Όχι στα δημοψηφίσματα
Apr 19, 2017 11:08 am | admin2
Ο εκ πατρός θείος μου, Ναύαρχος Θησέας Πάγκαλος, άνθρωπος δημοκρατικός και μετριοπαθής, επαναλάμβανε συχνά προσπαθώντας να με τιθασεύσει: «Τα δύο άκρα αλληλοτροφοδοτούνται και κάνουν έτσι ζημιά στη χώρα. Ο λαός κατά πλειοψηφία προτιμάει το δρόμο της καμήλας. Το δημοκρατικό κέντρο». Θεωρούσα τότε, εξαντλώντας τα τελευταία περιθώρια πολιτικής εφηβείας, που διέθετα, βαρετές και παρωχημένες αυτές τις νουθεσίες. Πόσο δίκιο είχε ο έντιμος αυτός πατριώτης!
Ας πάρουμε την επίκαιρη περίπτωση της προσφυγής στο λαό. Τι κοινό μπορεί να έχουν οι «φιλελεύθεροι», χαζοχαρούμενοι οπαδοί της προσφυγής στο λαό ως υψίστης πράξης δημοκρατικής ευαισθησίας, για να αποφασίσουν οι ίδιοι οι πολίτες με μια βούληση που δεν μπορεί να νοθευθεί από ύποπτους αντιπροσώπους περίπλοκα ζητήματα που αγνοούν με τους οπαδούς του αυταρχισμού και της πολιτικής κομπίνας; Αυτή η προσφυγή στο δημοψήφισμα για να αποφασιστεί παραδείγματος χάριν, αν είναι ικανοποιητικός ένας συμβιβασμός, που δημιουργεί ένα πλαίσιο διασφάλισης υπέρ των δανειστών μιας αναξιόπιστης οικονομίας, δοκιμάστηκε με επιτυχία από το ΣΥΡΙΖΑ και λειτουργεί έκτοτε ως μέσον υπέρτατου εκβιασμού του καθημερινού πολίτη.
Δεν είναι πάντα βέβαια τα δημοψηφίσματα τόσο αθώα. Υπάρχουν και εκείνα, πολύ απλούστερα, που αφορούν τη μορφή του καθεστώτος. Εκεί το κρίσιμο ερώτημα είναι αν η μία εκ των δύο εκδοχών μπορεί να οδηγήσει σε εκδημοκρατισμό του καθεστώτος και ουσιαστικότερη λαϊκή συμμετοχή στη λήψη των αποφάσεων. Όταν ο ελληνικός λαός κατήργησε τη βασιλευόμενη δημοκρατία εδημιούργησε ένα πολίτευμα όπου ο Ανώτατος Άρχων της χώρας εκλέγεται από τη Βουλή. Κατά την άποψή μου, αν προχωρήσουμε στην απ’ ευθείας εκλογή του Ανώτατου Άρχοντα, με τη σχετική τροποποίηση του Συντάγματος, η απόφαση θα είναι ακόμα πιο ουσιαστικά δημοκρατική, αφού η λαϊκή κυριαρχία θα λειτουργεί άμεσα και όχι με αντιπροσώπους.
Παράδειγμα κακού, δηλαδή αντιλαϊκού δημοψηφίσματος είναι το διεξαγόμενο σήμερα στην Τουρκία, όποια και αν είναι τα αποτελέσματά του. Η απλοποιημένη απάντηση είναι πάντα στα δημοψηφίσματα ένα «ναι» ή ένα «όχι». Επί του προκειμένου ο Τούρκος πολίτης μπορούσε να απαντήσει «όχι», που θα εσήμαινε ότι επέλεγε να παραμείνει ισχύουσα η σημερινή κατάσταση αστάθειας και τρομοκρατίας, αυταρχισμού και βάναυσης παραβίασης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, πληγμάτων κατά της ελευθεροτυπίας και οικονομικής κρίσης. Θα μπορούσε, επίσης, να ψηφίσει, υποκύπτοντας στην κυβερνητική αυθαιρεσία και τη δημαγωγική συνθηματολογία του Ερντογάν «ναι». Αυτό θα οδηγούσε σε μεγαλύτερο ακόμα αυταρχισμό σε ένα καθεστώς, όπου όλες οι εξουσίες θα τις συγκέντρωνε και θα τις καθοδηγούσε ένα άτομο: ο Ερντογάν, Χαλίφης και Σουλτάνος.
Το αντιπροσωπευτικό σύστημα με τον διαχωρισμό εξουσιών, που έχει ως βάση, έχει πολλά ελαττώματα, κυρίως γιατί δεν αποκλείει κανέναν. Θεωρητικά τουλάχιστον και ο πιο φτωχός και ο πιο αστοιχείωτος πολίτης αυτής της χώρας έχει μια ψήφο ισοδύναμη με όλους τους άλλους, όποια και αν είναι η μόρφωσή του ή η περιουσιακή του κατάσταση. Στα περιθώρια και στις ελλείψεις του συστήματος φύονται επικίνδυνα ζιζάνια, όπως η εκλογική πελατεία, το ρουσφέτι και η οικονομική εξάρτηση κομμάτων και υποψηφίων. Όλα όμως αυτά, τα ελαττώματα της αντιπροσώπευσης, διορθώνονται. Και για όλα η ψήφος του λαού έχει καταλυτική σημασία. Πρέπει να έχεις δηλαδή πλήρη αναισθησία για να ψηφίσεις για πολλοστή φορά διεφθαρμένους και ανεπαρκείς εκπροσώπους. Και εν πάσει περιπτώσει, αντίθετα με ότι νομίζουν οι χαζοχαρούμενοι, η διορθωτική ψήφος είναι πάντα στη διάθεση του ψηφοφόρου, αν αυτός παρακολουθεί στοιχειωδώς.
Οι άμεσες δημοκρατίες και γενικώς κάθε σύστημα, που φορτώνει στην υπέροχη αυτή αρχαίας ελληνικής προέλευσης λέξη, με προσδιοριστικά χαρακτηριστικά, είναι εκ των πραγμάτων ύποπτες. Ας ηρεμήσουν οι χαζοχαρούμενοι και ας μη χαίρονται για τις κακουχίες των γειτόνων μας. Στο σημερινό παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον οι πέτρες που πέφτουν στην αυλή του γείτονα μπορεί να σπάσουν και το δικό σου τζάμι.
Ο Πινόκιο
Apr 11, 2017 01:44 pm | admin2
Πρόσφατα σε μια εκπομπή του ραδιοφωνικού προγράμματος «ΤΟ ΒΗΜΑ» 99,5 στα FM, ο αγαπητός και ταλαντούχος συγγραφέας Πέτρος Τατσόπουλος αποκάλεσε τον Πρωθυπουργό «Πινόκιο». Επακολούθησε δριμύτατος σωφρονισμός από τους δύο οπαδούς της πολιτικά ορθής έκφρασης, που ισχυρίστηκαν ότι έναν Πρωθυπουργό δεν μπορεί κανείς να τον λέει Πινόκιο.
Εδώ τίθενται δύο ζητήματα. Το ένα είναι μέχρι ποίου σημείου μπορεί κανείς να ασκεί κριτική σε έναν Πρωθυπουργό. Είναι αυτός παντοδύναμος; Ποια είναι επίσης τα επιχειρήματα που χρησιμοποιεί ο ίδιος για να υπερασπιστεί την εικόνα του; Βεβαίως μιλάω για πολίτες που εκφράζονται ελεύθερα και όχι για αρχηγούς κομμάτων, βουλευτές εν τω βουλευτηρίω κλπ. Αποκτά ο Πρωθυπουργός δια της εκλογής του μια μεταφυσική διάσταση; Γίνεται κάποιου είδους Βούδας; Του είναι απαραίτητη μία κάλυψη της τιμής και της αξιοπρέπειάς του, που θα ξεπερνάει τα όρια του ποινικού κώδικα ή απλώς πρέπει να του αναγνωρίζονται δυνάμεις και εξουσίες, που να τον καθιστούν απρόσβλητο από τον μέσο πολίτη; (ένα είδος δικτάτορα δηλαδή με κοινοβουλευτικό μανδύα)
Βασικό επιχείρημα του Πρωθυπουργού ήταν τελευταία ότι όχι μόνο η οικονομία πηγαίνει μια χαρά, αλλά και ότι οι επιδόσεις ξεπερνούν τις προβλέψεις των μίζερων ή και δολίων ξένων παρατηρητών. Αυτά τα είπε με τη συνηθισμένη προπαγανδιστική προετοιμασία στο υπουργικό του συμβούλιο (που επιτέλους συνεδρίασε). Ταυτόχρονα σχεδόν το ελπιδοφόρο μήνυμα εκφωνούσαν όλα τα ροζ παπαγαλάκια, που συνεχώς αυξάνονται σε κρατικά και παρακρατικά μέσα «ενημέρωσης».
Όταν δεν έχεις τον έλεγχο του στρατού η επιβολή μονοφωνίας είναι δύσκολη υπόθεση. Ο κ. Τσίπρας έχει βήματα ακόμα να κάνει για την επιβολή πραγματικά ολοκληρωτικού καθεστώτος, από αυτά που ονειρεύεται. Μαντούρο δεν είναι. Ούτε καν ο γειτονικός μας Ερντογάν. Πινόκιο είναι, γιατί λέει ασύστολα ψεύδη. Εκτός αν τα ψεύδη τα λέει κρατική υπηρεσία, δηλαδή η Στατιστική Υπηρεσία Ελλάδας, που την ίδια ώρα και την ίδια μέρα ανακάλυπτε όχι αύξηση του εθνικού εισοδήματος, αλλά μείωση, δηλαδή ύφεση και το 2016. Ύφεση μάλιστα -1,1%, που καθιστά εντελώς απίθανη την ύπαρξη θετικής και μάλιστα εντυπωσιακής προόδου το 2017. Άρα ο πληθυσμός, που σε αλλεπάλληλες δημοσκοπήσεις προβλέπει χειροτέρευση της οικονομικής κατάστασης έχει δίκιο και οι οικονομικοί εγκέφαλοι της κυβέρνησης, περιλαμβανομένου και του Πρωθυπουργού ή είναι ψεύτες ή είναι ανίκανοι.
Θεωρώ πιο επικίνδυνο ένα καθεστώς ανικανότητας και απώλειας ελέγχου επί της πραγματικότητας από ότι θα μπορούσε να είναι μια τερατώδης τάση προς το ψεύδος. Εξάλλου και στο παιδικό παραμύθι τα «κακά παιδιά» μεταβάλλονται απλώς σε γαϊδουράκια, ενώ ο φιλόδοξος Πινόκιο βλέπει την ξύλινη μύτη του να μεγαλώνει κάθε φορά που λέει ψέματα. Και τώρα με τόσο μεγάλη μύτη, πώς να περάσουμε από τις πόρτες των Βρυξελλών ή του Βερολίνου, Αλέξη; Δεν αφήνεις κανέναν να διαχειριστεί τα πράγματα για κάνα δυο μήνες και να τα παραδώσει στους επερχόμενους; Και οι προκάτοχοί σου, ο Κώστας Σ., ο Κώστας Κ. και ο Γιώργος Π., όταν είδαν την πανωλεθρία να έρχεται την κοπάνισαν και χάθηκαν μέσα στον κουρνιαχτό. Μέχρι ενός σημείου επιτυχώς. Εσύ τι κάθεσαι με τέτοια μυτόνγκα και επαναλαμβάνεις δηλώσεις επί δηλώσεων; Στη μάχη κανείς μένει για να πολεμήσει με το σπαθί του και όχι με μία μύτη, που συνεχώς επιμηκύνεται και μάλιστα φτιαγμένη από ξύλο.
Επίσης, ψέματα μπορεί να λένε όλοι οι αντικειμενικοί διεθνείς παρατηρητές, που έχουν κάθε λόγο να εύχονται μιαν ανάκαμψη της ελληνικής οικονομίας. Αυτοί δεν είναι τόσο αυστηροί όσο η Στατιστική Υπηρεσία αλλά κανείς τους δεν προβλέπει το 2,5 και βάλε αύξηση του ΑΕΠ, που έχει προβλέψει η κυβέρνηση. Επειδή μάλιστα όλες οι προοπτικές και ο προϋπολογισμός του επόμενου έτους με τα πλεονάσματά του στηρίζονται σ’ αυτήν την υπερβολική και ανέφικτη, όπως φαίνεται, πρόβλεψη, τότε είναι απαραίτητο να αναθεωρηθούν όλα τα δεδομένα πάνω στα οποία στηρίζει ο πρωθυπουργός τη θριαμβολογία του.
Τα κατά συνθήκη ψεύδη
Apr 06, 2017 09:10 am | admin2
Την περασμένη Κυριακή προσπαθήσαμε να δώσουμε την εσωτερική διάσταση της έννοιας ουτοπία, όπως μπορεί να τη ζει σήμερα ένας πολίτης της χώρας μας. Η ουτοπία ομορφαίνει τη ζωή. Αμβλύνει τη σκληρή πραγματικότητα. Όταν αξιοποιείται από ανθρώπους με χάρισμα μπορεί να μεταβληθεί σε έργο τέχνης, καμιά φορά σε αριστούργημα. Υπάρχουν όμως και ανθρώπινες δραστηριότητες, όπου η εμφάνισή της και η συχνή χρήση της αναιρεί την ουσία. Ένας τέτοιος χώρος είναι και η οικονομική ανάλυση. Η προσφυγή στην ουτοπία, όταν μιλάμε για οικονομικά δεδομένα, μπορεί να οδηγήσει σε τελείως λανθασμένα συμπεράσματα και να γίνει η αιτία για την εφαρμογή πολιτικών που κάνουν να υποφέρουν εκατομμύρια άνθρωποι.
Πριν από καιρό, η κυβέρνηση ανακοίνωσε θριαμβευτικά την ύπαρξη πρωτογενών πλεονασμάτων από την τρέχουσα διαχείριση του προϋπολογισμού του έτους 2016, τα οποία ξεπερνούσαν κατά πολύ τον προβλεπόμενο μνημονιακό στόχο και δημαγωγώντας ξεδιάντροπα, έσπευσε να προαναγγείλει ότι τα πλεονάσματα αυτά θα διατεθούν για την ανακούφιση όσων υποφέρουν περισσότερο από τις μειώσεις σε μισθούς και συντάξεις.
Λυπάμαι αν κάποιους απογοητεύσω, αλλά αυτή η προαναγγελία έχει πιθανότητα να συμβεί λίγο μεγαλύτερη από την υπόσχεση ότι μερικά θύματα της σημερινής περιοριστικής πολιτικής θα κερδίσουν οπωσδήποτε ένα μεγάλο ποσό ενός απ’ τα υφιστάμενα λαχεία, με τη διαφορά όμως ότι στην αγορά λαχείου (optiospei) ο αγοραστής ήξερε τις συγκεκριμένες πιθανότητες της κλήρωσης. Ενώ στη σημερινή πρακτική της κυβέρνησης το απίθανο και ενδεχόμενο γεγονός εμφανίζεται ως βέβαιο.
Το πλεόνασμα απλώς δεν υπάρχει. Σχηματίστηκε με κάποιο τρόπο συγκεντρώνοντας ταμεία που έχασαν την αυτοτέλειά τους και στηρίζεται στην εξαπάτηση της ενδιαφερόμενης κοινής γνώμης.
Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, ενώ τα εισοδήματα των μισθωτών, που αποτελούν την κύρια δύναμη των καταναλωτών, μειώθηκαν και καταγράφονται λογιστικά , η τρέχουσα ζήτηση, όπως εκτιμήθηκε με βάση τα υπάρχοντα δεδομένα, αυξήθηκε τουλάχιστον κατά 2%. Αυτό το εκ πρώτης όψεως παράδοξο οφείλεται σε ένα συνηθισμένο και προχωρημένο σύμπτωμα κρίσης. Τα λογιστικά μεγέθη δεν αντιστοιχούν στην πραγματική οικονομία. Αφενός διευρύνεται η ήδη εξαιρετικά αναπτυγμένη στη χώρα μας μαύρη οικονομία. Αποκρύπτονται δηλαδή συστηματικά λογιστικά μεγέθη που μπορούν να οδηγήσουν στην αύξηση της φοροδοτικής ικανότητας του συναλλασσόμενου. Φαίνεται όμως ότι, από ένα σημείο και πέρα, σημειώνεται μια ακόμη πιο επικίνδυνη τάση να ανταλλάσσουν τα νοικοκυριά και οι επιχειρήσεις προϊόντα έναντι προϊόντων χωρίς να περνούν από το χρηματικό υπολογισμό τους. Ιδιαίτερα στην ύπαιθρο φαίνεται ότι αυτό συμβαίνει σε μεγάλη έκταση.
Οι παλιότεροι από εμάς έχουν τραγικές αναμνήσεις από τη γενίκευση ενός τέτοιου συστήματος στην κατοχή και τα αμέσως επόμενα χρόνια. Χρειάστηκε μεγάλη προσπάθεια και πολλές θυσίες για να επανέλθει το χρήμα και να λειτουργήσει φυσιολογικά η αγορά. Αν τα παλικάρια της κυβέρνησης Τσιπρανέλ το κατάφεραν αυτό, δηλαδή την υποβάθμιση της ελληνικής οικονομίας, που παραμένει, παρόλα όσα συμβαίνουν, μια από τις 30 πιο αναπτυγμένες οικονομίες του κόσμου, τότε πραγματικά πρέπει, νομίζω, κάθε διεστραμμένος εγκέφαλος να τους απονείμει ευαρέσκεια. Ίσως, μάλιστα, βαθιά μέσα στον συγκεχυμένο νοητό κόσμο τους, όπου συνωθούνται οι ξεπερασμένες οικονομικές, μαρξιστικές θεωρίες του 19ου αιώνα και σύγχρονες αντιλήψεις, να έχουν την αίσθηση ότι κάνουν ένα βήμα προς την κατάργηση του κράτους. Βέβαια ο Μαρξ και ο συνεργάτης του Έγκελς έβλεπαν την κατάργηση του κράτους ως επιστέγασμα μιας θριαμβευτικής πορείας εκλογικευμένης ανάπτυξης. Σήμερα οι Τσιπρανέλ εφεύραν τον ελληνικό δρόμο προς το σοσιαλισμό, που είναι η γενίκευση της βαρβαρότητας και η κατάργηση της αγοράς.
Η δυσπραγία των ανθρώπων δεν τους ενδιαφέρει. Κάπου κατέκτησαν το δικαίωμα να εφαρμόσουν τη δικιά τους ουτοπία σε ου τόπον. Ας τους θυμίσουμε, όσο το δυνατόν πιο γρήγορα, ότι ο ου τόπος αυτός λέγεται Ελλάδα και είμαστε και εμείς εκεί.
Η ουτοπία
Apr 05, 2017 09:40 am | admin2
Η ζωή είναι σκληρή. Όταν ο Αδάμ εγεύθηκε τον απαγορευμένο καρπό ο Θεός, υποτίθεται, του έδωσε ευχή και κατάρα. «Αυξάνεσθε και πληθύνεσθε», του είπε. Αλλά προσέθεσε «με τον ιδρώτα του προσώπου σου» προς τον Αδάμ. Και προς την Εύα προσέθεσε «θα γεννάς τα παιδιά σου μέσα στον πόνο». Επειδή η ζωή ήταν σκληρή και η επιβίωση επίπονη, ο άνθρωπος διαμόρφωσε πολύ νωρίς μια τάση να ξεφεύγει με τη φαντασία. Φανταζόταν πράγματα υπαρκτά και επιτεύξιμα. Να σκοτώσει τον αρχηγό της φυλής, παραδείγματος χάριν και να γίνει αυτός αρχηγός στη θέση του ή να πάρει τη γυναίκα του γείτονα ή μια κότα από το κοτέτσι του και να τη φάει. Φανταζόταν και άλλα πολλά, θεμιτά και αθέμιτα. Πολιτείες όπου όλοι θα ήταν δίκαιοι, θα υπήρχε κατανόηση και ελευθερία έκφρασης και μέσα στη γενικευμένη ευτυχία αυτής της ανύπαρκτης πολιτείας φανταζόταν ότι θα μπορούσε να δημιουργήσει τον τεχνητό του παράδεισο διευκολυνόμενος από το αλκοόλ, τον καπνό ή ακόμα χειρότερα, τα ναρκωτικά.
Τα όνειρά μας, τα οράματα όπως πιο επίσημα τα ονομάζαμε, είχανε βέβαια πρότυπα, παλιότερα στην ιστορία ή συγχρονικά. Εκείνη την εποχή συγκρίναμε με ένταση τη μίζερη μετεμφυλιακή πραγματικότητα της Ελλάδας που μας γέννησε με τις μεγαλειώδεις προοπτικές του παγκόσμιου σοσιαλισμού και τα πρώτα δείγματα του νέου καθεστώτος στη Σοβιετική Ένωση, όπως τα παρουσίαζε η αλύπητη προπαγάνδα.
Φανταζόμαστε τον εαυτό μας αμείλικτους τιμητές του παλιού συστήματος όπως η σκοπεύτρια του «41ου», ρομαντικούς εραστές της μεταπολεμικής κοινωνίας με τις νέου τύπου ελευθερίες όπως οι πρωταγωνιστές του «όταν περνούσαν οι γερανοί». Στα αυτιά μας ακουγόταν ξεκάθαρα το τραγούδι των «τρακτέρ του Στάλιν», που όργωναν πέρα στο Καζακστάν εκατομμύρια εκτάρια άγονης στέπας, όπως είχε τραγουδήσει ο Ρίτσος. Και δεν τα είχαμε βέβαια ακούσει, αλλά τα διαβάζαμε και λειτουργούσαν εφεξής αποτρεπτικά για κάθε πολιτικό τυχοδιώκτη τα χιλιάδες τανκς του Μπουντιένυ στις τιτανομαχίες του Στάλινγκραντ και του Κουρσκ, που κάλπαζαν για τη Βαρσοβία, τη Βιέννη και το Βερολίνο. Αυτοί είμαστε εμείς. Ίσως να είχαμε λάθος πληροφορίες, ίσως να μας ξεγελούσε η προπαγάνδα. Μην ξεχνάμε όμως ότι την ίδια εποχή η Μεγάλη Βρετανία απαγχόνιζε τον Καραολή, τον Δημητρίου και τον Παλληκαρίδη και άλλους στη Λευκωσία. Έστελνε εξόριστο τον Μακάριο στις Σεϋχέλλες και στο νότο της Αμερικής οι λευκοί παρακρατικοί της Κου Κλουξ Κλαν έριχναν στα άγρια σκυλιά χιλιάδες τρομοκρατημένους μαύρους.
Εν ονόματι ποιού οράματος αγωνίζονται οι σημερινοί θεσιθήρες; Ποιος κίνδυνος τους απειλεί; Ποιοι είναι επιτέλους οι σύμμαχοί τους; Κι αν δεν έχουν ούτε οράματα ούτε αγώνες και θυσίες, αν κανείς δεν τους φοβίζει και δεν τους απειλεί, τότε στο όνομα ποιου μέλλοντος ζητούν την πειθαρχία και την αυτοθυσία μας; Μας προτείνουν αυτό που δεν μπόρεσαν να κάνουν σε έναν αιώνα οι Ρώσοι ή αυτό που δεν μπόρεσαν να κάνουν σε μισό αιώνα οι Κινέζοι ή σε κάτι λιγότερο οι Κουβανοί. Και χωρίς να έχουν κατακτήσει το δικαίωμα να αρθρώνουν ουτοπικό λόγο, μας ζητούν να αναγνωρίσουμε την αποκλειστική ιδιοκτησία τους πάνω στην ουτοπία.
Γιατί μου έρχεται ακατάσχετος ο πειρασμός να τους προγκήξω φωνάζοντας όπως οι Δερβενοχωρίτες πρόγονοί μου φώναζαν στα κατσίκια της Πάρνηθας: «Γκρου, ωρέ ζαγάρι, γκρου!»
