχω λοιπόν την άποψη πως οι περισσότεροι μετά την αυτοκριτική τους είναι καλύτερα ν’ αποσυρθούν αξιοπρεπώς, καθώς δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι θα αποφύγουν τον διασυρμό στην αντίθετη περίπτωση.
Η αποχώρηση δε αυτή θα προσφέρει ουσιαστική βοήθεια στην πόλη ,καθώς υγιείς και νέες δυνάμεις θ’ αντικαταστήσουν αυτέες της παλαιάς κοπής και απαρχαιωμένης πρακτικής, για να περιοριστώ μόνο σε κόσμιους χαρακτηρισμούς.
 Έχω άδικο;