Συμπολίτες και συμπολίτισσες,
είναι αυτές οι μέρες, μέρες θύμησης, μέρες γιορτής, μέρες
τιμής αλλά και μέρες απελπισίας και οργής. 5 χρόνια τώρα η πατρίδα σηκώνει το
σταυρό της, 5 χρόνια τώρα ματώνουμε, πονάμε, 5 χρόνια τώρα κάθε μέρα η ελπίδα
λιγοστεύει, μοιάζει σαν να στενεύει ο ουρανός, σαν να μας πνίγει μέσα σε
σύννεφα που μας κρύβουν τον ήλιο.
Η γενιά που έζησε εκείνες τις ένδοξες μέρες του 1940 αλλά
και την καταστροφή του εμφυλίου πολέμου λιγόστεψε. Ελάχιστοι είναι ακόμα μαζί
μας και μπορούν να μας μιλήσουν για όσα έγιναν τότε. Γι’ αυτό πρέπει να
σκύψουμε πάνω από τα βιβλία, για να μάθουμε ώστε να μην κάνουμε τα ίδια λάθη,
να μην υποφέρουμε ξανά.
Γιατί, συμπολίτες και συμπολίτισσες, η μεγάλη συμφορά δεν
ήταν ούτε ο πόλεμος του ’40, ούτε η Κατοχή. Ήταν ο εμφύλιος πόλεμος. Ήταν τότε
που αδερφός σκότωνε τον αδερφό, που ο γιος έκαιγε το σπίτι της μάνας του, που η
κόρη δεν κράτησε το χέρι του πατέρα της πριν ξεψυχήσει. Ήταν τότε που
γκρεμίστηκε ό,τι είχε μείνει όρθιο σ’ αυτή τη χώρα, που άδειασαν τα χωριά μας,
που στη μανία μας να σκοτώσουμε ο ένας τον άλλον, παραδώσαμε τη χώρα μας στους
ξένους. Δεν ήταν η πρώτη φορά που το κάναμε αυτό το λάθος. Μέσα στην επανάσταση
του 1821, κάναμε τρεις εμφυλίους πολέμους. Κι όταν βρεθήκαμε μπροστά στη
μεγαλύτερη νίκη του Γένους μας, εμείς πάλι στραφήκαμε ο ένας εναντίον του άλλου
κι έτσι χάθηκε η Μικρασία. 1 εκατομμύριο Έλληνες χριστιανοί ορθόδοξοι
δολοφονήθηκαν εκείνα τα χρόνια, κι άλλο ένα εκατομμύριο αναγκάστηκαν να έρθουν
σε τούτα τα χώματα. Αλλοτινοί νοικοκυραίοι, άνθρωποι μορφωμένοι,
καλοστεκούμενοι, υγιείς, έφτασαν εδώ φορώντας μόνο τα ρούχα τους και τον πρώτο
καιρό πέθαναν πολλοί από το κρύο και τις αρρώστιες.
Συμπολίτες και συμπολίτισσες, τη σημερινή μέρα πρέπει να
κοιτάξουμε τα παιδιά μας στα μάτια και να αναρωτηθούμε αν τέτοια μοίρα είναι
αυτή που τους αξίζει. Γιατί αν τώρα, επιλέξουμε ξανά το δρόμο του διχασμού, το
δρόμο της βίας, το δρόμο της απαξίωσης της ανθρώπινης ζωής, τότε μόνο ερείπια
θα παραδώσουμε σ’ αυτά τα παιδιά. Μια γενιά ήδη θυσιάζεται στο βωμό της
σημερινής πρωτοφανούς οικονομικής και κοινωνικής κρίσης. Δεν πρέπει να αφήσουμε
να χαθεί κι η επόμενη.
Την ώρα της μάχης, την ώρα που τόσα θεριά πολεμάνε να μας
φάνε, όπως είπε κι ο ποιητής, εμείς οι Έλληνες, πάντοτε λίγοι μα πάντοτε
ψυχωμένοι, πρέπει να μείνουμε ενωμένοι όπως οι αρχαίοι μας πρόγονοι, όπως οι
παππούδες μας έκαναν το 1940 ξεχνώντας τα πάντα μπροστά στον ύψιστο κίνδυνο για
την πατρίδα και κρατώντας μόνο την αγάπη τους για εκείνη.
Όπως έκαναν και οι Αθηναίοι στη μάχη του Μαραθώνα, η ασπίδα
που κρατά ο καθένας από εμάς είναι για να προστατεύσει τον διπλανό του γι’ αυτό
και ο δεσμός μεταξύ τους ήταν ακατάλυτος, γι’ αυτό και η φάλαγγα νίκησε τα
ανοργάνωτα στίφη των εχθρών. Έτσι κι εμείς σήμερα, την ασπίδα που μπορεί να
κρατήσει ο νέος Δήμος Φυλής, η νέα μεγάλη μας πατρίδα, πρέπει να την κρατήσει
όχι για τον εαυτό του αλλά για καθέναν από τους Δημότες του. Έχουμε μια ασπίδα
και πίσω της χωράμε όλοι. Ας την κρατήσουμε όλοι μαζί ψηλά, για να μείνει στη
θέση της ώσπου να περάσει η καταιγίδα. Δεν είναι τούτη η ώρα να διχαστούμε, να
στρέφεται ο ένας εναντίον του άλλου.
Είναι η ώρα, όλοι μαζί, να ενώσουμε τις δυνάμεις μας για να
κάνουμε τον Δήμο μας πιο ισχυρό, για να μειώσουμε τις δραματικές επιπτώσεις από
την έλλειψη χρηματοδότησης, από τους τόκους των παλιών δανείων που απειλούν να
μας πνίξουν και από την αδυναμία του κράτους να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις
του. Σε κάθε μας βήμα, βρίσκουμε κι ένα σάπιο σκαλοπάτι, σε κάθε μας προσπάθεια
βρίσκουμε και μια παλιά πληγή που κακοφόρμισε και απειλεί να μας γκρεμίσει.
Όμως δεν κάνουμε πίσω, συνεχίζουμε μπροστά γιατί αυτό είναι το καθήκον μας
απέναντι σε κάθε έναν από σας προσωπικά.
Η ιστορία αυτού του τόπου είναι πλούσια και την βρίσκεις
παντού. Όταν πήγα στο ναό του Αγίου Δημητρίου των Όπλων στα Κάτω Πατήσια για να
προσκυνήσω το Τίμιο Ξύλο, ρώτησα τον Ιερέα γιατί ονομάστηκε έτσι ο ναός. Μου
είπε λοιπόν ότι στα υπόγεια του ναού είχαν κρύψει όπλα για την επανάσταση του
’21 και μέσα στο ναό, επειδή ήταν κοντά στην Αθήνα, είχαν κοιμηθεί οι
οπλαρχηγοί τη νύχτα πριν μπουν στην Αθήνα να την λευτερώσουν. Πρώτος ανάμεσα σ’
αυτούς ο Χατζημελέτης. Οι Τούρκοι το έμαθαν και άρχισαν να κυκλώνουν την
Εκκλησία για να τους πιάσουν σαν τα ποντίκια. Τότε ο Άγιος Δημήτριος φώναξε
«στ’ άρματα, στ’ άρματα», οι οπλαρχηγοί ξύπνησαν, κατάλαβαν τι γίνεται και
κατόρθωσαν να διαφύγουν από τον θανάσιμο κλοιό χρησιμοποιώντας ένα ρέμα που
πέρναγε εκείνα τα χρόνια δίπλα από την εκκλησιά. Έτσι γλύτωσαν και την άλλη
μέρα γύρισαν και απελευθέρωσαν την Αθήνα.
Ίσως κάποιοι δεν πιστεύουν στα θαύματα. Ίσως κάποιοι
θεωρήσουν αυτή την ιστορία ένα μικρό, ωραίο παραμύθι. Θέλω όμως να τους πω να
μην υποτιμούν την πίστη και κυρίως να μην υποτιμούν εκείνους που συνοδεύουν την
ισχυρή τους πίστη με έργα. Τέτοιοι ήταν οι παππούδες μας, τέτοιοι είμαστε και
μεις.
Εμείς εδώ στο νέο Δήμο Φυλής, πιστεύουμε στην πατρίδα,
πιστεύουμε στην Ορθοδοξία. Αλλά η πίστη μας συνοδεύεται από έργα. Και η δική
μας πίστη, επειδή ακριβώς είναι μεγάλη και ειλικρινής, είναι και βέβαιη. Δεν
αποκλείουμε κανένα και δεν μετράμε τον πατριωτισμό ή την πίστη οποιουδήποτε.
Δεν έχουμε ανάγκη να την μετρήσουμε γιατί εκεί που πραγματικά όλοι μετρούν το
ύψος τους, είναι η ώρα της μάχης για το δίκιο του τόπου μας. Και τούτη η ώρα,
συμπολίτες και συμπολίτισσες κοντοζυγώνει.
Σε τούτα τα χώματα οι Γερμανοί δεν πάτησαν γιατί φοβήθηκαν.
Τούτα τα χώματα έχουν μια τεράστια δύναμη, να κάνουν δικό τους παιδί όχι μόνο
εκείνο που γεννήθηκε εδώ αλλά κι εκείνο που τα διάλεξε για πατρίδα του. Και
αυτό κάνει τούτο τον τόπο ακόμα πιο δυνατό γιατί όσο πιο πολλοί είμαστε, όσο
πιο ενωμένοι είμαστε, τόσο πιο δυνατά θα ακουστεί η φωνή μας.
Σε τούτα τα χώματα συντελείται εδώ και δεκαετίες ένα
περιβαλλοντικό έγκλημα. Κάποιοι νομίζουν ότι μπορούν έτσι απλά να αφήσουν πίσω
τους την καταστροφή και να φύγουν. Κάνουν λάθος. Θα πληρώσουν και θα πληρώσουν
πολλά όχι μόνο γιατί το λένε οι νόμοι αλλά γιατί αυτό είναι το δίκαιο. Αυτός ο
τόπος, αυτός ο λαός έχει χρωστούμενα να
πάρει. Και θα τα πάρει.
Συμπολίτες και συμπολίτισσες, ψηλά το κεφάλι. Παιδιά μας,
όταν παρελαύνετε να θυμάστε ότι δεν σας βλέπουν μόνο οι γονείς και οι φίλοι
σας. Σας βλέπουν όλοι οι ήρωες του τόπου μας από την εποχή του Θρασύβουλου
μέχρι σήμερα. Σας βλέπουν, σας καμαρώνουν και παρελαύνουν μαζί σας γιατί όσο
εσείς κρατάτε ψηλά την ιερή σημαία με τον άσπρο σταυρό και τις γαλάζιες ρίγες
είναι όλοι τους αθάνατοι.
Χρόνια πολλά.
